Hakone en Kyoto

Dag allemaal,
Mag ik nog een keer lyrisch zijn over de toiletten hier in Japan? Want naast het ingebouwde bidet, de ingebouwde geluidseffecten en de verwarmde wc-bril heb ik nu ook wc's gezien met ingebouwde droger (voor na gebruik van het bidet!) en met een knopje voor een lekker luchtje mocht dat nodig zijn nadat je de wc gebruikt hebt. Ook zit er in veel wc's naast een toiletrolhouder ook een babyhouder. Een uitklapbaar babystoeltje aan de muur waar je je baby/kindje in kan zetten zodat jij rustig je behoefte kan doen. Ook zijn er wc's waarbij de bril automatisch omhoog en omlaag kan (ook de deuren van taxi's en de kofferbakken van taxi's gaan trouwens automatisch open en dicht!) en we hebben zelfs een wc gezien waarbij er verlichting zat in de pot (waarom?). En briljant zijn ook de wc's waarbij het kraantje om je handen te wassen boven de spoelbak zit. Als je doorgetrokken hebt, begint dat kraantje meteen te lopen, daar kan je je handen mee wassen en tegelijk vult dat water ook weer de spoelbak. Waarom hebben we dat in Nederland niet?

Ondertussen is week twee van onze reis door Japan aangebroken. We gaan van Nikko naar Hakone, een leuk stadje, ook weer in de bergen. Ook dit is wel weer erg toeristisch. Het is erg druk in het OV met buitenlandse en Japanse toeristen waardoor we vaak niet kunnen zitten. We kopen in Hakone een Free Pass waarmee we twee dagen van allerlei OV gebruik kunnen maken omdat onze Japan Rail Pass hier niet geldt. We reizen in twee dagen met de trein, de bus, twee kabelbanen, een cable car (steil de berg opgaand treintje) en een boot. We bezoeken een beeldententoonstelling, een park, gaan met de kabelbaan een berg op waar giftige zwaveldampen uit de grond komen (we krijgen daar speciaal natte doekjes uitgereikt om voor onze mond en neus te houden), we eten een zwart ei op die berg (gekookt in de modder van de berg waardoor we nu 7 jaar langer zullen leven, echt waar!) en varen op een sightseeing boot vanaf waar we eindelijk Mount Fuji zien (een vulkaan die we bijna niet hadden herkend omdat die op de foto's altijd sneeuw op te top heeft en dat was niet zo).

In ons geweldige hostel in Hakone dat we bijna geen hostel mogen noemen omdat het er zo goed toeven is, is zelfs een binnen en buiten 'onsen' waar je gratis gebruik van mag maken. Een onsen is een groot bad met natuurlijk heet water. Dus twee avonden gaan we 's avonds na het eten lekker badderen in het hete water. We zijn er niet helemaal over uit of dit nou water uit een natuurlijke bron is (die heb je hier namelijk echt heel veel) maar het is sowieso lekker ontspannend voor het slapen gaan. 's Ochtends kunnen we zelfs nog heerlijk buiten in het zonnetje ontbijten op het terras met mooi uitzicht over de bergen. We slapen hier net als in Nikko op de Japanse manier, op futons. Oftewel op matjes op de grond. Ligt best wel wat harder dan m'n matras thuis en ook al ben ik een voorstander van harde matrassen, dit is wel erg hard. Het harde matras slaapt op zich echter niet slecht, het meeste last heb ik van het te harde kussen. Ik word telkens wakker met pijn aan m'n oor en dan is het dus tijd om weer de andere kant op te draaien. Ook in Nikko waren de kussens al zo hard. Een ander nadeel is de hoogte van het hostel. We dachten er vanaf het station even heen te lopen. Het was ook helemaal niet ver, maar jemig wel enorm bergop. Elke keer dat we een haarspeldbocht doorgingen leek de weg nog steiler te worden. En dat met volle bepakking op onze ruggen leidde tot behoorlijk brandende dijbenen. Ik mis hier op vakantie natuurlijk wel m'n dagelijkse portie sport van in totaal een uur fietsen van en naar m'n werk, maar m'n conditie zal niet minder worden met al dat geloop hier. Met name door al die trappen en steile weggetjes.

Het reizen met de bus in deze stad was wel even een dingetje. Het leek wel of we een escaperoompuzzel moesten oplossen. Via Google Maps uitzoeken welke halte het dichtst bij ons hostel zou moeten liggen en vervolgens van alle tig buslijnen (getekend op een bord zonder geografische ondergrond) uitzoeken welke nou precies voor onze deur stopte. En dat met alles in Japanse tekens. Uitdaginkje. Maar het is gelukt!

We zijn ondertussen wel helemaal gewend aan het eten met stokjes. Zo erg zelfs dat het even vreemd voelt als we ergens opeens gewoon bestek krijgen en dat we soms zelfs Italiaanse gerechten met stokjes eten. Aan de andere kant: bij een restaurant vroegen ze ons of we stokjes wilden of bestek. Ik zei: 'we willen natuurlijk stokjes, we zijn ondertussen professionals'. Om vervolgens natuurlijk m'n eten van m'n stokjes te laten vallen in het bakje sojasaus en voor geen meter de superlange noodles enigszins netjes naar binnen te kunnen werken. Nou zijn die noodles ook wel de grootste uitdaging om met stokjes te eten. Ach, die Japanners zelf die doen dat ook met veel geslurp, denk ik dan maar. Ik dacht trouwens dat m'n Japanse vriendin Ari (laat ik haar naam even noemen voor de nieuwsgierigen onder ons) mij ooit in Italië geleerd had om met stokjes te eten. Maar toen ik haar dat in Tokio vroeg zei zij lachend dat dat niet mogelijk was. Toen zij mij leerde kennen, kon ik volgens haar namelijk nog niet eens fatsoenlijk met bestek eten. Ik at in Italië namelijk m'n spaghetti oer-Hollands met lepel en vork, enorm not-done natuurlijk in Italië. Spaghetti eet je met alleen een vork. Niettemin had ik blijkbaar wel de techniek van het met stokjes eten goed onthouden, want dat doe ik volgens het boekje!

De twee dagen in Hakone hebben we erg mooi weer. De dag dat we vertrekken regent het pijpenstelen. Gelukkig hoeven wij alleen door de regen naar de bushalte want wij gaan naar Kyoto en daar zijn de weersvoorspellingen weer prachtig.

In Kyoto hebben we via Airbnb een appartement geregeld voor vijf nachten. Bij aankomst wordt ons gevraagd of we een soft pillow willen. We hebben de bedden nog niet eens gezien maar ik zeg meteen ja gezien de ervaring de afgelopen week. Het blijkt een goede keuze. De kussens die er liggen zijn echt keihard. Een van de reisgenoten probeert er wel op te slapen omdat ze niet van zachte kussens houdt maar geeft het na tien minuten al op en wisselt van kussen. Echt veel te hard. Niet te doen.

Kyoto doet wat westerser aan dan Tokyo, het is ook wat minder groot ondanks dat het nog steeds een grote stad is. Vlakbij Kyoto ligt Nara. Een stadje vol met tempels dat bekend staat om z'n herten die overal vrij rondlopen. Er blijken er inderdaad heel erg veel rond te lopen. Je struikelt er soms haast over! Kyoto heeft ook, meer dan Tokyo, een echt oud stadsgedeelte met houten huizen en smalle straatjes. Leuk om door te lopen. Ook hier weer heel veel Aziatische toeristen die verkleed als geisha's door de straten lopen. We zien dat ook aangeprezen worden: de ultieme manier om Kyoto te beleven is om er verkleed als geisha rond te lopen. Dus daar lopen ze dan, de hele dag heel onhandig met geishaslippers alle trappen op en af met de selfiestick in de hand... Verder hebben we in Kyoto cocktails gedronken in een ieniemienibarretje in een leuk smal uitgaanstraatje, en eten we de laatste dagen met name veel Italiaans. We bekijken verder nog een heel mooie gouden tempel en lopen o.a. door een bamboebos wat eigenlijk meer een pad is van 200 meter lang waar bamboe omheen groeit.

We gaan in Kyoto onder andere ook naar een echte geisha show. Die zijn er niet zo veel dus we hebben geluk. De geisha show is wel leuk om te zien, maar een uur is meer dan genoeg. De verhaallijn ontgaat me volledig ondanks wat uitleg in het Engels in een foldertje. De zang en de muziek is ook behoorlijk apart, laten we het daar op houden. Het is vooral leuk om de echte geisha's in hun outfits te zien. Er zitten er ook een paar in het publiek. Ik begin vanaf de start al enorm te knikkebollen. Kan echt niet wakker blijven. Als ik daar een beetje over heen ben en om me heen kijk zie ik dat heel veel mensen de show nogal eh... rustgevend vinden want ik zie een heleboel mensen in slaap vallen. Zelfs een echte geisha!

Verder opvallend in Japan: een heleboel restaurants hebben in de etalage hun eten in plastic tentoongesteld staan, tot in detail uitgewerkt. Het ziet er in glimmend plastic helaas meestal niet heel erg appetijtelijk uit, maar het geeft wel een goed idee van wat er te koop is. Verder is het fruit in Japan enorm duur. Het rare is ook dat het fruit dat verkocht wordt enorm opgeblazen lijkt. Enorme appels, peren en druiven bijvoorbeeld. Echt wel minstens twee keer zo groot als de grote versies in Nederland. Maar je mag dan voor een kilo appels (dus ongeveer drie appels denk ik) ook wel 5 euro betalen. De drankjes zijn in verhouding tot het eten ook behoorlijk duur. Een biertje kost als je geluk hebt 4,5 euro en als je pech hebt, betaal je voor een biertje 10 euro. Daartegenover staat dan weer dat je bij de lunch meestal gratis groene thee krijgt en bij het avondeten gratis water. Het eten zelf hoeft niet duur te zijn, dus je kunt het eten zo duur of goedkoop maken als je wilt. Wij hadden trouwens gedacht dat de wijn erg duur zou zijn, maar het goedkoopste flesje bij het eten kost maar iets meer dan in Nederland.

Ook leuk in Japan: de conducteur in de trein die netjes buigt voor hij het treinstel inloopt en zich omdraait en weer buigt als hij er uitloopt. Elke keer weer. So cute! En ook nog nooit eerder gezien: in sommige gebouwen kun je bij de ingang je paraplu in een houder zetten en met een in de parapluhouders ingebouwd slotje vastzetten zodat je zeker weet dat niemand er met jouw paraplu vandoor gaat.

We hebben ook nog de Puri Kura fotohokjes uitgeprobeerd. In Japan kun je foto's van jezelf laten maken waarbij je de aanwijzingen van de computer (voor de poses die je moet aannemen) moet opvolgen. De foto's worden daarna met de computer bewerkt en op stickervellen uitgeprint. Je gezicht wordt standaard nogal zwaar bewerkt (je krijgt enorm grote ogen en je gezicht wordt helemaal strak getrokken) en je kunt er vervolgens nog allerlei opties op los laten. Leuk tijdverdrijf! Nadeel is dat dit soort hokjes in gaming centers staan. En daar staat allerlei herrie heel, heel erg hard door elkaar te loeien. Wordt je echt helemaal kriegel van.

Een van de reisgenoten is een wandelend zonnekompas en dat is heel handig (het is nu 11 uur, de zon staat daar dus dan is daar het zuiden, dus we moeten die kant op!). Ik weet dat er meer mensen zijn die dat goed kunnen, maar ik ben niet een van die mensen (al raak ik er deze vakantie wel wat bedrevener in). Ik kan er ook niks mee als een TomTom bijvoorbeeld zegt: vertrek in oostelijke richting. Wat moet je daarmee? Toch krijgen we het ondanks haar talent en het hebben van kaarten van de stad voor elkaar om flink te verdwalen. We komen er, na dus flink wat onnodige kilometers gemaakt te hebben, namelijk achter dat in Kyoto niet alle kaarten op het Noorden gericht zijn. Zucht. Ook de bussen in deze stad en bij welke halte nou uit te stappen blijven een uitdaging. 'Moeten we nou de 207 clockwise of counter clockwise hebben?' 'Oh neeeeee, jongens dit wordt een lange rit, we hadden de 207 tegen de klok in moeten hebben en niet die met de klok mee...'. 'Was het nou de nummer 12 in oostelijke of westelijke richting? Oh, we staan aan de verkeerde kant van de weg, we moeten de halte aan de overkant hebben (het verkeer rijdt hier links) en de bus staat er al! Rennen!' Of bijvoorbeeld: ' Ok, we moeten er uit bij de halte Odiwara Kamamichi.' Vijf minuten later: 'waar moesten we er ook alweer uit? Iets met ''O..... nog iets" en "Ka.... nog wat". Toch?? Zometeen komen we bij halte Odiwara Kamakura. Was het die?' Toch maar weer de kaart erbij voor de zekerheid. En uiteindelijk, helaas, toch bij de verkeerde halte uitgestapt: van de zestien letters waren er toch een paar anders.... Al die compleet random aan elkaar geplakte lettergrepen in het Japans ook! Je hebt compleet geen houvast want er is niks herkenbaars. En dan hebben we dus nog geluk dat ze hier de bushaltes naast in Japanse tekens ook in Latijnse letters aangeven... We kunnen er gelukkig wel om lachen, we hebben geen haast.

De vijf dagen in Kyoto vliegen om. We bezoeken (zen)tempels en mooie Japanse tuinen. Lopen onder duizenden oranje poorten door in Fushimi Inari (dat is geen oranje Kim, dat is de kleur vermiljoen. Nou, ik vind het gewoon oranje hoor...). En wij cultuurbarbaren komen er pas na een week (en na al heel veel tempels en zogenaamde shrines gezien te hebben) achter dat het verschil tussen tempels en shrines is dat ze voor verschillende religies gemaakt zijn (Boeddhisme en Shintoo). Bij de shrines kun je op stukken hout altijd wensen achterlaten. Ze staan er in allerlei talen. Ook in het Engels. Een paar toeristen bidden zelfs dat Trump de verkiezingen verliest. In een specifieke tempel (of was het een shrine?) lopen we in het pikkedonker in wat gangen onder de grond tot we bij een grote steen komen waaraan we moeten draaien en dan een wens mogen doen. Ik loop (nou ja, ik schuifel) voorop en houd mijn hand voor mijn hoofd om te voorkomen dat ik m'n hoofd stoot want ik zie echt niks. Het moet geloof ik een baarmoeder voorstellen? In ieder geval nu maar hopen dat mijn wens uitkomt...

Na veel meegemaakt te hebben in Kyoto treinen we nu door naar Onomichi, een stad aan zee. Daarover volgende keer meer!