Peking en Shanghai

Na de ochtend dat we onze plannen compleet omgegooid hebben en vliegtickets kochten, breekt zowaar het zonnetje door in Peking! Eindelijk! Het is niet van heel lange duur, maar toch...

We duiken een andere kant van de stad in. We wandelen wat rond en eten 's avonds heerlijk in een shopping mall. Lekkere kip gegeten terwijl de (volgens ons zeer welgestelde) jeugd van Peking zich te goed doet aan eendentongetjes en eendenpootjes (jammie, zwemvliezen!) aan de tafels naast ons. Hoogtepuntje van het diner: het drankje. We bestellen een mix van cranberrysap met mangosap. Tot onze verbazing zitten er 'bubbels' in, oftewel tapioca. Ook zitten er stukjes gelatinepudding in en het mangosap is eigelijk mangogelatinepudding. Beetje vreemd dus, maar wel lekker (al kwam ik er wel achter dat die tapioca wel heel makkelijk in je luchtpijp schiet als je het laatste restje met je rietje leegslurpt, uch uch, kuch kuch).

Er zijn hier heel veel gratis openbare toiletten. Dat is heel erg handig, maar sommige zijn wel heel erg openbaar. Dat merkte Antoinette toen zij voor het eerst toch echt naar zo'n openbare wc moest (niet in alle horecazaken hebben ze zelf wc's, ze verwijzen je vaak doodleuk naar buiten). In die openbare wc zaten allemaal gaten in de grond, van die hangwc's, je kent ze wel. Op zich niet onverwacht. Maar deze waren alleen van elkaar afgescheiden door zijwandjes. Geen deuren dus. En dan zetten ze dus wel die hokjes tegenover elkaar. Je zit dus gewoon tegen je plassende/poepende medevrouwmens aan te kijken. Of ze kijken naar jouw kont. Ook ik kan niet aan openbare toiletten ontkomen (zeker niet na bijna een liter lekkere Chinese thee te hebben gedronken) maar tot nu toe kom ik goed weg. De wc's waar ik heen ga, hebben tot nu toe allemaal gewoon deuren!

De dag erna toch eindelijk naar de Grote Muur. We nemen de trein naar Badaling. We vertrekken vanaf het vrij nieuwe treinstation in noord Peking. De treinreis van bijna 1,5 uur kost nog geen euro en daar krijgen we toch een partij beenruimte voor! Daar ben je als Nederlander echt jaloers op.... (en dit is niet sarcastisch bedoeld hoor, er is echt belachelijk veel beenruimte!). Misschien hebben die Chinezen de Westerse benen wat langer ingeschat toen ze voor de Olympische Spelen al die dingen hebben gebouwd?

Het sneeuwt heel licht die dag en onderweg naar De Muur zien we dat ze in China echt nog geen last hebben van de economische crisis. Het ene nieuwe flatgebouw na het andere wordt er nog de grond uit gestampt. Meer van dat communistische grijze. Al vrij snel zijn we Peking uit, rijden we de bergen in en zien we zelfs al de eerste stukken van de 4.000 kilometer lange Grote Muur.

De zon begint uitbundig te schijnen nu we 70 kilometer buiten Peking zijn en de smog (hopelijk) even achter ons hebben gelaten. De Grote Muur is mooi! Doordat het laagseizoen is, struikelen we niet over de mensen. Hoogtepuntje van dit bezoek: een Westerse jonge toerist die zijn trui uit doet en in zijn blote bast in de vrieskou op de Grote Muur een handstand doet terwijl een Chinees daar een foto van moet maken...

Verder blijven jonge Chinezen met ons op de foto willen. Ach ja, wij zijn de beroerdsten niet. Antoinette of ik maken dan weer foto's van de Chinezen die foto's met ons maken. We doen leuk mee met ze door de nationale Chinese fotopose aan te nemen: de wijs- en middelvinger van beide handen in een peaceteken voor je houden.

We komen er ook achter wat de Chinese Spoorwegen bijdragen aan het aan het werk houden van al die miljarden Chinezen. Op 't station in Peking staat bij elke ingang van de trein een mannetje in uniform. En: bij elke spoorwegovergang staat een mannetje in uniform die met een gele stok aangeeft aan het verkeer (ook al is dat maar een fietser) dat ze het spoor niet mogen oversteken. Dit is wel lichtelijk overbodig, want de slagbomen zijn ook dicht. Je kan er niet eens het spoor oversteken.

Terug van de Grote Muur gaan we meteen door naar weer een voor ons nieuw gedeelte van Peking. Hier waan je je echt in een moderne stad alla New York City. Volop dure winkels, shoppingsmalls, neonverlichting, autovrije (zeer brede) winkelstraat... En, niet zo Westers, een heel klein avondmarktje in een zijstraatje. Hier lopen de Chinezen zich vol te proppen met allerlei lekkernijen zoals daar zijn: gekarameliseerd fruit, dumplings, schorpioenen, zeepaardjes, kakkerlakken, duizendpoten, vliegende hagedissen... en sprinkhanen. Laat Antoinette nou een dag eerder gezegd hebben dat als ze ergens sprinkhanen kon eten, ze dat wel aan zou durven! Het moment van de waarheid is dus aangebroken. Helaas ziet ze er toch vanaf op 't laatste moment. Ze zegt dat dat komt omdat het zulke extreem grote sprinkhanen zijn. Ja ja. Mietje.

Wij eten gewoon heel decadent Japans. Sushi blijft altijd lekker. Het is eigenlijk al weer veel te laat als we weer teruggaan naar het hostel. We moeten namelijk om 05.00 uur 's ochtends weer op want we gaan vliegen naar Shanghai. 's Avonds dus nog even snel vervoer naar het vliegveld geregeld voor die ochtend en daarna toch nog even snel (op weer een andere computer) proberen of ik hotmail aan de praat krijg. Dat lukt zowaar, het is een wonder. Het lag dus toch gewoon aan de computers.

Veel te laat naar bed dus en vervolgens weer niet kunnen slapen!! Die verrekte jetlag ook! Dus alweer met maar enkele uren slaap de dag moeten beginnnen.

Aangekomen in Shanghai meteen met de taxi naar het hostel dat we de avond ervoor ook hebben geboekt. Klein probleempje, we hebben het adres niet in het Chinees opgeschreven. Blijkbaar is onze uitspraak nog niet helemaal geperfectioneerd want onze taxichauffeur snapt er niets van. De enige zin die hij in het Engels kan uitbrengen als wij hem het adres in het Engels laten lezen, is: ' I don't read English'. Maar het komt toch goed. Hij gaat aan het bellen en Antoinette kan aan iemand die wel Engels spreekt, uitleggen waar we heen moeten. En die man legt dat weer uit aan onze chauffeur. Eind goed al goed.

Ik ben trouwens wel erg blij dat ik een paar Chinese woordjes heb geleerd. Zoals ook bij deze chauffeur het geval was, spreekt bijna niemand een woord Engels. Ik heb met mijn zeer beperkte Chinees treinkaartjes besteld (en ook nog de goede gekregen, zo trots op mezelf!). Als ik in aan iemand vraag ' where is the toilet', dan krijg ik alleen een vragende blik. Als ik vervolgens het Chinese woord voor toilet zeg, dan word ik opeens de goede kant op gewezen. Soms is het nog even wennen dat je hier met Engels echt helemaal niets kunt. Zo zei Antoinette laatst in het metrostation (toen we niet helemaal wisten waar we heen moesten) de nu al beroemde woorden 'ik ga het gewoon even vragen'. Ik moest toen al heel hard lachen. ' Ja, ga jij dat "gewoon" maar even vragen'. De man achter het loket snapte er natuurlijk helemaal niks van, en uiteindelijk was zijn antwoord gewoon 'no!'. En wij vroegen echt niet iets waar dat het antwoord op kon zijn. Was waarschijnlijk zijn enige woordje Engels....

Het hostel Rock & Wood waar we slapen in Shanghai is fantastisch! Personeel spreekt goed Engels, alle voorzieningen zijn er, je kunt er eten bestellen, er zijn computers met internet, er is een pooltafel, muziek etc. etc. Ons hostel in Peking was eigenlijk meer een hotel, was wel sfeervoller en meer Chinees, maar hier is het eigenlijk wat gezelliger.

We hebben dus besloten zo kort mogelijk in Shanghai te blijven. Niet per se alleen vanwege de smog, maar ook omdat wij niet zo van de grote miljoenensteden zijn. We gaan dus de dag nadat we in Shanghai aankomen met de bus meteen door naar het platteland (Wuyuan), op zo'n zes uur bussen van Shanghai. Bij het busstation meteen maar even de tickets gekocht. We willen niet het risico lopen dat we er 's ochtends staan met al onze bagage en de bus dan vol blijkt te zijn.

Na het halen van het busticket meteen door naar De Bund. Een stuk van Shanghai dat je schijnbaar gezien moet hebben als je hier bent. Ligt langs de rivier en je kan er een heel eind lopen met uitzicht op alle langsvarende boten (Shanghai heeft een heel grote haven) en de grote nieuw Westerse skyline. Door de smog is helaas de stad wel weer in mist gehuld, maar dat mag de pret niet drukken. Daarna komen we eigenlijk per ongeluk in de oude stad terecht. Allemaal mooie, goed onderhouden oude Chinese gebouwen met op de achtergrond, wat een contrast, de wolkenkrabbers. Het is er supermooi. Shanghai doet heel anders aan dan Peking. Shanghai is veel minder grijs en grauw, meer kleurige gebouwen, meer tierelantijnen aan de gebouwen. Schijnt de Franse invloed van vroeger te zijn. Tijdens onze wandeltocht komen we ook nog onze eerste (taoistische) Chinese tempel tegen.

Antoinette en ik zijn ondertussen wel behoorlijk moe na een hele poos wandelen en slenteren en zo weinig slaap. We besluiten dus lekker naar het hostel terug te gaan en daar te eten. Even een avondje relaxen. Dat mocht ondertussen ook wel een keer. Morgen dus op naar het platteland. Zal wel even wennen zijn, denk ik, na al die luxe in Peking en Shanghai maar ik zal aan de andere kant blij zijn als ik uit de smog ben en gewoon weer de blauwe hemel en de zon kan zien.