Zion, Bryce en Grand Canyon

Vanuit Las Vegas rijden we naar Zion National Park, ongeveer 2,5 uur rijden. Langzaamaan worden de rotsachtige bergen meer oranje van kleur. In Zion zijn de campings net als in Yosemite NP al vol en we vinden een plekje op een camping ongeveer 1 mile voor de ingang van het park (gelukkig maar, anders moesten we een heel stuk terugrijden). We zetten ons tentje op, uitkijkend op een beekje en met uitzicht op de mooie gekleurde bergen. Dit is een behoorlijk luxe camping: er is WiFi en er zijn verwarmde wc- en doucheruimtes. We rijden eind die middag Zion National Park al even in. Veel mag je er niet met de auto. Je moet eigenlijk alles met de gratis shuttlebus doen. Supergeorganiseerd dus allemaal. Het is heel erg moeilijk er (gratis) parkeerruimte te vinden ook. En dat in het laagseizoen. In het hoogseizoen is het echt niet leuk meer hier denk ik. Het wordt ‘s nachts echt wel koud, onder nul, en dus kouder dan in Yosemite National Park. In het zonnetje ‘s middags is het dan wel weer heel erg lekker. Met alle branden in Californië en de droogte ook hier zijn we verbaasd dat door iedereen op de camping gewoon vuur gestookt wordt om warm te blijven ‘s avonds. Slaapt ook niet echt lekker als er allemaal rook je tent in komt trouwens.... In de VS in het algemeen en ook weer op deze camping vallen de enorm grote RV’s (recreational vehicles, dus grote campers) op. Sommige zijn als trucks zo groot. Echt niet normaal. En achter zo’n joekel hangen op de snelweg soms dan ook nog een paar fietsen en een auto! En die samengestelde gevaartes moeten ook allemaal die bergen op en af. Dat trekken ze niet allemaal even goed: van een komt rook af als we er achter rijden. Gelukkig heeft ie ‘t door en stopt ie langs de kant (en kunnen wij er eindelijk voorbij).

De volgende dag gaan we eerst met de auto richting Zion (file voor de entree van het park, en het is laagseizoen!) maar er is geen parkeerplaats meer te vinden. Dus maar weer terug naar de camping en met de shuttlebus naar het park. We lopen een stuk of vier verschillende routes door het park. Opvallend zijn de rotsklimmers die je her en der aan de enorm steile oranje rotsen ziet hangen. In Yosemite National Park zagen we al mensen oefenen op grote rotsen, nu zien we ze echt op grote hoogte bezig. Ieder z’n hobby zullen we maar zeggen... Zion is mooi met allemaal bomen in herfstkleuren, de meanderende (mooi woord hè) rivier ertussendoor en die bekende oranje rotsen.

We zien ondertussen dat het in het volgende Nationale Park waar we heen willen wel heel erg koud wordt ‘s nachts: - 10. Dus regelen we toch maar vast een hotelletje in plaats van weer te gaan kamperen. Op zich is het niet koud tijdens het slapen, maar ja je moet toch ook die slaapzak in en weer uit op een gegeven moment en er zijn grenzen aan de ontberingen die we op vakantie willen doorstaan!

Het is maar 2 uur rijden van Zion NP naar Bryce Canyon NP. Op de weg naar de uitgang van Zion doen we nog even een korte maar leuke hike naar een bergtop met wederom een mooi uitzicht. Maar je moet geen hoogtevrees hebben. Je loopt langs diepe afgronden op een niet zo breed ‘pad’ (lees: grote rotsen).

Als je Zion uitrijdt, zijn ook meteen de oranje bergen verdwenen en beginnen de naaldbomen. Na een poosje verschijnt dan her en der weer een oranje berg. We wisten het niet, maar blijkbaar rijden we Mormomenland in (blijkbaar is Bryce NP ook genoemd naar een Mormoon met die naam). Niet dat we daar iets van merken overigens.

We checken in in ons last minute geregelde hotelletje vanwaaruit nog niets te zien is van het soort omgeving dat we bij Bryce NP hadden verwacht. Als we echter die middag het park vast even inrijden en naar een uitkijkpunt gaan, zien we meteen het zo kenmerkende spectaculaire landschap van Bryce. Bizarre formaties van verschillende tinten oranje rotsen. Het is wel enorm koud. Het waait hard en de temperatuur (die eind van de middag al onder nul begint te zakken) voelt nog vele malen kouder aan. Gelukkig ben ik voorbereid met handschoenen en m’n donsjas. De volgende dag zien we dat onze gallon water (bijna vier liter) die we in de auto hadden laten liggen compleet bevroren is. Wij zijn blij dat we niet in een tent hebben geslapen dus!

Het is hier echt rustig vergeleken met Zion en het shuttlesysteem (ja, ook hier!) is met winterreces, en dus kunnen we overal heen met de auto. De tweede dag gaan we echt in het park lopen. We lopen een uur of drie bergop en bergaf, en bergop en bergaf en bergop en bergaf door zogenaamde hoodoos en langs window walls: namen voor de gekleurde rotsformaties in verschillende staten van erosie. Al die verschillende vormen, je kan er van alles in zien: kastelen, bergdorpen, gezichten etc. Het is echt spectaculair mooi! We blijven maar foto’s maken: oranje rotsen in bijzondere vormen, groene naaldbomen en een opvallend donkerblauwe lucht. Wat ons betreft wint Bryce het van Yosemite en Zion qua schoonheid van het landschap, en dat ondanks de kou.

Ook bij Grand Canyon blijkt het erg koud te zijn. Dus maar weer een hotelletje geboekt ondanks eerdere kampeerplannen. Het is ongeveer 5 uur rijden van Bryce naar Grand Canyon. De koffie onderweg (buiten de grote steden) is ook nu weer echt niet te drinken. Wil je een vanille cappuccino of caramel cappuccino of chocolate cappuccino? Eh well, regular cappuccino please? No, sorry. En dus weer maar drie slokken genomen van extreem zoete vieze koffie, uit een zakje waarschijnlijk. Misschien moet ik het afleren om dan toch koffie te bestellen?

Onderweg naar onze nieuwste slaapplaats stuurt Google Maps ons ineens over een of andere zand/grindweg (ongeveer 45 minuten lang!) en het laatste stuk weer over een zand/grindweg. Op Google Maps leek onze eindbestemming een soort wijkje, maar het blijkt gewoon midden in de woestijn te liggen (geen zandwoestijn zoals de Sahara, maar veel lage planten, het wordt hier niettemin wel de woestijn genoemd want geen regen). Wel knap van Google Maps dat zelfs twee zanderige rijsporen midden in deze woestijn nog als weg herkend worden.... Reisgenootje is in eerste instantie wat ongelukkig met onze nieuwste te ondergane slaapervaring. Met name vanwege de kattenharen in haar bed overigens. Ze houden van katten op deze camping, reisgenootje houdt niet zo van katten. Ik zie er vanaf het begin wel de humor van in. Terechtkomen in het midden van helemaal niks, Amerikaanse woestijn, rare camping, opgevangen door een heel erg plat Amerikaans sprekende vrouw, die overigens heel lief blijkt te zijn. Je kunt in dit stukje woestijn slapen in het hoofdgebouw, RV’s, boten, tipi’s: ze hebben vanalles overal vandaan gesleept lijkt het. Meest rare camping-achtige bedoening ooit. En we lijken de enige gasten te zijn.

We kunnen mee-eten voor 10 dollar (do you like pork belly?), en dat doen we maar, want wij willen nou niet meteen weer in het pikkedonker de weg door de woestijn weer terugnemen en het dichtstbijzijnde restaurant is best ver weg. Ik heb nog nooit zoveel speklapjes gegeten. We hebben onderweg amper iets gegeten en honger en er is niks anders te eten. Dus we eten wat de pot schaft en die schaft heel veel speklapjes, op z’n Koreaans klaargemaakt. Voor we gaan eten maken we een kleine wandeling door de woestijn. We komen de zoon van de eigenaar tegen die net wegrijdt. Of we wel oppassen voor de coyotes. Grapje zeker, denken we. Maar nee, die zitten hier echt blijkbaar. Maar ze vallen bijna nooit mensen aan.....

De eigenaar van de camping (Koreaan) vraagt ons en de groep Koreanen die toch ook op de camping blijkt te slapen na het eten of we een ritje willen maken in z’n Humvee. Off road. We gaan dus weer over die onverharde weg. Alleen nu wat harder over de gaten in de weg. Dat is toch soort van off road? Uit het niets gooit hij het stuur radicaal om (ik verdenk hem ervan te genieten van het geluid van gillende Koreanen) en rijdt hupsakee de woestijn in. Met dat grote gevaarte raust ie door allemaal planten en gaten in de grond heen in het donker. Ik zit gelukkig voorin, achterin knallen ze volgens mij telkens met hun hoofd tegen het dak dus ik weet niet of zij het zo kunnen waarderen....

De plat Amerikaans pratende dame die voor ons kookt op de camping praat graag en we horen van alles over haar en haar kinderen (‘Mijn man sloeg me en dreigde me te vermoorden als ik bij ‘m wegging, maar ik ben toch van ‘m gescheiden, en toen heeft ie me toch niet vermoord”, eh oh, okay...). Wat ik interessant vind, is dat ze hier behoorlijk zelfvoorzienend zijn (off the grid). Ze hebben zonnepanelen (met accu’s voor de avond, die hebben blijkbaar veel mensen hier) en veel propaantanks (voor de kachel, wat een herrie!). Water wordt in grote tanks geleverd. En daar doen ze het mee. En het wordt echt flink koud hier in de winter, dus ze moeten flink stoken! Ook hebben ze gewoon wifi. Ik vind het bijzonder. Helaas blijkt het toch wel beperkingen te hebben. Af en toe valt de stroom even uit en de laatste ochtend komt er geen druppel water uit de kraan: leidingen bevroren.

We hebben een volle dag om in Grand Canyon door te brengen. Het is een heel groot park met weer een verplichte shuttleservice voor sommige gebieden. Deze heeft verschillende lijnen omdat het park zo groot is. We doen eerst een hike richting de bodem van de Grand Canyon en weer terug naar boven (als je helemaal naar beneden wil moet je daar eigenlijk overnachten). We verwachten dat het heel zwaar is maar het blijkt best wel ‘appeltje eitje’, maar 400 hoogtemeters naar beneden en weer omhoog. We zijn goed getraind ondertussen blijkbaar! Het helpt natuurlijk ook wel dat er ondertussen ook weer wat zuurstof onze longen in komt (verkoudheid is ondertussen wel enigszins over) en dat het een graadje of 10 is in plaats van 30 plus graden als je deze hike in de zomer doet. Grand Canyon is ook weer heel mooi. Toch weer anders dan de vorige parken. Deze Canyon is echt heel breed en heeft veel kleurverschillen. We zien in de diepte ook nog de Colorado rivier. De rivier die de Grand Canyon heeeeel langzaam heeft laten ontstaan.

Vanwege de bosbranden in de buurt van Los Angeles zijn we onze reisplannen een beetje aan het veranderen. We wilden eigenlijk van Los Angeles omhoog terug naar San Francisco maar besluiten nu om vanuit Grand Canyon naar de kust een eind boven Los Angeles te rijden om vanaf daar rustig richting San Francisco terug te gaan. Daar zijn geen branden en aan de kust is het sowieso warmer dan in al die Nationale Parken: een graad of 20, dus dat is een goede afsluiter van onze reis!

Vanuit Grand Canyon rijden we naar Barstow, een tussenstop die we helaas moeten maken omdat we in een keer doorrijden naar de kust net te ver vinden. Onderweg zien we veel cactussen, yucca’s en treinen. Heel, heel veel lange goederentreinen. Onderweg ontbijten we per ongeluk aan de historische Route 66 en we blijken ook aan de historische Route 66 te slapen.

We zijn dus terug in Californië. In Californië en Nevada is het een uur vroeger dan in Arizona en Utah. Om het wat ingewikkelder te maken doen sommige van deze vier staten wel en sommige niet aan zomertijd/wintertijd. Zelfs m’n telefoon raakt ervan in de war: op een of andere rare manier is de automatische tijdsinstelling van m’n telefoon uitgegaan waardoor ‘ie terug in Californië de juiste tijd niet meer aangeeft?!?

In Barstow gaan we naar een grote outlet om de tijd wat te doden. Het is niet veel bijzonders eigenlijk. Gelukkig morgen naar de zee! Daarover volgende keer meer.