Jodhpur en Udaipur

Even een avondje rustig aan in ons hotel waar ze ook internet hebben. Dus daar gaan we weer!



We zijn bij ons hotel in Jodhpur aangekomen 's avonds laat. We worden naar onze kamer gebracht. De kamer blijkt niet schoongemaakt te zijn, dat merk ik als ik naar de wc wil gaan (gatver!). Antoinette rent de trap af naar de receptie, en we krijgen meteen een andere kamer.



De volgende dag doen we rustig aan. Geen wekker gezet en eerst alle tijd genomen om in het rooftop restaurant te ontbijten. We hebben een geweldig uitzicht op deze blauwe stad (vanwege de vele huizen die hier blauw geschilderd zijn), een groot fort en een paleis. Het ziet er allemaal zeer indrukwekkend uit. Er komt de hele tijd Hindi-muziek uit een of andere tempel vlak bij ons hotel en ondertussen vertelt de ober/kok in zijn beste Engels (niet erg best) het een en ander over de bezienswaardigheden in Jodhpur. Als ik hem vraag wat de 'French vanilla coffee' op het menu precies is, doet 'ie wat moeilijk en uiteindelijk geeft hij toe dat hij niet weet wat het is. Ik besluit dan maar gewoon een thee te bestellen. "Now that is a GOOD order", zegt 'ie. Oftewel, gewoon thee zetten, dat gaat 'm wel lukken.



We kopen in het hotel ook meteen het busticket naar onze volgende bestemming, Udaipur. Vervolgens moet ik toch echt gaan pinnen. Dat betekent BOEM de chaos is. Nondeju zeg. Ik ken wel een paar mensen die hier echt niet tegen zouden kunnen... We kijken onze ogen uit. Alle soorten verkeer (voetgangers, auto's, handkarren, brommers, koeien, dromedarissen met karren, paard en wagen) crossen door elkaar heen en alles wat een toeter heeft, toetert om te waarschuwen dat 'ie er aan komt. Je moet goed om je heen kijken. Gelukkig kan niemand echt hard rijden omdat het zo druk is.



Na gepind te hebben, pakken we een riksja naar het fort waar we vanuit ons hotel op uitkijken. Zoals bij elke grotere bezienswaardigheid hier in India moeten we eerst langs de beveiliging. Eerst wordt er een metaaldetector langs mijn rugzak gehaald en vraagt de mevrouw die dat doet of ik sigaretten bij me heb (?). Ik zeg nee en mag doorlopen. Ik moet zo'n beveiligingspoortje door. Alle alarmbellen beginnen te rinkelen, maar ik mag gewoon doorlopen. Wat een schijnveiligheid!



Het fort zelf is echt geweldig. Ik ben niet zo snel onder de indruk van dat soort dingen, maar deze is echt mooi. We nemen een zogenaamde audiotour zodat we weten waar we naar kijken. Het uitzicht vanuit het fort op de stad is ook fenomenaal. Dat komt voornamelijk doordat de stad helemaal blauw is. We blijven er in totaal 2,5 uur en dat is voor mijn doen echt lang!



Vervolgens terug richting stad. Antoinette wil graag de drukte weer in omdat rond deze tijd (17.00 uur) het licht mooi is om foto's te maken. We komen op een leuke groentemarkt waar het weer mooi mensen kijken is. De vrouwen in kleurrijke sari's zijn altijd leuk maar je hebt hier in India ook nogal aparte types rondlopen. Zo zijn er 'mannen met lang haar en een lange baard en weinig kleren aan', veel mannen met kleurige tulbanden, en ' mannen met grote krulsnorren en tulbanden die ook nog een rare broek aan hebben' en mannen die hun lange baard rood verven (waarom?). De enkele vrouw met zwarte boerka die we zien, steekt schril af bij dit kleurenfestijn.



Op een gegeven moment kom er een zwerfjongetje naast me lopen. Hij tikt me aan en maakt een eetgebaar (hand naar mond). Ik ben deze reis al een paar keer aangeklampt door zwerfkindjes die om '1 of 10 rupeeh' vragen (2 of 20 eurocent). Ik weet nooit zo goed wat ik daar nou mee moet. Geld geven lijkt me niet goed, grote kans ook dat ze dat later weer moeten afgeven aan een volwassene. Dit jongetje wijst naar een eetkraampje en ik bedenk me dat ik nog koekjes in m'n rugzak heb zitten. Het jongetje krijgt dus mijn koekjes. Hij begint er meteen smakelijk van de eten. Heb ik ook weer het gevoel iets goeds gedaan te hebben.



Na alweer een rooftop dinner met pasta zetten we de wekker om 7.50 omdat, zo is ons verteld, we om klokslag 8.00 uur treinkaartjes moeten regelen voor de trein van Udaipur naar Jaipur. De trein is namelijk al volgeboekt, maar ze houden een bepaald aantal plaatsen vrij voor de zogenaamde tatkal-kaartjes. Deze kaartjes worden 2 dagen van tevoren vrijgegeven om precies 8.00 uur en zijn bedoeld voor mensen die op het laatste moment nog een treinkaartje nodig hebben zoals zakenmensen en toeristen. De kaartjes zijn maar een klein beetje duurder dan gewone kaartjes en vliegen de deur uit om 8.00 uur, dus je moet er snel bij zijn. Om 7.55 uur hijsen we onszelf met moeite uit bed, trekken kleren over onze pijama aan en staan met halfdichte ogen om precies 8.00 uur voor de receptionist van ons hotel die ons, zo werd ons gisteren verzekerd, aan die kaartjes kon helpen. Niet dus.



We moeten bij een internetcafe zijn. Wij dus met onze kleren over onze pijama en ons slaperige gezicht naar het internetcafe twee huizen verder. Gesloten. We moeten een eindje verder lopen. Gelukkig is het rustig op straat. Bij dit tweede internetcafe wordt ons verteld dat de kaartverkoop pas om 9.00 uur begint. Nondeju, verdoemd zij dit land van desinformatie!! De beste man gaat gelukkig voor onze treinkaartjes zorgen zodat wij rustig kunnen gaan douchen en onze spullen kunnen gaan pakken. Nadat we gedoucht hebben, knapt ons humeur ook weer wat op.



We laten onze bagage achter in het hotel en halen de treinkaartjes op, daarna pakken we een riksja naar het paleis van de Maharadja (soort koning van Jodhpur). Dit paleis is deels museum en deels 5 sterrenhotel. We kijken nog of we kunnen ontbijten in dit hotel, maar 40 euro voor een ontbijt terwijl we daar in India gemiddeld 2 euro voor betalen, vinden we toch iets te gortig. In de stad ontbijten dus en onze bagage ophalen om naar het busstation te gaan om de bus naar Udaipur te pakken. We vragen nog na bij welk busstation we precies moeten zijn maar krijgen het toch voor elkaar bij het verkeerde busstation afgezet te worden door een riksja. Gelukkig zijn we op dit soort zaken voorbereid en zijn we ruim voor de vertrektijd op het verkeerde station en hebben nog alle tijd om een riksja te nemen naar het goede busstation.



We moeten wel met de bus naar Udaipur, want er loopt geen spoorlijn tussen Jodhpur en Udaipur. We hebben een sleeper geboekt. Dat betekent dat je boven de zittende mensen een soort cabine hebt voor jezelf met een matrasje erin. Op zich leuk bedacht natuurlijk, maar de uitvoering is minder:

1) cabine is niet voor lange mensen gemaakt

2) geen airco, dus open raam met irritant wapperende gordijntjes die je toch dicht wilt doen vanwege de zon

3) hoeveel mensen voor mij hebben op dit ranzige matrasje gelegen??

4) de wegen in India zitten vol gaten dus soms vol op de rem (ook vanwege bijvoorbeeld een heilige koe die op de weg staat)

5) je slippers worden gejat!!!!



Ja, sta je dan in het donker op je blote voeten! De hele bus was op 'n gegeven moment naar m'n slippers aan 't zoeken, maar ze waren mooi pleite. Het zijn Thaise slippers van 3 euro, dus maakt niet uit: maar volgens mij is er geen enkele vrouw in heel India te vinden met maat 39! Dus wat moeten ze er mee?



Kortom, wij reizen liever met de trein.



's Avonds komen we aan in ons hotel. We hebben een warme douche na twee dagen koud douchen en alweer een rooftop restaurant (inderdaad niet echt origineel hier in India, maar ze zijn erg fijn omdat je er lekker rustig kan zitten zonder al te veel te merken van alle geluiden van de straat). Omdat de pasta me nu echt de neus uitkomt, probeer ik toch weer eens wat Indisch. Na veel nadruk te hebben gelegd op NO! NO! NO! spicy, krijg ik gewoon een goed eetbare curry voorgeschoteld. Lekker! Na een kort wandelingetje door de stad houden we het voor gezien voor die dag.



De volgende ochtend na lekker uitgeslapen te hebben heeeerlijk ontbeten bij een French bakery. Lekkere koffie (bijzonder hier), bruin brood (ook zeer bijzonder), muffins, croissants etc.. Ik prop me dus lekker vol. De volgende missie, nieuwe slippers, is ook snel volbracht.



We lopen vervolgens wat rond in het oude centrum van Udaipur. Udaipur is een aparte stad (ja, the most romantic city of India!) omdat het rondom een meer is gebouwd. Er liggen twee paleizen midden in het meer die dus alleen met de boot te bereiken zijn. Het is hier duidelijk rustiger dan in Jodhpur maar er lopen wel meer toeristen rond. Mensen doen veel in het meer, voornamelijk zichzelf en kleren wassen. Het verhaal gaat dat er krokodillen in het water zitten, maar omdat de locals er ook gewoon in zwemmen, geloof ik daar niets van (niet dat ik van plan was om in dit smerige water te gaan zwemmen hoor...). We bezoeken het city palace, maar dat is niet heel bijzonder.



We lunchen in een relatief duur restaurant (wel 10 euro p.p., dat is wat we normaal uitgeven aan ontbijt, lunch en avondeten samen) aan het water dat ons door andere reizigers was aanbevolen en een mooi uitzicht op een van de paleizen heeft.



In een schattig klein winkeltje boeken we een horsebackriding tour naar omliggende dorpjes voor de volgende dag. Ook heeft deze man mosquito repellent en handen-ontsmettings-spul. Twee zaken die er hier vrij rap doorheen gaan. Zelf zegt hij over zijn winkeltje, waarin je nauwelijk met 4 man kunt staan,: 'I have many, many things for sale'. Aan de pot Nutella die tussen dingen als shampoo, oogpotlood en geheugenkaarten staat, zien we dat hij inderdaad van alle markten thuis is. Zijn vrouw wil voor 50 rupeeh graag onze handen van een henna-printje voorzien. We passen ervoor. We hebben trouwens nog geen 'normale' supermarkt gevonden en zullen het dus met winkeltjes als deze moeten doen.



Ik zeg, naar goed Indisch gebruik, namastee ('ik groet het goddelijke in jou', lekker spiritueel!) en tot de volgende keer.