Roadtrip West USA: San Francisco en Yosemite NP

Vier kleine visjes die zwommen in de zee,
Toen kreeg er een een vriendje en toen waren er nog drie
Drie kleine visjes die zwommen in de zee,
Toen werd er eentje zwanger en toen waren er nog twee
En die twee kleine visjes.... die gingen op een roadtrip door West Amerika!

We komen aan op San Francisco vliegveld en komen terecht in een megalange rij voor de douane. We staan 1,5 uur te wachten. Het is dan ongeveer 5 uur ‘s ochtends Nederlandse tijd en ongeveer 21.00 plaatselijke tijd. Achter ons blijft de rij maar aanzwellen. Die mensen moeten denk ik minstens 3 uur in de rij staan. Sommigen met kleine kinderen. Een klein meisje valt in slaap op de grond. Ik vraag aan een van de maar vier dames die de controles doet of dit vaker gebeurt. Ja dus, in de zomer was het nog veel erger schijnbaar. De volgende ochtend in ons hotel komen we aan de praat met een Nederlands koppel die 10 minuten na ons is geland en 2 uur en 15 minuten in de rij hebben gestaan. Zorg dus dat je veel tijd tussen vluchten hebt als je in San Francisco moet overstappen naar een andere vlucht.

Hoe dan ook, na 1,5 uur in de rij dus een beetje wezenloos voor ons uit te hebben gestaard, zoeken we de bushalte op van de bus die ons naar een halte vlak bij ons hotel brengt. Bij de bushalte bij het vliegveld spotten we al de eerste dakloze, de eerste van velen. De buschauffeur heeft geen wisselgeld, wij alleen briefjes van 20 omdat we net dollars gepind hebben. We mogen gratis met de bus mee. De bus is oud en je moet aan een geel touwtje trekken om aan te geven dat je er bij de volgende halte uit wilt. Onderweg naar het hotel komen we op straat nog veel daklozen tegen en het ruikt erg veel naar wiet en urine. We krijgen een beetje het idee dat we toch weer in een derdewereldland aan het reizen zijn in plaats van in de VS!

De volgende ochtend kunnen we dan toch echt beginnen met vakantie vieren en wandelen we het centrum van San Francisco in. Het is best rustig op straat voor een zaterdag. Het is heerlijk weer, zonnig en 24 graden. We wandelen door de karakteristieke steile straatjes met trams, mooie gevels en mooie vergezichten naar zee en bergen door die steile straatjes. We belanden uiteindelijk aan de zeekant bij alle pieren en checken vast waar we de volgende dag moeten zijn om de boot te pakken naar Alcatraz. Door het gebrek aan slaap besluiten we dicht bij ons hotel te gaan eten ‘s avonds, we voelen een lichte crash aankomen. En dat blijkt te kloppen. Tegen een uur of 18 willen m’n lijf en m’n hoofd echt niet meer. Met tegenzin eet ik wat lasagne omdat ik wel echt wat moet eten. Om 20 uur liggen we al in bed. In het hotel hangt een papiertje dat de klok die nacht een uur wordt teruggezet. Serieus, nog een uur meer tijdsverschil?!? Zucht. Om half 9 lig ik te slapen. En om half 2 (gelukkig is de klok dan al terug gezet) zijn we allebei klaarwakker. Eerste dosis melatonine dus maar naar binnen. Ons raam staat open, want het is warm in de kamer. In Californië is wiet gelegaliseerd sinds januari 2018. Dat is op straat te merken en ook in onze kamer krijgen we ‘s nachts af en toe vlagen wietlucht naar binnen. Misschien helpt diep inademen nog een beetje om in slaap te komen? Nee, helaas. Ik ben de avond voor vertrek naar San Francisco nogal verkouden geworden en heb tijdens de reis ook mijn reisgenootje aangestoken (ze is me eeuwig dankbaar geloof ik). Dat ik de hele tijd lig te niezen en hoesten helpt niet heel erg bij het slapen.

De volgende ochtend tijd om naar Alcatraz te gaan na ons eerste echte lekkere Amerikaanse ontbijt: wentelteefjes en pannenkoeken. De boot brengt ons in minder dan een kwartiertje naar Alcatraz. Het eiland ligt echt vlakbij San Francisco, de gevangenen konden zo ongeveer het leven dat zich in San Francisco afspeelde horen bij de juiste windrichting. Al Capone is een van de gevangenen geweest in Alcatraz. Naast wat zeeleeuwen spotten we ook nog een kolibrie op het eiland. De gratis audiotour op het eiland geeft een leuk beeld van wat er zich allemaal heeft afgespeeld, inclusief ontsnappingspogingen door middel van met lepels gaten in de muur maken. Op de boot doe ik nog een (natuurlijk al bij voorbaat mislukte) poging om in het lekker zonnetje m’n jetlagwallen weg te branden... Als de boot ons heeft teruggebracht eten we voor lunch weer Amerikaanse pannenkoeken. Hmmm lekker. Al is de combinatie met slagroom en ook nog scrambled eggs en worstjes op het eerste gezicht wat dubieus, maar ok, wij passen ons graag aan! Daarna lopend langs het strand richting de Golden Gate bridge. We zien de brug mooi bij zonsondergang en zonder mist, wat wel bijzonder blijkt te zijn. Het hele stuk lopen we terug langs het water bij een prachtige zonsondergang die alles een bijzondere kleur geeft. We zijn vervolgens helemaal kapot van het verre lopen en duiken het eerste het beste restaurantje in. Daarna nog even een tent kopen bij de Target voor ons kampeeravontuur en we crashen weer vroeg. En worden weer om 2.30 uur wakker. De jetlag is weer hardnekkig deze reis.

Het is tijd om onze huurauto op te halen, we gaan een Nissan Altima rijden. Voor ons een grote bak, maar hier in Amerika is alles groot. Ik heb in twee jaar geen auto gereden en nog nooit in een automaat. Dus ik laat m’n reisgenoot eerst maar rijden en ik rijd, als het wat rustiger op de weg is, het tweede stuk richting Yosemite national park. Het is een supermooie route, over een lange brug en door mooie landschappen. We moeten nog tempo maken om op tijd bij de campings aan te komen. Als we bij de entree van Yosemite National Park aankomen, blijkt dat alle campings in Yosemite Valley al vol zitten. Zelfs nu in het laagseizoen. Gelukkig zijn er genoeg andere campings en we vinden al snel een plekje net in het National Park. Bij de entree van het park hebben we meteen een pas gekocht voor alle nationale parken van heel de VS. Die kost maar 80 dollar voor een heel jaar terwijl de entree voor Yosemite National park al ongeveer een derde daarvan kost en de entree voor het volgende National Park waar we heen willen maar liefst 50 dollar is.

Voor het eerst de tent opzetten lukt best goed vinden we zelf, al ligt dat niet per se aan mijn bouwkundig inzicht moet ik zeggen. Ook is er een onderdeel waar we het nut en de noodzaak niet geheel van inzien en waarvan ook uit de handleiding niet blijkt hoe het werkt. We leggen het maar los in de tent en missen het verder eigenlijk ook niet... Ach, het is mooi weer en het lijkt niet te gaan regenen, dus het komt vast goed! Al het eten en toiletspullen moeten in bearlockers om te voorkomen dat de beren je auto in proberen te komen of je tent. Er schijnt ook een poema gesignaleerd te zijn en er hangen instructies voor wat te doen als je een van de twee beesten tegen mocht komen. Het begint snel af te koelen (‘s nachts rond 0 graden) en we hebben er natuurlijk niet over nagedacht om een spelletje of zoiets mee te nemen. We hebben allebei een tijdelijke Amerikaanse simcard gekocht (t-mobile, zogenaamd 3G a 4G, maar in werkelijkheid H+ en vaak zelfs E en nogal traaaaag, in Las Vegas werkt ‘t helemaal niet eigenlijk) maar in de Nationale Parken is natuurlijk helemaal geen bereik. Donker, koud, geen elektriciteit, geen bereik en niets te doen op die camping.....Dan maar in de auto zitten om de tijd wat te doden. We rekken het maar liefst tot 20.00 uur en gaan dan toch maar slapen. Het wordt best koud maar mijn geleende thermomatje en -15 slaapzak met fleece liner erin doen goed hun werk. We nemen ons voor nu toch echt goed en lang te gaan slapen maar worden ‘s nachts om 2.30 weer wakker. Natuurlijk. Had ik al gezegd dat die jetlag vrij hardnekkig was? Ik neem deze nacht niet eens meer de moeite om melatonine te slikken, want dat helpt voor geen meter. We staan dus maar vroeg op en na het zelf gemaakte ontbijt rijden we naar Yosemite Village vanwaaruit we een hike doen naar de upper Yosemite falls. Het is in het begin koud, ik houd m’n handschoenen maar aan, maar al snel stijgt de temperatuur, en we gaan sowieso zweten van het gebuffel bergopwaarts. Het is heerlijk weer, strak blauwe lucht, lekker zonnetje, mooie vergezichten. Er staat 3,5 uur voor om naar boven te gaan (bijna 1.000 hoogtemeters!). We redden het in twee uur en drie kwartier. We leren ook wat een switchback is. Ik had nog nooit van dat woord gehoord maar mensen zeiden telkens: nog x switchbacks, almost there! Het zijn (haakse) bochten. Alleen klopte het nooit want die switchbacks bleven maar komen. Achteraf lazen we de omschrijving van deze trek: with endless switchbacks. Dat klopte wel dus! Hoe dan ook: voldaan lunchen we met onze zelf klaargemaakte broodjes bij supermooi uitzicht over de Yosemite Valley (de waterval is helaas droog deze tijd van het jaar). Vervolgens komt de nog grotere uitdaging: die hele weg weer naar beneden. M’n knieën zijn het er niet mee eens en een knie wil gewoon echt niet meer nadat ‘ie een vreemde knak heeft gemaakt. Maar ik red het op karakter!

We rijden terug naar onze camping en het wordt alweer donker (zon gaat onder om 17.00 uur). We nemen op de camping niet eens de moeite om uit de auto te gaan en luisteren wat naar muziek in de auto. We moeten het toch nog wel even volhouden voor we gaan slapen vinden we zelf. Het wordt 18.00 uur, dan 18.15 uur (gaaaaaap), dan 18.30 uur (dubbele gaaaap) en opeens is het 19.05. Nu mogen we toch wel gaan slapen, vinden we. De volgende ochtend willen we namelijk bij zonsopgang opstaan om zo vroeg mogelijk richting Las Vegas te rijden via een mooie route (Tioga Pass en Death Valley) die wel acht en een half uur lang is en we willen niet moeten haasten en echt van de route genieten.

De weg naar Las Vegas is mooi! Langzamerhand verandert het landschap van de bomen en hoge afgeronde rotsen in Yosemite naar het steeds kalere en rotsachtige landschap van Death Valley. We rijden soms een tijdje helemaal alleen over de weg. Op een van die momenten komen er ineens twee straaljagers van achteren heel laag precies over ons heenscheren. Wow!

Uiteindelijk belanden we in de drukkigheid van Las Vegas. Even een goede vuurdoop voor mij om toch ook in de drukte te rijden. Vervolgens in de lange rij voor het inchecken in ons megagrote hotel op de Strip dat een soort disneyversie van een kasteel lijkt.

Ik ben al een keer in Las Vegas geweest maar mijn reisgenootje nog niet. Na een heel erg welverdiende warme douche (de camping was nogal heel erg basic) gaan we Las Vegas in om die maffe grote hotels met al die gokkasten te bekijken. Ook in Las Vegas merk je dat wiet gelegaliseerd is. Het ruikt er echt veel naar wiet. Het lijkt soms wel of je in Amsterdam rondloopt... Die avond lukt het ons weer niet om langer wakker te blijven en gaan we ondanks dat we in Las Vegas zijn, vroeg naar bed. De volgende dag gaan we echt even wat biertjes doen, nemen we ons voor.

Het biertjes doen de dag erna lukt wonderbaarlijk goed in een bar in het hotel New York New York die Coyote Ugly heet. Dansende dames op de bar en heel, heel veel countrymuziek. Er lopen wat mensen met cowboyhoeden op en van die cowboylaarzen. Sommigen claimen niet te kunnen dansen maar kunnen vervolgens als er gelinedanced wordt (echt waar!) zonder naar de dame te kijken die de pasjes voordoet, alle pasjes uit hun hoofd. Er is een rodeo toernooi geweest die dagen in Las Vegas en een paar van de (voor ons compleet on)bekende rodeomannen en hun groupies komen ook naar de bar. We hebben wel heel erg het gevoel in het zuiden van de VS te zijn zo. Iedereen kent die countryliedjes die ons allemaal niks zeggen helemaal uit hun hoofd. We vermaken ons echter kostelijk. De mensen die er zijn, zijn van alle leeftijden en komen van overal in de VS en ze gaan helemaal los. Wij verspreiden de door mijn reisgenootje tot Las Vegas Tyfus omgedoopte verkoudheid even flink door de bar door nog even goed te niezen en hoesten en gaan daarna terug naar het hotel. In het hotel gaan we toch nog even gokken, heel veilig op van die apparaten waarop je vanaf 1 dollarcent kunt spelen. Het geld wil niet op doordat we toch telkens weer kleine prijzen winnen. Na twee uur cashen we maar uit met kleine winst. Het is dan 3.00 uur ‘s nachts geweest. We zijn enigszins aangeschoten maar trots op onszelf dat we het zo lang hebben volgehouden deze avond!

Volgende keer meer over onze volgende bestemming: Zion National Park.