Suriname!

Ey, fawaka? (Hallo, hoe gaat het?)

Marcia en ik zijn eindelijk in Suriname. Deze bestemming stond namelijk al lang op de wenslijst, en toen we moesten bedenken waar we dit jaar naar toe gingen waren we er dan ook letterlijk in één tel uit. En nu is het dan zo ver. Maar 9,5 uurtjes vliegen en dan staan we in 30+ graden tussen de palmbomen! Maar vier uur tijdsverschil dus dat geeft enigszins goede hoop jetlagtechnisch gezien.

We komen aan op het mini-vliegveld met onze reuze grote Boeing 747. Eerst in de rij voor de douane. Mensen van boven een bepaalde leeftijd en diplomaten mogen in een rij waar je minder ver voor hoeft te lopen. Vervolgens is er voor die rij maar één loket open en voor ons ‘normale buitenlanders’ veel meer. Al die oudjes staan dus superlang te wachten. Ons ontgaat de logica, maar hé, wij zijn lekker snel aan de beurt! Helaas is dit kleine vliegveld niet helemaal goed voorbereid op zo’n enorm groot vliegtuig. Wat moeten we lang wachten op de bagage! Het is nog net licht als we eindelijk onze bagage van de bagageband kunnen halen.

Wij gaan lekker luxe op vakantie dit keer. Een mevrouw op internet heeft alles al voor ons geregeld. Kost natuurlijk wat extra, maar het is wel heel ontspannen reizen. Er staat dus een meneer met mijn naam op een bordje bij de uitgang om ons naar ons hotel in Paramaribo te brengen. Omdat het nog net licht is krijgen we aan het begin nog wel wat mee van de omgeving. Maar het wordt al snel donker helaas. En dan is het nog een beste poos rijden, vooral omdat het behoorlijk druk is op de weg. De chauffeur vertelt ons over een Nederlandse mevrouw die hij op moest halen een poosje geleden. Die mevrouw sprak Engels tegen hem. Hij zei in het Nederlands dat hij gewoon Nederlands sprak. Die mevrouw bleek dus gewoon echt niet door te hebben dat mensen in Suriname Nederlands spreken. Hmmm... daar is toch ergens iets niet goed gegaan. Zou ze wel weten dat Suriname ooit een kolonie was van Nederland? Bijzonder...

‘s Avonds eten we even een klein hapje en drinken we een start-van-de-vakantie-cocktail. Dan gaan we onze bedden gezelschap houden. De dag is lang genoeg geweest!

De volgende ochtend worden wij jetlagsukkels allebei keurig om half vier wakker, half acht Nederlandse tijd. Ons lijf houdt je niet voor de gek met een beetje klokverzetten hoor! We zijn dus best wel op tijd ons bed uit, even ontbijtbuffetten, en dan, nu het nog niet zo warm is, even wat rondwandelen. We gaan onder andere naar Fort Zeelandia waar de decembermoorden hebben plaatsgevonden. Het is zondag en er is toevallig elke zondag een gratis rondleiding, dus die pikken we even mee.

Het wordt ondertussen behoorlijk heet. Ruim boven de 30 graden en een gevoelstemperatuur van 38 graden... Zelfs de Surinamers zweten hard. Maar even serieus, wie trekt er met dit weer dan ook strakke spijkerbroeken aan?? Nou, Surinamers dus. Ik ben in ieder geval blij met m’n parapluutje (byos - bring your own shade).

Daarna even lunchbuffetje gedaan en dan lekker naar het zwembad van het resort naast ons hotel waar we ook gebruik van mogen maken. Een groot zwembad met ligbedjes en leuke muziek (er klinkt trouwens de hele tijd in Suriname leuke muziek, ik houd ervan). We drinken een heerlijke ijskoffie (ok, eigenlijk een koffiemilkshake denken wij, maar niettemin heerlijk) en een cocktailtje/biertje, heerlijk zo aan het zwembad.

‘s Avonds lopen we naar ‘n eetcafé dat ons in het vliegtuig aanbevolen is en ook echt een aanrader is, Jomax. Een heel leuk tentje met een beachy vibe. De eigenaresse die die avond moet koken omdat personeel niet is komen opdagen, doet niet aan stress en danst gewoon ook even op de muziek tussendoor. Er speelt namelijk een Buena Vista Social club achtig bandje. Een oudere man uit het bandje komt nog even een praatje maken met ons na het spelen. Hij komt uit Zaandam en is net weer hier komen wonen. Hij kent toevallig de vader van iemand die ik ken. Klein wereldje!

De volgende dag vroeg op, maar da’s natuurlijk geen probleem voor onze lijven die eigenwijs volharden in het leven in Nederlandse tijd. We gaan richting Nickerie. We denken een busje te moeten delen met andere toeristen, maar nee, die is helemaal voor ons alleen. Dat is luxe! Onze chauffeur/gids is een aardige Hindoestaan die zelf in Nickerie woont. We rijden o.a. door Wageningen, da’s natuurlijk grappig. Onderweg komen we langs een rijstpellerij. Onze chauffeur vraagt de eigenaar of hij tijd heeft om ons rond te leiden, dat leek hem een leuk idee. Nou, die man heeft wel even tijd hoor. Het is hilarisch want als hij al een paar dingen heeft laten zien haalt Marcia haar fototoestel tevoorschijn en vraagt heel netjes of ze een foto mag maken. Oh, wil je foto’s maken? Dan moet je het wel goed doen, en op volgorde vindt hij. Dus ze moet naar buiten terug en eerst een foto van het gebouw maken en dan van nog een paar dingen. Marcia doet maar braaf wat hij zegt. De man weet wat hij wil. Je moet daar en daar ook een foto van maken. En heb je dat wel op de foto? Marcia laat keurig haar genomen foto’s zien als hij controleert of ze de foto’s wel gemaakt heeft. En hup dat trapje op want vanaf daar kun je een betere foto maken, nee, nee, helemaal omhoog! Ik grinnik in mezelf en ik zorg ervoor dat ik Marcia niet aankijk want ik krijg de slappe lach anders (Marcia zeg ‘woef’!) en die man bedoelt het echt wel goed. Uiteindelijk op de foto met die man voor z’n ISO certificering en bedrijfslogo en we kunnen niet weg zonder allebei een kilozak rijst mee te krijgen. En onze tassen zitten al zo vol! Als iemand nog interesse heeft hoe je van net geoogste rijstkorrels zilvervliesrijst maakt en vervolgens witte rijst? Wij hebben een fotoserie in de aanbieding!

Onze chauffeur zet ons uiteindelijk af bij een boot die ons Bigi Pan invaart. Mooiste wat we zien onderweg: knalrode ibissen. Wat een supermooie vogels! We slapen die avond super basic (douchen met emmertjes water) maar wel heel mooi midden op het meer. In de omschrijving stond ‘geen ventilator, geen airco’ dus wij zijn mentaal voorbereid op de hel van het slapen (oftewel de hel van het niet kunnen slapen) in een kamer waar het meer dan 30 graden is. Maar het is helemaal niet heet in de kamer. Er waait een heerlijk briesje door de kamer omdat het open ramen heeft en midden op het meer staat. We zien het (bruine) water door de planken van de vloer heen. Dit gaat helemaal goed komen!

We krijgen na aankomst een paar uur om te relaxen en we kunnen lekker ‘hangmatteren’ volgens de gids. Ik vind het een mooi woord en een goed plan en vermaak me prima in de hangmat.... Chillen met die billen.

Die avond gaan we met de boot nog twee keer op pad. Eerst naar een plek waar allemaal reigers en rode ibissen uit de hele omgeving zich verzamelen om in de bomen te gaan slapen. Wat een enorm mooi gezicht al die witte en knalrode vogels die in zwermen overal vandaan komen vliegen, voor de opkomende volle maan langsvliegen en in de bomen gaan zitten om vervolgens met veel gekakel met elkaar de dag door te nemen.

Na het eten gaan we op slangenjacht, maar dat is niet zo succesvol. Niettemin nog wel spanning en sensatie want er zitten hier allemaal van die boven het water uitspringende visjes in het water. En die springen in het donker in onze boot en tegen mij en Marcia aan! Ik kan wat gegil niet onderdrukken. Die arme beestjes gaan natuurlijk hartstikke dood in die boot maar we (niet zijnde Marcia en ik, zal ik eerlijk toegeven) halen een deel van de vissen onder de planken van de boot vandaan en gooien ze terug in het water. Hopelijk checkt de bootsman de boot nog goed, anders gaat ie over een paar dagen heel erg stinken, vrees ik...

‘s Nachts blijkt de hitte inderdaad niet mijn vijand. Het zijn de muggen. Ik heb keurig de boven ons bed hangende klamboe onder mijn matras ingestopt maar toch word ik al snel wakker van de jeuk. Ik ga met de zaklantaarn op mijn telefoon op zoek naar de dader. De klamboe is al redelijk snel een rode vlek rijker. Achteraf gezien had het feit dat de klamboe onder dezelfde soort vlekken zat mij al moeten waarschuwen misschien. Twee uur later weer op andere plekken jeuk. Nondeju! Die muggen kruipen gewoon door de mazen van de klamboe heen, de fakkers! Het muskietennet heet in dit geval dus zo omdat de muskieten er net doorheen kunnen. Ik ben blij dat ik eerder die dag na een paar muggenbeten al een hooikoortspilletje heb ingenomen. Mijn lijf reageert namelijk altijd nogal heftig op muggenbulten: grote bulten en veel jeuk. Nu jeukt het wel nog wel en is het irritant maar het is niet zo dramatisch als het zonder pilletje is.

In de ochtend nog een mooi rondvaartje over het meer en dan na de lunch terug naar het vasteland. Op de weg terug naar het vasteland springen er ook weer vissen in het bootje. Ze worden steeds groter! Marcia krijgt de grootste vis die de boot inspringt uiteindelijk te pakken, terwijl ie toch flink tegenspartelt, en gooit ‘m weer ‘t water in. Heldin!

Die middag worden we in een busje naar Bloemendaal gebracht, we rijden via Wageningen en Groningen langs de rijstvelden. De chauffeur heeft een vriend meegenomen (zogenaamd z’n broer maar ze lijken helemaal niet op elkaar). Een Surinaamse Nederlander die nu weer deels hier woont. Hij heeft ongeveer een halve kilo goud om z’n vingers en een hele kilo goud om z’n nek hangen en veel praatjes. Hij vertelt ook nog even dat wat ie aan z’n vingers en nek heeft hangen ongeveer 25.000 euro waard is en dat als ‘ie dat in Paramaribo draagt ze ‘m er voor zullen neerknallen. Het is echt lelijk ook nog maar gelukkig is ie er zelf heel blij mee. Ik vraag me af of we niet reizen met 100 kilo cocaïne in het busje...

Hoe dan ook, we komen veilig aan bij ons volgende onderkomen: een appartementje met zwembad. Er wordt heerlijk voor ons gekookt die avond. De plannen voor morgen: eerst relaxen aan het zwembad en dan een fietsje huren en de stad Groningen even in.

Dit waren de avonturen tot nu toe, volgende keer weer verder!