Ecuador week 1

Ik heb altijd al een keer naar de Galapagos eilanden gewild. Die zijn natuurlijk goed te combineren met een reis naar Ecuador omdat deze eilanden deel uitmaken van Ecuador. Dus nu is het tijd voor 17 dagen Ecuador met 5 dagen Galapagos eilanden erachteraan. Save the best for last, zullen we maar zeggen.

Ik reis met een grote groep. Maar liefst 24 man. Gelukkig heb ik 10 mensen van de groep al eerder ontmoet op een zonnige zondag op een terrasje in Utrecht. Dat scheelt weer bij het onthouden van al die namen.

We komen tegen drie uur 's middags aan in Quito. Ik heb helemaal geen last van mijn oren tijdens het landen. Zou dat komen omdat Quito op bijna 3.000 meter hoogte ligt en we dus niet zo ver hoeven te dalen? Het stroomt van de regen in Quito en het is nog geen 20 graden. Alle reden om ons meteen thuis te voelen, zou ik zeggen. Ecuador ligt zoals de naam al doet vermoeden op de evenaar, dus die frisse temperatuur komt echt door de hoogte. We rijden in een uur of drie direct door naar Otavalo. Otavalo ligt op 2.550 meter hoogte. Dat is wel fijn om wat te acclimatiseren. Ik herinner mij een eerste overnachting op 3.700 meter ineens in Tibet. Niet leuk. Iemand vertelde mij trouwens dat de luchtdruk in een vliegtuig vergelijkbaar is met een hoogte tussen de 2.500 en 3.000 meter. Eigenlijk hebben we dus al elf uur kunnen acclimatiseren dus dat moet helemaal goed komen.

We gaan met een groepje wat eten. Om 9 uur 's avonds vind ik het wel best geweest. Het is in Ecuador 7 uur vroeger dan in Nederland. Ik ben die ochtend om half vijf opgestaan en dus ben ik al bijna 24 uur wakker. Ik lig om half tien al te slapen. Helaas ben ik drie uur later alweer hartstikke wakker voor een paar uur. Precies vanaf de tijd dat normaliter in Nederland mijn wekker zou gaan. Fijn hoor die biologische klok... Gelukkig merk ik van de hoogte helemaal niets. Maar een paar mensen klagen wel over hoofdpijn.

Na een lekker uitgebreid ontbijt gaan we naar de markt. Otavalo, een relatief kleine stadje met ongeveer 50.000 inwoners, heeft schijnbaar elke zaterdag de bekendste markt van Ecuador. De markt is enorm groot en lokt ook grote bussen vol met toeristen die een dagje excursie doen vanuit Quito. Wij zijn er lekker vroeg omdat we in Otavalo overnachten, dus het is er nog rustig als wij er zijn. Zelfs ik laat me verleiden om wat te kopen: een fijn zacht dekentje van Alpacawol (om lekker onder te kruipen op de bank voor de televisie). Op straat lopen echt veel mensen in klederdracht. Ook zien we veel (heel kleine) mannen met hoeden en lang haar. De mensen zien er lief uit en lachen vriendelijk.

Vervolgens rijden we naar een waterval bij Peguche. Daarna zien we in een dorpje vlakbij hoe luizen die in schijfcactussen zitten, geplet worden om rode kleurstof te krijgen waarmee de wol oorspronkelijk geverfd werd voor al het weefwerk voor Ecuador wel bekend om is. Ik had hier al wel eens van gehoord. Ik heb 't even opgezocht: het heet karmijn en is zelfs een E-nummer (E-120) dat in ons voedsel wordt gestopt.

Na lunch in een dorpje waar ze alles van leer verkopen door naar het kratermeer Cuycocha, oftewel het caviameer. Volgens legende ontstaan door de tranen van de vulkaan. Af en toe trekken de wolken een beetje weg en kan je goed de omliggende vulkanen zien waarvan sommigen nog een beetje sneeuw op de top hebben liggen.

Dan terug naar Otavalo voor een diner opgeluisterd door panfluitmuziek. Ik ben dan alweer zo moe dat ik niet meer uit mijn woorden kom (ok, daar hoef ik niet echt moe voor te zijn maar het is nu echt extreem) en zelfs niet meer weet wat ik besteld heb (tot grote hilariteit van de rest van de groep). Weer vroeg onder de wol dus om de volgende ochtend helaas alweer om 04.00 uur wakker te worden zonder een wekker gezet te hebben. Die ochtend vertrekken we richting Quito. We rijden nu deels dezelfde route die we de eerste dag reden. Deze keer met een lekker zonnetje in plaats van regen en mist, dus we kunnen nu echt van het uitzicht genieten. Opvallend zijn de klein uitgevallen Nederlandse koeien in het groene, bergachtige landschap.

Quito ligt in een vallei op 2.850 meter hoogte. De stad is enorm uitgedijd sinds een jaar of 400 geleden. De binnenstad is nog mooi intact omdat er de afgelopen 200 jaar geen zware aardbevingen zijn geweest. We gaan eerst langs een zeer groot beeld dat boven de stad uittorent (La Virgen de Quito) en vanwaar je mooi over Quito uit kunt kijken. In Quito veel oude koloniale gebouwen dus waaronder een basiliek met schilderij van het laatste avondmaal waarbij het laatste avondmaal bestaat uit cavia's (zelf even gemist maar gespot door een reisgenootje)! We hebben zelf ook al cavia op het menu zien staan, maar niemand heeft zich er nog aan durven wagen.... Mooi aan Quito vind ik de leuke doorkijkjes in veel straatjes in de oude binnenstad. Quito is zelf al erg heuvelachtig (desondanks heel veel fietsers, toch opvallend met al die steile straten!) en als je zijstraatjes inkijkt dan zie je een heuvelachtige straat met mooie bergen half in de wolken in de verte.

Het is zondag en op zondag wordt er in Quito geen alcohol meer verkocht na 22.00 uur om het volk op maandag gewoon weer aan het werk te krijgen. Ook zijn er nauwelijks restaurantjes open. Het is dus wat zoeken, maar eten is er natuurlijk uiteindelijk altijd wel te vinden. Ik eet deze keer met twee reisgenootjes om even niet met een drukke groep aan tafel te zitten.

Ik ben een enorme fan van verse fruitsapjes. Hier in Ecuador ben ik dan ook helemaal gelukkig. Ik heb hier bekende sapjes gedronken zoals sinaasappel, aardbei, mango, ananas en bramen maar ook exotischere varianten zoals guave, passievrucht, araza, en 'tree tomato'. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik alle mogelijke sapjes heb gehad.

We hebben slechts een dagje in het mooie Quito. De volgende dag rijden we al door naar Mindo met een tussenstop op de evenaar. Ze hebben er hier op de evenaar een heel spektakel van gemaakt met een openlucht museum. In Kenia afgelopen jaar deed een lokale jongen voor een fooi een paar trucjes voor ons (ei op spijker balanceren en laten zien hoe water reageert op de evenaar, met de klok mee en tegen de klok in kolken). Hier is het dus wat professioneler aangepakt. We zien deels hetzelfde en ik krijg zelfs mijn 'egg master' certificaat omdat het mij ook lukt om een ei op de spijker te laten balanceren. Nieuw voor mij zijn de zonnewijzers met twee zijdes (voor beide helften van het jaar). De echte evenaar ligt op een paar honderd meter van waar de Inca's dachten dat de evenaar lag. Niet slecht gedaan dus voor een volk dat zoveel jaren geleden leefde. De zon brandt behoorlijk hard op onze bolletjes en ik ben weer blij met mijn meegebrachte paraplu die de afgelopen twee dagen ook bij de regen goed dienst heeft gedaan. Het weer in Quito en omgeving is nogal afwisselend, zon, opeens regen (zelfs met onweer af en toe) en dan weer zonneschijn. En als de zon dan schijnt dan brandt 'ie goed, zo op de evenaar en bijna op 3.000 meter hoogte!

Onderweg nog een korte stop bij een uitzichtpunt waar je een krater van een dode vulkaan in kunt kijken waar mensen in zijn gaan wonen (de lefgozers!). Dan door naar Mindo. Ecuador bestaat uit drie delen: de Amazone, de Hooglanden (Andes) en het kustgebied. Als we naar Mindo rijden vandaag zien we duidelijk de overgang van de Hooglanden naar de wildernis in de richting van het kustgebied. Van een relatief droog gebied met bergen (nog steeds wel heel erg groen) naar het nevelwoud. Hoe lager we komen hoe meer bananenbomen en palmbomen we te zien krijgen en hoe minder bewoonde wereld.

Mindo is een schattig klein, wel zeer toeristisch, dorpje in het nevelwoud waar superveel te doen is. Sommige reisgenoten plannen zoveel in dat het amper in een dag past (birdwatchingtour, paardrijden, canopying, canyoning). Ik houd het bij de birdwatchingtour en een wandeling naar een watervalletje. Voor de vogels moeten we vroeg uit de veren. Om 04.30 gaat de wekker maar dat is eigenlijk geen enkel probleem gezien mijn nog voortdurende jetlag. Het is nog pikkedonker als we beginnen te lopen. De vogels zitten hier helaas niet al te dicht bij het pad maar met behulp van de gids zien we toch wat gave vogels zoals toekans, papegaaien en veel kleine kleurige vogeltjes. Ik blijf er bij: vogels zijn cool!

Dan naar een watervalletje. De waterval zelf is niet spectaculair maar het kabelbaantje (tarabita) over een vallei er naar toe was de eerste keer stiekem toch wel een beetje eng. Niet per se de hoogte, al was het wel een paar honderd meter hoog, maar ik moest nog even leren om vertrouwen te hebben in het kabelbaantje (Hoe lang hangt die kabel er al? Hoe zit 't met metaalmoeheid? Hoe vaak wordt die kabel gecontroleerd in Ecuador? Zomaar wat gedachten die in mij omgaan op een paar honderd meter boven de grond). Op de terugweg kon ik wel echt genieten van het uitzicht.

Onder het genot van een lekkere echte cappuccino (een keer geen oploskoffie!) met wat taart fotograferen we vervolgens een kolibrie die netjes voor ons aan het poseren is. Ik heb nog nooit een kolibrie zo lang stil zien zitten. Normaal zijn die beestjes met geen mogelijkheid goed op de foto te krijgen...

's Avonds staat het karaokeapparaat aan in de kelder van het hotel. We kunnen dus genieten van de zangtalenten van onze medereizigers. Ik doe heel flauw niet mee, ben er te nuchter voor, letterlijk.

De volgende ochtend gaan we richting de vulkaan Cotopaxi. De hoogste nog actieve vulkaan ter wereld. Een vulkaan van een meter of 5.800 hoog die we als het meezit kunnen beklimmen tot 4.800 meter hoogte. Het zit alleen niet mee. Een jongen voelt zich onderweg al niet goed, al geeft hij dat zelf niet toe. Hij moet twee keer achter elkaar heel nodig plassen. De tweede keer laat hij de bus daarvoor stoppen maar dan gaat er iets niet goed. Hij stapt uit de bus terwijl die nog niet helemaal stilstaat. Hij valt dus vervolgens op de grond en de bus maakt een noodstop omdat hij bijna onder de wielen komt. De gids schrikt zich te pletter maar de beste jongen, met zijn handen onder het bloed, een lijkbleke kop en al zwetend, zegt dat er niets aan de hand is. En dat terwijl hij staat te plassen, hij enorm staat te shaken. Dat het goed gaat geloven wij toch niet helemaal dus. Hij ziet er uit alsof hij elk moment kan flauwvallen. We laten hem met een andere reisgenoot die zich ook niet lekker voelt bij een restaurantje en winkel achter en zullen hem later weer ophalen. De gids wil vervolgens eigenlijk niet meer met de groep de berg op (stel dat die jongens bellen dat het niet goed gaat dan moet hij ook snel terug kunnen komen) en stelt voor om niet de vulkaan verder op te klimmen maar een wandeling te maken rond een meertje op 3.800 meter hoogte. Een beetje morrend stemt de groep er mee in. Uiteindelijk voelt iemand anders zich ook op deze hoogte al niet lekker. Dus die 4.800 meter hadden we sowieso niet gehaald. Als iemand zich niet lekker zou voelen moesten we namelijk sowieso terugkeren naar beneden. Uiteindelijk is het ook niet heel erg want de Cotopaxi ligt de hele middag grotendeels in de wolken. En wandelend op de vulkaan hadden we dus in de mist gestaan en geen mooi uitzicht gehad. We kunnen de mooi met sneeuw bedekte top nu maar af en toe zien tussen de wolken door, maar dat levert wel mooie foto's op!

Als we de jongens ophalen na een uur of 2,5 gaat het alweer goed met ze eigenlijk. Achteraf blijkt dat deze jongen het advies van de gids om veel te drinken vanwege de hoogte (een liter of drie minimaal) een beetje verkeerd op heeft gepakt. Hij heeft die ochtend al drie liter water achterover gegooid. Vandaar dus dat hij zo nodig naar de wc moest.... Dan rijden we door naar de Chuguiragua Lodge. Ligt helemaal in de middle of nowhere, er is niks te doen, maar het is wel heel erg mooie lodge op 3.200 meter hoogte (koud!). We worden omringd, alweer, door mooie bergen en vulkanen met mooie wolkenpartijen die over die bergen en vulkanen trekken. Helemaal mooi als de zon begint onder te gaan!

Mijn roomie heeft ondertussen last van kiespijn gekregen en is op advies van een andere reisgenoot op een lokaal middeltje overgegaan: cocabladeren. En dat werkt als een dolle blijkbaar!

Dan vroeg op in de kou om door te rijden naar Banos. Maar eerst naar Saquisali. We kijken er 's ochtends bij o.a. de dierenmarkt waar allemaal koeien, alpaca's, lama's, schapen, varkens etc. verhandeld worden. Het geschreeuw van de varkens gaat door merg en been! Maar leuk om het handelen te zien. Gaat er vast deels zo aan toe zoals bij ons vroeger.

Banos is een gezellig maar toeristisch stadje waar van alles te doen is. Het is festivalmaand. Dat betekent veel vuurwerk, muziek en processies. Het grootste deel van de groep besluit te gaan raften. Maar eerst een avondje de stad in. Ik ben eigenlijk veel te moe om te gaan stappen maar als we eenmaal een drankje op hebben en er leuke muziek wordt gedraaid komt het helemaal goed. Er wordt gedanst (Banos kijkt geamuseerd toe hoe wij staan te springen / gabberen) en het wordt veel te gezellig...

De volgende dag dus vroeg op om te gaan raften. Ik heb maar een paar uur geslapen. Ik lag al laat in bed vanwege het avondje stappen en vanwege de festivalmaand wordt er al vanaf een uur of half vijf 's ochtends begonnen met harde vuurwerkknallen. Daar waren zelfs mijn oordopjes niet tegen bestand. Onze boot krijgt de toepasselijke naam 'chucaqui' (kater in het Ecuadoriaanse Spaans). Vlak voor we gaan beginnen heb ik een lichtelijk verhoogde hartslag en vraag ik me af waarom ik dit nou ga doen. Het is een categorie drie à vier maar die dag meer vier dan drie zeggen ze. Dat vind ik eigenlijk maar niks. Ik zeg ik de man die ons door deze wilde wateren moet leiden dat ik echt niet in het water wil vallen. Ik heb een keer in Zoetermeer geraft. Toen moesten we ook even dat wilde water in zodat je zou weten wat je moest doen als je er onverhoopt in belandde. Dat was niet leuk! Dat water is zo ongelofelijk sterk (hoest en proest en zuurstoftekort enzo). Dan vertelt een van de bootmaatjes ook nog dat er zelfs in Zoetermeer wel eens mensen overlijden. Ik hoop dus uit alle macht niet in het water terecht te komen ondanks het wetsuit, de helm en het zwemvest.

Nou, binnen no-time liggen twee van onze bootgenoten dus in het water omdat we tegen een grote rots aan zijn gevaren. Het duurt echt wel vijf minuten voordat ze uit het water worden gehaald door de reddingskano en ze zijn er net aan het begin van een stuk uit gevallen dat duidelijk categorie vier is. Het zijn twee sterke mannen maar ze zijn helemaal uitgeput en hebben echt doodsangsten uitgestaan. Vijf minuten in dat water is echt heel lang. Het zijn twee mannen die normaal veel praatjes hebben. Maar nu zijn ze toch echt even stil. Ik ben ook geschrokken en wil eigenlijk niet meer verder. Helaas gaat dat niet en we moeten toch verder na even uitgerust te hebben. We nemen wel de wat minder zware stukken waar dat mogelijk is. Langzaamaan kunnen de mannen weer lachen en krijgen ze ook hun praatjes weer terug. Hoe dan ook: dat was eens en nooit meer! Raften, hartstikke leuk als je gewoon in je boot kunt blijft zitten, maar als je in het water valt dan is het echt levensgevaarlijk!

Tot zover de eerste week in Ecuador! Volgende keer meer over onder andere het van een vulkaan afracen met een mountainbike!