Ecuador week 2

De vorige keer was ik geëindigd bij ons geweldige, niet voor herhaling vatbare raftavontuur in Banos. Die avond in Banos wordt er weer gestapt. Dit keer haken we allemaal wel wat vroeger af. Her en der beginnen ook wat mensen last van hun darmen te krijgen. Mogelijk van de lunch na het raften. Ik ben overigens sowieso geen fan van de standaard Ecuadoriaanse maaltijd. Die bestaat uit rijst, halfrauwe, slappe friet en een stuk vlees of vis waarbij de friet volgens mij als groente gezien wordt. Op een gegeven moment geef ik de kok in een restaurant zelfs frituurinstructies (op basis van de frituurervaring van anderen, want ik ben zelf niet van de frituur) om de friet wat eetbaarder te maken. Zoveel graden en zo lang in de frituur stoppen, dan kunnen wij Nederlanders pas van de friet genieten. Het lijkt zowaar wel enigszins te helpen.

Dan is het tijd voor de Amazone. We slapen in een mooie junglelodge, inclusief fijn zwembad met vanuit het huisje mooi uitzicht op de rivier de Napo. Er is geen elektriciteit in de huisjes. Zo ervaar je het junglegevoel beter is het idee erachter. Als het donker wordt zetten ze twee petroleumlampen op de veranda's. Leuk bedacht maar dat geeft echt te weinig licht. Ik had me op Schiphol al gerealiseerd dat ik een zaklantaarn was vergeten mee te nemen. Dus ik had daar nog snel een zaklamp-app gedownload. Daar komt een behoorlijke pets licht af kom ik achter, dus het is een goede vervanging voor een zaklamp. Enige nadeel is dat de batterij van mijn telefoon zo wel erg snel leeg gaat. Het zijn mooie huisjes, ze hebben geen ramen maar alleen horren. Alle geluiden van de jungle, onder meer van de stromende rivier, komen luid en duidelijk naar binnen. Weer toegevoegde waarde voor het jungle gevoel! Het onweert ook nog. Heel mooi maar wel heel veel geluiden om bij in te slapen. Wat de bijzondere douche die naar eigen believen varieert tussen kokend heet (echt 'straks krijg ik nog eerstegraads brandwonden' heet) en koud water toe te voegen heeft aan dit junglegevoel is mij tot op heden echter geheel onduidelijk gebleven.

We hebben de volgende dag een heel dagprogramma met een boot. Eigenlijk zitten we niet ver genoeg in de Amazone om het een echte jungle experience te maken. We zien weinig dieren helaas. Wel heb ik nog voor het eerst een tarantula gezien op het dak van de receptie. We doen onder meer een klein trekkinkje waar we laarzen voor moeten aantrekken. Die blijken wel echt nodig in de zompige jungle. Door de modder met veel hoogteverschillen gaan meerdere mensen meerdere malen half onderuit. En wat dat betreft blijft leedvermaak toch een van de beste manieren van vermaak.... En dat mag best, vind ik, zolang ik ook om mezelf kan lachen als ik bijna onderuit ga.

's Avonds wordt er voetbal gespeeld op een overdekt veldje in de buurt (ik bedoel maar, van echte jungle konden we niet spreken). De locals tegen een voor de gelegenheid samengesteld team van reisgenoten. Het gaat er fel aan toe en een van de dames die eigenlijk mee had willen doen is blij dat zij niet op het veld staat. De reisgenoten komen ver voor te staan, maar worden uiteindelijk toch ingemaakt als het in de tweede helft op conditie aankomt...

Door met alweer een busrit, nu naar Riobamba. Onder de reisgenoten is een Belg die goed moppen kan tappen. Er wordt tijdens de busritten door hem een moppentapmoment ingesteld waarbij hij door de microfoon van de gids een paar moppen vertelt. Op een van die momenten onderweg naar Riobamba waarbij hij net van achteren in de bus naar voren wil lopen om wat moppen te vertellen, komt de bus ineens tot complete stilstand. De Belg wordt naar voren gelanceerd en kan net tot stilstand komen helemaal aan de voorkant van de bus. We moeten er allemaal hard om lachen, maar pas daarna heb ik door dat we bijna een ongeluk hadden. De buschauffeur ging hard op de rem voor een vrachtwagen die aan de andere kant van de straat reed maar uit moest wijken voor een auto voor hem die opeens op de rem stond. We ruiken de geur van verbrand rubber, er is echt hard geremd....

Vanuit Riobamba gaan we de vulkaan Chimborazo beklimmen én er met een mountainbike af racen! We worden op 4.800 meter afgezet door de bus. We kunnen dan doorlopen naar 5.000 meter (nog lang niet de top overigens, die ligt op 6.300 meter). Dat lopen gaat met heel veel moeite bij mij. Veel pauzeren en dan weer een paar stapjes naar boven tot het weer echt niet verder gaat. Op een gegeven moment ben ik meer aan het pauzeren dan aan het lopen. Damn you, altitude! Uit eerdere bergwandelervaringen weet ik dat ik dit gewoon lekker op mijn eigen tempo moet doen, en uiteindelijk kom ik er wel. Boven ligt hier en daar sneeuw. Ik kom met iemand anders als laatste boven en dan heeft de rest al een sneeuwpop gemaakt. We worden met een erehaag onthaald. Wat ons de laatste metertjes op de been hield was het idee dat we boven cocathee zouden kunnen drinken met mooi uitzicht maar helaas staat er alleen een leegstaand gebouw boven en is het behoorlijk mistig. We moeten weer 200 meter naar beneden voor de cocathee. Naar beneden is gelukkig appeltje eitje vergeleken met de zware strijd naar boven toe.

Een meisje is redelijk hard naar boven en weer naar beneden gelopen, maar wordt vervolgens echt behoorlijk ziek van de hoogte en onze bus gaat alvast vooruit om haar naar een lagere gedeelte te brengen. Pas de volgende ochtend is ze weer helemaal zichzelf.

Met het grootste deel van de groep gaan we nu mountainbiken van de Chimborazo af, helemaal ingepakt met helm, knie- en elleboogbeschermers en handschoenen. Die laatste zijn ook wel nodig want het is koud! Het waait hard en in het begin hagelt het zelfs. We knallen 32 km naar beneden (1.800 hoogtemeters) waarvan de eerste 9 km op een zandweg met enorm veel hobbels waardoor je bijna van je fiets af stuitert en je enorm krampachtig de remmen vast moet houden. Niet iedereen vindt dit nog leuk, en sommigen haken dan ook af en rijden een stuk terug in een busje. Ik vind het juist geweldig! Ik ben natuurlijk ook wel gewend om hoge bergen af te racen vanwege mijn dagelijkse ritje over de Grebbeberg in Nederland ;) .

We zien veel vicuna's onderweg (beesten in de categorie 'lijkt op lama') en we hebben geweldige uitzichten vanaf de fiets. Van bovenaan waar vrijwel niks groeit op 4.800 meter tot op 3.000 meter, terug in de bewoonde wereld. Sjezend langs kale vlakten, bergen, omhoog rollende mist, dalen en vulkanen. Echt supermooi! Absoluut hoogtepunt van de reis zover....

Dan door naar Alausi. In Alausi rijden we een enorm steil stukje weg op waar een treinbrug over ligt. De bus heeft al grote moeite om vooruit te komen maar opeens komen we met veel kabaal helemaal stil te staan en komt er een tv-scherm uit het plafond van de bus geklapt. Na een droge opmerking van iemand dat we helemaal niet wisten dat we films konden kijken in de bus, realiseert iedereen zich dat we ons klemgereden hebben onder de brug! Arme chauffeur! Hij is zo zuinig op z'n bus. Na elke rit wordt de bus grondig door hem schoongemaakt, en nu ligt het dak in de prak!

We staan zoals gezegd op een enorm steil stuk weg en we moeten nu wel achteruit gaan rijden. Daarbij wil ik niet in de bus zitten. Ammenooitniet! We worden allemaal de bus uit gelaten en de chauffeur krijgt met behoorlijk wat moeite de bus weer naar beneden. We hopen allemaal maar dat dit geen gevolgen zal hebben voor onze gids en chauffeur...

Alausi is een schattig stadje met leuke kleurrijke huisjes maar er blijkt niet echt veel te doen te zijn. We zijn in Alausi omdat we vanaf daar een ritje per trein naar de Nariz del Diablo kunnen maken. Het is een bijzonder treinrit waarbij de trein door voor en achteruit te zigzaggen grote hoogteverschillen overbrugt. Ik had eigenlijk verwacht dat het een spannend treinritje zou worden, maar dat blijkt niet het geval (vroeger mocht je op de dak van die trein zitten, maar dat mag al een poos niet meer). Wel ook hier weer mooie uitzichten natuurlijk. Het is allemaal übertoeristisch opgezet en dat is wel een beetje jammer. Als we bij het stationnetje aankomen staan daar mensen met folkloristische kledij al te dansen en je kunt op de foto met een lama. Tja..... En dan heb je daar een volledig uur te besteden voordat het treintje weer terugrijdt. Ik ga maar lekker in het zonnetje mijn reisverslag een beetje bijwerken.

De volgende stop is Cuenca. Vanuit Cuenca bezoeken we het nationale park Cajas. Dit park ligt op een hoogte van tegen de 4.000 meter..We zien ruige mooie landschappen met veel meren (de lama's die er moeten rondlopen zie ik helaas niet). We lopen een uur of vier in het park met een gids. Telkens als we een stukje omhoog moeten lopen, merken we meteen weer dat we op hoogte zijn. Blijft toch bizar dat effect op je lijf. Ook Cuenca zelf ligt weer relatief hoog, op 2.500 meter. Ik heb toch echt duidelijk veel te weinig warme kleren meegenomen en mijn enige meegenomen trui maakt overuren...

We proberen twee keer nog een leuke stapavond in Cuenca te hebben, maar het avondleven is er helaas behoorlijk belabberd. Aan de Cuba Libre lag het in ieder geval niet, want die was met ongeveer de helft alcohol de sterkste die ik ooit heb gehad. We beginnen met z'n allen een beetje moe te worden, lijkt het. Op zich niet vreemd. Ook ik heb tijdens een vakantie nog nooit zo'n structureel slaaptekort gehad. Ontstaan door een zich naar het lijkt eeuwig uitstrekkende jetlag (elke dag veel te vroeg wakker) in combinatie met te veel avondjes uit en te veel herrie in de hotels (ziet er leuk uit die hotels met van die patio's in het midden met daar de kamers omheen, maar het galmt zo!).

Dan is het tijd voor de laatste stop van de 17 dagen Ecuador: Guayaquil. Een miljoenenstad dicht bij de kust. In Guayaquil is het het beste vertoeven op de boulevard en op een van de twee bergjes met mooi uitzicht over de rivier waar je op komt door meer dan 400 genummerde treden op te lopen tussen de wederom vrolijk gekleurde huisjes. Aan weerszijden van deze lange genummerde trap bevindt zich ook het uitgaansleven. Dat is best handig als je af wilt spreken in de kroeg als je de weg niet kent: 'we zitten bij traptrede 160'. We merken meteen dat we weer op zeeniveau zitten, die 400 treden gaan ons hartstikke makkelijk af.

In Guayaquil kom ik er achter dat mijn camera kwijt is, sukkel die ik ben. Ik heb echt geen idee wat daar mee is gebeurd. Ik kan me er niet al te druk over maken (ook deels tot mijn eigen verbazing): de camera was geen al te dure en ik heb 23 reisgenoten die allemaal ongeveer dezelfde foto's hebben gemaakt, dus dat komt wel goed!

Het is tijd voor het laatste avondmaal met de hele groep en een laatste avondje dansen. We hebben het echt erg leuk gehad met z'n allen! Vrijwel geen irritaties onderling, altijd gezellig. Het grootste gedeelte van de groep gaat nu naar huis, maar ik en drie reisgenoten hebben nog het mooiste voor de boeg: de Galapagos! Daarover de volgende keer meer!