Platteland van China

We gaan dus op weg naar Wuyuan. Zes uur met de bus. We missen nog bijna onze bus (we hadden het kaartje al gekocht en hij gaat maar twee keer per dag...). Ik wil daar verder niemand de schuld van geven maar ANTOINETTE was echt met geen mogelijkheid uit de free-wifi zone in het hostel te slaan. Bovendien waren we even vergeten dat we met onze tas ook in de metro door de security moesten. Onze kleine dagrugzak moest al elke keer dat we met de metro gingen door zo'n rontgenapparaat. Ik vond het maar een beetje symboolpolitiek, want iedereen mag altijd doorlopen. Maar nu moet dus ook onze grote rugzak erdoor. En de man achter het apparaat begint ineens moeilijk te doen. Ik denk in eerste instantie dat ik m'n camera uit m'n rugzak moet halen, maar dan zie ik de spuitbussen op z'n balietje liggen. Shit, niet aan gedacht! Hij maakte dus met zijn vinger niet een denkbeeldige foto met een camera, maar drukte op een denkbeeldige spuitbus. Als ik nu alles uit m'n rugzak moet gaan halen, dan halen we die bus nooit meer! Ik weet niet wat er vervolgens gebeurt (misschien ziet de beste man mijn paniek?) maar opeens mag ik toch verder lopen. We zijn gematst denk ik. We moeten voordat we het busstation in gaan door nog zo'n check heen. Wij doen dus net of we gek zijn, knallen onze rugzakken bij een stapel koffers van andere reizigers door het apparaat, pakken ze weer snel op en lopen hard door. Dat gaat gelukkig goed. Echt net op het nippertje onze bus gehaald.

Als we zijn ingestapt krijgen we plastic zakjes als vuilniszakken uitgedeeld. Blijkbaar gebruiken de Chinezen deze ook als rochel-spuugzakje (die rochels halen hele longen leeg, ze komen echt van diep) en als kotszakjes. We rijden alleen maar over de snelweg en toch worden die mensen misselijk tot kotsens toe? We doen ons best ze niet te horen....

Als we in Wuyuan aankomen probeert een of andere kerel ons een taxi voor te veel geld aan te smeren (tot nu toe hadden we taxi's met een meter, dat bevalt toch veel beter). We worden door een andere Chinees gewaarschuwd dat hij 'a bad man' is. Zoiets dachten we al. Wij gaan gewoon met het lokale busje. In de Lonely Planet aanwijzen waar we heen willen (staat gelukkig in Chinese karakters in de Lonely Planet) en daar gaan we. Antoinette raakt aan de praat met een jonge Chinese toeriste die goed Engels spreekt. Ze gaat naar hetzelfde dorpje als wij en weet, net als wij, nog niet waar ze gaat slapen. We hebben een gouden vondst gedaan: een meereizende tolk! We gaan dus naar hetzelfde hotel (waar ze al snel haar waarde bewijst want de receptioniste spreekt weer geen woord Engels). Daarna gaan we Xiao Likeng in, een superpittoresk Chinees dorpje. We moeten entree betalen voor al die pittoreske Chinese dorpjes hier en kopen een pas waarmee we vijf dagen al die dorpjes in kunnen. Onze Chinese vriendin smokkelen we gratis naar binnen door haar aan de man bij de ingang te laten vertellen dat ze onze gids/tolk is. Bij het kopen van de pas wordt onze vingerafdruk digitaal opgeslagen, en bij de ingang van het dorp moeten we dus weer onze vinger op 'n scanner leggen zodat ze kunnen controleren of wij wel bij het pasje horen. Geen gesjoemel mogelijk dus met die pasjes.

's Avonds eten we ook met onze Chinese vriendin. We horen haar natuurlijk helemaal uit over China. Zo komen we er onder andere achter dat de treinen allemaal vol zitten omdat de studenten al allemaal vakantie hebben (10 februari is hier Oud en Nieuw).

De hotelkamer is een beetje koud 's avonds. De airco gaat op 30 graden, maar dat zet ook niet meteen zoden aan de dijk. Ik leg dus m'n donzen jas maar over 'n dekbed heen en dan is het goed te doen. Pas 's ochtends kom ik er achter dat ik gewoon boven op een extra dekbed geslapen heb. Antoinette lag wel heerlijk onder twee dekbedden te tukken. Sukkel dat ik er ben. De rest van de dagen hier laten we gewoon de airco doorloeien, zodat de kamer een beetje behaaglijk warm blijft.

De volgende ochtend gaan we naar de receptioniste om nog twee nachten extra te boeken in het hotel. Maar zelfs met een kalender erbij snappen we elkaar gewoon niet. De receptioniste wijst wanhopig naar boven (want daar zit onze tolk nog) maar, kom op, dit moet toch lukken met een woordenboekje en mijn paar woorden Chinees? Zij blijft helaas gewoon doorratelen in het Chinees en na 10 minuten geven we het op. Ik ga onze vriendin halen. Binnen twee seconden is het geregeld. Wel heel jammer dat onze tolk alweer verder reist die dag.

Het weer is heerlijk op het platteland. Het zonnetje schijnt en in het zonnetje hoef ik niet eens een jas aan. Antoinette en ik hebben ook spontaan geen last meer van onze longen (is dat nou psychisch of hadden we echt last van de smog?).

Die avond eten we bij een restaurant bij ons hotel in de straat. Het is hier in de omgeving helemaal uitgestorven. Wij zijn dan ook hier weer de enige gasten (de avond ervoor waren we ook de enigen in het restaurant). Verwarming is hier een bijna niet bestaand iets in restaurants dus overal eten we met onze jas aan. Hier krijgen we een stoof onder onze tafel, dat is lekker warm. We zien hier ook allemaal krukken met ingebouwde stoof, ingenieus hoor! In deze omgeving krijg je ook standaard groene thee bij je eten (zonder er om te vragen en zonder ervoor te betalen, tenminste als je niet in een supertoeristisch restaurant zit). Ik herinner me dat ook uit Tibet. Je krijgt een pot en je kan dan telkens zelf bijschenken in zo'n typische Chinees ieniemienie theekopje zonder oortje. Als de pot leeg is wordt er weer heet water bijgeschonken. Ik vind dit een fantastische gewoonte! Ik hou wel van thee.

De dochter van het koppel dat dit restaurant runt, spreekt een paar woorden Engels. Toch komen we niet helemaal uit onze bestelling zo met een menu met alleen Chinese karakters en zonder plaatjes. Ze neemt ons mee naar de keuken, kunnen we aanwijzen wat we willen hebben. Met nog een beetje hulp van mijn woordenboekje stellen we ons avondeten samen. Geweldig! Als we klaar zijn met eten komt het meisje met een laptop naar onze tafel toe. Ze heeft er Google translate op gezet en begint allemaal vragen op ons af te vuren via de computer. Of we daar morgen ook komen eten (eh ja, prima er is hier toch niet veel anders), wat we dan willen eten want zij is er morgen niet en haar ouders spreken geen Engels en snappen ook niet hoe de computer werkt. Wij bedenken dus wat we willen eten de volgende avond en dat gaan haar ouders morgen voor ons koken. Prachtsysteem!

Eten aanwijzen in menu's met plaatjes kan trouwens ook verkeerd uitpakken. Een paar dagen eerder had ik een leuk plaatje besteld met rijst, groenten en een gebakken ei erop. Maar toen ik het voor m'n neus kreeg, hadden ze opeens twee volle eetlepels sambal bovenop mijn ei gesmeerd. 'Ja maar, ja maar' zei ik beteuterd tegen Antoinette, 'zo stond het niet op het plaatje!'. Ik ben niet zo van het superhete eten, ik wil graag nog proeven wat ik eet.

We bezoeken meerdere kleine dorpjes in de vier dagen dat we in Xiao Likeng zitten. We trekken heel wat bekijks met onze witte gezichten hier. Wij hebben ook geen Westerling gezien sinds we op de bus stapten in Shanghai. Het is sowieso laagseizoen, dus bijna geen toeristen, maar de toeristen die hier komen zijn eigenlijk allemaal Chinees of misschien Japans.

De lokale busjes die we nemen als we niet lopen van dorp tot dorp, zijn een belevenis op zich. Een man die de halve reis al stil in de bus zit en zich ineens omdraait en heel hard 'hello' naar ons roept (tot groot vermaak van de medepassagiers). Mensen die (als wij ze dom aankijken omdat we echt geen idee hebben waar ze het over hebben als ze tegen ons praten) ons willen laten begrijpen wat ze zeggen door de Chinese karakters op te schrijven, of erger nog door de Chinese karakters in de lucht te schrijven (eh ja, dat helpt niet echt, schrijven is nog duizend keer moeilijker dan spreken). Tot grote hilariteit van de medepassagiers in het busje komt mijn hoofd tegen het dak van het busje, zo lang ben ik. Het gerochel, het legen van de neusholten dat men hier doet zoals in Nederland alleen voetballers dat doen (gelukkig wel naar buiten toe!). Een klein meisje dat op schoot zit bij papa en enorm moet kotsen, en niet meer ophoudt. Het loopt allemaal op de grond. Wij staan er net achter, en het stinkt enorm (gelukkig zijn we er bijna, we willen eruit, WE WILLEN ERUIT!).

Sommige mensen, bijvoorbeeld in een noodleshop, vinden ons niet leuk. Als we binnen komen doen ze gewoon of ze ons niet zien. Als ze ons wel zien, dan gaan wij namelijk een vreemde taal spreken en dat is eng. Dus, zullen ze wel denken, we negeren ze gewoon, dan gaat dit probleem vanzelf weer weg. En dat gaan we ook. Bij een volgende noodleshop staat een vrouw stralend naar ons te lachen. Die wil ons wel helpen. Aanwijzen wat ze in de wok moet gooien, en we krijgen weer een heerlijke lunch voorgeschoteld (we hebben noodles besteld in de vorm van Italiaanse 'penne' zo lijkt het toch net of we Italiaans eten in plaats van alweer Chinees).

We zijn er achter dat de truc om hier lekker te eten is dat je geen vlees bestelt (want: welk dier? organen? vieze zenige stukjes en bot erin, gatverdamme) en geen vis (duizend graten). Dus gewoon rijst, gebakken rijst, noodles, ei, en groente. Ze maken er elke keer weer wat heerlijks van wat toch weer elke keer anders smaakt door de kruiden en sauzen die ze er doorheen gooien. Bovendien wordt in die wok alles goed verhit wat ook wel een fijn idee is.

Deze vier dagen op het platteland zijn verder echte chilldagen. Alleen maar wandelen (of zullen we het hiken noemen, dat klinkt veel stoerder natuurlijk), schattige dorpjes bezoeken, eten, lezen en slapen. Budgettechnisch zijn deze dagen ook fijn. Het geld ging toch wel heel erg hard in Peking en Shanghai met die Nederlandse prijzen in al die Westerse tenten waar wij graag ontbijten, kopje koffie doen met iets lekkers, lunchen, avondeten....

We zijn op het platteland, maar de wifi werkt opeens wel goed. Antoinette is een vrouw van de wereld met smartphone, ik een vrouw van de wereld zonder smartphone. Die met smartphone is regelmatig zeer gefrustreerd omdat ze op zoveel plekken in Peking en Shanghai zeggen dat ze free wifi hebben, maar Antoinette het vervolgens niet aan de praat krijgt met haar telefoon. Op het platteland loopt het ineens als een tierelier. Nadeel op het platteland is dan weer dat de electriciteit overdag zeven uur lang uitgezet wordt (waarom, door wie?) en nou ja, zonder stroom ook geen wifi natuurlijk. En zonder stroom werkt ook de airco helaas niet, dus had niet echt zin om die de hele dag aan te laten staan.

Ik heb ondertussen ook een bijzondere openbare-toiletten-ervaring opgedaan. Tip van de week, ga niet, ik herhaal, ga niet naar de wc op het busstation van Wuyuan (mocht je er ooit nog eens komen). Ik had een busreis van zes uur voor de boeg dus ik moest wel, maar wat ik er aantrof, daar werd ik toch wel behoorlijk onpasselijk van. En dat gebeurt me toch niet snel. Er liep een soort goot onder de hokjes door (gewoon boven hurken dus) en ik denk dat in theorie de bedoeling was dat die goot met water doorgespoeld zou worden, zodat de uitwerpselen uit het zicht zouden verdwijnen. In de praktijk lag er dus gewoon van alles te stinken. GATVERDAMME. Ik moest er gewoon een poosje van bijkomen zo ongelofelijk smerig was het er en rook het er.

Hoe dan ook. Nu weer terug in Shanghai. Helaas regent het hier nu een beetje (eerste regen sinds we in China zijn). We gingen op zoek naar Westers voedsel, want daar ben je wel aan toe na vier dagen alleen maar Chinees eten (hoe lekker ook). Helaas vonden we alleen maar belachelijk dure restaurants (zelfs voor Nederlandse begrippen!) en Chinees restaurant, na Chinees restaurant, na Chinees restaurant, na Wok de Smaak, na Chinees... Wacht 's even Wok de Smaak? Wat is dat? Een Belgisch restaurantje waar ze mosselen en wafels verkopen en pasta! Met een Chinese mevrouw die zeven jaar in Belgie gewoond heeft en een beetje Nederlands spreekt. Nou ja! Daar moeten we dus wel pasta gaan eten. Ok, smaakte niet echt Italiaans, maar ja, je kan niet alles hebben.

Morgen vliegen we naar Guilin en gaan we door naar Yangshuo. Schijnt ook weer erg mooi te zijn met karstbergen aan de rivier Li!