Galapagos!!

Het is zover, we gaan naar de Galapagos! Voor onze laatste overnachting op het vasteland zitten we in een hotel vlakbij het vliegveld. Het voelt een beetje of we daar gedumpt worden. We worden in een taxi gezet naar een hotel waarvan we alleen de naam weten, geen adres. Onze gids zelf weet ook niet waar dat hotel ligt. In dat hotel liggen onze tickets naar de Galapagos wordt ons verzekerd. Het komt allemaal goed uiteindelijk, maar ik was blij dat ik met drie anderen deze verlenging had geboekt. Het is namelijk bovendien een beetje dubieuze buurt en er is niks behalve een supermarkt. Dan maar avondeten in een hoekje van de supermarkt waar wat tafeltjes en stoelen staan.

De volgende ochtend vroeg op want we worden om zes uur opgehaald. Het is een binnenlandse vlucht en we vertrekken pas om 08.30. Niettemin hebben we deze tijd wel nodig. Eerst in een lange rij om met onze bagage een speciale quarantaine check te doorstaan. Do you have food? Wel zoiets vragen, bagage door de scan, maar niks echt controleren. We moeten ook een formulier invullen waarin we moeten aangeven bekend te zijn met de lijst van zaken die je niet mee mag nemen naar Galapagos. Niemand heeft natuurlijk die lijst ooit gezien, maar we vinken maar 'ja' aan.... Daarna ook nog in een lange rij om een of andere belasting van 10 dollar te mogen betalen. Ik neem mijn trosje bananen die ik als ontbijt had bedacht vanwege het vroege vertrek en die dus toch door deze fantastische controle glipt heel netjes toch maar niet mee het vliegtuig in.

Bij aankomst op de Galapagos mogen we eerst de 100 dollar entrance fee aftikken. Daarna wordt alle ruimbagage in een ruimte neergelegd. Een politiehond wandelt over alle bagage heen. Geen idee wat die zoekt - verboden voedsel of drugs - maar we mogen allemaal door.

Op het vliegveld nemen we afscheid van onze twee reisgenoten die op een andere boot gaan varen. Dan met de bus naar het haventje met mijn nieuwe roomie. In het haventje zien we al onder meer de kleurige sally lightfoot-krabben, zeeleguanen, pelikanen, fregatvogels en zeeleeuwen.

We zitten op een boot met 14 andere passagiers. Ik was bang dat we op een 60+boot terecht zouden komen, want ik dacht dat de gemiddelde Galapagosbezoeker wel wat ouder zou zijn, maar dat blijkt bij ons helemaal niet het geval. We komen soms wel de passagiers van een andere boot tegen waar de gemiddelde leeftijd zelfs 70+ lijkt te zijn. Onze boot heet Eden en heeft een grote woon/eetkamer en hele kleine kamertjes voor ons passagiers. Er zitten ook kamertjes met stapelbedden in, wij hebben gelukkig een kamer met twee losse bedden onder in de boot. De boot van onze voormalige reisgenoten blijkt naast onze boot te liggen. Navraag leert dat ze precies dezelfde route gaan volgen. Dat is fijn want, zoals ik vorige keer al schreef, ben ik mijn camera kwijtgeraakt en een van deze twee mannen heeft een goede camera en gaat precies hetzelfde als ik zien! Ik zeg: goed geregeld! Want wie gaat er nou in hemelsnaam zonder camera naar de Galapagos? Overigens moet het ook wel lukken om wat foto's met mijn telefoon te maken. Aangezien je al die beesten hier zo dicht kunt naderen, is zoomen toch niet echt nodig?

We zijn met het vliegtuig geland op Baltra en het eerste eilandje wat we bezoeken heet Bachas. We merken meteen dat de beesten hier niet bang voor ons zijn. Je mag niet dichter dan 2 meter bij de beesten komen maar in Nederland waren de vogels op die afstand allang weggevlogen. Soms sta je echt op 50 cm of minder van de dieren en nog blijven ze gewoon staan! Blijkbaar komt dit omdat ze geen roofdieren op het land gewend zijn. Het is eigenlijk vrijwel alleen de Galapagos-havik die jaagt op jonge vogels. We zien o.a. pelikanen die snoekduiken maken in de zee om vis te vangen en grote flamingo's. Vanaf het strand zien we ook nog de eerste hele grote schildpad in het water zwemmen.

Na de wandeling kunnen we snorkelen. Ik heb op de boot een lang wetsuit gehuurd en op de boot hebben ze sowieso alle snorkelspullen. Helaas valt er niets te zien in het water. Door de golfslag wordt al het zand in de rondte gezwierd en is de visibility echt nul. De kou in het water valt overigens op zich wel mee als je er niet te lang in zit. Maar we zitten nu ongeveer in het midden van de Galapagos. Noordelijker is het water iets warmer, in het zuiden iets kouder, wordt ons verteld.

's Avonds liggen we voor anker tijdens het eten met een behoorlijke zware zijwaartse golfslag. Ik neem voor de zekerheid maar een zeeziektepilletje want ik wil niet ziek worden. Het is op de Galapagos een uur vroeger dan in Ecuador zelf. Om 8 uur 's avonds lig ik al in bed (en ik ben niet de enige). Ik probeer nog wat te lezen, maar ik ben al weg voor ik een pagina heb gelezen. Ik heb deze hele vakantie nog niet zo lekker en lang geslapen, de volgende morgen heerlijk wakker wordend in een zachtjes schommelende boot.... Ook mijn eetlust is weer helemaal terug. Ik had wat last van mijn darmen gekregen in de tweede week en op een of andere manier had ik ook echt al een week geen trek meer. Da's natuurlijk niet echt gezond voor mij, zo blijft er niets van mij over. Maar nu kan ik weer met volle teugen genieten van het eten gelukkig. De rust op de Galapagoseilanden doet mij goed!

We worden na dit nachtje varen 's ochtends wakker in de baai van Tower Island. Dat eiland is een vulkaan en de baai is de krater. Na een heerlijk ontbijt gaan we aan land. We zien al meteen drie Galapagos-zeeleeuwen liggen op het strandje. Op Galapagos zijn geen zeehonden, alleen zeeleeuwen. Deze laatste zijn te herkennen aan hun oren, die je bij zeehonden blijkbaar niet ziet. We maken natuurlijk even de obligate 'kijk mij eens naast een zeeleeuw liggen foto'. Verder zien we hier met name veel vogels, roodvoet jan-van-genten (blauwe snavel, rode poten) en nazca jan-van-genten. Ook veel jonge nog pluizige vogels, al wel net zo groot als een volwassen vogel, die nog in het nest zitten. Al deze vogels blijven keurig op hun plek zitten. Het interesseert ze niks dat wij zo dichtbij zijn. Ook hier weer veel fregatvogels (die zwarte vogels met die felrode blaasbalg in hun hals, helaas zien wij die blaasbalg niet opgeblazen omdat het geen paarseizoen is). Ze proberen in de lucht de vis die de jan-van-genten gevangen hebben, af te pakken. De avond hiervoor hingen die fregatvogels ook de hele tijd boven onze boot en een zat er heel lang op onze boot voor ons te poseren.

Na de wandeling even even terug naar de grote boot en meteen met de kleine bootjes op weg naar een snorkelplek. We gaan naar een plek waar de kans wat groter is dat we hamerhaaien zien. Een dame is bang voor haaien, dus zij gaat niet mee. We plonsen het water in en zien mooie vissen. Het water zou hier het warmst moeten zijn, want we zitten noordelijker, maar ik krijg het nog steeds best koud na een poosje. Mijn wetsuit helpt wel iets, maar ja ik ben gewoon iets te dun voor die dingen en er blijft toch best wat koud water naar binnen stromen. Hier is het zicht wel heel wat beter dan de dag ervoor. In eerste instantie zijn er geen hamerhaaien te zien, en ik kruip na een poosje weer terug op het bootje. Als iemand hamerhaaien ziet, dan vaart dat bootje er heus wel heen en dan spring ik er daar wel weer in. En zo gebeurt het ook. Door wat geklungel met mijn masker ben ik er wat laat, maar ik zie nog net een hamerhaai onder mij wegzwemmen.

Terugvarend naar onze grote boot komt er nog even een grote schildpad langs om hallo te zeggen even later zien we er nog een vanaf de boot. Mooie beesten zijn het! Ook een mooi gezicht zijn de blauwvoet jan-van-genten die zich vanaf wel 20 meter hoogte naar beneden laten vallen om een visje te kunnen pakken. Ze kunnen het water raken met wel tegen de 100 kilometer per uur!

's Middags gaan we even terug naar het strandje waar we 's ochtends ook al zijn geweest (strandje met de zeeleeuwen). Nu alleen even om te relaxen, te zonnen, en dus te verbranden. We liggen lekker te zonnen naast de zeeleeuwen. We kunnen ook nog snorkelen als we willen want er schijnen rifhaaien te zitten. Ik laat eerst iemand anders maar het water in gaan en als hij het signaal geeft dat er echt haaien zitten ga ik er ook even in (vreemd genoeg ben ik de enige die gaat). Er liggen twee grote rifhaaien op de bodem een aantal meter onder ons. Als ik er weer uitkom, ligt niemand meer lekker op z'n handdoeken. Een grote mannetjeszeeleeuw is opgeschoven naar boven en daarbij onder andere over de handdoek van mijn roomie gekropen. Ik lag naast haar maar nu lijkt me dat niet zo handig meer. Het beest is nogal groot. We zijn verdreven dus.

Na een korte pauze op de boot is het tijd voor wandeling nummer twee op Tower Island. Onderweg ernaartoe stoppen we nog bij een stel zeeleeuwen, een kleinere variant dan die we eerder gezien hebben. Het doel van deze wandeling is om de short eared owl te spotten. Die hebben we binnen no-time gezien. Met de ondergaande zon wandelen we weer terug.

's Nachts varen we naar het eilandje Bartolome. Ik slaap weer prins(es)heerlijk, meer dan negen uur, mijn roomie ook. Dit tot verbazing van medereizigers die heel wat moeilijker slapen op de boot terwijl die vaart.

Die ochtend varen we eerst een stukje met de kleine bootjes. We zien onder meer de kleine Galapagos-pinguïns, de enige pinguïns op het noordelijke halfrond. Als we aanmeren voor een wandeling op het eiland zien we twee pinguïns die in het water razendsnel aan het jagen zijn op visjes. Ernaast ligt een mannetjeszeeleeuw rustig te dobberen. Supermooi gezicht!

Dan een stuk naar boven klimmen met als beloning een geweldig uitzicht vanaf het hoogste punt van het eiland Bartolome. De Galapagos-eilanden bestaan eigenlijk allemaal uit omhooggeborreld lava en ze schuiven heel langzaam naar het vasteland om daar ooit héél ver in de toekomst onder te schuiven. Vanuit dit hoogste punt zien we meerdere kraters, allemaal 'bergen' in verschillende kleuren lava, maar ook witte strandjes en verschillende kleuren zeewater. Echt schitterend.

Terug naar de boot om daarna te snorkelen. Weer de strijd aan met mijn wetsuit. Ik krijg dat ding echt met geen mogelijkheid goed aan of uit. Wat een geklooi elke keer.... Ik heb ondertussen besloten om met een reddingsvest te gaan snorkelen. Dat moest ooit verplicht in Mexico en ik heb toen ondervonden dat het echt veel relaxter snorkelt. Als ik tijdens het snorkelen even wat zit te klungelen met m'n masker, en dat gebeurt me nogal eens, dan kan ik gewoon blijven drijven en raak ik niet buiten adem. Sommige medereizigers vinden het een briljant idee en gaan ook met reddingsvest snorkelen (tja en anderen vinden dan weer dat het echt geen gezicht is....).

We varen naar een strandje om vandaaruit het water in te gaan. In het begin zien we niks. Roomie en ik snorkelen ietwat illegaal te ver weg van de groep en worden daarna per boot weer opgehaald door een lichtelijk chagrijnige gids. We mogen namelijk absoluut niet op plekken komen waar geen toestemming voor is gegeven. We zien vervolgens weer twee pinguïns op de rotsen staan. Dan zien we opeens ook nog een zeeleeuw in het water. Ik spring zo snel mogelijk in het water. Met masker maar even zonder vinnen want dat duurt te lang. Ik lig even naast het beest. Het kijkt mij aan en zwemt dan onder mij door weg. De rest was nog bezig met hun vinnen, maar is dus te laat.

Dan weer terug in het bootje. Ik zie ineens een grote groene zeeschildpad. Huppakee, meteen weer het water in! Ik drijf boven het grote beest en denk dat 'ie er wel vandoor zal gaan. Maar hij komt weer naar boven en blijft rustig even onder mij hangen. Ik lig er samen met mijn roomie nog geen dertig centimeter boven en had 'm kunnen aanraken als ik had gewild. Super!

Lunch en dan weer door: naar Sullivan's Bay op James Island. Hier is de lava relatief recent, van 100 jaar geleden. De lava is hier helemaal zwart. We worden bij het aanmeren verwelkomd door twee spelende zeeleeuwen. We lopen eerst een stukje over de zwarte lava die in allerlei vreemde vormen is opgedroogd en daarna: snorkelen tussen de zeeleeuwen! De gids schreeuwt nog dat we eerst ergens anders het water in moeten, maar dat willen roomie en ik niet horen. Wij gaan 't water in waar de zeeleeuwen zijn! Onze voormalige reisgenoten zijn daar ook en samen met die twee zwemmen we tussen de zeeleeuwen. Ik speel daarna nog een minuut of tien alleen met een zeeleeuw. Ik draai rondjes en de zeeleeuw ook. Hij blijft de hele tijd terugkomen. Recht op me afzwemmend en op het laatste moment onder me door duikend en dan weer rondjes draaiend onder mij. Geweldig!

Dan toch maar het water uit. Tot iemand een pinguïn spot in het water. Snorkel en masker weer op en hup het water weer in. Ik zie de pinguïn langsscheren met een zeeleeuw in z'n kielzog er hard achteraan. Ik heb gesnorkeld met een pinguïn! Hoe cool is dat?

Als we terugvaren met het bootje zie ik ook nog heel in de verte een grote mantarog die uit het water springt. Af en toe zien reisgenoten ze nog springen, maar je moet geluk hebben en net de goede kant op kijken.

De volgende ochtend bezoeken we Black Turtle Cove, een soort lagune met allemaal mangrovebomen op Santa Cruz Island. Vanaf december paren hier de grote zeeschildpadden en kleine haaien groeien op tussen de wortels van de mangrovebomen. We hebben geluk en zien, terwijl het pas eind oktober is, al een parend stelletje schildpadden op een paar meter afstand op het water dobberen. Eromheen zwemmen een aantal schildpadden die op hun beurt aan het wachten zijn. Dat kan even duren want ze doen er een half uur tot drie uur over schijnbaar. Wat verder de lagune in zien we naast grote schildpadden ook nog een boel gevlekte adelaarsroggen en ook behoorlijk veel witpunt rifhaaien. Doordat het water in de lagune maximaal twee meter diep is, kan je ze echt goed zien.

Daarna voor de laatste keer snorkelen. We zien o.a. weer een schildpad en een aantal roggen. Sommigen gaan nog op haaienjacht. Het is heel erg, maar ik ben al verwend en ga er het koude water niet meer voor in. Ik hang nog wel even heel lui over de rand van de boot met mijn masker (dat is vast een heel charmant gezicht). Een meneer is zo enthousiast met zijn camera een haai aan het volgen al snorkelend dat hij een overhangende rots niet in de smiezen heeft en er met zijn hoofd vrij hard tegen aan knalt. Hij heeft geluk dat hij er met zijn masker tegen aan komt.

Weer door voor een wandeling op Dragon Hill op Santa Cruz Island. Deze is genoemd naar de draakachtige monsters die hier leven: de gele landleguanen. We zien er veel van. Het is een mooi eilandje met ook een meertje met een echt bizar fel gekleurde roze flamingo die mooi afsteekt tegen al het groen er omheen.

Dan is de laatste dag alweer aangebroken. De rest van de boot gaat nog drie dagen door, maar wij moeten nu echt naar huis. 's Avonds in het enige stadje op de Galapagos, Puerto Ayora, wat laatste biertjes met onze reisgenoten op de andere boot, en dan met de watertaxi terug naar onze boot. De laatste ochtend bezoeken we nog het schildpaddenopvangcentrum waar eieren van schildpadden worden uitgebroed. De schildpadden worden op vijfjarige leeftijd weer uitgezet in het wild. We zien hier ook waar 'Lonesome George' heeft geleefd, de bekende, in 2012 gestorven, landschildpad die de laatste van zijn specifieke soort was. Ik had de grote landschildpadden liever ergens in het wild willen zien eigenlijk, maar dat zit er niet meer in omdat we toch echt richting vliegveld moeten.

Ja, nu is het Galapagosavontuur toch echt voorbij. Dat is wel heel snel gegaan. De dagen waren superintensief door al het gewandel en met name het gesnorkel waardoor ik 's avonds echt helemaal af was. Maar wat hebben we mooie dingen gezien. Bijzondere landschappen met bijzondere beesten. Met als absoluut hoogtepunt het zwemmen met zeeleeuwen en zelfs een pinguïn. Zoveel aparte beesten en vogels die we van heel dichtbij gezien hebben (al hebben al die vogels ook wel een nadeel: als ik liggend in mijn bikini op het bovendek een stukje reisverslag aan het typen ben voel ik opeens een klets nattigheid: heeft er een vogel over me heen gescheten....). Er heeft zelfs een poosje een zeeleeuw op het achterdek van onze boot gebivakkeerd, hoor ik later van bootgenoten.

De hele reis was in allerlei opzichten een bijzondere reis. Leuke reisgenoten, mooie natuur, mooie beesten en een lieve Ecuadoriaanse bevolking. En nog wat leuks dat ik nog vergeten was op te schrijven, maar dat ik jullie toch niet wil onthouden: mijn eerste roomie heeft toen we in de jungle waren een sjamaan ingehuurd. Die heeft alle slechte energie uit haar gezogen. Zo letterlijk dat ze er dagen later nog de zuigzoenen van op haar borstkas had staan! Bijzonder toch?

Dit was het dan weer voor deze keer. Ik ben blij dat ik dit weer allemaal heb mogen meemaken!

Beste mensen, adieu en wie weet tot de volgende reis...