Zwemmen tussen enge beesten....

Na allemaal plantages te hebben gezien en veel in Paramaribo te zijn geweest, is het tijd voor de afgelegen binnenlanden. We worden opgehaald om naar Anaula te gaan. Vier uur in een bus en dan een uur in een korjaal op de rivier. Er zijn hier zoveel rivieren dat we vaak geen idee hebben op welke rivier we nu weer zitten (Marcia vraagt dan weer ‘ns aan mij op welke rivier we varen en ik kan nooit antwoord geven, en kijk haar dan aan zo van: waarom vraag je dat in hemelsnaam elke keer aan mij? Alsof ik dat weet? Maar ze blijft volhouden...). Op een korjaal zit geen dak dus je moet goed ingesmeerd zijn én voorbereid zijn op een mogelijke hoosbui. Poncho mee dus en bijvoorbeeld vuilniszakken voor je spullen die echt niet nat mogen worden. Anaula is een klein resort met zwembad en allemaal vrijstaande huisjes. Die middag kunnen we zwemmen in de kreek. We zwemmen naar de overkant en naar een strandje aan de kreek. Het water staat heel erg laag want het is het einde van het droge seizoen. We stoten dus knieën en tenen aan de rotsen onder water. We vragen ons af of er geen beestjes in het water zitten maar we zien niet één vis.

Voor het eten, als het al donker is, gaan we op kaaimannenjacht. Wij weten hoe ondiep het water is omdat we er hebben gezwommen en vragen ons af of dit wel goed gaat. Binnen 50 meter knalt de boot op een rots onder water en we staan stil. Boem is ho! Er wordt wat gewicht anders verdeeld in de boot, en vanaf dat moment gaat het prima. We vinden kaaimannen, klein en groot, in het water waar wij die middag gezwommen hebben! Top. Het is maar goed dat we dat nu pas weten, had toch minder relaxed gezwommen. Al zeggen ze hier dat kaaimannen heel lief zijn, niet agressief zoals krokodillen. We zien ook nog een coole groene boomboa op de kop hangen in een boom, wachtend op een voorbijkomend hapje. Het schijnt bijzonder te zijn dat we dat zien. Af en toe wordt de motor uitgezet. Iedereen is helemaal stil. Er zijn zoveel sterren te zien vanwege het gebrek aan omgevingslicht, en omdat er geen maan is, dat het met de beste wil van de wereld niet lukt om ook maar één bekend sterrenbeeld te zien. De Melkweg is ook heel mooi te zien.

De volgende ochtend maken we een dorpswandeling. Terwijl we op het bootje wachten, vangt een local een grote piranha. Dit is dus ook het water waar wij in gezwommen hebben. Oh, top, we hebben tussen de kaaimannen én de piranha’s gezwommen. Maar dit zijn hele lieve piranha’s, echt waar, niet zoals die kleine piranha’s in Brazilië die mensen aanvallen... zeggen ze. De piranha’s worden hier ook gevoerd in die zin dat ze al het organisch afval in de kreek gooien. Mij is niet duidelijk of dit nou de piranha’s juist lokt, of er voor zorgt dat ze al volgevreten zijn en dus geen behoefte meer hebben aan mensenvlees. Wij hopen op het laatste. De volgende dag kunnen we ook weer in de kreek zwemmen. Nou, dat hoeft niet per se hoor...

We maken een boswandeling. Ik maak een behoorlijke smak van een trapje nog voor we vertrekken. Er valt namelijk iets groots uit een boom. Ik kijk daarnaar en dus niet naar m’n voeten die net een trapje met ongelijke treden aflopen. Dan gaat er dus iets mis. M’n enkel zegt krak en ik lig op de grond. Ik kan er gelukkig wel op staan ook al doet het behoorlijk zeer. Zal dus niet gebroken zijn. Toch handig dat Marcia fysiotherapeut is. Ik loop toch maar mee met de wandeling en tegen de eind van de wandeling, na een uurtje, gaat het best goed met m’n enkel gelukkig. We zien tijdens de wandeling niet veel beestjes maar wel een grote vogelspin als we terug zijn op het resort. De gids zegt dat ‘ie ons wel kan vertellen bij welke huisjes ze allemaal precies zitten. Nou, dat hoeft niet hoor. Zalig die onwetendheid. Net als bij het zwemmen in de kreek. Sommige dingen kun je gewoon beter niet weten. Onze buurvrouw zit daarna in haar huisje naar de foto’s van de vogelspin te kijken als haar oog valt op EEN VOGELSPIN IN HAAR HUISJE! Ik loop net voorbij als haar stoere kerel het beestje uit het huisje verwijdert. Please, please, please laat dit ons niet gebeuren....

Als ik die nacht wakker word en naar de wc moet, voel ik m’n enkel toch wel behoorlijk. Als ik daarna weer in m’n bed lig ga ik echt kapot van de pijn. Niet normaal. Ik krijg even nare ideeën over de rest van de vakantie maar bedenk me dan dat het waarschijnlijk gewoon niet slim was om na een poos liggen opeens die enkel weer te gebruiken alsof er niks is gebeurd. Tijdens het wandelen ging het namelijk best ok. Ik gooi er wat paracetamol in en na een half uur zakt de pijn en kan ik weer slapen.

We gaan de volgende dag weer door naar de volgende bestemming. We zullen nu zes dagen geen verbinding met de buitenwereld hebben want we hebben zes dagen geen WiFi. Ik ben benieuwd hoe dat bevalt, want dat heb ik nog niet meegemaakt sinds ik een smartphone heb. We gaan eerst naar een soort junglecamping waar wij een half open huisje slapen, dus niet in een tent. Er is echt niets te doen daar ‘s avonds dus ik denk: dat wordt saaaaai... Maar de leuke eigenaren en andere gasten maken het toch wel de moeite waard. De eigenaren hebben een schattige tweeling van vier jaar waarvan er een als hobby slangen en kikkers vangen heeft. Linksboven de eettafel zit een grote vogelspin, maar ach, zij lijken er niet mee te zitten en wij zijn ook al wat gewend ondertussen. We maken een wandeling met een gids door het bos waarbij we ook langs zijn eigen dorpje komen waar hij twee kokosnoten voor ons uit de boom tikt. Er zit heerlijk veel water in. Nog een goede truc geleerd tegen de hitte van deze gids: een doek nat maken in de kreek en die in je nek of over je hoofd doen. Ik doe hetzelfde met mijn sarong en het is echt heerlijk verkoelend als die felle zon hier zo op je hoofd brandt. Ga ik onthouden voor als het weer eens 40 graden wordt in Nederland. Op de camping kunnen we op twee plekken in de kreek zwemmen. Het is er heerlijk tropisch tussen de planten. Het water hier is colakleurig in tegenstelling tot veel rivieren die meer op chocomel lijken omdat er zoveel zand in dwarrelt. Helderblauw water zul je hier in Suriname helaas nergens vinden, ook niet in de zee.

Bij de Palulucamping worden we na twee nachten opgehaald om naar de Raleighvallen te gaan. Het busje heeft twee uur vertraging want al in Paramaribo hield het eerste busje er mee op en moest er een vervangende bus geregeld worden. Het eerste stukje weg is nog geasfalteerd maar daarna rijden we uren op onverharde bauxietweg waarbij de chauffeur zigzaggend tussen alle kuilen door rijdt. Dat is niet fijn voor mensen die last hebben van wagenziekte zoals ik. Wat meer vooraan zitten helpt gelukkig. Na de hobbelbus is het tijd voor een korjaalvaart van drie uur. De gids waarschuwt dat het water heel laag staat en dat we er waarschijnlijk wat langer over doen. Dus meer dan drie uur zonder dak boven je hoofd in de felle zon (lang leve de kletsnatte sarong!) en hopend dat er geen hoosbui losbreekt.... De bootsman heeft zijn huisdier mee in de boot, een vogeltje in een kooi. Dat doen echt heel veel mensen hier, altijd maar dat vogeltje mee in een kooi, heel apart.

De bootvaart duurt laaaaaang. We lopen twee keer vast in het zand vanwege het lage water. Maar niettemin heel knap hoe die bootsman langs al die rotsen onder water navigeert, je ziet ze namelijk echt niet. Na een hele hele hele lange poos varen zegt de gids: nog 20 minuten. Na veel meer dan 20 minuten stopt de motor van de boot er opeens mee. Oververhit. Het is op zich niet heel verrassend dat de motor ermee stopt aangezien ‘ie met ducttape aan elkaar zit. Er kan gezwommen worden tot de motor wat afgekoeld is. Gelukkig doet de motor het weer na een half uurtje want we varen tegen de stroom in en dat is echt niet te doen al peddelend en half zwemmend aan de boot trekkend (eh ja, we hebben het geprobeerd). We zijn heel blij als de motor het vervolgens weer doet dus! Het is al donker als we aankomen. Het was een lange dag en we zijn er allemaal een beetje klaar mee volgens mij. Morgen wordt het vast beter.

De volgende dag gaan we de Voltzberg beklimmen. Een 240 meter hoge granieten bol. Ik kan best wel goed lopen met m’n dikke enkel ondertussen als ik maar geen zijwaartse beweging hoef te maken met m’n voet. Eerst lopen we drie en een halfuur door de jungle en daarna nog een half uur behoorlijk stijl omhoog. Je moet niet vallen dat laatste stukje op die granieten bol want dan kom je nooit meer thuis. Je mag die berg niet op als het geregend heeft want dan wordt ‘ie te glad. Met een beetje conditie is de tocht best wel te doen. Bovenop de granieten bol heb je een fantastisch uitzicht met aan alle kanten alleen maar jungle. De gids heeft deze tour een poos niet gedaan en heeft duidelijk de meeste moeite met de tocht omhoog.

De volgende dag varen en lopen we naar de zogenaamde moedervallen. Ook daar zwemmen we in de kreek. De gids voor dit tochtje steekt lekker een jonko op terwijl wij zwemmen. Als we teruglopen half door het water en iemand nog een plons neemt waarschuwt de gids: niet daar! Daar zitten sidderalen! Ok, top, dus we zwemmen tussen de kaaimannen én de piranha’s én de sidderalen.

Een vader en zoon hebben hengels meegenomen tijdens deze trip en ze halen veel piranha’s uit het water die vervolgens gefrituurd worden en bij het ontbijt geserveerd. De grootste is denk ik zo’n 30 centimeter lang. Toch leuk om geproefd te hebben. Marcia hengelt ook nog een piranha uit het water waarna hij door haar wordt doodgestoken met een mes. Ik steek ook nog een piranha dood maar dat is meer omdat degene die ‘m gevangen had ‘m niet goed doodgeslagen lijkt te hebben, en dat vind ik zielig.

Er staat een cashewnotenboom op het terrein. Nog nooit gezien hoe dat er uit ziet. De cashewnoot hangt onder een rode vrucht. Een reisgenoot legt uit dat het een heel karwei is om één zo’n noot te pellen. Je moet het eigenlijk ook met handschoentjes doen want er zit blauwzuur in. Marcia is een half uur bezig om het ding te pellen met een mes. En dan heb je één cashewnoot, pfff. In de week erna beginnen haar handen enorm te vervellen. Het was dus niet gelogen dat je eigenlijk handschoenen aan moet...

Bij de Ralleyvallen slapen veel mensen in hangmatten of in slaapzalen met stapelbedden. Marcia en ik slapen in een kamer, dus relatief heel luxe. De kamers en eigenlijk alles is hier heel erg basic. Dat is op zich niet erg, maar, en dat is wat minder, alles is ook kapot aan het gaan en aan het vervallen. Sommige wc’s spoelen niet door, dingen zitten met tape vast en schoonmaken is niet hun hobby lijkt het. In Nederland heb je vocht- en warmte regulerende matrassen. Hier hebben ze vocht- en warmte cumulerende matrassen lijkt het. Ik word midden in de nacht wakker omdat ik op een of andere manier wéér een klamboe heb getroffen waar de muggen gewoon doorheen kunnen en ik dus gek word van de jeuk. Marcia word ongeveer tegelijkertijd wakker en klaagt, zucht en steunt: ‘jemig wat heet, dit is toch niet normaal, ik zweet me kapot. Er komt hitte uit dat matras. Ik...moet...uit..die... klamboe...argh!’ Zo hebben we allebei onze eigen hel die nacht maar ik krijg er wel de slappe lach van op dat moment.

Mensen die in een hangmat slapen hier moeten zelf de hangmat en de hangmatklamboe ophangen. Dat vind niet iedereen even makkelijk. Het is ook niet echt verantwoord om mensen dat zelf te laten doen, vind ik. Als je in je slaap opeens naar beneden valt dan kun je verkeerd vallen en is je vakantie voorbij. Iemand uit onze groep verplaatst ‘s middags een klamboe uit de zon om even een dutje te doen. Ik kan de ene knoop van de andere knoop echt niet onderscheiden maar zie toch wel in één oogopslag dat dit echt niet goed kan gaan. Een gids erbij gehaald en die kijkt ook een beetje meewarig naar de belabberde en mogelijk rugletsel opleverende knoop. De eigenwijze man gaat toch in de hangmat liggen, misschien om te bewijzen dat het toch echt wel kan? De knoop begint al langzaam uit elkaar te trekken. De gids telt af: drie, twee, een. En boem. De man ligt op de grond. Hij zag ‘m aankomen natuurlijk, maar niet ok als dit in je slaap gebeurt....

Nog even zwemmen in de kreek. Wat zijn we toch een durfallen ondertussen wetende wat er allemaal rondwaart in die kreken! Tijdens het zwemmen ziet een reisgenoot een pijlstaartrog liggen aan de overkant van de kreek. Zo eentje die steekt en gevaarlijk is. Ok, top, we zwemmen tussen de kaaimannen én de piranha’s én de sidderalen én de pijlstaartroggen. Ah, who cares....

De volgende dag extra vroeg terug naar Paramaribo. Ik denk: ‘mooi, zijn we lekker vroeg terug’. Maar het blijkt dat we vroeger vertrekken omdat de kapotte 40 pk motor vervangen is door een 15 pk motor. Dat meen je niet... Hoe lang moeten we in hemelsnaam op die houten bankjes zitten in de felle zon?? En hoe langer we in die korjaal zitten hoe meer kans op een hoosbui. Gelukkig heeft het de afgelopen dagen wat geregend dus het water staat al wel wat hoger waardoor we niet zoveel hoeven te zigzaggen. Bovendien hebben we nu de stroom mee. We krijgen ook maar twee kleine buitjes onderweg. Niettemin een lange reis weer (ik weet van ellende niet meer hoe ik moet zitten op ‘n gegeven moment in die boot dus ga zelfs maar even op m’n hurken zitten) inclusief urenlang hobbeldebobbel in een busje op de onverharde weg. Terug in Paramaribo genieten we extra veel van de warme douche en de heerlijke kamer met airco en zonder muggen... Zes dagen zonder WiFi was ook prima te doen. Eigenlijk wel leuk dat mensen niet de hele tijd op hun telefoon zitten.

De eennalaatste avond in Paramaribo gaan we naar het casino voor nog een echte Surinaamse ervaring. Hier krijg je namelijk gratis eten en drinken als je naar het casino gaat en daar maken veel mensen gebruik van. Wij zijn helemaal geen gokkers dus ons geld gaat in 2 cents kasten, we eten wat rijst met kip (echt iedereen is aan het eten daar) en drinken een gemberbiertje. We zijn dan uiteindelijk minder geld kwijt dan als we ons eten ergens anders hadden gekocht. Dan vinden we het wel goed geweest en gaan lekker slapen na nog ergens een toetje gegeten te hebben.

De volgende ochtend gaat Marcia een halve dag meelopen in het revalidatiecentrum in Paramaribo en ik spreek af met iemand die ik ken die hier ook op vakantie is. Daarna voor de laatste keer naar het Torarica zwembad. Daar krijgen we mee dat die avond Gio gratis optreedt bij Torarica. Ik heb geen idee wie dat is maar we besluiten er maar te gaan eten en dat mee te gaan maken. We zitten die avond met mensen die we kennen van twee verschillende tours aan tafel, gezelligheid! Aan het tafeltje naast ons blijkt een bekende Nederlandse rapper te zitten (Dopebwoy) die volgens Marcia veel blingbling in z’n mond lijkt te hebben zitten. Hij gaat op de foto met veel mensen waarbij hij met z’n pink z’n onderlip omlaag doet. Misschien om de blingbling in z’n mond beter te laten zien?? Ik had nog nooit van hem gehoord, maar heb ‘t opgezocht en ken een paar van zijn liedjes wel degelijk van de radio. Daarna gaan we door naar Havana lounge. The place to be op donderdagavond in Paramaribo. En de plek waar op de Nederlandse stagiaires gejaagd wordt door de Surinaamse stagiairejagers. Ook leuk om een keer te zien. Er wordt tot een uur of 1 door heel goede dansers salsa en kizomba gedanst. Daarna gaat iedereen de dansvloer op. Ik had echt een superslechte tent verwacht maar het valt reuze mee. Iedereen gedraagt zich netjes voor zover wij kunnen zien. Tegen half drie komen Gio en Dopebwoy ook nog even langs met hun posse of entourage of hoe dat ook mag heten. Ze zijn heel stoer want ze dansen allemaal niet. Een van die mannen heeft in Havana’s nog steeds z’n zonnebril op en staat maar een beetje te staan met z’n armen over elkaar. Hij ziet vast helemaal niks. Heel stoer. De volgende dag zijn dezelfde artiesten met aanhang allemaal ook weer in het zwembad als wij van de laatste uurtjes zwembad in Paramaribo genieten. Die ene nog steeds met diezelfde zonnebril. Ik denk dat hij er ook mee slaapt want die zonnebril zal wel met hem vergroeid zijn ondertussen en operatief verwijderd moeten worden als hij ‘m ooit af wil doen.

Die middag worden we voor twee laatste nachten naar Domburg gebracht waar we weer in een heel fijn vrijstaand huisje slapen. We rijden vlak langs het Hof van Justitie waar op dat moment onverwachts de vonnissen in verband met de Decembermoorden worden uitgesproken. Als we een drie kwartier later de WiFi aan de praat krijgen in Domburg blijkt dat Bouterse net veroordeeld is tot 20 jaar. Historisch moment voor Suriname. Al denkt volgens mij niemand dat hij ooit een dag vast zal zitten.

We maken ons nog even zorgen over onze terugvlucht de volgende dag want Bouterse komt die dag terug uit China en zijn partij heeft aanhangers opgeroepen hem te komen verwelkomen op het vliegveld (en ze met bussen overal vandaan gehaald waarna Bouterse in zijn speech zegt verbaasd te zijn over zo’n groots onthaal, ja ja). Maar de aankomst van Bouterse is al om half twee ‘s nachts dus wij zullen er geen last van hebben.

In Domburg fietsen we wat rond, en pakken we een bootje naar Laarwijk. De fietsen kunnen gewoon op de boot. Het is allemaal weer heel klein. Blijft toch apart dat al die ‘steden’ allemaal zo klein zijn. Ik had me van tevoren niet gerealiseerd dat Suriname zo weinig inwoners heeft. Ongeveer net zoveel als de stad Utrecht. En het grootste deel woont in Paramaribo.

Wat verder opvallend is hier, is dat de Chinezen heel Suriname over lijken te nemen. Vrijwel elke supermarkt is van een Chinees. Bovendien heeft Suriname heel veel leningen gehad van China en kunnen ze die waarschijnlijk niet afbetalen. Wordt Suriname dan een marionet van China of is het dat al? Welke president van een land gaat nou op de onafhankelijkheidsdag van z’n eigen land op staatsbezoek naar China? Of wist hij al dat ‘t vonnis er aan zou komen? Het is ook opvallend dat alle echte ondernemers geen Surinamers lijken te zijn. Het zijn óf Chinezen óf Nederlanders óf Surinamers die teruggekomen zijn uit Nederland. Een accommodatie zoals bij de Ralleighvallen is van de Surinaamse overheid en wordt compleet niet onderhouden. Zoveel potentieel en ze laten het gewoon letterlijk wegrotten. Busjes stoppen ermee, houten boten lekken en rotten weg. En dan wel de hoofdprijs vragen ervoor. De prijskwaliteitsverhouding is dan wel erg scheef. Suriname is niet goed in onderhoud en onderhoud is toch echt nodig als de natuur zo hard z’n best doet om alles te overwoekeren, de dieren, de planten. Maar ook de felle zon en de luchtvochtigheid eisen hun tol. En bijna alle huizen zijn van hout! Het is echt zonde. Het gebouw van het minsterie van ruimtelijke ordening en het gebouw van het minsterie van volkshuisvesting in Paramaribo zien er ook niet uit, toch wel een teken aan de wand...

Er lijkt in ieder geval wel eten genoeg te zijn voor iedereen. Heel veel Surinamers hebben een kostgrondje, oftewel een grote moestuin waar ze zelf groenten en fruit verbouwen. Je kan hier bovendien zelfs als je geen kostgrondje hebt, heel veel eten vinden in de bossen. We horen tijdens excursies door de bossen veel over allerlei kruiden. De kruiden zijn overal goed voor en meestal ook potentieverhogend, we zijn wel in Suriname natuurlijk.

De reis zit er dus weer op. Suriname is in ieder geval een heerlijk land om te relaxen, als is het maar omdat er eigenlijk niet zo heel veel te doen is en het soms ook gewoon te heet is om iets te doen. Of te hard regent om iets te doen. Marcia had wat meer moeite om de knop om te zetten naar lekker veel niks doen. Ik heb daar wat meer natuurlijke aanleg voor. Gewoon zitten en even echt niks doen kan niet iedereen. Ik oefen wel eens vaker in het openbaar vervoer. Gewoon zitten en dom voor je uitstaren. Geen boek lezen of muziek luisteren, gewoon naar buiten kijken, heerlijk.

Wij komen dus heerlijk ontspannen en uitgerust weer terug naar Nederland in de goede hoop dat we dit gevoel wel even kunnen vasthouden... De door mij gekochte hangmat moet daar zeker bij gaan helpen! Hangmatteren kun je leren!

Tot de volgend keer!