Oostelijk Afrika met Kim "Spoorzoeker" Koopman

We gaan met een mountainbike een wildpark in! Hoe gaaf is dat? Het park heet Hell's Gate (enigszins dubieuze naam als je het mij vraagt, maar ok). We kunnen daar fietsen omdat er geen leeuwen zijn (wel buffels en luipaarden, maar dat is blijkbaar een detail). We fietsen eerst een kilometer of zeven naar het park en daarna vijf kilometer door het park. We fietsen langs giraffes, buffels, zebra's, antilopen, gazelles en wrattenzwijnen. Sommige beesten steken voor ons de weg over. Het is 'n graad of 25, half bewolkt... Wat wil een mens nog meer?

In het park zetten we de mountainbikes neer om een stuk te gaan lopen door een kloof. In die kloof is schijnbaar een stuk van de film The Tombraider opgenomen en de film The Lion King is er op gebaseerd. De gidsen hebben het weer van tevoren goed gecheckt, want als het in de omgeving regent, dan kan er een flash-flood ontstaan. Je kan dan natuurlijk geen kant op in zo'n kloof. Ik merk aan het eind van de wandeling wel dat ik dat geen fijn idee vind.

In die kloof voel ik op een gegeven moment m'n voet een beetje wegzakken in wat zacht zand. Ik kijk dus naar beneden om even te zien waar ik m'n voeten precies neer zet. Dan zie ik een vreemde afdruk in de grond. Ok, ik ben zeker geen expert, maar dit lijkt mij de pootafdruk van 'n grote katachtige. Ik tik dus een van de gidsen op z'n rug en vraag wat het is. De gids kijkt en roept meteen z'n collega erbij. Ze weten niet wat ze zien. 'That's a lion' zegt hij vervolgens. Eh, serieus? 'It's a pretty fresh print, maybe today or yesterday'. Juist ja, geen leeuwen hier dus. Ja, ja. Ik maak meteen even een foto van de afdruk. Een klein stukje verderop vinden we een deel van de ingewanden van een beest. De gidsen zeggen dat dat waarschijnlijk een zebra was. Het ziet er vers uit volgens de gidsen. Waarschijnlijk is het beest 's ochtends vroeg gedood. Bevestiging dus van de gevonden pootafdruk. De gids vertelt later dat er al in geen tijden meer een leeuw gespot is hier. Dat ze dit moeten melden bij het hoofdkwartier en dat er waarschijnlijk een poster opgehangen wordt met een waarschuwing. Maar verder moeten we ons vooral geen zorgen maken. De leeuwen zijn in dit gebied bang voor mensen en zullen ons niets doen. Ja, ja. Ik ben vooral blij dat het beest die ochtend al een zebra als ontbijt gehad heeft, en voorlopig geen honger zal hebben.

Tijdens de fietsrit sneuvelen er twee banden (dat kan natuurlijk ook bijna niet anders met al die scherpe acaciadoornen). Mijn band was van tevoren al lek, dat ontdekte ik gelukkig net op tijd, en die werd ter plaatse even snel gerepareerd. Voor de rest waren de mountainbikes best wel goed te doen. Ik was wel blij dat ik in Nederland ook net een nieuwe fiets met tig versnellingen heb gekocht, ik snapte nu in ieder geval hoe die versnellingen werken.

Als we na 6,5 uur weer terug zijn en lunchen, vraag ik aan onze eigen gids of er leeuwen in Hell's Gate zitten (ok, een beetje een strikvraag). Vol overtuiging zegt hij nee. Ik vertel hem wat we hebben gezien en laat hem de foto zien van de pootafdruk. Vervolgens wordt het verhaal anders, eigenlijk is er geen garantie te geven dat ergens geen leeuwen zitten....

De volgende ochtend weer vroeg op, 05.45 uur. We hebben een lange reis voor de boeg naar Maasai Mara. Onderweg kunnen we een Maasai dorpje bezoeken maar ik ga dit keer niet mee. Toen ik in 2004 in Kenia was, heb ik al zo´n dorpje bezocht. Als we daarna bij de camping aankomen begint het al te schemeren. We zetten dus snel de tent op. Om de camping heen staat een groot hek tegen de dieren, maar het hek staat bij de entree van de camping gewoon de hele tijd open. Dat hek plaatsen we dus in de categorie 'schijnveiligheid'.

De volgende dag gaat een groot deel van de groep een ballonvaart maken boven Maasai Mara met zonsopgang. Degenen die niet meegaan met de ballonvaart, waaronder ik, maken ´s ochtends een gamedrive door Maasai Mara. ´s Ochtends dus weer om 05.45 uur op voor een hele dag gamedriven. We hebben die ochtend alle ruimte in de truck, en we hebben ook nog eens superveel geluk. We zien twee cheetah´s (jachtluipaarden) bij elkaar liggen in het gras. Even daarna zien we nóg een cheetah. Deze is van onder een boom de vlakte aan het overzien. Daarna staat hij op, komt richting onze truck lopen, loopt dan heel statig vlak langs onze truck om vervolgens aan de andere kant op een heuveltje op de uitkijk te gaan staan. Wat een prachtig beest en geweldig om 'm van zo dichtbij te zien!

Voor het eerst op deze reis zien we ook olifanten, waarvan er eentje pas een paar dagen oud is. De migratie van de gnoes is ook goed te zien. Ze lopen in een oneindig lange rij over de vlakte. Blijkbaar is de migratie niet op één moment in het jaar, maar migreren ze het hele jaar door, op zoek naar groen gras tussen Maasai Mara en Serengeti.

Als we om 11.00 uur de rest van de groep opgepikt hebben, gaan we naar een lunchplek. Die ligt bijna op de grens tussen Tanzania en Kenia aan de rivier de Mara. We worden door een grensbewaker met AK47 rondgeleid en zien de plek waar soms gefilmd wordt voor natuurdocumentaires (waar alle gnoes de rivier oversteken en de krokodillen proberen de gnoes te pakken te krijgen). Het zijn echt grote krokodillen zien we. Ook liggen er drie grote families nijlpaarden in en naast de rivier. Bij een van de families staat een pasgeboren ieniemienie-nijlpaardje.

Die dag zien we verder geen spectaculaire dingen meer. We raken natuurlijk ook al wel een beetje verwend en stoppen niet overal meer voor. We zoeken wel allemaal nog steeds driftig naar een luipaard (= leopard, niet te verwarren met het jachtluipaard = cheetah) om onze Big Five compleet te maken, maar zoveel geluk hebben we niet.

De volgende dag hebben we (weer) een lange rit voor de boeg over slechte wegen. We doen 4 uur over de eerste 70 kilometer, 'African massage' dus, gratis en voor niets..... Als we op de camping aankomen wordt het al donker, regent het hard en bliksemt het zelfs. Niemand heeft zin om de tent op te zetten. Gelukkig komt iemand op het briljante idee om onze matjes met slaapzakken in een leegstaand gebouw op de camping te leggen. De eigenaar vindt het goed en dus liggen we met z'n allen in een hele grote zaal. Het geeft een beetje een middelbare schoolkamp gevoel. We moeten wel goed smeren met DEET, want er zijn muggen (het gebouw kan niet goed dicht) en dit is malariagebied. Ik smeer alleen m'n oogleden niet in met DEET (want het is gewoon smerig spul natuurlijk) en het zal dan ook niemand verbazen dat ik de volgende dag een dik oog heb omdat ik door een mug op m'n oog ben gestoken.

De dag erna gaan we op weg naar de Tanzaniaanse grens. Eerst nog even langs bij een fair trade speksteenfabriekje. Ik had er eigenlijk niet zo'n behoefte aan dit te bezoeken, maar het is uiteindelijk best wel interessant om te zien hoe al die beeldjes gebeiteld, geschuurd en beschilderd worden. De mensen die er werken lijken het echt leuk te vinden dat we langs komen, ze vragen je zelfs om een foto van ze te nemen.

Vlak voor de grens kunnen we geld wisselen in de truck. De gids heeft een mannetje geregeld die voor ons geld kan wisselen tegen een belabberde wisselkoers, ik wissel dus zo min mogelijk geld. Dan door naar de grens. Het is er tegen de verwachting in heel erg rustig en binnen een uur zijn we Kenia uit en Tanzania in. In Kenia wordt door iedereen Engels én Swahili gesproken, in Tanzania alleen Swahili. Dat maakt de communicatie wel wat lastiger in Tanzania. Het valt meteen op dat Tanzania wat schoner is (ondanks dat het armer is dan Kenia). Sowieso is het opvallend hoe groen het is in Kenia en Tanzania. Het is natuurlijk wel kleine regentijd, maar toch. We hebben maar een paar plekken gezien waar het echt dor is. Het is bijna overal groen, waarbij het groen soms onderbroken wordt door de mooie felrode en roze kleuren van Bougainvilleas en de grote paars bloeiende Yacaranda bomen. Ook heel mooi vind ik de grote cactusbomen die we zien. De stam lijkt die van een gewone boom, maar de bovenkant is duidelijk cactus. Sommige van die cactusbomen staan zelfs in bloei. Fantastisch om te zien.

Omdat de grensovergang zo lekker snel ging, zijn we al om 15.00 uur op de camping. Dit is een heel mooie, aan het Victoriameer, het grootste meer van Afrika. De camping staat op een stuk grond van een paar tientallen meters breed dat het Victoriameer insteekt. Aan drie kanten zien we dus water. Het is heerlijk weer. Het waait wel behoorlijk. Door die wind ontstaat er golfslag op het meer, en lijkt het eigenlijk net of we aan zee zitten. Helaas kunnen we niet in het meer zwemmen omdat er bilharzia in schijnt te zitten (zo'n leuk beestje dat dóór je huid heen je lichaam in kruipt en je vervolgens ziek maakt). Wel hebben ze een heerlijk terrasje aan het water waar we dan ook lekker van genieten tot de zon onder gaat. Helaas sneuvelt op deze camping wel een van mijn slippers...

De volgende ochtend kunnen we relatief gezien uitslapen, we hoeven er pas om 07.15 uur uit. We rijden die dag naar de Serengeti. De Serengeti werkt met een 24-uurs systeem. Je ticket is niet één dag geldig, maar 24 uur. Daarom gaan we wat later naar het park, zodat we er dan ook niet zo vroeg weer uit hoeven. We stoppen onderweg op een marktje waar onze gids/kok wat inkopen gaat doen en wij wat rond kunnen kijken. Ik bedenk me al rondlopend dat het wel handig zou zijn om m'n slipper te laten repareren door een schoenmaker. Ik check eerst even bij de gids wat dat ongeveer zou moeten kosten. Hij zegt minimaal 1.000 shilling en maximaal 2.000 (minimaal 50 ct en maximaal 1 euro). Na eerst drie verschillende kanten op te zijn gewezen kom ik net buiten het marktje een schoenmaker tegen die op straat werkt. Ik laat hem mijn slipper zien. Hij pakt 'm meteen af en begint te werken. Ik, achterdochtige Nederlander, wil graag altijd van tevoren weten hoeveel iets kost, en vraag nog 'how much?' maar krijg helemaal geen antwoord. De man spreekt geen woord Engels. Ik laat 'm maar begaan. Als hij klaar is, snap ik nog steeds niet hoeveel geld hij wil hebben. Ik geef 'm maar een briefje van 1.000 shilling om de onderhandeling te beginnen en omdat ik anders alleen een briefje van 10.000 shilling heb. Hij wil mijn briefje niet aannemen. Hij steekt drie vingers op en blijft stoïcijns voor zich uit kijken. Ok, denk ik, ik word bedonderd, hij wil 3.000 shilling hebben, maar het gaat maar om € 1,50, dus ik betaal wel. Er staan gelukkig twee andere reisgenoten in de buurt ondertussen, dus ik vraag wat geld te leen. Ik geef de man 3.000 shilling. Maar die wil hij ook niet aannemen! Even snap ik er niets meer van, maar dan blijkt dat hij maar 300 shilling wilde hebben, 15 ct dus. Hij heeft namelijk geen wisselgeld en nam daarom het briefje niet aan. Ook lijkt er iets mis te zijn met zijn ogen, vandaar dat hij zo stoïcijns voor zich uit bleef staren. Tjonge jonge, ik achterdochtige Nederlander, uitgaand van het slechtste.... Hij mag natuurlijk z'n briefje van 1.000 shilling houden, ik hoef helemaal geen wisselgeld te hebben van hem.

Nog even lunchen voordat we de Serengeti officieel in gaan. Een van de reisgenoten gaat even wildplassen, maar komt rennend terug. Hij hoorde wat in de bosjes. Even later komt er een buffel langsgewandeld....

Het park de Serengeti is maar liefst 14.000 m2 groot. Oftewel bijna half Nederland. We moeten vier uur door het park rijden (slechte weg natuurlijk wederom) om bij onze campsite te komen. We stoppen onderweg dan ook alleen als we iets speciaals zien.

Voordat we de Serengeti ingaan, waarschuwt onze gids ons voor de tseetseevliegen aan de westkant van het park, waar wij er in rijden. We moeten ze doodslaan als ze in de truck zitten. De steek van die beestjes is schijnbaar pijnlijk én ze kunnen je besmetten met de slaapziekte. Beide niet fijn. Ik zit dus klaar met mijn slipper in mijn hand. Eerst lijkt er niet veel aan de hand te zijn, maar af en toe vliegen we door een zwerm van die beesten lijkt het wel, en begint iedereen als een dolle overal op te meppen. Er komt dan weinig meer van het spotten van wild terecht natuurlijk, al is het wel hilarisch af en toe. Complete chaos in de truck met gillende mensen en harde klappen. Een dierenliefhebber in de truck vond van tevoren dat je die beesten toch echt niet dood hoefde te maken, dat dat heus wel op een andere manier kon. Maar ook zij is nu van mening dat er echt niets anders op zit dan keihard op die beesten te rammen. Je moet ook echt hard slaan, want het zijn taaie beestjes. Veel mensen worden gestoken. Ik word gelukkig niet gestoken maar ik heb dan ook mijn lichtste kleur broek aangetrokken en een oranje/roze t-shirt (dat zo'n knalkleur heeft dat ik bijna licht geef) op advies van de gids. Blijkbaar komen tseetseevliegen namelijk af op donkere kleuren als zwart en blauw (al geeft het zeker geen garantie dat je niet gestoken wordt als je lichte kleren aan hebt, blijkt in onze truck). In het park hangen hier en daar ook blauw met zwarte doeken. Daar zit insecticide op tegen de tseetseevliegen.

De camping is een public camp site. Geen hek, geen bewakers, geen mannen met geweren. En dat midden in de Serengeti! Op ongeveer 40 meter van onze tenten ligt een recent kaalgevreten karkas van een buffel. De kans dat die gewoon van ouderdom is omgevallen is natuurlijk klein. Tijdens het rijden door Serengeti is het zwaar verboden om uit de truck te stappen, maar gewoon kamperen tussen de wilde dieren, dat is geen probleem. Dat is weer die Afrikaanse logica.... Hakuna matata!

Er is een douchegebouwtje en een toiletgebouw waar elke dag water bijgevuld wordt door een tankwagen. Ook is er een klein gebouwtje dat we als keuken gebruiken. 's Avonds komt er een busje op de camping staan vanwaaruit drank verkocht wordt.

We krijgen instructies voor wie 's nachts naar de wc moet. Het komt er eigenlijk op neer dat je het beste gewoon achter je tent kunt gaan plassen, of in een fles ín je tent. Als je naar buiten gaat wel even met je zaklantaarn in het rond schijnen of je geen reflecterende oogjes ziet in het donker, want dan kun je beter je tent niet uit gaan. Ook het liefst gewoon met z'n tweeën gaan. Volgens mij besluit bijna iedereen om 's avonds niet al te veel te drinken, zodat ze niet te vaak hun tent uit hoeven.

Dan gaat de zon onder. We zien in de verte zebra's langs lopen, de lucht kleurt oranje... Mooi hoor! 's Nachts is het niet eens zo heel donker. Het is bijna volle maan en helder. Als ik 's avonds voor het slapengaan nog richting het toiletgebouwtje ga, bedenk ik me pas halverwege weer dat er wilde dieren zitten. Dan toch nog maar een beetje halfslachtig met mijn hoofdlampje in het rond schijnen. Het licht van mijn lampje reikt sowieso niet verder dan ongeveer drie meter, dus heel veel zin zal het niet hebben. Raar hoe snel je gewend raakt aan dingen.

De volgende ochtend weer eens lekker vroeg op om 05.45 uur voor een gamedrive door de Serengeti. De zon is net op en we zien weer allerlei dieren. Maar wij willen natuurlijk nog een luipaard zien. En dat gebeurt nog ook! We zien er zelfs twee. In twee naast elkaar staande bomen liggen twee luipaarden te luieren op een tak. Ondanks mijn twee eerdere safari-vakanties ook voor mij de eerste keer dat ik een luipaard zie.

Als we terug zijn op de campsite voor de lunch zien we eerst in de verte olifanten langslopen. Daarna staat er een olifant met jong bij het douchegebouwtje te eten. Wat bijzonder om hier te mogen kamperen!

's Middags nog een tweede gamedrive door Serengeti. We zien onder andere een gesneuvelde olifant die door hyena's uit elkaar wordt getrokken terwijl gieren en roofvogels ook vechten om een hapje.

Terug op de camping schemert het al. Er staan een boel zebra's op één à twee meter van onze tentjes. Na het avondeten komt er tot drie keer toe een hyena een kijkje nemen op een meter of vijf van ons. Het schijnen schuwe beestjes te zijn (ze eten natuurlijk ook alleen al gedode prooi), ze komen ook niet dichterbij. We horen die avond ook drie keer het harde en zware gegrom van een leeuw. Achteraf horen we dat die op ongeveer 150 meter van ons stond. De mensen van de naastgelegen campsite hebben het beest ook echt gezien. Bizar....

Na twee nachten Serengeti is het dan toch tijd om de Serengeti te verlaten. Dat doen we al gamedrivend. We zien zowaar nóg een luipaard. Dit is een jong beest. We kijken allemaal naar de verkeerde kant eigenlijk en als we door hebben dat het beest in een boom naast onze stilstaande truck zit, schrikt het beest van ons en rent de boom uit, het hoge gras in. We hebben de Big Five dus dubbel en dwars binnen!

En nu richting Ngorongoro! Een park in een krater van 20 kilometer breed. Daarover later meer...