Salta en omgeving, crossen met de auto
Blijf op de hoogte en volg Kim
23 November 2015 | Argentinië, Buenos Aires
De laatste week van onze vakantie is aangebroken. We vliegen via Buenos Aires naar Salta. We moeten altijd twee uur van tevoren op het vliegveld zijn, en daar houden we ons best goed aan. Je weet tenslotte maar nooit wat er onderweg naar het vliegveld nog kan gebeuren of hoe lang de rijen op het vliegveld zijn. Ook op het vliegveld van El Calafate zijn we weer ruim op tijd en hebben we alle tijd om even een kopje koffie te drinken. Het is een heel klein vliegveld. Een vertraagd vliegtuig gaat nu toch opeens vertrekken en dus staat er opeens een lange rij voor de douane/veiligheidscheck. Ons vliegtuig vertrekt vlak daarna dus ook wij gaan maar in de rij staan. Het schiet allemaal niet op. Opeens zegt een meneer naast ons die naar mijn ticket kijkt dat we ergens anders heen moeten lopen. Huh? We mogen opeens voor iedereen langs. Wat is er toch aan de hand? Komen we bij de gate, blijkt iedereen al in het vliegtuig te zitten. We vertrekken gewoon opeens een half uur eerder! Dat stond net echt nog niet op het bord hoor!! Anyway, weer een extra argument om gewoon op tijd op het vliegveld te zijn, je vliegtuig kan ook zomaar ineens te vroeg vertrekken...
In Salta is het heerlijk weer, eindelijk jurkjesweer! We gaan eerst met een kabelbaan naar een punt boven de stad en drinken daar op een terrasje een kopje koffie. Dan weer naar beneden om lekker buiten op een terrasje lunchen. We merken meteen dat het hier veel goedkoper is dan in Buenos Aires en de andere plaatsen waar we zijn geweest, het scheelt denk ik wel bijna de helft. Dat is fijn voor ons budget want het ging nogal hard met de meegenomen euro's en eigenlijk hadden we geen zin om te moeten pinnen en hier helemaal de hoofdprijs voor alles te betalen. Als we zouden moeten pinnen dan zou alles immers nog 50% duurder worden.
Op het terras raak ik aan de praat met een Argentijnse mevrouw die daar met haar dochter luncht. Ze geven ons allerlei tips en schrijven een lijstje van dingen die we hier kunnen doen. Ze zegt zelfs dat we die avond naar een bepaalde club moeten gaan (het is zaterdag) en dat ze mijn naam zal doorgeven aan de portiers zodat we zeker naar binnen kunnen.
We gaan daarna naar het Inca museum waar ze ingevroren kinderen tentoonstellen die 500 jaar geleden op 7.000 (!!) meter hoogte als offer aan de berg levend zijn begraven. Bizar. Doordat ze nog steeds bevroren zijn, zijn het een soort mummies. Ook niet voor te stellen dat die mensen überhaupt op zo'n hoogte kwamen zo lang geleden en dat zonder extra zuurstof.
Anyway, die avond gaan we dus naar de straat waar het allemaal gebeurt, veel restaurantjes, kroegen en ook hele grote clubs. De club halen we echter niet. Na het eten nog een paar drankjes en tegen drie uur zijn wij er al wel klaar mee en dan begint het pas in de clubs. Een reisgenootje krijgt trouwens een wel heel bijzondere daiquiri: eentje met maar liefst vijf bolletjes citroenijs gemixt met een enorme hoeveelheid alcohol. Ik denk nog heel naïef dat dat wel minste twee cocktails zullen worden, maar nee, het is allemaal voor haar...
De volgende dag gaan we naar San Lorenzo, een soort rijke buitenwijk van Salta. We lopen langs allerlei grote villa's. Daarna weer heerlijk buiten lunchen in een door de dame van de vorige dag aangeraden restaurant. 's Avonds nog even een lekker wijntje op het balkon in het hotel, dan uit eten en de volgende dag is het tijd voor ons auto-avontuur.
We gaan namelijk een auto huren voor drie dagen om in de buurt van Salta rond te crossen. Twee reisgenootjes (degenen die in de afgelopen vier a vijf jaar nog wel auto hebben gereden in tegenstelling tot een ander reisgenootje en ik) hebben een internationaal rijbewijs geregeld. Als we de auto gaan halen blijkt het eigen risico opeens twee a drie keer zo hoog te zijn als ons eerder is gezegd en wordt ons verteld dat het niet uitmaakt of wij een ongeluk veroorzaken of niet, bij een ongeluk of schade ben je je eigen risico sowieso kwijt. Fijn idee als je in het buitenland gaat rijden....
Hoe dan ook, een reisgenootje heeft de Argentijnse top 50 gedownload voor de Argentijnse sfeer en met een muziekje aan rijden we Salta uit. Op weg naar Cafayate. Het is vier uurtjes rijden naar Cafayate. De wegen zijn geasfalteerd maar de snelheden slaan nergens op. Er zijn heel veel plekken waar je maar 80, 60 of zelfs maar 40 mag. Echt Nederlandse snelwegen kennen ze natuurlijk niet, maar die maximumsnelheden zijn soms wel heel laag. Er schijnt wel veel gecontroleerd te worden dus we houden ons er maar zoveel mogelijk aan. Onderweg verandert het landschap. We zien steeds meer de voor deze omgeving kenmerkende gekleurde bergen (geel, rood en oranje). Ook verschijnen de eerste grote cactussen. In Cafayate gaan we na alweer een lunch op een terras (het zou bijna saai worden, ware het niet dat het zo heerlijk is op een terrasje te lunchen) met gehuurde fietsen die al voor ons klaar stonden in het hotel langs allemaal bodega's fietsen. We krijgen er rondleidingen en proeven er wijn (de proefhoeveelheden zijn bij sommige nogal groot, ik dump dan ook wel wat wijn in de spuugbak moet ik eerlijk toegeven). Het is wel heel interessant allemaal. Veel geleerd over wijn. Ook leuk om vervolgens in de restaurants en supermarkten wijn te zien staan van bodega's waar je geweest bent.
De volgende dag rijden we door naar Cachi na eerst nog kort bij een bodega met heel mooi uitzicht vlak bij Cafayate te zijn geweest. De weg naar Cachi blijkt behoorlijk afzien. De hele route is niet verhard. Als we onderweg in een klein dorpje gaan lunchen, staat daar een Italiaans koppel met panne. De koelvloeistof is uit de auto gelekt en de auto doet het niet meer. De monteur in het dorp heeft siësta en het verhuurbedrijf geeft aan dat het hun eigen schuld is. Ze zullen wel te hard hebben gereden voor deze wegen. Ze mogen de reparatie dus zelf betalen. Lekker is dat. Wij duimen maar dat onze auto (een Fiat Siena, wie had daar ooit van gehoord?) het gaat redden. Het is enorm heet hier in de woestijn en de airco heeft het zwaar, die stinkt af en toe opeens heel erg naar benzine (hoe kan dat?) en het lijkt af en toe wel alsof we op een trilplaat staan zo slecht is de weg. Harder dan 40 km per uur hebben we deze dag niet gereden. Ook zijn er veel hele smalle bergweggetjes waarbij je ook nog eens eventuele tegenliggers niet kunt zien aankomen omdat de bochten zo scherp zijn. Mijn rijdende reisgenootjes toeteren op een gegeven moment maar voor elke bocht. We zijn heel erg blij dat het zo rustig is dat we op die plekken geen tegenliggers tegenkomen. Want wat doe je dan? We zijn het er wel over eens dat de tegenligger het dan maar moet oplossen. Wij zetten de auto op de handrem en de tegenligger gaat maar in z'n achteruit de berg op of af, wij echt niet!
Onderweg maken we nog een kleine omweg naar bodega Colome (nou ja klein, wat is klein in deze omstandigheden: slechts 34 km omrijden maar daar doen we 1 uur en tien minuten over en de auto trilt bijna uit elkaar). Maxima schijnt hier ook ooit een week geweest te zijn toen ze nog prinses was, er zit namelijk ook een hotel bij deze bodega (degene die de rondleiding doet is nog steeds helemaal lyrisch over haar). Ik vermoed toch dat zij er in een 4x4 naar toe gereden is. Een auto die een tikkeltje beter toegerust is voor dit soort wegen.
We zijn 's avonds om half acht pas in Cachi. Maar liefst zeven uur gereden over 220 kilometer. Cachi ligt op 3.000 meter hoogte en het is hier niet echt koud. Kan je nagaan hoe warm het in de woestijn is. Ik heb een lichte hoofdpijn, van de hoogte of van de zware autorit? In Cachi heeft het hotel opeens een andere naam gekregen dus we rijden eerst het dorpje ook nog eens drie keer rond voor we het gevonden hebben. De reisgenoten die gereden hebben, zitten 's nachts in bed voor hun gevoel nog steeds achter het stuur. Ik kan me het wel voorstellen. Ik heb niet eens gereden en ik ben kapot. 's Nachts merk je ook dat je op hoogte zit. Ik ga even naar de wc en lig daarna hijgend in m'n bed. M'n kamergenote moet 's nachts af en toe naar adem happen om voldoende zuurstof binnen te krijgen.
De volgende dag lezen we in de reisinformatie dat die dag echt het zwaarst gaat worden. Weer 100 km onverhard en nog slechtere weg dan de dag ervoor! Jemig, pittig hoor... Gelukkig wisten we dat niet al de dag ervoor. Maar, we blijken op het verkeerde been te zijn gezet, het valt allemaal hartstikke mee! Het eerste stuk is geheel verhard en we rijden echt door een wonderbaarlijk mooie omgeving. Uitgestrekte woestijn met alleen maar grote cactussen die wel tot tien meter hoog kunnen worden. En dan op de achtergrond die gekleurde bergen (rood, oranje geel). Dit is toch wel het mooiste landschap wat ik hier in Argentinië gezien heb. Op het allermooiste stuk is een super goed geasfalteerde (rechte!) weg (zelfs zonder gaten!) waar je om voor ons niet te begrijpen redenen soms maar 40 mag terwijl de weg echt uitnodigt tot sneller rijden. Er staat telkens dat er door middel van radar gecontroleerd wordt op de snelheid, maar waar moeten die dingen staan dan? Zetten ze een nepcactus neer met een camera erin, zoals ze dat in Nederland met kliko's doen? Verder is er namelijk niets, maar dan ook helemaal niets in dit landschap waar je een camera in zou kunnen verbergen. Ach ja, langzaam rijden is hier eigenlijk ook geen straf, kunnen we lekker rustig om ons heen kijken naar het mooie uitzicht buiten.
Op een gegeven moment rijden we de wolken in, we zitten dan op 3.500 meter. Even daarna houdt het asfalt toch weer echt op helaas, maar het is een relatief klein gedeelte en de weg is lang niet zo slecht als de dag ervoor. Er stond 5 uur rijden voor deze dag, maar wij doen het in 3,5 uur. Hoe fijn en hoe relaxed is het om gewoon over een goede weg te rijden! En dan nog met fantastisch uitzicht ook!
We zijn terug in Salta. Willen we de auto inleveren, is de deur op slot en niemand aanwezig. Dus de auto daar aan de overkant gezet, na de lunch nog maar eens kijken of ie al open is. Dat is gelukkig zo. Zegt die man binnen: 'hebben jullie daar geparkeerd? Het is daar verboden te parkeren, jullie hebben zeker weten een boete'. Die zit er dan nog niet op gelukkig maar op dat moment komt de politie al aanwandelen met bonnenboekje in de hand. M'n reisgenootje wil al op weg om de auto binnen te zetten maar ziet de politie nog niet dus wij schreeuwen er nog even achteraan dat ze snel moet zijn. Ze glimlacht even lief naar de agenten en ze lopen gelukkig door. We waren dus echt net op tijd. Zou toch irritant zijn als we een boete zouden hebben omdat dat bedrijf dicht was terwijl die gewoon open hoort te zijn om die tijd. Wel verbazingwekkend is dat we helemaal geen schade hebben gereden! Nou ja, in ieder geval niets waar we voor moeten betalen, want ik weet toch zeker dat er heel wat stenen tegen de auto zijn geknald. Ik had bij het ophalen van de auto van alle bestaande schade een foto gemaakt, om daar in ieder geval geen gezeur over te krijgen. Maar we hoefden dus helemaal niet te ruziën over schade gelukkig.
De dag erna terug naar Buenos Aires, onze laatste binnenlandse vlucht. Het stortregent werkelijk in Buenos Aires. Dat is wel een beetje jammer maar gelukkig hebben we dingen binnen gepland. We gaan naar het Evita Peron museum en 's avonds als afsluiter een tangoshow met diner. Dat laatste is wel heel erg toeristisch maar wel leuk om te zien. Er zitten echt goede dansers bij.
Tijdens het taxiritje op de weg terug van het museum vraag ik aan de taxi-chauffeur hoeveel een ritje naar het vliegveld zou kosten. Hij vertelt me dat maar waarschuwt ons ook. Blijkbaar zijn er de afgelopen dagen stakingen geweest bij werknemers van een kippenfabriek. Die sluiten al dagen de weg af, net drie kilometer voor je bij het vliegveld bent. Argh! Ik vraag even na in het hotel. Zij adviseren ons gewoon heel vroeg te gaan, voordat de boel afgesloten wordt. Dat wordt dus niet uitslapen en lang wachten op het vliegveld....
De volgende ochtend zien we langs de weg al allemaal politie staan en er staan al busjes van televisiezenders op die plek langs de weg. Hij wordt bijna afgesloten. Wij zijn er gelukkig op tijd langs.
Ik raak op het vliegveld aan de praat met een meneer die aan een tafeltje zit in het koffietentje waar wij de tijd proberen door te komen. Hij was een behoorlijke Casanova vroeger. Hij werkte toen in Spanje in een discotheek in de zomer en de rest van het jaar reisde hij door Europa om alle meisjes op te zoeken die hij had ontmoet. Deze man is nu al wat ouder en slecht ter been en hij loopt daarom met een stok. Er staat ondertussen een bizar lange rij voor de incheckbalies die echt voor geen meter doorloopt. De rij gaat echt de hele hal door. Ook als je al ingecheckt hebt en alleen je bagage moet droppen mag je in die rij gaan staan. Deze meneer heeft een politieagent gevraagd wanneer hij kan inchecken omdat hij slecht ter been is en niet de hele tijd in de rij kan staan. De politieagent zegt op een gegeven moment dat hij met hem mee kan lopen. De man zegt tegen ons, loop maar mee! Dat laten wij ons natuurlijk niet twee keer zeggen. En achter de politieagent en de slecht ter been zijnde man lopen dus vier best wel goed ter been zijnde Nederlandse vrouwen die even enorm gaan voordringen. Dat heeft ons toch wel even 1,5 uur in de rij staan gescheeld, schat ik zo.
En zo zit onze reis naar Argentinië er weer op. De tijd is weer eens voorbij gevlogen!
Wat hebben wij geleerd deze vakantie? Dat de Argentijnen enorme zoetekauwen zijn. Ik zeg: 'n keer een zoet ontbijt, prima. Maar elke dag? De eerste dag waren we al ontgoocheld. We dachten croissants te krijgen bij ons ontbijt, maar het bleken gewoon zoete broodjes te zijn in de vorm van een croissant (media lunas, oftewel halve maantjes). Verder zijn de Argentijnen verslaafd aan dulce de leche (soort karamelpasta) dat overal door gegooid wordt. Het zit ook in het nationale koekje, de alfajor (spreek uit: alfagoor, en dat moet al genoeg zeggen over hoe het smaakt, jakkes) dat je overal bij krijgt. Ontbijten zijn gewoon sowieso niet het sterke punt van de Argentijnen. Zo zitten er meestal cakejes bij. Je zou denken dat dat op zich best wel lekker kan zijn. Ware het niet dat ze standaard uitgedroogd zijn. En dus niet opgegeten worden. Maar da's niet erg, ze zetten dezelfde cakejes gerust dagen achter elkaar neer bij het ontbijt net zo lang tot iemand ze toch opeet.
Ook geleerd dat wij soms niet zo snugger zijn (soms hè, meestal zijn wij best wel snugger namelijk). Bij een lunch aan het strand zijn twee reisgenootjes al naar buiten gelopen. De ober zegt ons dat zij langs een net geverfd gedeelte gelopen zijn, dus dat we daar even moeten oppassen. Als het andere reisgenootje en ik door dezelfde uitgang naar buiten gaan realiseren we ons op het moment dat onze schoenen vastplakken aan de verf (oh kak!) dat de beste man bedoelde DOOR de verf, en niet langs de verf. Hij zal wel gedacht hebben: 'stelletje domme, domme toeristen ik zei nog zo...... en nou zijn ze alle vier gewoon over m'n net geverfde veranda gelopen!'.
Ook weten we nu dat Argentijnen echt van warmte houden. In de regio's waar het wat kouder kan zijn, staat de verwarming standaard aan, en flink ook. In een hotel kon de verwarming zelfs alleen met gereedschap lager gezet worden omdat de radiatorknop verdwenen was. Overigens sliepen twee van mijn reisgenootjes een nacht ook heel warm door eigen schuld: een van die twee had half slaapdronken, niet goed wetend hoe de airco werkte, 's nachts de airco per ongeluk op 30 graden gezet.
Verder hebben we enorm geluk gehad met het weer over het algemeen (op twee regenachtige dagen na). Op veel plaatsen was het net wat warmer geworden of regende het net niet meer toen wij er waren, of begon het te regenen toen wij er net weg waren. Ook hebben we veel geluk gehad met onze vijf binnenlandse vluchten. Een vlucht was al verzet voordat wij op vakantie gingen maar de rest van de vluchten ging goed. Slechts een keer te vroeg vertrokken en een keertje een half uur te laat. En dat voor een land dat berucht is om zijn op het laatste moment opeens cancellen of verzetten van vluchten. Niet slecht!
En als laatste een tip voor andere mensen die eventueel nog naar Argentinië gaan: de prijzen die in de laatste editie van de Lonely Planet staan kloppen echt niet meer. Heel veel dingen waren twee keer zo duur geworden in pesos. Enorme inflatie dus! Wie weet dat dat binnenkort eens beter wordt want de verkiezingen zijn net geweest en er gaat als het goed is een andere wind waaien in Argentinië. Wel apart dat de kandidaat gewonnen heeft waar wij juist de minste campagne-uitingen van hebben gezien. In sommige regio's zou je denken dat er niet eens een tegenkandidaat was! Je zag alleen maar dat hoofd van Scioli overal op spandoeken. Blijkbaar zegt dat dus toch niet alles....
Hier ga ik het weer bij laten. Wie weet tot de volgende keer!
In Salta is het heerlijk weer, eindelijk jurkjesweer! We gaan eerst met een kabelbaan naar een punt boven de stad en drinken daar op een terrasje een kopje koffie. Dan weer naar beneden om lekker buiten op een terrasje lunchen. We merken meteen dat het hier veel goedkoper is dan in Buenos Aires en de andere plaatsen waar we zijn geweest, het scheelt denk ik wel bijna de helft. Dat is fijn voor ons budget want het ging nogal hard met de meegenomen euro's en eigenlijk hadden we geen zin om te moeten pinnen en hier helemaal de hoofdprijs voor alles te betalen. Als we zouden moeten pinnen dan zou alles immers nog 50% duurder worden.
Op het terras raak ik aan de praat met een Argentijnse mevrouw die daar met haar dochter luncht. Ze geven ons allerlei tips en schrijven een lijstje van dingen die we hier kunnen doen. Ze zegt zelfs dat we die avond naar een bepaalde club moeten gaan (het is zaterdag) en dat ze mijn naam zal doorgeven aan de portiers zodat we zeker naar binnen kunnen.
We gaan daarna naar het Inca museum waar ze ingevroren kinderen tentoonstellen die 500 jaar geleden op 7.000 (!!) meter hoogte als offer aan de berg levend zijn begraven. Bizar. Doordat ze nog steeds bevroren zijn, zijn het een soort mummies. Ook niet voor te stellen dat die mensen überhaupt op zo'n hoogte kwamen zo lang geleden en dat zonder extra zuurstof.
Anyway, die avond gaan we dus naar de straat waar het allemaal gebeurt, veel restaurantjes, kroegen en ook hele grote clubs. De club halen we echter niet. Na het eten nog een paar drankjes en tegen drie uur zijn wij er al wel klaar mee en dan begint het pas in de clubs. Een reisgenootje krijgt trouwens een wel heel bijzondere daiquiri: eentje met maar liefst vijf bolletjes citroenijs gemixt met een enorme hoeveelheid alcohol. Ik denk nog heel naïef dat dat wel minste twee cocktails zullen worden, maar nee, het is allemaal voor haar...
De volgende dag gaan we naar San Lorenzo, een soort rijke buitenwijk van Salta. We lopen langs allerlei grote villa's. Daarna weer heerlijk buiten lunchen in een door de dame van de vorige dag aangeraden restaurant. 's Avonds nog even een lekker wijntje op het balkon in het hotel, dan uit eten en de volgende dag is het tijd voor ons auto-avontuur.
We gaan namelijk een auto huren voor drie dagen om in de buurt van Salta rond te crossen. Twee reisgenootjes (degenen die in de afgelopen vier a vijf jaar nog wel auto hebben gereden in tegenstelling tot een ander reisgenootje en ik) hebben een internationaal rijbewijs geregeld. Als we de auto gaan halen blijkt het eigen risico opeens twee a drie keer zo hoog te zijn als ons eerder is gezegd en wordt ons verteld dat het niet uitmaakt of wij een ongeluk veroorzaken of niet, bij een ongeluk of schade ben je je eigen risico sowieso kwijt. Fijn idee als je in het buitenland gaat rijden....
Hoe dan ook, een reisgenootje heeft de Argentijnse top 50 gedownload voor de Argentijnse sfeer en met een muziekje aan rijden we Salta uit. Op weg naar Cafayate. Het is vier uurtjes rijden naar Cafayate. De wegen zijn geasfalteerd maar de snelheden slaan nergens op. Er zijn heel veel plekken waar je maar 80, 60 of zelfs maar 40 mag. Echt Nederlandse snelwegen kennen ze natuurlijk niet, maar die maximumsnelheden zijn soms wel heel laag. Er schijnt wel veel gecontroleerd te worden dus we houden ons er maar zoveel mogelijk aan. Onderweg verandert het landschap. We zien steeds meer de voor deze omgeving kenmerkende gekleurde bergen (geel, rood en oranje). Ook verschijnen de eerste grote cactussen. In Cafayate gaan we na alweer een lunch op een terras (het zou bijna saai worden, ware het niet dat het zo heerlijk is op een terrasje te lunchen) met gehuurde fietsen die al voor ons klaar stonden in het hotel langs allemaal bodega's fietsen. We krijgen er rondleidingen en proeven er wijn (de proefhoeveelheden zijn bij sommige nogal groot, ik dump dan ook wel wat wijn in de spuugbak moet ik eerlijk toegeven). Het is wel heel interessant allemaal. Veel geleerd over wijn. Ook leuk om vervolgens in de restaurants en supermarkten wijn te zien staan van bodega's waar je geweest bent.
De volgende dag rijden we door naar Cachi na eerst nog kort bij een bodega met heel mooi uitzicht vlak bij Cafayate te zijn geweest. De weg naar Cachi blijkt behoorlijk afzien. De hele route is niet verhard. Als we onderweg in een klein dorpje gaan lunchen, staat daar een Italiaans koppel met panne. De koelvloeistof is uit de auto gelekt en de auto doet het niet meer. De monteur in het dorp heeft siësta en het verhuurbedrijf geeft aan dat het hun eigen schuld is. Ze zullen wel te hard hebben gereden voor deze wegen. Ze mogen de reparatie dus zelf betalen. Lekker is dat. Wij duimen maar dat onze auto (een Fiat Siena, wie had daar ooit van gehoord?) het gaat redden. Het is enorm heet hier in de woestijn en de airco heeft het zwaar, die stinkt af en toe opeens heel erg naar benzine (hoe kan dat?) en het lijkt af en toe wel alsof we op een trilplaat staan zo slecht is de weg. Harder dan 40 km per uur hebben we deze dag niet gereden. Ook zijn er veel hele smalle bergweggetjes waarbij je ook nog eens eventuele tegenliggers niet kunt zien aankomen omdat de bochten zo scherp zijn. Mijn rijdende reisgenootjes toeteren op een gegeven moment maar voor elke bocht. We zijn heel erg blij dat het zo rustig is dat we op die plekken geen tegenliggers tegenkomen. Want wat doe je dan? We zijn het er wel over eens dat de tegenligger het dan maar moet oplossen. Wij zetten de auto op de handrem en de tegenligger gaat maar in z'n achteruit de berg op of af, wij echt niet!
Onderweg maken we nog een kleine omweg naar bodega Colome (nou ja klein, wat is klein in deze omstandigheden: slechts 34 km omrijden maar daar doen we 1 uur en tien minuten over en de auto trilt bijna uit elkaar). Maxima schijnt hier ook ooit een week geweest te zijn toen ze nog prinses was, er zit namelijk ook een hotel bij deze bodega (degene die de rondleiding doet is nog steeds helemaal lyrisch over haar). Ik vermoed toch dat zij er in een 4x4 naar toe gereden is. Een auto die een tikkeltje beter toegerust is voor dit soort wegen.
We zijn 's avonds om half acht pas in Cachi. Maar liefst zeven uur gereden over 220 kilometer. Cachi ligt op 3.000 meter hoogte en het is hier niet echt koud. Kan je nagaan hoe warm het in de woestijn is. Ik heb een lichte hoofdpijn, van de hoogte of van de zware autorit? In Cachi heeft het hotel opeens een andere naam gekregen dus we rijden eerst het dorpje ook nog eens drie keer rond voor we het gevonden hebben. De reisgenoten die gereden hebben, zitten 's nachts in bed voor hun gevoel nog steeds achter het stuur. Ik kan me het wel voorstellen. Ik heb niet eens gereden en ik ben kapot. 's Nachts merk je ook dat je op hoogte zit. Ik ga even naar de wc en lig daarna hijgend in m'n bed. M'n kamergenote moet 's nachts af en toe naar adem happen om voldoende zuurstof binnen te krijgen.
De volgende dag lezen we in de reisinformatie dat die dag echt het zwaarst gaat worden. Weer 100 km onverhard en nog slechtere weg dan de dag ervoor! Jemig, pittig hoor... Gelukkig wisten we dat niet al de dag ervoor. Maar, we blijken op het verkeerde been te zijn gezet, het valt allemaal hartstikke mee! Het eerste stuk is geheel verhard en we rijden echt door een wonderbaarlijk mooie omgeving. Uitgestrekte woestijn met alleen maar grote cactussen die wel tot tien meter hoog kunnen worden. En dan op de achtergrond die gekleurde bergen (rood, oranje geel). Dit is toch wel het mooiste landschap wat ik hier in Argentinië gezien heb. Op het allermooiste stuk is een super goed geasfalteerde (rechte!) weg (zelfs zonder gaten!) waar je om voor ons niet te begrijpen redenen soms maar 40 mag terwijl de weg echt uitnodigt tot sneller rijden. Er staat telkens dat er door middel van radar gecontroleerd wordt op de snelheid, maar waar moeten die dingen staan dan? Zetten ze een nepcactus neer met een camera erin, zoals ze dat in Nederland met kliko's doen? Verder is er namelijk niets, maar dan ook helemaal niets in dit landschap waar je een camera in zou kunnen verbergen. Ach ja, langzaam rijden is hier eigenlijk ook geen straf, kunnen we lekker rustig om ons heen kijken naar het mooie uitzicht buiten.
Op een gegeven moment rijden we de wolken in, we zitten dan op 3.500 meter. Even daarna houdt het asfalt toch weer echt op helaas, maar het is een relatief klein gedeelte en de weg is lang niet zo slecht als de dag ervoor. Er stond 5 uur rijden voor deze dag, maar wij doen het in 3,5 uur. Hoe fijn en hoe relaxed is het om gewoon over een goede weg te rijden! En dan nog met fantastisch uitzicht ook!
We zijn terug in Salta. Willen we de auto inleveren, is de deur op slot en niemand aanwezig. Dus de auto daar aan de overkant gezet, na de lunch nog maar eens kijken of ie al open is. Dat is gelukkig zo. Zegt die man binnen: 'hebben jullie daar geparkeerd? Het is daar verboden te parkeren, jullie hebben zeker weten een boete'. Die zit er dan nog niet op gelukkig maar op dat moment komt de politie al aanwandelen met bonnenboekje in de hand. M'n reisgenootje wil al op weg om de auto binnen te zetten maar ziet de politie nog niet dus wij schreeuwen er nog even achteraan dat ze snel moet zijn. Ze glimlacht even lief naar de agenten en ze lopen gelukkig door. We waren dus echt net op tijd. Zou toch irritant zijn als we een boete zouden hebben omdat dat bedrijf dicht was terwijl die gewoon open hoort te zijn om die tijd. Wel verbazingwekkend is dat we helemaal geen schade hebben gereden! Nou ja, in ieder geval niets waar we voor moeten betalen, want ik weet toch zeker dat er heel wat stenen tegen de auto zijn geknald. Ik had bij het ophalen van de auto van alle bestaande schade een foto gemaakt, om daar in ieder geval geen gezeur over te krijgen. Maar we hoefden dus helemaal niet te ruziën over schade gelukkig.
De dag erna terug naar Buenos Aires, onze laatste binnenlandse vlucht. Het stortregent werkelijk in Buenos Aires. Dat is wel een beetje jammer maar gelukkig hebben we dingen binnen gepland. We gaan naar het Evita Peron museum en 's avonds als afsluiter een tangoshow met diner. Dat laatste is wel heel erg toeristisch maar wel leuk om te zien. Er zitten echt goede dansers bij.
Tijdens het taxiritje op de weg terug van het museum vraag ik aan de taxi-chauffeur hoeveel een ritje naar het vliegveld zou kosten. Hij vertelt me dat maar waarschuwt ons ook. Blijkbaar zijn er de afgelopen dagen stakingen geweest bij werknemers van een kippenfabriek. Die sluiten al dagen de weg af, net drie kilometer voor je bij het vliegveld bent. Argh! Ik vraag even na in het hotel. Zij adviseren ons gewoon heel vroeg te gaan, voordat de boel afgesloten wordt. Dat wordt dus niet uitslapen en lang wachten op het vliegveld....
De volgende ochtend zien we langs de weg al allemaal politie staan en er staan al busjes van televisiezenders op die plek langs de weg. Hij wordt bijna afgesloten. Wij zijn er gelukkig op tijd langs.
Ik raak op het vliegveld aan de praat met een meneer die aan een tafeltje zit in het koffietentje waar wij de tijd proberen door te komen. Hij was een behoorlijke Casanova vroeger. Hij werkte toen in Spanje in een discotheek in de zomer en de rest van het jaar reisde hij door Europa om alle meisjes op te zoeken die hij had ontmoet. Deze man is nu al wat ouder en slecht ter been en hij loopt daarom met een stok. Er staat ondertussen een bizar lange rij voor de incheckbalies die echt voor geen meter doorloopt. De rij gaat echt de hele hal door. Ook als je al ingecheckt hebt en alleen je bagage moet droppen mag je in die rij gaan staan. Deze meneer heeft een politieagent gevraagd wanneer hij kan inchecken omdat hij slecht ter been is en niet de hele tijd in de rij kan staan. De politieagent zegt op een gegeven moment dat hij met hem mee kan lopen. De man zegt tegen ons, loop maar mee! Dat laten wij ons natuurlijk niet twee keer zeggen. En achter de politieagent en de slecht ter been zijnde man lopen dus vier best wel goed ter been zijnde Nederlandse vrouwen die even enorm gaan voordringen. Dat heeft ons toch wel even 1,5 uur in de rij staan gescheeld, schat ik zo.
En zo zit onze reis naar Argentinië er weer op. De tijd is weer eens voorbij gevlogen!
Wat hebben wij geleerd deze vakantie? Dat de Argentijnen enorme zoetekauwen zijn. Ik zeg: 'n keer een zoet ontbijt, prima. Maar elke dag? De eerste dag waren we al ontgoocheld. We dachten croissants te krijgen bij ons ontbijt, maar het bleken gewoon zoete broodjes te zijn in de vorm van een croissant (media lunas, oftewel halve maantjes). Verder zijn de Argentijnen verslaafd aan dulce de leche (soort karamelpasta) dat overal door gegooid wordt. Het zit ook in het nationale koekje, de alfajor (spreek uit: alfagoor, en dat moet al genoeg zeggen over hoe het smaakt, jakkes) dat je overal bij krijgt. Ontbijten zijn gewoon sowieso niet het sterke punt van de Argentijnen. Zo zitten er meestal cakejes bij. Je zou denken dat dat op zich best wel lekker kan zijn. Ware het niet dat ze standaard uitgedroogd zijn. En dus niet opgegeten worden. Maar da's niet erg, ze zetten dezelfde cakejes gerust dagen achter elkaar neer bij het ontbijt net zo lang tot iemand ze toch opeet.
Ook geleerd dat wij soms niet zo snugger zijn (soms hè, meestal zijn wij best wel snugger namelijk). Bij een lunch aan het strand zijn twee reisgenootjes al naar buiten gelopen. De ober zegt ons dat zij langs een net geverfd gedeelte gelopen zijn, dus dat we daar even moeten oppassen. Als het andere reisgenootje en ik door dezelfde uitgang naar buiten gaan realiseren we ons op het moment dat onze schoenen vastplakken aan de verf (oh kak!) dat de beste man bedoelde DOOR de verf, en niet langs de verf. Hij zal wel gedacht hebben: 'stelletje domme, domme toeristen ik zei nog zo...... en nou zijn ze alle vier gewoon over m'n net geverfde veranda gelopen!'.
Ook weten we nu dat Argentijnen echt van warmte houden. In de regio's waar het wat kouder kan zijn, staat de verwarming standaard aan, en flink ook. In een hotel kon de verwarming zelfs alleen met gereedschap lager gezet worden omdat de radiatorknop verdwenen was. Overigens sliepen twee van mijn reisgenootjes een nacht ook heel warm door eigen schuld: een van die twee had half slaapdronken, niet goed wetend hoe de airco werkte, 's nachts de airco per ongeluk op 30 graden gezet.
Verder hebben we enorm geluk gehad met het weer over het algemeen (op twee regenachtige dagen na). Op veel plaatsen was het net wat warmer geworden of regende het net niet meer toen wij er waren, of begon het te regenen toen wij er net weg waren. Ook hebben we veel geluk gehad met onze vijf binnenlandse vluchten. Een vlucht was al verzet voordat wij op vakantie gingen maar de rest van de vluchten ging goed. Slechts een keer te vroeg vertrokken en een keertje een half uur te laat. En dat voor een land dat berucht is om zijn op het laatste moment opeens cancellen of verzetten van vluchten. Niet slecht!
En als laatste een tip voor andere mensen die eventueel nog naar Argentinië gaan: de prijzen die in de laatste editie van de Lonely Planet staan kloppen echt niet meer. Heel veel dingen waren twee keer zo duur geworden in pesos. Enorme inflatie dus! Wie weet dat dat binnenkort eens beter wordt want de verkiezingen zijn net geweest en er gaat als het goed is een andere wind waaien in Argentinië. Wel apart dat de kandidaat gewonnen heeft waar wij juist de minste campagne-uitingen van hebben gezien. In sommige regio's zou je denken dat er niet eens een tegenkandidaat was! Je zag alleen maar dat hoofd van Scioli overal op spandoeken. Blijkbaar zegt dat dus toch niet alles....
Hier ga ik het weer bij laten. Wie weet tot de volgende keer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
