Onomichi, Hiroshima, Beppu en Fukuoka

De laatste week is alweer aangebroken. Wat gaat het toch weer snel. Vanuit Kyoto gaan we naar Onomichi. Een stadje aan de zee waar niet al te veel te doen is maar je kan er leuk fietsen over de dichtbijgelegen eilanden, schijnt. Ons hotel heet het Viewhotel. En dat heet het niet voor niets. Het ligt op een hoge berg in de stad. We weten dit al van tevoren en nemen dus een taxi met onze bepakking. Als we daarna een keer naar beneden en naar boven lopen zijn we beide keren een kwartier bezig met alleen maar trappen lopen, gelukkig hebben we veel geoefend de afgelopen weken. De volgende dag huren we fietsen en gaan met de ferry naar het eerste eiland om vervolgens 30 km te fietsen. We hebben er een dag voor uitgetrokken maar omdat we al vroeg de fietsen moesten ophalen (we konden geen fietsen reserveren dus moesten we er om een uur of zeven ' s ochtends al zijn om fietsen te kunnen regelen met nog enigszins Nederlands formaat) zijn we eind van de ochtend al klaar. De route was eigenlijk wat minder bijzonder dan gedacht. Vooral veel langs een weg gefietst. Het leuke aan de fietstocht waren de grote hangbruggen waar je overheen fietst om van het ene eiland naar het andere eiland te komen. De wegen naar de bruggen toe zouden dijenbranders moeten zijn maar dat valt heel erg mee. Elke keer ongeveer een kilometer lang 3 % helling naar de brug toe. Is heel goed te doen. We zien onderweg veel sinaasappelbomen, het blijken eilanden die bekend staan om hun citrusvruchten en waar je dus van alles kunt kopen met citrusvruchten erin.

De volgende dag naar Hiroshima. In Hiroshima kun je met je Japan Rail Pass gratis gebruik maken van de sightseeing bus. Die stopt toevallig ook dichtbij ons hotel, dus dat is mooi meegenomen. We gaan die middag naar het Peace Memorial Park en het museum dat er bij hoort. Om wel echt het hele verhaal mee te krijgen huren we er dit keer ook een audiotour erbij. Het is echt bizar druk, ook omdat één gebouw van de twee gerenoveerd wordt en dus niet toegankelijk is. Je krijgt wel een goed beeld van wat hier gebeurd is toen op een ochtend zomaar uit het niets een atoombom ontplofte. Hoe veel kracht de ontploffing had en dat het 3.000 tot 4.000 graden Celsius geweest is en er tussen 6 augustus 1945 en december 1945 naar schatting 140.000 mensen aan overleden zijn. Heel veel beelden van verbrande mensen, persoonlijke verhalen van overlevenden en informatie over en foto's van de effecten op langere termijn die de straling en verwondingen op de mensen hebben gehad. Japan realiseert zich duidelijk wel dat het land toen het verkeerde pad heeft genomen door zelf andere landen aan te vallen maar maakt daar niet al te veel woorden aan vuil. Hiroshima wil graag bekend staan als een stad die vrede promoot en voor het afschaffen van nucleaire bommen is. Dit doen ze dus onder andere door de verschrikkelijke effecten van zo'n bom te laten zien. In het Peace Memorial Park staat ook een gebouw dat ze ter herdenking hebben laten staan in de staat waarin het was na de atoombom. Indrukwekkend om te zien allemaal. Laten we toch allemaal een beetje lief zijn voor elkaar in deze wereld zodat dit soort verschrikkelijke dingen niet meer hoeft te gebeuren.

We slapen in Hiroshima in een hotel waarbij weer een heetwaterbad in de prijs inbegrepen is dus we kunnen weer even lekker badderen. Daar maken we dankbaar gebruik van want het is gaan regenen en we hebben dus niet zo veel zin om buiten in de regen rond te lopen. 's Avonds gaan we op aanraden van een oud-reisgenoot van mij, die toevallig een paar weken geleden ook in Japan geweest is, naar een plek om okonomiyaki te eten. Okonomiyaki is een gerecht uit deze regio dat bestaat uit een soort hartige pannenkoek met daarop groenten en vlees. We hadden het restaurant zelf nooit gevonden want het zit verstopt in een klein zijstraatje op de derde verdieping van een gebouw. Sowieso moet je hier in Japan voor restaurants en bars vaak op de verdiepingen van gebouwen zijn. Je moet het maar net weten en kunnen vinden vooral als er alleen Japanse tekens gebruikt worden. Het okonomiyaki restaurantje is echt heel erg leuk. Het eten wordt voor je neus op een hele grote bakplaat gemaakt en je eet het ook van die bakplaat waarbij je telkens kleine porties afhakt en op een bordje doet. Het is het eerst en enigste tentje ook waar we een keer een fatsoenlijke hoeveelheid groenten krijgen. We zitten dus aan een soort bar met bakplaat en je raakt dan ook makkelijk aan de praat met andere mensen die er eten. De dames die het eten maken zijn ook nog eens superschattig en we proberen een beetje met elkaar te praten. Zij met een paar woorden Engels ik met een paar woorden Japans, maar volgens mij begrijpen we elkaar best goed.

Na het eten besluiten we ons nog een keer een uurtje aan karaoke te wagen. Dit keer een uurtje een kamer gehuurd en inclusief drinken. Dan valt de prijs eigenlijk best mee. Ongeveer 1.600 yen per persoon, met de huidige koers is dat ongeveer 14 euro en dan mag je onbeperkt bier en cocktails bestellen tijdens dat uur. Gezien de prijzen van drank hier in Japan is dat best een goede deal, zelfs al laten wij het bij twee drankjes. Onze zangkunsten gaan er overigens niet per se op vooruit, maar dat is het doel ook niet natuurlijk, toch?

Na Hiroshima gaan we naar het eiland Miyajima. Daar staat een van de bekendste trekpleisters van Japan: een oranje poort in het water die bij hoogwater lijkt te zweven op het water. Mooie zonsondergang erbij en je hebt een heel mooi plaatje! Op dit eiland lopen ook weer herten los rond in de stad. Er hangen wel waarschuwingsborden dat ze in de herfst agressief kunnen zijn, vooral de mannetjes. We gaan met de kabelbaan naar de hoogste berg van dit eiland vanaf waar we mooi uitzicht hebben over de eilandjes in de buurt en het vasteland. Het is nog een flinke klim op het eind, weer allemaal trappen, het houdt ook nooit op in dit land. Het waait er hard en ondanks het zonnetje wordt het op de terugweg toch best koud. Ik probeer in de rij voor de kabelbaan terug nog de wave te beginnen wie weet helpt 't om 't wat warmer te krijgen. Aan het eind van de rij staat een Canadese man die we eerder al gesproken hebben en waarvan ik inschat dat hij in ieder geval wel met ons meedoet. Hij doet ook mee maar alle Japanners/ Chinezen tussen ons in kijken me een beetje wazig aan.

Na de zonsondergang bij de beroemde poort in het water te hebben meegepakt maar snel naar een van de weinige restaurantjes die ook 's avonds open is om weer op te warmen. Gefrituurde oester en paling met rijst gegeten, de lokale specialiteit. Als we het restaurant uitkomen is het stadje uitgestorven. Vrijwel alles is dicht. Dit hadden we al eerder op toeristische plekken dat alles vrij vroeg dicht gaat, je met moeite een restaurantje vindt dat ook's avonds open is en er vervolgens dus echt niks meer te beleven valt. Voor mij in ieder geval een goed excuus om lekker vroeg naar bed te gaan en heerlijk negen uur slaap te pakken in een heel fijn westers bed.

De volgende ochtend een lekker ontbijtje in onze B&B met weer iets briljants: een zakje koffie voor eenmalig gebruik met ingebouwde filter inclusief constructie om 'm in je mok te hangen waardoor je met heet water zelf je kopje filterkoffie kunt zetten.

We hebben in Japan veel kaikifruitbomen gezien en op Miyajima ook een granaatappelboom met rijpe vruchten. Had ik ook nog nooit gezien. Opvallend is ook dat in Japan ook nog heel veel mensen roken. Het is hier vrij normaal dat er in barretjes maar ook restaurants gewoon gerookt wordt. Dat is weer even wennen al hebben de meeste tentjes wel een goed luchtafvoersysteem want echt last ervan heb ik niet.

Ze zijn hier ook erg van het afval scheiden. Hoe dat nou precies werkt snappen we na drie weken nog steeds niet. Je moet kiezen tussen bottles, cans en burnable en not burnable waste, wat hoort dan waar? En een keer moest je zelfs kiezen tussen burnable waste en flammable garbage. Huh? Ienemienemutte hupsakee dan maar.

En waarom hebben zoveel mensen, maar vooral vrouwen, veel te grote schoenen aan in Japan? Slof slof slof.... Een theorie is dat ze dan schattiger lijken voor de mannen, maar misschien is het ook omdat je hier telkens als je ergens naar binnen gaat je schoenen uit moet trekken en dat zo makkelijker is? Hoe dan ook, het blijft een raar gezicht.

Het stadje Beppu, onze volgende stop, staat bekend om de geisers en natuurlijke warmwaterbronnen met bijzondere kleuren. We doen een rondje langs deze zogenaamde 'hells'. Sommige zijn leuk om te zien, veel stoom boven een blauw of rood gekleurde plas water, maar niet alle hells zijn even interessant moet ik zeggen. In Beppu hebben we ons ook in warm zand laten begraven. Een lokale specialiteit die we natuurlijk niet mochten missen. Nat zand blijkt best zwaar te zijn. Ik voelde op 'n gegeven moment m'n hartslag door m'n hele lijf. Je mag er niet te lang in blijven liggen want dan kun je buiten bewustzijn raken.

We slapen in Beppu weer in een Japanse stijl kamer. Dit keer echt hardcore: de futons hier zijn wel héél erg dun. Eigenlijk niet te doen. Ik probeer 's avonds bij de receptie nog wat extra futons los te praten maar de beste man begrijpt mij voor geen meter. Dus maar wat kussens onder het matras gestopt om nog enigszins te kunnen slapen. De volgende dag verontschuldigt zich een wél Engels sprekende dame bij de receptie zich. Natuurlijk mogen we extra futons. Dat is dan in ieder geval geregeld voor de volgende nacht. Al lijkt het lastig voor ze te begrijpen dat we graag allemáál een extra futon willen aangezien we bij terugkomst maar drie extra futons gekregen hebben. Helaas staat op dat moment weer de man achter de receptie die geen woord Engels spreekt. Dit keer is hij zo slim om een vertaalservice te bellen (ja echt waar!) waardoor we het toch nog voor elkaar krijgen dat er een extra futon gebracht wordt. Ook in dit hotel weer lekker badderen in een heetwaterbad voor we gaan slapen. De baden zitten alleen wel aan de overkant van de straat dus wij gaan in alleen onze kimono die we er voor het badbezoek bij krijgen de straat over. Het hotel staat in de rosse buurt van Beppu dus dat kan daar prima! Het is trouwens een heel nette rosse buurt hoor. De Japanners zijn niet van dat expliciete.

In Beppu wagen we ons ook voor een keer aan een écht Japans restaurant. In die zin dat we ergens gaan eten waar je alleen op de grond kunt zitten. Onze lijven zijn dat niet echt gewend maar je ziet hier zelfs de oudste en krakkemikkigste mensen toch gewoon op de grond gaan zitten. Zij zijn het natuurlijk gewend en zij kruipen elke ochtend van hun futon op de grond omhoog en zitten thuis ook op de grond te eten. Een goede reden dus om zo lang mogelijk veel te blijven bewegen, blijf je langer soepel van. Het Japanse eten blijft echt geweldig. In Beppu weer heerlijke dinner sets gegeten, kleine bakjes met van alles en nog wat. Vooral de gemarineerde sashimi van zalm, fantastisch!

Nog een tip voor de toekomstige Japanreiziger die ook gebruik maakt van de Japan Rail Pass: er is een app van Hyperdia waarin je reizen per trein kan plannen en die kan ook precies alle treinen voor je zoeken die gratis zijn met de Japan Rail Pass. Met de gegevens op je scherm kun je vervolgens bij de JR kantoortjes op het station heel makkelijk aangeven voor welke trein(en) je stoelen wilt reserveren.

We weten nu trouwens ook waarom de stoelen in treinen omgedraaid kunnen worden. Als de trein in de andere richting gaat rijden, dan kan iedereen de stoelen omdraaien zodat iedereen weer vooruit rijdt. Hartstikke handig al wordt het als dat gebeurt tijdens een treinreis dan wel enigszins chaotisch en dus heel on-Japans in de trein.

Het is na Beppu ondertussen tijd voor onze laatste stop: Fukuoka. Heel toevallig was er een week eerder zelfs nog in Nederland in het nieuws dat er vlak bij het treinstation van Fukuoka een sinkhole was ontstaan. Heel groot, 25 bij 25 meter. We kunnen er helaas niets van zien omdat ze alles vakkundig afgezet hebben. We gaan in Fukuoka naar het Robosquare om allerlei robots te bekijken en er zelfs een te laten dansen. Vanuit de Fukuoka tower daar vlakbij hebben we een mooi uitzicht over Fukuoka by night. We wilden in Fukuoka nog een sumowedstrijd bezoeken omdat er een groot toernooi aan de gang is als wij er zijn. De goedkoopste kaartjes zijn helaas weg en 100 euro vinden we toch een beetje te gortig voor het voor de lol bekijken van zo'n wedstrijd. Na nog wat geshopt te hebben zit de laatste dag er weer op. Tijd om weer terug naar Nederland te gaan.

Japan samenvattend: het eten is er heerlijk (alleen het orgaanvlees laat ik aan mij voorbijgaan en de miso soepjes vind ik ook niet zo bijzonder lekker). De Japanners zijn daarbij ook nog zulke leuke en beleefde mensen. Japan is ontzettend veilig om in rond te reizen en alles is zo goed georganiseerd. In Japan rijden enorm veel hogesnelheidstreinen en er is gewoon nooit vertraging! Het land heeft mooie natuur en mooie Japanse tuinen. Het enige nadeel van Japan vind ik dat de steden niet heel erg sfeervol zijn. Een beetje grijze bende die 's avonds wel wat opgeleukt wordt door de rode lampionnen en de verlichte reclame. Terrasjes zijn er amper te vinden, maar dat is wellicht ook wel heel Europees. Je moet echt de weg kennen om de leuke tentjes te vinden. Ik kan me in ieder geval goed voorstellen dat de Japanners de Europese steden heel sfeervol en gezellig vinden.

Als in Fukuoka ons vliegtuig vertrekt ziet een van ons dat de werklui op de grond het vliegtuig uitzwaaien. Met al die beleefdheid die we hier hebben meegemaakt is dat toch een heel gepaste en Japanse manier om afscheid te nemen van Japan?

Tot de volgende keer!