Tanzania en Zanzibar, in de disco met Maasai

Al weer bijna een week terug in Nederland, maar ik moet natuurlijk nog wel even mijn verslag afmaken. Komt 'ie dan!

Als we de Serengeti uit rijden richting Ngorongoro, rijden we een stuk langs alleen maar zand. Er groeit helemaal niets. Toch lijken er wat nomadenstammen te wonen we zien mensen lopen die mooie gekleurde doeken dragen. Als je de Serengeti uit rijdt, rijd je eigenlijk het park Ngorongoro meteen in. Met name het laatste stukje van de rit naar de camping is de omgeving heel erg mooi. We zien ook hier weer kleine dorpjes met ronde hutjes en Maasai die rondlopen met kuddes koeien. Ook op deze camping weer geen hek om de dieren buiten de houden. Wel hebben we hier weer mannen met AK47's rondlopen. Op de camping hebben we een supermooi uitzicht.Op deze camping schijnen ook veel dieren te komen, met name zebra's en buffels, die willen er wel eens gaan slapen 's nachts. Op de grond waar we onze tentjes opzetten, liggen dan ook allerlei soorten uitwerpselen. Als ik uit het douchegebouwtje loop, komen er vlakbij net een paar zebra's voorbij gesjokt.

Op deze camping moeten we echt alles wat enigszins zoet of naar voedsel ruikt uit onze tenten halen. Dus ook zeep e.d. Dat moet omdat hier ook wilde zwijnen rondlopen. Die doen alles om bij voedsel te komen blijkbaar en ze laten zich niet tegenhouden door een tent. Ik haal m'n hele toilettas er maar uit voor de zekerheid en leg die in de truck. Ik zet de wekker wat vroeger zodat ik 's ochtends de zonsopgang kan meemaken.

Ik word midden in de nacht wakker van het gevoel dat er 'iets' tegen m'n knie drukt van buiten de tent. Ik steek m'n hoofd even buiten de tent om te kijken of ik wat zie, maar er lijkt niets te zijn. Het waait ook wel hard hier (deze camping ligt hoog, op ongeveer 2.500 meter) en het zeil van de tent klappert. Meerdere mensen hebben achteraf blijkbaar hetzelfde ervaren, gedacht dat het een beest was, en zich vervolgens gerealiseerd dat het de wind was....

De volgende ochtend gaan we met jeeps de Ngorongoro krater in voor onze laatste safari. Het is een stijl weggetje naar beneden. Je mag alleen met deze jeeps de krater in, maar onze truck had het ook echt niet gered. De krater ziet er mooi uit van boven. De krater is ongeveer 20 kilometer breed en we rijden er een paar uur door heen. We zien onder meer een struisvogelheer die een struisvogeldame probeert te versieren met zijn strakke dansmoves (en daar nog in slaagt ook). Onze jeep mist helaas net een niet geslaagde aanval van een leeuw op een zebra, we waren net weggereden bij een troep leeuwen toen die blijkbaar in actie kwam.

Na de Ngorongoro krater rijden we eindelijk weer op een fatsoenlijke weg. Aan de borden te zien met dank aan de regering van Japan. Het voelt als fluweel na al dat gehobbeldebobbel van de laatste dagen. We rijden naar Mto wa Mbu. Letterlijke vertaling vanuit het Swahili: muggenrivier. Dat beloofde dus weinig goeds, maar het viel gelukkig erg mee. Sowieso hebben we niet heel erg veel last gehad van muggen. Dat heeft denk ik met name te maken met het seizoen waarin we gereisd hebben. Ik heb bovendien deze vakantie vitamine B pillen geslikt op advies van moederlief. Mijn tentmaatje had toevallig dezelfde tip gekregen en slikte ze ook. Ik heb wel het idee dat ik minder gestoken ben dan ik normaliter gestoken word. Ik ben namelijk altijd heel erg de pineut als het op muggen aan komt, en nu was ik voor de verandering een keer niet degene die het meest gestoken werd. Ik heb dus wel het idee dat het geholpen heeft, al heb ik wel een paar muggenbulten opgelopen. Ook m'n tentmaatje heeft het idee dat het werkt.

In Mto wa Mbu staan we op een heel erg mooie, nieuwe camping, met fantastische douches. Geen wilde dieren meer om ons heen dus helaas, maar ter compensatie wel eindelijk echt fijne douches. Ik slaak nog wel even een gil als er plotseling een gekko op me valt op het moment dat ik de deur van de douche open trek, maar dat mag de pret niet drukken.

Ik loop met mijn tentmaatje even het dorpje in (nou ja het toeristische straatje dicht bij de camping) om wat rond te kijken, te shoppen en geld te regelen. Ik stap voor de tweede keer deze vakantie in zo'n vervloekte acaciadoorn. De eerste keer was een licht prikje door m'n slipper in m'n teen, nu gaat hij door m'n slipper diep m'n voet in. Nondeju! Toch voor de zekerheid wat ontsmettingsmiddel van m'n tentmaatje gebruikt. Je weet maar nooit wat hier voor bacteriën op de loer liggen. De volgende dag voelt m'n voet alsof ik er een flinke blauwe plek onder heb.

In Mto wa Mbu zien we ook trouwstoeten langskomen. Inclusief mevrouw met zeer witte trouwjurk. Je vraagt je af hoe lang die wit blijft, alle kleren die wij aantrekken hier in Afrika zijn altijd binnen no time vies. In de stoet zit ook standaard een open truck met daarin een muziekband die speelt. Het ziet er vrolijk uit.

De volgende ochtend gaan we een weeshuis bezoeken en een dorpje. We hebben eigenlijk veel te weinig tijd en dus bezoeken we alleen het weeshuis. We hebben allemaal spulletjes gekocht om daar af te geven en er wordt gevoetbald. Een team weeskinderen van een jaar of 10 tegen een team van reisgenoten. Ik kijk wel vanaf de kant in die hitte. Helaas gaat Nederland hopeloos ten onder tegen deze superenergieke kinderen. De Nederlanders komen zwaar zwetend het veld af, de kinderen hebben nog geen zweetdruppel op hun hoofd natuurlijk.

Daarna door naar onze laatste campsite, eigenlijk een tussenstop op weg naar Dar es Salaam. Onderweg hebben we nog even panne met de truck. Dat is pas één keer eerder gebeurd deze reis. Maar beide keren wordt de truck door onze chauffeur zeer snel gefikst. Als we buiten aan het wachten zijn, komen er twee Maasai jongens langs om een babbeltje te maken. Een van de twee spreekt zowaar een paar woorden Engels en wil wel naar Europa komen om te trouwen met het reisgenootje dat naast mij zit.

We moeten de volgende ochtend om vier uur op voor een lange reisdag. Sommigen besluiten geen tent op de zetten en een nacht door te trekken om een afscheidsfeestje te houden. Die ochtend splitsen namelijk drie reisgenoten af om de Kilimanjaro te gaan beklimmen. Ik ga gewoon lekker vroeg naar bed, zoals ik heel saai deze hele vakantie eigenlijk al gedaan heb. We moeten telkens zo vroeg op en ik wil wel fit genoeg zijn om alles ook echt mee te maken.

Die ochtend blijkt voor de derde keer dat kleine kruipende diertjes zich erg aangetrokken voelen tot mijn tentmaatje. Er zit een naaktslak op haar slaapzak, met een heel slijmspoor van waar hij allemaal gekropen heeft. Al eerder deze vakantie kwam er een grote tor binnen (ik sliep al dus zij heeft 'm vakkundig verwijderd) en zat er een gekko in haar tas in de tent. Ik was toen nog wakker en omdat ik die dag had gezegd dat ik gekko's geen enge beesten vind, vroeg ze of ik 'm dan niet uit haar tas wilde halen. Nou..... ja...... dus......eh....... ik ben wel niet bang voor gekko's, maar om zo'n friemelend beestje nou echt op te pakken? Eh, nee. Gelukkig gaat het beestje er zelf vandoor als ze haar tas uit de tent zet.

Wat ook fijn is aan mijn tentmaatje (naast dus dat alle kleine kruipende diertjes naar haar toe gaan in plaats van naar mij) is dat zij nog onhandiger is dan ik. Normaal ben ik degene die tegen deurposten oploopt, drankjes omgooit (liefst mijn eigen cappuccino op het bureau van een collega), struikelt en omvalt etc. Hier is zij degene die meerdere malen haar hoofd stoot (ok, ik ook maar minder vaak), tot twee keer toe een glas rode wijn omgooit, onderuit gaat over losliggende kiezelsteentjes en een fles water samen met een schemerlamp op de grond laat vallen in een hotelkamer. Echt fijn om een keer niet de onhandigste te zijn!

Anyway, die ochtend dus vroeg op, de laatste keer de tent opbreken, en met een kleiner geworden groep verder naar Dar es Salaam. We hoeven maar 650 kilometer, maar we doen er toch meer dan 12 uur over. Op zich is er wel een goede snelweg, maar hij is deels 'under contruction' waardoor we toch 120 kilometer op hobbeldebobbelweggetjes naast de snelweg moeten rijden. De 'snelweg' is trouwens ook maar éénbaans, waardoor er veel inhaalacties plaatsvinden die soms tot spannende situaties leiden.

Dan komen we tegen de avond aan in Dar es Salaam. Daar nemen we afscheid van onze chauffeur en een stagiair-gids die ook meegereisd is en geven we hun de door ons verzamelde fooi. De stagiair heeft de meeste tijd met ons boven in de truck doorgebracht en heeft dus een goede band opgebouwd met ons. We vinden het dan ook allemaal jammer dat hij weggaat. Een reisgenoot geeft hem zelfs zijn iPod omdat hij de muziek zo leuk vindt die er op staat. Ook krijgt hij van sommige mensen kleren mee.

We slapen in Dar es Salaam in een comfortabel hotel! Een gewoon bed! Voor het eerst in 17 dagen ook eten in een restaurant in plaats van op campingstoeltjes naast de truck. Een paar reisgenootjes willen nog naar buiten gaan na het eten, ik ga even mijn tas uitruimen en opnieuw inpakken, dat kan nu eindelijk. Als ik boven kom bedenk ik me dat het helemaal niet handig is om in zo'n stad in het donker buiten te lopen. Nadien blijkt dat ook de receptioniste tegen ze gezegd heeft dat dat niet handig is en als ze naar buiten willen, ze echt dicht bij het hotel moeten blijven.

Ik heb eindelijk een nacht acht uur echt goed doorgeslapen in dit fijne hotel. Na het ontbijt gaan we richting de ferry die ons in twee uur naar Zanzibar brengt. Zanzibar is een semi-autonome staat. Onze paspoorten worden dus gecontroleerd. Ook wordt hier voor het eerst ooit mijn vaccinatiepaspoort gecontroleerd. Je móet een gele koorts inenting hebben, anders kom je Zanzibar niet binnen. Een van de reisgenoten is door zijn arts niet goed voorgelicht en heeft deze inenting dus niet. Al eerder in Tanzania hebben de gids en hij daarom geprobeerd een stempel 'te kopen' in een ziekenhuis, maar dat ziekenhuis had die stempel niet. Daarom zijn er kopieën gemaakt van iemand anders zijn vaccinatiepaspoort, is de naam veranderd, en zijn opnieuw kopieën gemaakt. Daarbij is het verhaal voorbereid dat zijn echte vaccinatiepaspoort gestolen is, en dat hij gelukkig van tevoren voor de zekerheid een kopie gemaakt heeft. Het verhaal blijkt niet nodig, onze gids pakt het handig aan en komt er mee weg.

We komen aan in ons hotelletje in Stonetown, het oude koloniale gedeelte van Zanzibar city dat aan zee ligt. Het stroomt even van de regen op het moment dat we aan komen, maar daarna trekt het weg en wordt het weer heel erg warm. Stonetown is mooi met allemaal oude koloniale gebouwen die deels zijn opgeknapt ten behoeve van hotels en winkels voor toeristen. Zanzibar heeft duidelijk veel Arabische invloeden gehad dat is te zien aan de gebouwen maar ook aan de grote hoeveelheid moslims. In Kenia en Tanzania zagen we ook al wel veel moslims, en soms vrouwen in boerka's, hier is dat nog meer. We zien ook heel veel schoolkinderen met een schooluniform inclusief hoofddoek. We waren ook gewaarschuwd hier geen al te korte kleren aan te trekken als vrouw. Schouders en knieën bedekken dus. We zien hier ook veel Indiërs trouwens, ook opvallend. Er worden hier veel kruiden verbouwd, met name kruidnagels en ook vanille daarom wordt Zanzibar ook wel Spice island genoemd. Die doordringende geur van kruidnagels ruik je met name in de toeristenwinkels.

Die avond gaan we met een klein groepje van vijf uit eten, even weg bij die grote drukke groep van 17, dat kan nu eindelijk (17 dagen lang 24/7 met zo'n grote groep samen, dat is wel intensief, ik heb echt af en toe behoefte om even alleen te zijn). We eten in een mooi gerestaureerd hotel op het dakterras, tig trappen op, geen lift, arme ober. Ik heb beneden in de vitrine een goed uitziende chocoladetaart gespot. Als we onze pizza op hebben, vraag ik de ober ernaar. Door schade en schande wijs geworden tijdens andere vakanties, vraag ik eerst wanneer de taart gemaakt is aangezien we de enige gasten zijn. De beste man zegt heel eerlijk: 'not good, not good, 3 months old, downstairs they sell to you, then you complain to me, taste not good'. Hij trekt er zelfs nog een vies gezicht bij. Dus... Ik bedank 'm voor z'n eerlijkheid en zie dus maar af van de taart.

De volgende dag doen we met bijna de hele groep een dolfijnentour. Met twee bootjes kijken of we dolfijnen kunnen vinden, en daarna gaan we snorkelen. Blijkbaar zijn er zwarte en witte dolfijnen. De witte houden niet zo van mensen, de zwarte wel. Al redelijk snel worden er zwarte dolfijnen gezien. We trekken onze snorkelgear aan en als de schipper zegt dat we het water in kunnen, gaan we er in! Mijn snorkel lekt helaas, wat natuurlijk superirritant is. Zout water in plaats van zuurstof is echt niet te doen, kan ik je vertellen. Ik laat degenen van de organisatie die met ons mee zwemt naar de dolfijnen dus ruilen met mij. Daarna kan ik wel gewoon snorkelen met de dolfijnen.

We gaan zo tot vier keer het water in. Je ziet de dolfijnen eerst in de diepte recht onder je. Daarna probeer ik met ze mee te zwemmen boven ze, na een paar minuten komen ze namelijk lucht happen. De dolfijnen zwemmen heel rustig maar ik moet flipperen al een dolle om ze bij te houden. Het is wel supermooi als ze vervolgens omhoog komen met z'n allen, ze zijn dan heel dichtbij. Helaas zijn ik en een reisgenoot een keer dan wel heel ver afgedwaald van onze eigen boot. Gelukkig vraagt een schipper van een andere boot of we moe zijn en we kunnen met hem en een Deens koppel een stukje meevaren. Deze man maakt speciale geluiden om dolfijnen te lokken en we gaan nog een keer het water in. Dan zien we dat onze boot weg wil gaan. We worden afgezet op onze eigen boot. Daarvan blijkt de motor niet meer te werken dus we worden met een touw aan de andere boot voortgetrokken. Dan nog een halfuurtje snorkelen. Het is niet heel bijzonder, maar altijd leuk om mooie visjes te zien. Daarna terug naar het strand om te lunchen. Ondertussen rammen we nog een andere veel grotere boot. Óf de schipper van de boot die ons trekt is vergeten dat wij erachter hangen óf hij heeft de lengte verkeerd ingeschat. We botsen gelukkig niet al te hard, ik duik wel voor de zekerheid naar de andere kant van de boot omdat ik zie dat onze boot precies waar ik zit die andere boot gaat raken.

Terug in Stonetown wandelen we met een klein groepje wat rond en eindigen we in een bar/restaurant die Mercury's heet. Freddie Mercury is geboren op Zanzibar, vandaar deze naam. We drinken wat en kijken naar de mooie zonsondergang. Op de telefoon van mijn voormalig tentmaatje, nu roomie, kijk ik voor het eerst in 18 dagen naar mijn e-mail en op facebook. Zo lang niet weten wat er in de wereld allemaal speelt is eigenlijk wel heel goed om echt even weg te zijn van alles.

Na zonsondergang naar een restaurantje aan zee. Voetjes in het zand tijdens het eten dus. Twee reisgenootjes bestellen kreeft. Mijn roomie heeft medische biologie gestudeerd en is gebiologeerd door het 'skelet' van de kreeft. Met een zaklamp erbij vermaakt ze zich dus prima met de restanten van de avondmaaltijd.

De volgende dag rijden we naar het noorden van Zanzibar, naar Nungwi. Een rustig dorpje aan zee. Mooie witte stranden en helder blauw water! Hier relaxen we de laatste twee dagen aan het strand. Ik besluit helemaal geen excursies te gaan doen. Alleen maar luieren, cocktails en lekkere verse fruitsapjes drinken, beetje shoppen, beetje zwemmen, beetje zonnen (niet al te lang want tjonge wat brandt die zon hard) en lekker eten op het strand. Roomie en ik laten allebei nog een manicure doen. Onze armen worden tot aan de ellebogen ingesmeerd met een huisgemaakte scrub van onder meer papaya, koffie en suiker. Daarna moet dat 10 minuten inwerken. Je wilt niet weten hoeveel vliegen daar op af komen. Om de 10 minuten tijd te doden tellen we maar hoeveel vliegen er op onze armen gaan zitten. Ik kom op het record van achttien vliegen. Deze vliegen zijn trouwens gewone vliegen, geen tseetseevliegen en ook niet van die vliegen die per se op je ogen of je mond willen zitten. Die zijn we ook tegen gekomen onderweg. Die zijn pas irritant.

De eerste avond in Nungwi is er een beachparty vlak bij ons hotel. Dit wordt mijn eerste en enige avond stappen in Oostelijk Afrika. Het is hilarisch want er loopt een combinatie rond van locals, toeristen en Maasai. We staan dus te dansen tussen de Maasai met hun rode doeken. Helaas komen er steeds meer opdringerige mannen die een behoorlijke plank voor hun kop hebben (ze gedragen zich als mannen in de foutste kroeg die je kent om half zes 's ochtends en dan nog veel erger). Een van mijn mannelijke reisgenoten heeft al wat drankjes op, danst heel wild en beukt daarmee niet zo subtiel de opdringerigste mannen weg. Heel handig. We waren van tevoren al gewaarschuwd voor deze 'beach boys', locals die op de blanke vrouwen jagen en de blanke mannen drugs proberen te verkopen. De Maasai gedragen zich overigens prima, ze zijn wat verlegener ook. De Maasai worden ook overal ingehuurd als bewakers. Dat is schijnbaar omdat de Maasai echt vertrouwd worden door iedereen en bijvoorbeeld nooit zullen stelen.

Na een volgende relaxte dag sluiten we af met een door de gids georganiseerde visbarbecue op het strand. Het plan was om nog een eindfeest te houden, maar het komt er niet van. Een aantal mensen voelt zich voor het eten al niet helemaal lekker, ze hebben onder meer last van maag of darmen. De dag erna blijkt dat echt bijna iedereen er last van heeft. Ik heb gelukkig helemaal nergens last van. Waarschijnlijk voedselvergiftiging, maar waar het dan in heeft gezeten? En we hebben een gewonde: een reisgenoot heeft zich tijdens het snorkelen aan vuurkoraal gestoten. Dat deed even zeer maar verder heeft hij er niet over nagedacht. Nu begint de plek steeds groter te worden en te zweren lijkt het. Hij gaat de laatste dag dus even met de gids langs de dokter. Beetje raar einde van de vakantie dus dat zo veel mensen zich niet lekker en sommigen zich echt ziek voelen.

Dan vertrekken we uit Nungwi. We laten drie mensen achter die een verlenging geboekt hebben en dan terug naar Stonetown, met de ferry naar Dar es Salaam, even opfrissen in een hotel en door naar het vliegveld.

Het zit er helaas weer op! Het is weer voorbij gevlogen. Er zijn behalve de hele ziekenboeg de laatste dag en twee kwijtgeraakte camera's verder geen ongelukken of andere vervelende dingen gebeurd. Gelukkig maar want voor de reis begon moesten we een formulier tekenen waarin stond dat de organisatie eigenlijk nergens verantwoordelijk voor was, ook niet voor 'civil unrest, war or acts of God' (wat dat dan ook moge zijn). In het begin was het veel kouder dan ik gedacht had en waar ik qua kleding op voorbereid was, vooral omdat onze campings wat hoger lagen. Met name 's avonds moesten we de eerste dagen zelfs een jas aan bij het eten. Naarmate we daalden, ging de temperatuur gelukkig omhoog. De regenbuien die horen bij de kleine regentijd waren over het algemeen op momenten dat we er geen last van hadden, 's nachts of als we in de truck zaten. We zijn af en toe gezandstraald in de truck, de truck half uitgewaaid en soms was ik er van overtuigd dat de truck ging omkukelen zo slecht was de weg, maar het was een hele mooie vakantie. Zo veel gezien! En vooral het feit dat we zo dichtbij al die beesten waren, vond ik fantastisch. We hebben gewoon gekampeerd tussen de wilde dieren, zonder hek of wat dan ook er tussen. Dat ik dat allemaal heb mogen meemaken.... geweldig!