El Fin del mundo!
Blijf op de hoogte en volg Kim
15 November 2015 | Argentinië, Salta
Dag allemaal!
Waar waren we gebleven? We hebben Puerto Madryn achter ons gelaten en we gaan vliegen naar de zuidelijkste stad van de wereld, Ushuaia. We leken in een heel klein vliegtuigje te gaan vliegen omdat we bij het online inchecken zagen dat er maar twee rijen van twee stoelen waren. Tot ons bij het afgeven van onze bagage wordt verteld dat we met priority mogen instappen. Huh? Zouden we dan businessclass vliegen? Ja hoor, we vliegen businessclass! Er zijn voorin het vliegtuig maar vier stoelen per rij omdat wij hele grote stoelen hebben met veel ruimte om ons heen. Het vliegtuig is dus helemaal niet zo klein. Wat een leuke verrassing!
Naar buiten kijkend, verandert het landschap een half uur voor we landen radicaal. Van een droge dorre bende zonder bomen naar bergen met besneeuwde toppen en heel veel bomen. Vlak voor we gaan landen draait het vliegtuig boven het Beaglekanaal en zie ik heel snel even de landingsbaan. De landingsbaan ligt op een heel klein schiereilandje en de landingsbaan begint aan het water en eindigt aan het water. Het lijkt vanuit de lucht een nogal klein landingsbaantje. Vandaar de verhalen over een spectaculaire landingsbaan. Gelukkig blijkt de landingsbaan eenmaal op de grond toch best wel lang en we landen veilig. De oude landingsbaan van Ushuaia was blijkbaar veel korter en lag ook ongunstiger ten opzichte van de bergen en de meestvoorkomende windrichting. Daar ging het nogal eens mis....
We zijn aangekomen bij het Eind van de wereld, El Fin del mundo, oftewel Finisterre zoals het vroeger op de wereldkaarten stond. Hier hield de wereld op. We waren voorbereid op ongeveer 0 graden Celsius met een flinke wind, het is 13 graden met lang niet altijd een flinke wind. Dat is dus een flinke meevaller. De dagen voordat wij hier aankwamen heeft het nog flink gesneeuwd en geregend namelijk.
We worden weer opgehaald met een busje en naar ons hotel gebracht. De huizen hier hebben verschillende bonte kleuren en zijn vaak gemaakt van golfplaat. Het ziet er wat vreemd uit. Het uitzicht vanuit Ushuaia is fantastisch: bergen met bossen en besneeuwde toppen en het water van het Beaglekanaal. Ushuaia ligt ongeveer in het midden van dit natuurlijke kanaal. Ongeveer 100 kilometer naar de ene kant ligt de Stille Oceaan, ongeveer 100 kilometer naar de andere kant ligt de Atlantische Oceaan. De boomgrens ligt hier heel laag, op zo'n 600 meter en daarboven ligt nu, in de lente, nog sneeuw. In de winter ligt hier alles, ook vaak Ushuaia zelf, onder de sneeuw. Als je langs het Beaglekanaal loopt en de wind trekt even goed aan, dan voel je wel dat het hier heel koud kan zijn. Toch blijkt het in het stadje Ushuaia vanwege de beschutte ligging 's winters (tijdens onze zomer dus) niet heel veel kouder dan 0 graden te worden en dat is best bijzonder. Voor de Westerse landen de boel hier overnamen woonde hier zelfs een volk dat naakt rondliep en zich warm hield door vuurtjes te stoken (vandaar dat de provincie hier Vuurland heet) en zichzelf in te smeren met het vet van zeeleeuwen. Als je echter buiten het beschutte gebied van Ushuaia komt of de bergen in gaat, dan kan het wel heel erg koud worden. Er wordt hier in de bergen ook geskied in juni, juli en augustus.
Als we ingecheckt zijn in het hotel pakken we een taxi naar het centrum van Ushuaia. Even wat rondwandelen, ergens even wat drinken en wat informatie vragen over de dingen die we hier zouden kunnen doen. Die avond gaan we uit eten en reuzenkrab proberen. Nou ja, eigenlijk willen mijn reisgenootjes dat graag. Ik hoef niet per se zo'n hele grote krab op m'n bord te ontleden. Je ziet ze hier en daar al rondkruipen in de aquaria van restaurants. Echt hele grote, rode krabben! Ik kies, om toch de verse reuzenkrab te proberen, voor een portie gnocchi met tomatensaus en reuzenkrab. En ik moet eerlijk zeggen dat die verse krab best wel lekker smaakt.
We besluiten de volgende dag te gaan wandelen in het Nationale Park Tierra del Fuego. Het is nog best lastig daar op een goedkope manier te komen ondanks het feit dat het maar 12 km is vanuit de stad. Taxi's vragen heel veel geld en zelfs met een bus heen en weer kost al 18 euro per persoon. We besluiten uiteindelijk toch met de bus te gaan omdat de taxi wel heel duur werd. We moeten wel eerst alsnog met de taxi naar het busstation. Als ik onze taxi-chauffeur vertel dat we naar het nationale park gaan, biedt hij voor een schappelijke prijs aan ons te halen en te brengen (toch wel handig dat ik redelijk goed Spaans spreek, al zeg ik het zelf). Wordt goedkoper op die manier dan met de bus en het is natuurlijk veel handiger om direct met de taxi te gaan. Wij nemen snel ons besluit, de meter gaat uit en hij rijdt door naar het nationale park. Onderweg vertelt hij ons dat de entreeprijzen heel erg verschillen. Argentijnen betalen heel weinig, mensen uit Zuid-Amerikaanse landen betalen iets meer en iedereen daarbuiten betaalt de hoofdprijs. Wij zijn natuurlijk Nederlands. Hij zegt me dat hij bij de ingang kan zeggen dat we Braziliaans zijn. Wij vragen ons af of we wel voor Brazilianen kunnen doorgaan. Bij de entree vraagt de mevrouw die de kaartjes verkoopt hem waar wij vandaan komen. De chauffeur kijkt mij aan en vraagt theatraal aan mij waar we vandaan komen. Ik zeg hem in het Spaans toch maar dat we Nederlands zijn, we betalen wel.
We spreken met de taxi-chauffeur af dat hij ons 's middags om 17.00 uur komt ophalen bij een bepaald punt. Eerst natuurlijk nog wat gesteggel over al wel het hele bedrag betalen of niet, uiteindelijk doen we vast een kleine aanbetaling voor de terugreis. De beste man laat al zijn gegevens (telefoonnummer en taxinummer) bij ons achter en verzekert ons dat hij ons straks echt komt halen. Hij heeft een eerlijke kop, wij geloven hem wel. En mocht hij echt niet komen opdagen, dan kunnen we altijd nog de bus pakken.
Een aantal routes zijn dicht omdat ze onbegaanbaar zijn. Ook een van de routes die we hadden willen lopen en die eindigt op de grens met Chili. We lopen daarom eerst een route van 8 km langs het Beaglekanaal en een stukje door het bos. Je kan wel merken dat het heeft geregend voor wij hier kwamen, soms moeten we een beetje omwegen nemen om de modder heen, soms is er geen omweg en proberen we zo min mogelijk in de modder te stappen. Uiteindelijk komt niemand meer dan enkeldiep in de modder terecht, dus dat valt eigenlijk best wel mee. We doen er niettemin wel iets meer dan drie uur over terwijl er drie uur voor staat en wij toch echt niet het idee hadden langzaam te lopen. Daarna even ergens in het gras picknicken met ons meegenomen eten. Dan nog een tweede route. Je moet hier makkelijk alleen kunnen lopen, de routes zijn heel goed aangegeven, zeggen ze. Toch krijgen wij het voor elkaar om te verdwalen. Gelukkig is het gedeelte van het park waar je kunt wandelen niet zo groot en vinden we de weg makkelijk terug. Ondertussen zijn we toch best wel moe van al dat gewandel. We besluiten maar vast naar de plek te gaan waar we worden opgehaald en niet nog een stuk te gaan lopen. Even een bakkie thee doen daar en dan staat onze vrolijke taxi-chauffeur er al. Hij vraagt of we het Roca-meer wel gezien hebben. Eh nee, zijn we niet aan toegekomen. Hij vindt dat we dat echt wel gezien moeten hebben en draait de auto om. Hij is er zelf net ook nog even geweest omdat hij te vroeg was. Hij neemt voor ons een foto van ons met het meer op de achtergrond. Een van mijn reisgenootjes biedt aan ook een foto van hem te nemen met zijn telefoon. Hij poseert heel schattig voor de foto.
Als we verder rijden, laat hij nog een filmpje van zijn zoon zien (ik grijp maar even half het stuur want zo heel erg goed in multitasken is hij niet, gelukkig is het een rustig weggetje in een nationaal park) en hij stopt nog even bij een kijkpunt waarvan hij vindt dat we er absoluut even een foto moeten maken. Wat een leuke taxi-chauffeur! Hij krijgt een flinke fooi van ons.
's Avonds zijn we natuurlijk helemaal kapot. We gaan eten in het enige restaurantje bij ons hotel in buurt zodat we niet weer eerst met de taxi naar de stad moeten. Ook hier weer hele leuke mensen die een op zich wel matig restaurantje toch weer heel leuk maken. Mijn avond wordt helemaal goed gemaakt door een behoorlijk kalende man die duidelijk de hele dag een muts en een zonnebril opgehad heeft en vergeten is zich in te smeren terwijl dat echt wel nodig was. Ik krijg er de slappe lach van. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat je bij hem niet langer die afdrukken van de muts (half over zijn voorhoofd ook) en de zonnebril ziet nadat hij zo verbrand is....
De volgende dag leidt een gids ons een ochtend door het stadje heen. De gids vertelt ons onder andere dat er vanuit deze stad bijna 30.000 mensen per jaar naar Antarctica reizen. Dat is 95% van de mensen die naar Antarctica reizen. Wij konden eventueel voor een 'last minute prijsje' ook mee: 4.500 dollar voor 10 a 11 dagen. Dat schijnt echt een koopje te zijn.
Die middag gaan we op een Beaglekanaal boottochtje van vier uur. Ik vraag maar even hoe het water er voor staat, rustig of onrustig. Voor hier zou het nu redelijk rustig zijn. We nemen allemaal voor de zekerheid toch maar een reisziektepilletje in. Ben ik daar even blij mee zeg. Ik val wel eerst half in slaap, een vaak welkome maar in dit geval irritante bijwerking van die pilletjes, maar zit daarna steeds bijna op het randje qua misselijk zijn. Was niet goedgekomen als ik dat pilletje niet had geslikt. In de zomer schijnt het water hier behoorlijk wild te zijn, ik wil niet weten hoe het was geweest als het water wel wild was geweest.
De boot houdt een fotostop bij een eilandje met aalscholvers waarbij het griezelig dicht bij de rotsen vaart terwijl de golven ook behoorlijk hoog zijn. De kapitein zal wel weten wat hij doet, hopen we dan maar. Als we naar buiten gaan op de boot om wat foto's te maken, merk je wat een verschil het maakt als je uit het beschutte Ushuaia weg bent. Wat een wind, en daardoor: wat een kou! Je wilt echt niet al te lang buiten blijven. Brrrr. Komen m'n meegenomen handschoenen in ieder geval nog van pas, dat wel.
Daarna nog een eilandje met zeeleeuwen bekijken van (veel te) dichtbij en we varen langs een beroemde vuurtoren die bekend is van een boek van Jules Verne. Dat boek gaat eigenlijk helemaal niet over deze vuurtoren maar er staat wel een foto van deze vuurtoren op het boek. Deze dag ook geleerd dat afhankelijk van de indeling van de kleuren rood en wit op de vuurtoren het voor kapiteins duidelijk is aan welke zijde gevaar dreigt. Niet dat ik ooit deze kennis nodig ga hebben, maar toch een interessant weetje.
Daarna naar een ander eilandje waar we even op gaan wandelen. Gelukkig voor ons breekt op dat moment net de zon weer door waardoor het een tikkeltje minder koud is dan even eerder. Een van mijn reisgenootjes krijgt het bijna voor elkaar een plant kapot te maken waarvan de gids vervolgens vertelt dat die al 1.000 jaar oud is en heel kwetsbaar. We moeten er vooral voorzichtig mee zijn. Oeps. Het is echt wel koud met die wind, en blijkbaar zaten de Yamanas (de bevolking die hier dus ooit leefde voordat Westerse landen hun entree maakten) ooit op dit eilandje poedelnaakt te wezen. Kan je je toch niet voorstellen.
Als ik op deze boot moet niezen, twee keer achter elkaar zoals ik vrijwel altijd doe, vertelt een van de mannen die op de boot werkt dat ze in Argentinië zeggen dat een keer niezen een goede gezondheid betekent, twee keer betekent dat het je goed gaat financieel gezien en drie keer dat je geluk hebt in de liefde. Ahaaaa... Dat klinkt heel logisch en verklaart een boel. Financieel gaat het mij inderdaad goed, net nieuw huisje gekocht enzo. En als ik geen geluk in de liefde heb, komt dus helemaal niet doordat ik kieskeurig ben. Ik moet gewoon vaker achter elkaar niezen! Het leven is toch zo simpel eigenlijk....
Na de boottocht is het tijd om te eten en daarna lekker naar het hotel. We zijn voor ons doen enorm vroeg terug en gaan vroeg naar bed. De volgende dag nog even wat tijd doden voor onze vlucht door een wandelingetje te maken bij ons hotel in de buurt. Het blijkt er nog best mooi te zijn. We picknicken op een boomstam in de buurt van het hotel omdat er geen plek is om te lunchen in deze buurt en we van de hoteleigenaar niet binnen mogen eten (wat wel een beetje flauw is aangezien hij zelf geen eten verkoopt, maar ja....).
Dan op naar El Calafate. Geen businessclass dit keer helaas. Toch jammer hoor dat het echt een uitzondering was en we niet per ongeluk de hele vakantie businessclass vliegen.
We komen na een vlucht van nog geen uur aan in El Calafate. We worden weer keurig opgehaald van het vliegveld en hupsakee door naar het hotel. Ik heb eerst het idee dat we weer heel ver buiten het centrum zitten maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. Dit kunnen we gewoon lopen. Het centrum is hier wel heel erg toeristisch en meerdere van de restaurantjes waar we willen eten zitten vol. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Het is echt druk hier. Deze dag is een oud-reisgenootje van onze reis naar Kenia en Tanzania toevallig ook in El Calafate. Zij is net aangekomen in Argentinië. We spreken af om 's avonds samen te gaan eten. Leuk haar weer even te zien!
De volgende dag gaan we een van de hoogtepunten van deze vakantie beleven. We gaan naar de gletsjer Perito Moreno. Eerst anderhalf uur in de bus. We rijden grotendeels langs het Lago Argentino. Het grootste meer van Argentinië waar ook El Calafate aan ligt. Ik heb steeds het idee dat we nog omhoog moeten want op deze hoogte ligt helemaal geen sneeuw. Maar dan blijkt dat de gletsjer gewoon uitkomt in dit meer. Een grote ijsvlakte in een meer waar het gewoon een graad of dertien a veertien is. Dat is apart!
We gaan met een boot richting de gletsjer om naast de gletsjer uit te stappen. Je hoort de gletsjer af en toe zwaar kraken en soms breken er stukken ijs af die in het meer vallen. De gletsjer beweegt met ongeveer twee meter per dag richting het meer. Het ijs doet er dan ook 400 jaar over om tot aan het meer te komen. De ijsmassa aan het meer is tussen de 45 en 75 meter hoog. Dat het zo hoog is zie je pas als je in de verte mensen ziet lopen op de gletsjer. Deze gletsjer is schijnbaar stabiel en wordt niet kleiner, in tegenstelling tot veel andere gletsjers in de wereld. Er ligt dan ook een hele grote ijsvlakte boven. De grootste na Antarctica en Groenland.
We gaan een stuk lopen op de gletsjer, ongeveer anderhalf uur. We krijgen stijgijzers omgebonden en instructies voorzichtig te lopen met je voeten niet te dicht bij elkaar. De punten van die stijgijzers zijn namelijk nogal scherp. De eerste meters op het ijs voelen raar. Ik hoor water stromen en vraag me af hoe dik de laag ijs is waarop ik sta. Maar dit gevoel gaat snel over en dan is het alleen nog maar mooi. In een gletsjer zie je in de spleten allemaal verschillende kleuren blauw, gaaf om te zien. Het is alleen niet echt blauw maar lijkt slechts blauw te zijn. Als je zo'n blauw stuk naar boven zou halen dan is het ook gewoon transparant ijs. Het lopen over die ijsmassa is heel bijzonder. Ik ben wel blij met mijn waterdichte bergschoenen want af en toe lijken we wel een beetje in de slushpuppie te lopen doordat de bovenkant smelt. We hebben weer veel geluk met het weer. Toch moeten we verplicht onze handschoenen aan. Het ijs kan namelijk scherp zijn en je snapt dat wij toeristen ons natuurlijk niet mogen bezeren als we mochten vallen!
Op het eind van de wandeling krijgen we een whiskey on the rocks: de gids hakt ijs los uit de gletsjer en giet er whiskey over in whiskey glazen. Ik vind whiskey echt niet te drinken, maar neem natuurlijk toch maar een slokje voor het idee.
Daarna zien we na een boot- en busritje ook nog de andere kant van de gletsjer. We hopen natuurlijk nog op spektakel: het met veel donder en geraas afbreken van een heel groot stuk van de gletsjer maar dat is ons helaas niet gegund. Wel zien we meerdere kleinere stukken afbreken (en die zijn stiekem ook nog best groot hoor, ik denk stukken van 15 bij 10 meter ofzo). Je moet het echt net toevallig zien gebeuren want als je het hoort dan is het al gebeurd vanwege het natuurlijk tragere doorkomen van het geluid dan het beeld. Als kers op de taart vliegt er als wij daar zijn ook nog een enorme condor boven de gletsjer. Dit is een mooie dag geweest!
De volgende dag moeten we weer vroeg op. Vandaag gaan we met de bus naar het dorpje El Chalten. Drie uur rijden. Vlak voor het dorp nog een stop met verplichte uitleg over dit dorp en het wandelgebied. De man vertelt ons dat we geluk hebben met het weer. Het waait bijna niet vandaag en morgen en het zonnetje schijnt. Dat kan hier heel anders zijn. Af en toe zijn de bergen wekenlang niet te zien vanwege slecht weer en soms mag je dan ook de bergen niet in.
Dan komen we aan in dit kleine dorpje met 300 inwoners en heel veel toeristen. En er staat me toch een pot wind!! Wat nou we hebben geluk en bijna geen wind?!?! In Nederland zouden ze voor deze windkracht met gemak code geel of oranje afgeven! We lopen deze vakantie voor het eerst een stuk met onze backpack om bij het hotel te komen en worden bijna van de stoep afgeblazen. Als dit hier weinig wind is dan willen wij niet weten hoe het hier is als er veel wind staat.
We slapen hier in een appartementje. Er hangt een geiser in de woonkamer/keuken/slaapkamer. Het ding ziet er niet bepaald nieuw uit. We hebben het erover dat een oranje vlam in een geiser niet goed is, en dus over gevaar voor koolmonoxidevergiftiging. Ik kijk voor de zekerheid even naar de waakvlam. Die is heel erg groot en grotendeels oranje/geel. Hmmm.... Niet zo'n fijn idee om daarbij in de kamer te slapen. Dus toch maar iemand van onderhoud erbij laten komen. Ik leg hem uit dat een oranje vlam niet goed is. Hij probeert er eerst nog met een interessante uitleg vanaf te komen namelijk dat hier gebruik wordt gemaakt van 'gas natural'. Hij steekt het fornuis aan volgens mij met het idee ons te laten zien dat die vlammen ook oranje zijn. Helaas voor hem zijn die gewoon blauw. Waarbij ik hem er dus maar op wijs dat de waakvlam ook die kleur zou moeten hebben. Hij gaat vervolgens toch maar de geiser schoonmaken. Na zijn schoonmaakactie ziet de vlam er al een stuk beter uit, kleiner en meer blauw, nog maar voor de helft oranje.
Enigszins gerustgesteld gaan wij ons eerste wandelingetje maken. Een uurtje naar een watervalletje in de buurt. We hebben een flesje rode wijn gekocht en wat glazen uit het appartement meegenomen. We drinken een heerlijk wijntje op een windstil plekje in het zonnetje. Enigszins giechelig wandelen we weer terug. Ik heb hier trouwens tot nu toe elke dag minstens een glas Argentijnse wijn gedronken. Groot verschil met in Nederland waar ik soms weken achter elkaar helemaal geen alcohol drink.
Na het eten die avond als we willen gaan slapen, zit die geiser ons toch niet helemaal lekker. We maken een constructie waardoor de ramen open kunnen blijven staan zodat de boel goed kan doorluchten. Je kunt deze ramen namelijk niet deels open zetten, heel onhandig. Het wordt een constructie met twee bezemstelen en een stoel. Echt heel ingenieus hoor, ahum. Het dondert de eerste keer als we net in bed liggen in elkaar dus heel stevig blijkt het toch niet te zitten. Vooral die sterke wind helpt ook niet echt. Maar zelfs als het raam weer open staat, vindt mijn roomie het geen fijn idee om zo te gaan slapen. Ik ben het met haar eens. We besluiten de geiser maar helemaal uit te zetten door het gas uit te draaien. Het raam blijft wel op een kier met onze fantastische bezemsteelconstructie.
Ondertussen waait het als een dolle. Ik denk dat we nu onderhand code rood wel zouden hebben bereikt in Nederland. In de kamer waar mijn andere twee reismaatjes slapen, zit een raam dat niet al te best sluit. De wind beukt er tegen aan aan die kant van het appartement en het raam lijkt de nacht niet te gaan overleven. Een van die reisgenoten heeft leukoplast en sporttape bij zich. Het raam wordt daarmee vakkundig dichtgeplakt. Het ziet er niet uit maar werkt wel. Ik krijg nog half de slappe lach in m'n eentje in m'n bed: liggen we hier met een aan elkaar geplakt raam en een bezemsteelconstructie om de nacht te overleven, het is eigenlijk heel erg grappig.... Bij ons valt de hele constructie met bezemstelen midden in de nacht ook nog een keer in elkaar. De geiser staat nu toch uit dus we laten het er maar bij. Dit was duidelijk een van de mindere accomodaties waar we slapen. Een van m'n reisgenootjes had hier ook al meteen de thermostaatkraan los in haar hand toen ze die aan wilde doen (ze heeft deze vakantie ook al een klink van een deur los in haar hand gehad en een radiatorknop, dus ik weet niet of dit nou aan de accommodatie ligt of toch aan haar, gniffel gniffel).
De volgende dag gaan we weer lopen, een uur of vier de bergen in. Dat lijkt ons wel lang genoeg met onze wandelervaring in Ushuaia in het achterhoofd. Het is behoorlijk steil in het begin, dus meteen afzien. Maar het is er mooi. De wandeling is precies lang genoeg. We zijn klaar op het moment dat ons hoofd, hart en longen nog wel verder kunnen maar onze benen ons in de steek beginnen te laten en de bevelen vanuit onze hersenen niet meer goed opvolgen. We beginnen te struikelen over dingen waar we echt niet over hoeven te struikelen....
Het waait nog steeds erg hard. De volgende dag checken we uit en lopen met onze grote rugzakken op ons appartement uit. Als we aan het einde van de galerij op een trap komen waar de wind vrij spel heeft, moet ik me echt goed vasthouden om niet omver geblazen te worden. Ik weet dat ik me volgens sommige mensen bij harde wind sowieso altijd goed moet vasthouden omdat ik anders omkukel (aangezien ik nou niet echt een zwaargewicht ben) maar met mijn grote rugzak op mijn rug en de kleine voorop vang ik natuurlijk belachelijk veel wind. Ik kan nauwelijks overeind blijven bij die harde windvlagen. Gelukkig maar een klein stukje lopen naar de lobby.
Die ochtend nog een klein wandelingetje voor onze busreis terug naar El Calafate. Ik word op een gegeven moment door de wind de struikjes in geworpen. Helaas zijn het struiken met doornen en mijn hand ziet er vervolgens opeens uit als een cactus.... Het begint ook te regenen. Onze eerste regen tijdens deze vakantie. Tot onze bus terug vertrekt, verdwijnen wij dus een paar uur in een barretje. We zijn wel klaar met het weer hier. Gelukkig hebben ze in dit kleine dorp blijkbaar wel taxi's, ondanks dat we die nog niet gezien hadden, zodat we op een relaxte manier naar het busstation kunnen gaan.
Als we de bus uitstappen in El Calafate is het daar gelukkig wel droog. Na het eten 's avonds in El Calafate lopen we terug naar ons hotel. We worden weer eens vergezeld door een hond. Deze houdt ook weer lang vol. Nu komen echter overal steeds meer honden vandaan, sommige best groot. Ik denk dat er op een gegeven moment wel vijftien zijn. Het zijn geen zwerfhonden denken we, maar gewoon honden die van hun baasjes vrij mogen rondlopen. Ze blaffen hard maar doen tegen ons wel vriendelijk (ze kwispelen in elk geval, dat zou toch een goed teken moeten zijn). Helaas zijn ze niet zo lief tegen elkaar en krijgen ze onderling ruzie waarbij ze een van mijn reisgenootjes bijna omver duwen als ze elkaar aanvliegen. Ik ben niet bang voor honden, maar dit is toch echt niet relaxed meer. We lopen maar wat harder door. Uiteindelijk blijft die ene hond die ons vanaf het begin volgde tot het eind achter ons aan lopen. Hij mag het hotel natuurlijk niet in en gaat op de veranda liggen. Tien uur later, de volgende ochtend, ligt ie er nog steeds! Op het moment dat wij het hotel uitkomen staat ie kwispelend op om gewoon weer doodleuk achter ons aan te wandelen. Bizar.
De hond volgt ons tot een nationaal park met heel veel vogels vlak bij ons hotel waar we even in gaan voordat we straks naar het vliegveld gaan. De hond mag niet naar binnen maar later zien we 'm er toch. Hij is op een of andere manier toch naar binnen gekomen en jaagt alle vogels de stuipen op het lijf. Hij is daar zo druk mee dat ie ons gelukkig vergeet te volgen als we weer terug gaan naar ons hotel.....
Nu is het tijd om Patagonië achter ons te laten en vliegen we via Buenos Aires naar het noorden van Argentinië, naar Salta. Een heel ander stuk Argentinië en veel warmer (hiep hiep hoera). Op het vliegveld van Buenos Aires bereiken ons helaas de eerste nieuwsberichten over de aanslagen in Frankrijk. Onwerkelijk....
Hoe dan ook, onze reis gaat door. Volgende keer meer over onze laatste week hier in Argentinië.
Waar waren we gebleven? We hebben Puerto Madryn achter ons gelaten en we gaan vliegen naar de zuidelijkste stad van de wereld, Ushuaia. We leken in een heel klein vliegtuigje te gaan vliegen omdat we bij het online inchecken zagen dat er maar twee rijen van twee stoelen waren. Tot ons bij het afgeven van onze bagage wordt verteld dat we met priority mogen instappen. Huh? Zouden we dan businessclass vliegen? Ja hoor, we vliegen businessclass! Er zijn voorin het vliegtuig maar vier stoelen per rij omdat wij hele grote stoelen hebben met veel ruimte om ons heen. Het vliegtuig is dus helemaal niet zo klein. Wat een leuke verrassing!
Naar buiten kijkend, verandert het landschap een half uur voor we landen radicaal. Van een droge dorre bende zonder bomen naar bergen met besneeuwde toppen en heel veel bomen. Vlak voor we gaan landen draait het vliegtuig boven het Beaglekanaal en zie ik heel snel even de landingsbaan. De landingsbaan ligt op een heel klein schiereilandje en de landingsbaan begint aan het water en eindigt aan het water. Het lijkt vanuit de lucht een nogal klein landingsbaantje. Vandaar de verhalen over een spectaculaire landingsbaan. Gelukkig blijkt de landingsbaan eenmaal op de grond toch best wel lang en we landen veilig. De oude landingsbaan van Ushuaia was blijkbaar veel korter en lag ook ongunstiger ten opzichte van de bergen en de meestvoorkomende windrichting. Daar ging het nogal eens mis....
We zijn aangekomen bij het Eind van de wereld, El Fin del mundo, oftewel Finisterre zoals het vroeger op de wereldkaarten stond. Hier hield de wereld op. We waren voorbereid op ongeveer 0 graden Celsius met een flinke wind, het is 13 graden met lang niet altijd een flinke wind. Dat is dus een flinke meevaller. De dagen voordat wij hier aankwamen heeft het nog flink gesneeuwd en geregend namelijk.
We worden weer opgehaald met een busje en naar ons hotel gebracht. De huizen hier hebben verschillende bonte kleuren en zijn vaak gemaakt van golfplaat. Het ziet er wat vreemd uit. Het uitzicht vanuit Ushuaia is fantastisch: bergen met bossen en besneeuwde toppen en het water van het Beaglekanaal. Ushuaia ligt ongeveer in het midden van dit natuurlijke kanaal. Ongeveer 100 kilometer naar de ene kant ligt de Stille Oceaan, ongeveer 100 kilometer naar de andere kant ligt de Atlantische Oceaan. De boomgrens ligt hier heel laag, op zo'n 600 meter en daarboven ligt nu, in de lente, nog sneeuw. In de winter ligt hier alles, ook vaak Ushuaia zelf, onder de sneeuw. Als je langs het Beaglekanaal loopt en de wind trekt even goed aan, dan voel je wel dat het hier heel koud kan zijn. Toch blijkt het in het stadje Ushuaia vanwege de beschutte ligging 's winters (tijdens onze zomer dus) niet heel veel kouder dan 0 graden te worden en dat is best bijzonder. Voor de Westerse landen de boel hier overnamen woonde hier zelfs een volk dat naakt rondliep en zich warm hield door vuurtjes te stoken (vandaar dat de provincie hier Vuurland heet) en zichzelf in te smeren met het vet van zeeleeuwen. Als je echter buiten het beschutte gebied van Ushuaia komt of de bergen in gaat, dan kan het wel heel erg koud worden. Er wordt hier in de bergen ook geskied in juni, juli en augustus.
Als we ingecheckt zijn in het hotel pakken we een taxi naar het centrum van Ushuaia. Even wat rondwandelen, ergens even wat drinken en wat informatie vragen over de dingen die we hier zouden kunnen doen. Die avond gaan we uit eten en reuzenkrab proberen. Nou ja, eigenlijk willen mijn reisgenootjes dat graag. Ik hoef niet per se zo'n hele grote krab op m'n bord te ontleden. Je ziet ze hier en daar al rondkruipen in de aquaria van restaurants. Echt hele grote, rode krabben! Ik kies, om toch de verse reuzenkrab te proberen, voor een portie gnocchi met tomatensaus en reuzenkrab. En ik moet eerlijk zeggen dat die verse krab best wel lekker smaakt.
We besluiten de volgende dag te gaan wandelen in het Nationale Park Tierra del Fuego. Het is nog best lastig daar op een goedkope manier te komen ondanks het feit dat het maar 12 km is vanuit de stad. Taxi's vragen heel veel geld en zelfs met een bus heen en weer kost al 18 euro per persoon. We besluiten uiteindelijk toch met de bus te gaan omdat de taxi wel heel duur werd. We moeten wel eerst alsnog met de taxi naar het busstation. Als ik onze taxi-chauffeur vertel dat we naar het nationale park gaan, biedt hij voor een schappelijke prijs aan ons te halen en te brengen (toch wel handig dat ik redelijk goed Spaans spreek, al zeg ik het zelf). Wordt goedkoper op die manier dan met de bus en het is natuurlijk veel handiger om direct met de taxi te gaan. Wij nemen snel ons besluit, de meter gaat uit en hij rijdt door naar het nationale park. Onderweg vertelt hij ons dat de entreeprijzen heel erg verschillen. Argentijnen betalen heel weinig, mensen uit Zuid-Amerikaanse landen betalen iets meer en iedereen daarbuiten betaalt de hoofdprijs. Wij zijn natuurlijk Nederlands. Hij zegt me dat hij bij de ingang kan zeggen dat we Braziliaans zijn. Wij vragen ons af of we wel voor Brazilianen kunnen doorgaan. Bij de entree vraagt de mevrouw die de kaartjes verkoopt hem waar wij vandaan komen. De chauffeur kijkt mij aan en vraagt theatraal aan mij waar we vandaan komen. Ik zeg hem in het Spaans toch maar dat we Nederlands zijn, we betalen wel.
We spreken met de taxi-chauffeur af dat hij ons 's middags om 17.00 uur komt ophalen bij een bepaald punt. Eerst natuurlijk nog wat gesteggel over al wel het hele bedrag betalen of niet, uiteindelijk doen we vast een kleine aanbetaling voor de terugreis. De beste man laat al zijn gegevens (telefoonnummer en taxinummer) bij ons achter en verzekert ons dat hij ons straks echt komt halen. Hij heeft een eerlijke kop, wij geloven hem wel. En mocht hij echt niet komen opdagen, dan kunnen we altijd nog de bus pakken.
Een aantal routes zijn dicht omdat ze onbegaanbaar zijn. Ook een van de routes die we hadden willen lopen en die eindigt op de grens met Chili. We lopen daarom eerst een route van 8 km langs het Beaglekanaal en een stukje door het bos. Je kan wel merken dat het heeft geregend voor wij hier kwamen, soms moeten we een beetje omwegen nemen om de modder heen, soms is er geen omweg en proberen we zo min mogelijk in de modder te stappen. Uiteindelijk komt niemand meer dan enkeldiep in de modder terecht, dus dat valt eigenlijk best wel mee. We doen er niettemin wel iets meer dan drie uur over terwijl er drie uur voor staat en wij toch echt niet het idee hadden langzaam te lopen. Daarna even ergens in het gras picknicken met ons meegenomen eten. Dan nog een tweede route. Je moet hier makkelijk alleen kunnen lopen, de routes zijn heel goed aangegeven, zeggen ze. Toch krijgen wij het voor elkaar om te verdwalen. Gelukkig is het gedeelte van het park waar je kunt wandelen niet zo groot en vinden we de weg makkelijk terug. Ondertussen zijn we toch best wel moe van al dat gewandel. We besluiten maar vast naar de plek te gaan waar we worden opgehaald en niet nog een stuk te gaan lopen. Even een bakkie thee doen daar en dan staat onze vrolijke taxi-chauffeur er al. Hij vraagt of we het Roca-meer wel gezien hebben. Eh nee, zijn we niet aan toegekomen. Hij vindt dat we dat echt wel gezien moeten hebben en draait de auto om. Hij is er zelf net ook nog even geweest omdat hij te vroeg was. Hij neemt voor ons een foto van ons met het meer op de achtergrond. Een van mijn reisgenootjes biedt aan ook een foto van hem te nemen met zijn telefoon. Hij poseert heel schattig voor de foto.
Als we verder rijden, laat hij nog een filmpje van zijn zoon zien (ik grijp maar even half het stuur want zo heel erg goed in multitasken is hij niet, gelukkig is het een rustig weggetje in een nationaal park) en hij stopt nog even bij een kijkpunt waarvan hij vindt dat we er absoluut even een foto moeten maken. Wat een leuke taxi-chauffeur! Hij krijgt een flinke fooi van ons.
's Avonds zijn we natuurlijk helemaal kapot. We gaan eten in het enige restaurantje bij ons hotel in buurt zodat we niet weer eerst met de taxi naar de stad moeten. Ook hier weer hele leuke mensen die een op zich wel matig restaurantje toch weer heel leuk maken. Mijn avond wordt helemaal goed gemaakt door een behoorlijk kalende man die duidelijk de hele dag een muts en een zonnebril opgehad heeft en vergeten is zich in te smeren terwijl dat echt wel nodig was. Ik krijg er de slappe lach van. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat je bij hem niet langer die afdrukken van de muts (half over zijn voorhoofd ook) en de zonnebril ziet nadat hij zo verbrand is....
De volgende dag leidt een gids ons een ochtend door het stadje heen. De gids vertelt ons onder andere dat er vanuit deze stad bijna 30.000 mensen per jaar naar Antarctica reizen. Dat is 95% van de mensen die naar Antarctica reizen. Wij konden eventueel voor een 'last minute prijsje' ook mee: 4.500 dollar voor 10 a 11 dagen. Dat schijnt echt een koopje te zijn.
Die middag gaan we op een Beaglekanaal boottochtje van vier uur. Ik vraag maar even hoe het water er voor staat, rustig of onrustig. Voor hier zou het nu redelijk rustig zijn. We nemen allemaal voor de zekerheid toch maar een reisziektepilletje in. Ben ik daar even blij mee zeg. Ik val wel eerst half in slaap, een vaak welkome maar in dit geval irritante bijwerking van die pilletjes, maar zit daarna steeds bijna op het randje qua misselijk zijn. Was niet goedgekomen als ik dat pilletje niet had geslikt. In de zomer schijnt het water hier behoorlijk wild te zijn, ik wil niet weten hoe het was geweest als het water wel wild was geweest.
De boot houdt een fotostop bij een eilandje met aalscholvers waarbij het griezelig dicht bij de rotsen vaart terwijl de golven ook behoorlijk hoog zijn. De kapitein zal wel weten wat hij doet, hopen we dan maar. Als we naar buiten gaan op de boot om wat foto's te maken, merk je wat een verschil het maakt als je uit het beschutte Ushuaia weg bent. Wat een wind, en daardoor: wat een kou! Je wilt echt niet al te lang buiten blijven. Brrrr. Komen m'n meegenomen handschoenen in ieder geval nog van pas, dat wel.
Daarna nog een eilandje met zeeleeuwen bekijken van (veel te) dichtbij en we varen langs een beroemde vuurtoren die bekend is van een boek van Jules Verne. Dat boek gaat eigenlijk helemaal niet over deze vuurtoren maar er staat wel een foto van deze vuurtoren op het boek. Deze dag ook geleerd dat afhankelijk van de indeling van de kleuren rood en wit op de vuurtoren het voor kapiteins duidelijk is aan welke zijde gevaar dreigt. Niet dat ik ooit deze kennis nodig ga hebben, maar toch een interessant weetje.
Daarna naar een ander eilandje waar we even op gaan wandelen. Gelukkig voor ons breekt op dat moment net de zon weer door waardoor het een tikkeltje minder koud is dan even eerder. Een van mijn reisgenootjes krijgt het bijna voor elkaar een plant kapot te maken waarvan de gids vervolgens vertelt dat die al 1.000 jaar oud is en heel kwetsbaar. We moeten er vooral voorzichtig mee zijn. Oeps. Het is echt wel koud met die wind, en blijkbaar zaten de Yamanas (de bevolking die hier dus ooit leefde voordat Westerse landen hun entree maakten) ooit op dit eilandje poedelnaakt te wezen. Kan je je toch niet voorstellen.
Als ik op deze boot moet niezen, twee keer achter elkaar zoals ik vrijwel altijd doe, vertelt een van de mannen die op de boot werkt dat ze in Argentinië zeggen dat een keer niezen een goede gezondheid betekent, twee keer betekent dat het je goed gaat financieel gezien en drie keer dat je geluk hebt in de liefde. Ahaaaa... Dat klinkt heel logisch en verklaart een boel. Financieel gaat het mij inderdaad goed, net nieuw huisje gekocht enzo. En als ik geen geluk in de liefde heb, komt dus helemaal niet doordat ik kieskeurig ben. Ik moet gewoon vaker achter elkaar niezen! Het leven is toch zo simpel eigenlijk....
Na de boottocht is het tijd om te eten en daarna lekker naar het hotel. We zijn voor ons doen enorm vroeg terug en gaan vroeg naar bed. De volgende dag nog even wat tijd doden voor onze vlucht door een wandelingetje te maken bij ons hotel in de buurt. Het blijkt er nog best mooi te zijn. We picknicken op een boomstam in de buurt van het hotel omdat er geen plek is om te lunchen in deze buurt en we van de hoteleigenaar niet binnen mogen eten (wat wel een beetje flauw is aangezien hij zelf geen eten verkoopt, maar ja....).
Dan op naar El Calafate. Geen businessclass dit keer helaas. Toch jammer hoor dat het echt een uitzondering was en we niet per ongeluk de hele vakantie businessclass vliegen.
We komen na een vlucht van nog geen uur aan in El Calafate. We worden weer keurig opgehaald van het vliegveld en hupsakee door naar het hotel. Ik heb eerst het idee dat we weer heel ver buiten het centrum zitten maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. Dit kunnen we gewoon lopen. Het centrum is hier wel heel erg toeristisch en meerdere van de restaurantjes waar we willen eten zitten vol. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Het is echt druk hier. Deze dag is een oud-reisgenootje van onze reis naar Kenia en Tanzania toevallig ook in El Calafate. Zij is net aangekomen in Argentinië. We spreken af om 's avonds samen te gaan eten. Leuk haar weer even te zien!
De volgende dag gaan we een van de hoogtepunten van deze vakantie beleven. We gaan naar de gletsjer Perito Moreno. Eerst anderhalf uur in de bus. We rijden grotendeels langs het Lago Argentino. Het grootste meer van Argentinië waar ook El Calafate aan ligt. Ik heb steeds het idee dat we nog omhoog moeten want op deze hoogte ligt helemaal geen sneeuw. Maar dan blijkt dat de gletsjer gewoon uitkomt in dit meer. Een grote ijsvlakte in een meer waar het gewoon een graad of dertien a veertien is. Dat is apart!
We gaan met een boot richting de gletsjer om naast de gletsjer uit te stappen. Je hoort de gletsjer af en toe zwaar kraken en soms breken er stukken ijs af die in het meer vallen. De gletsjer beweegt met ongeveer twee meter per dag richting het meer. Het ijs doet er dan ook 400 jaar over om tot aan het meer te komen. De ijsmassa aan het meer is tussen de 45 en 75 meter hoog. Dat het zo hoog is zie je pas als je in de verte mensen ziet lopen op de gletsjer. Deze gletsjer is schijnbaar stabiel en wordt niet kleiner, in tegenstelling tot veel andere gletsjers in de wereld. Er ligt dan ook een hele grote ijsvlakte boven. De grootste na Antarctica en Groenland.
We gaan een stuk lopen op de gletsjer, ongeveer anderhalf uur. We krijgen stijgijzers omgebonden en instructies voorzichtig te lopen met je voeten niet te dicht bij elkaar. De punten van die stijgijzers zijn namelijk nogal scherp. De eerste meters op het ijs voelen raar. Ik hoor water stromen en vraag me af hoe dik de laag ijs is waarop ik sta. Maar dit gevoel gaat snel over en dan is het alleen nog maar mooi. In een gletsjer zie je in de spleten allemaal verschillende kleuren blauw, gaaf om te zien. Het is alleen niet echt blauw maar lijkt slechts blauw te zijn. Als je zo'n blauw stuk naar boven zou halen dan is het ook gewoon transparant ijs. Het lopen over die ijsmassa is heel bijzonder. Ik ben wel blij met mijn waterdichte bergschoenen want af en toe lijken we wel een beetje in de slushpuppie te lopen doordat de bovenkant smelt. We hebben weer veel geluk met het weer. Toch moeten we verplicht onze handschoenen aan. Het ijs kan namelijk scherp zijn en je snapt dat wij toeristen ons natuurlijk niet mogen bezeren als we mochten vallen!
Op het eind van de wandeling krijgen we een whiskey on the rocks: de gids hakt ijs los uit de gletsjer en giet er whiskey over in whiskey glazen. Ik vind whiskey echt niet te drinken, maar neem natuurlijk toch maar een slokje voor het idee.
Daarna zien we na een boot- en busritje ook nog de andere kant van de gletsjer. We hopen natuurlijk nog op spektakel: het met veel donder en geraas afbreken van een heel groot stuk van de gletsjer maar dat is ons helaas niet gegund. Wel zien we meerdere kleinere stukken afbreken (en die zijn stiekem ook nog best groot hoor, ik denk stukken van 15 bij 10 meter ofzo). Je moet het echt net toevallig zien gebeuren want als je het hoort dan is het al gebeurd vanwege het natuurlijk tragere doorkomen van het geluid dan het beeld. Als kers op de taart vliegt er als wij daar zijn ook nog een enorme condor boven de gletsjer. Dit is een mooie dag geweest!
De volgende dag moeten we weer vroeg op. Vandaag gaan we met de bus naar het dorpje El Chalten. Drie uur rijden. Vlak voor het dorp nog een stop met verplichte uitleg over dit dorp en het wandelgebied. De man vertelt ons dat we geluk hebben met het weer. Het waait bijna niet vandaag en morgen en het zonnetje schijnt. Dat kan hier heel anders zijn. Af en toe zijn de bergen wekenlang niet te zien vanwege slecht weer en soms mag je dan ook de bergen niet in.
Dan komen we aan in dit kleine dorpje met 300 inwoners en heel veel toeristen. En er staat me toch een pot wind!! Wat nou we hebben geluk en bijna geen wind?!?! In Nederland zouden ze voor deze windkracht met gemak code geel of oranje afgeven! We lopen deze vakantie voor het eerst een stuk met onze backpack om bij het hotel te komen en worden bijna van de stoep afgeblazen. Als dit hier weinig wind is dan willen wij niet weten hoe het hier is als er veel wind staat.
We slapen hier in een appartementje. Er hangt een geiser in de woonkamer/keuken/slaapkamer. Het ding ziet er niet bepaald nieuw uit. We hebben het erover dat een oranje vlam in een geiser niet goed is, en dus over gevaar voor koolmonoxidevergiftiging. Ik kijk voor de zekerheid even naar de waakvlam. Die is heel erg groot en grotendeels oranje/geel. Hmmm.... Niet zo'n fijn idee om daarbij in de kamer te slapen. Dus toch maar iemand van onderhoud erbij laten komen. Ik leg hem uit dat een oranje vlam niet goed is. Hij probeert er eerst nog met een interessante uitleg vanaf te komen namelijk dat hier gebruik wordt gemaakt van 'gas natural'. Hij steekt het fornuis aan volgens mij met het idee ons te laten zien dat die vlammen ook oranje zijn. Helaas voor hem zijn die gewoon blauw. Waarbij ik hem er dus maar op wijs dat de waakvlam ook die kleur zou moeten hebben. Hij gaat vervolgens toch maar de geiser schoonmaken. Na zijn schoonmaakactie ziet de vlam er al een stuk beter uit, kleiner en meer blauw, nog maar voor de helft oranje.
Enigszins gerustgesteld gaan wij ons eerste wandelingetje maken. Een uurtje naar een watervalletje in de buurt. We hebben een flesje rode wijn gekocht en wat glazen uit het appartement meegenomen. We drinken een heerlijk wijntje op een windstil plekje in het zonnetje. Enigszins giechelig wandelen we weer terug. Ik heb hier trouwens tot nu toe elke dag minstens een glas Argentijnse wijn gedronken. Groot verschil met in Nederland waar ik soms weken achter elkaar helemaal geen alcohol drink.
Na het eten die avond als we willen gaan slapen, zit die geiser ons toch niet helemaal lekker. We maken een constructie waardoor de ramen open kunnen blijven staan zodat de boel goed kan doorluchten. Je kunt deze ramen namelijk niet deels open zetten, heel onhandig. Het wordt een constructie met twee bezemstelen en een stoel. Echt heel ingenieus hoor, ahum. Het dondert de eerste keer als we net in bed liggen in elkaar dus heel stevig blijkt het toch niet te zitten. Vooral die sterke wind helpt ook niet echt. Maar zelfs als het raam weer open staat, vindt mijn roomie het geen fijn idee om zo te gaan slapen. Ik ben het met haar eens. We besluiten de geiser maar helemaal uit te zetten door het gas uit te draaien. Het raam blijft wel op een kier met onze fantastische bezemsteelconstructie.
Ondertussen waait het als een dolle. Ik denk dat we nu onderhand code rood wel zouden hebben bereikt in Nederland. In de kamer waar mijn andere twee reismaatjes slapen, zit een raam dat niet al te best sluit. De wind beukt er tegen aan aan die kant van het appartement en het raam lijkt de nacht niet te gaan overleven. Een van die reisgenoten heeft leukoplast en sporttape bij zich. Het raam wordt daarmee vakkundig dichtgeplakt. Het ziet er niet uit maar werkt wel. Ik krijg nog half de slappe lach in m'n eentje in m'n bed: liggen we hier met een aan elkaar geplakt raam en een bezemsteelconstructie om de nacht te overleven, het is eigenlijk heel erg grappig.... Bij ons valt de hele constructie met bezemstelen midden in de nacht ook nog een keer in elkaar. De geiser staat nu toch uit dus we laten het er maar bij. Dit was duidelijk een van de mindere accomodaties waar we slapen. Een van m'n reisgenootjes had hier ook al meteen de thermostaatkraan los in haar hand toen ze die aan wilde doen (ze heeft deze vakantie ook al een klink van een deur los in haar hand gehad en een radiatorknop, dus ik weet niet of dit nou aan de accommodatie ligt of toch aan haar, gniffel gniffel).
De volgende dag gaan we weer lopen, een uur of vier de bergen in. Dat lijkt ons wel lang genoeg met onze wandelervaring in Ushuaia in het achterhoofd. Het is behoorlijk steil in het begin, dus meteen afzien. Maar het is er mooi. De wandeling is precies lang genoeg. We zijn klaar op het moment dat ons hoofd, hart en longen nog wel verder kunnen maar onze benen ons in de steek beginnen te laten en de bevelen vanuit onze hersenen niet meer goed opvolgen. We beginnen te struikelen over dingen waar we echt niet over hoeven te struikelen....
Het waait nog steeds erg hard. De volgende dag checken we uit en lopen met onze grote rugzakken op ons appartement uit. Als we aan het einde van de galerij op een trap komen waar de wind vrij spel heeft, moet ik me echt goed vasthouden om niet omver geblazen te worden. Ik weet dat ik me volgens sommige mensen bij harde wind sowieso altijd goed moet vasthouden omdat ik anders omkukel (aangezien ik nou niet echt een zwaargewicht ben) maar met mijn grote rugzak op mijn rug en de kleine voorop vang ik natuurlijk belachelijk veel wind. Ik kan nauwelijks overeind blijven bij die harde windvlagen. Gelukkig maar een klein stukje lopen naar de lobby.
Die ochtend nog een klein wandelingetje voor onze busreis terug naar El Calafate. Ik word op een gegeven moment door de wind de struikjes in geworpen. Helaas zijn het struiken met doornen en mijn hand ziet er vervolgens opeens uit als een cactus.... Het begint ook te regenen. Onze eerste regen tijdens deze vakantie. Tot onze bus terug vertrekt, verdwijnen wij dus een paar uur in een barretje. We zijn wel klaar met het weer hier. Gelukkig hebben ze in dit kleine dorp blijkbaar wel taxi's, ondanks dat we die nog niet gezien hadden, zodat we op een relaxte manier naar het busstation kunnen gaan.
Als we de bus uitstappen in El Calafate is het daar gelukkig wel droog. Na het eten 's avonds in El Calafate lopen we terug naar ons hotel. We worden weer eens vergezeld door een hond. Deze houdt ook weer lang vol. Nu komen echter overal steeds meer honden vandaan, sommige best groot. Ik denk dat er op een gegeven moment wel vijftien zijn. Het zijn geen zwerfhonden denken we, maar gewoon honden die van hun baasjes vrij mogen rondlopen. Ze blaffen hard maar doen tegen ons wel vriendelijk (ze kwispelen in elk geval, dat zou toch een goed teken moeten zijn). Helaas zijn ze niet zo lief tegen elkaar en krijgen ze onderling ruzie waarbij ze een van mijn reisgenootjes bijna omver duwen als ze elkaar aanvliegen. Ik ben niet bang voor honden, maar dit is toch echt niet relaxed meer. We lopen maar wat harder door. Uiteindelijk blijft die ene hond die ons vanaf het begin volgde tot het eind achter ons aan lopen. Hij mag het hotel natuurlijk niet in en gaat op de veranda liggen. Tien uur later, de volgende ochtend, ligt ie er nog steeds! Op het moment dat wij het hotel uitkomen staat ie kwispelend op om gewoon weer doodleuk achter ons aan te wandelen. Bizar.
De hond volgt ons tot een nationaal park met heel veel vogels vlak bij ons hotel waar we even in gaan voordat we straks naar het vliegveld gaan. De hond mag niet naar binnen maar later zien we 'm er toch. Hij is op een of andere manier toch naar binnen gekomen en jaagt alle vogels de stuipen op het lijf. Hij is daar zo druk mee dat ie ons gelukkig vergeet te volgen als we weer terug gaan naar ons hotel.....
Nu is het tijd om Patagonië achter ons te laten en vliegen we via Buenos Aires naar het noorden van Argentinië, naar Salta. Een heel ander stuk Argentinië en veel warmer (hiep hiep hoera). Op het vliegveld van Buenos Aires bereiken ons helaas de eerste nieuwsberichten over de aanslagen in Frankrijk. Onwerkelijk....
Hoe dan ook, onze reis gaat door. Volgende keer meer over onze laatste week hier in Argentinië.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
