Jordanië

Een weekje Jordanië. Hoogste tijd weer voor een reisje want mijn laatste vakantie was alweer afgelopen november. Ik reis met een groep met onder meer vijf reisvriendjes van een vorige reis dus gezellig wordt het sowieso. Dit keer dus naar het Midden-Oosten, de eerste keer voor mij. En alhoewel het in de buurlanden nogal rommelt (Syrië, Irak, Israël, Egypte) is Jordanië een soort veilige haven in het midden van al dit geweld. Het is dan ook niet raar dat Jordanië relatief gezien het grootste aantal vluchtelingen ter wereld herbergt. Bijna de helft van de bevolking is Palestijns. Verder natuurlijk ook veel Irakezen en nu ook Syriërs. Best wel veelgevraagd van een land in het Midden-Oosten zonder olie en met een groot watergebrek. We zien tijdens de reis af en toe ook tenten van de VN staan. Dat zijn waarschijnlijk Syriërs die die tenten gekocht hebben en daarmee ergens zijn gaan wonen. De echte Jordaniërs (bedoeïenen) zijn te herkennen aan hun rood-witte hoofddoek met zwarte band er omheen (niet te verwarren met de zwart-witte hoofddoek van de Palestijnen). Verder zien we op straat van modern geklede vrouwen (maar niet te bloot natuurlijk) tot boerka's.

Ondanks het feit dat het volgens mij echt veilig is in Jordanië rond te reizen, krijgen we een eigen politieagent mee voor de hele reis. Een echte, mét uniform en pistool, maar wel van de toeristenpolitie. Hij reist de hele tijd mee in onze bus. Het is een schattig kereltje, en veel meer dan af en toe het verkeer voor ons regelen zodat onze bus er door kan, doet hij eigenlijk niet.

Jordanië is niet zo ver vliegen, maar we hebben toch een lange dag achter de rug als we om 2.00 uur 's nachts aankomen in ons hotel in Amman. We moeten namelijk vijf uur wachten op het vliegveld van Istanbul op onze vlucht naar Amman. De tijd wordt gedood met het drinken van een biertje, wat kletsen en door even van een van de vele massagestoelen op het vliegveld te 'genieten' (maar ja, wat verwacht je ook voor één Turkse lira = 30 cent).

De volgende ochtend meteen vroeg op, dus dat is even doorbijten en het Jordaanse ontbijt is even wennen. We gaan vandaag naar Jerash, een grote archeologische opgraving met veel Romeinse en Griekse invloeden (er beginnen me daar dingen te dagen van Griekse les vroeger, Ionische en Korinthische zuilen, hoe zat dat ook al weer). Ik heb deze vakantie weer een goedkoop parapluutje meegenomen tegen de zon. Hij komt van pas, want ondanks dat het niet zo heel heet is (het is tegen de dertig graden), brandt de zon toch behoorlijk en het is dus fijn om mijn eigen schaduw bij mij te hebben. We zitten hier trouwens op ongeveer 40 kilometer van Syrië. Bizar idee....

Daarna door naar de Dode Zee met uitzicht op Israël (West Bank). Er staat een buffet voor ons klaar met allemaal Jordaanse specialiteiten en daarna kunnen we de zoute zee in. Het is heel apart hoe je er blijft drijven door die 30% zout (al had ik al wel eens eerder in een zout bad gedreven). Je wordt echt omhoog geduwd. Enige jammere is dat je nog wel moeite moet doen om je hoofd uit het water te houden, want dat dode zeewater in je mond of ogen is geen aanrader schijnbaar. De Dode Zee ligt op het laagste punt van de aarde, ongeveer 420 meter onder zeeniveau. Dat wordt elk jaar ook nog eens lager, want de Dode Zee daalt elk jaar ongeveer een meter vanwege gebrekkige aanvoer van water door de rivier de Jordaan.

Vervolgens nog even relaxen bij een zwembad bij de Dode Zee, tussen de bikini's, boerkini's en waterpijpen en dan terug naar Amman. Wij slapen in West-Amman, het nieuwe gedeelte van Amman, de oude binnenstad ligt in Oost-Amman. Amman groeit als een tierelier natuurlijk door de grote hoeveelheid immigranten. De stad heeft allemaal zandkleurige gebouwen en ziet er uit zoals ik me steden in het Midden-Oosten voorstel en ze op het journaal zie. 's Avonds even met de taxi naar Oost-Amman om daar net zoals de locals te eten in een tentje dat Hashim heet. Een aanrader. Supersimpel eten, een plat rond brood op een stuk papier op tafel, bakjes met humus, falafel en nog een soort dip en eten maar. Er wordt natuurlijk geen alcohol geserveerd, maar we zijn inclusief drankje nog geen twee euro per persoon kwijt. Daarna nog even rondgelopen op een marktje om uiteindelijk op een groot plein met een echt Romeins theater uit te komen. De locals brengen daar ook hun avond door blijkbaar. Een van de mannen koopt ergens een plastic bal en voor we het weten wordt er gevoetbald en doen ook locals mee. Het gaat er wild aan toe en na niet al te lange tijd komt er een meneer met een walkietalkie die ze vraagt er toch maar mee op te houden.

Dan terug naar het hotel. Mijn taxigenoten en ik treffen een leuke Palestijnse taxichauffeur die honderduit vertelt over wat er te zien is in Jordanië en over de Palestijnen in Jordanië. Dit is al de tweede taxichauffeur die goed Engels spreekt (sowieso valt het me op dat veel mensen hier Engels kunnen spreken). Twee andere reisgenoten treffen het minder met hun taxichauffeur. Ze geven hem honderd dinar (= honderd euro) en verwachten wisselgeld, maar de beste man gooit de deuren op slot en racet er vandoor. Een andere reisgenoot verliest zijn telefoon uit zijn broekzak in een taxi. En tja, vindt dan maar eens die ene taxi terug....

Die avond zet ik mijn vakantietraditie voort: ik ga als eerste naar bed. De rest doet nog een drankje met de van het vliegveld meegenomen drank op een van de hotelkamers (want drank is soms lastig te krijgen in Jordanië).

De volgende ochtend gaat om zeven uur de wekker. We rijden via de bekende King's Highway, een toeristische route met heel mooie vergezichten, richting Petra. We hebben een tussenstop bij Mount Nebo. Dit schijnt de plek te zijn waar Mozes gestorven is nadat hij vanaf deze berg nog een blik had kunnen werpen op het Beloofde Land. Het land dat hij net niet bereikte na 40 jaar onderweg te zijn geweest (dit hebben ze mij verteld tenminste, want mijn bijbelkennis is echt nihil, dat merk ik maar weer eens...). Vanaf de berg kijk je inderdaad over de Dode zee richting onder meer Jerusalem (Jerusalem schijnt 'stad van de vrede' te betekenen, oh ironie....).

Een volgende tussenstop op weg naar Petra is het stadje Madaba, bekend vanwege het Pelgrimsmozaïek, de oudste landkaart van het Heilige Land. Onze politieagent regelt dat we een short-cut kunnen nemen naar de kerk waar dit op de vloer ligt. Dit mag eigenlijk niet, maar ja als onze politieagent het goed vindt... Helaas komen we tijdens deze short-cut een andere politieagent tegen. Die doet een beetje moeilijk tegen onze gids. Onze politieagent gaat een babbeltje maken met deze politieagent, en het is allemaal zo weer goedgepraat. Toch wel handig zo'n eigen politieagent.

Nadat de drankvoorraad vervolgens door sommige mensen is aangevuld in een drankwinkel, rijden we weer verder. We stoppen nog bij een enorm mooi uitzicht over de Riftvallei, bij Wadi Mujib. Tijdens mijn vorige vakantie in Kenia en Tanzania kwamen we die Riftvallei ook al tegen. Ik dacht toen dat die van Mozambique tot in Egypte liep, maar blijkbaar loopt de Riftvallei nog verder door naar het Noorden, tot in het noorden van Syrië. Daarna een korte tussenstop op een terras met een geweldig uitzicht over de vallei en echte Jordaanse koffie. Dat is Turkse koffie met gemalen kardemom. Leuk om een keer te proeven, maar not my cup of coffee. Ik denk daarna nog even dat het met die koffie op wel moet lukken om wakker te blijven in de bus, maar dat blijkt een illusie. Mijn ogen blijven om de haverklap dichtvallen. Gelukkig ben ik niet de enige die dat gebeurt. Elke keer als de gids weer begint te praten, begint hij met de zin 'Sorry to wake you up guys....'.

We lunchen bij een oud kruisvaarderskasteel in Kerak (ja, dat is waar ook, die zijn hier natuurlijk ook geweest!). Het ligt natuurlijk op een hoog punt om de omgeving in de gaten te kunnen houden (alweer een mooi uitzicht dus), en het waait er flink. Dan door richting Petra. We rijden door hele mooie stukken natuur, soms heel dor met hier en daar een oase, sommige stukken wat groener. Terwijl de zon begint onder te gaan, leggen we de laatste kilometers richting Petra af.

Ons hotel ligt tegen een steile helling aan. De entree en de receptie liggen op de zesde verdieping en de kamers op de lagere verdiepingen. Mooi uitzicht dus, maar wel verwarrend als je in de lift staat of in het trappenhuis bent. Je bent gewoon zo gewend dat je naar beneden moet voor de receptie dat je automatisch de verkeerde kant opgaat!

De volgende ochtend om 7.00 uur vertrekken we naar de ingang van Petra, een historische stad gebouwd door de Nabateeërs in een paar eeuwen voor Christus. Ik heb nog nooit zo'n hoge entreeprijs betaald (50 euro!) maar ik had gehoord dat het nog veel duurder zou zijn, dus eigenlijk viel het ook wel weer mee. In Petra zelf is het eerst een flinke wandeling naar de plekken die de moeite waard zijn. Je bent een uur aan het wandelen onder andere door een kloof (siq) om bij het eerste grote in steen uitgehouwen gebouw te komen, de Treasury. Je loopt in Petra heel veel, en klimt ook veel trappen op maar het is allemaal wel de moeite waard. We hebben geluk dat het 'maar' tegen de 30 graden is en waait. Rond deze tijd van het jaar is het eigenlijk altijd veel warmer. Ik weet niet of ik dan zo veel had kunnen wandelen, het is nu al zwaar. Mijn paraplu komt in ieder geval wel weer van pas maar overleeft het niet echt vanwege de soms harde wind.

Wat mij vooral bijblijft zijn de Treasury en de Monastery, twee enorm grote gebouwen uitgehouwen in de zandstenen bergen. Ook de bijzondere kleuren in de uitgehouwen rotsen vallen op. Soms lijkt er naast allerlei schakeringen rood, oranje en geel zelfs blauw tussen te zitten. We lopen nog naar boven naar een uitkijkpunt om vanuit daar op de Monastery te kijken. Net onder dit uitkijkpunt zit een uitgehouwen soort grot. Daar gaan we zitten om onze meegebrachte lunch op te eten.

Ik vind het op een gegeven moment wel genoeg geweest, het is 14.00 uur en we zijn al vanaf een uur of 07.30 aan het lopen. Mijn benen zijn moe! Ik ga samen met wat anderen een terrasje pakken terwijl sommigen nog een laatste uitkijkpunt opklimmen. Op het terras aan onze tafel zit onder andere een reisgenote die samen met een andere wat oudere vrouw mee is op deze reis, ik denk haar moeder. Die is al teruggegaan naar het hotel. Ik raak met haar aan de praat en vraag of ze met haar moeder aan het reizen is. Blijkt niet zo te zijn. Sterker nog, zij en die andere mevrouw zijn even oud! Oh... oeps... Wat ben ik blij dat ik niet aan de 'moeder' gevraagd heb of ze met haar dochter aan het reizen was (note to self: volgende keer even nadenken voor je je mond open trekt Kim!).

's Avonds in het hotel nog even een spelletje 'Who's the man' gespeeld. Helaas zit ik in het team met iemand die te eigenwijs is om een leesbril te kopen, maar die toch echt wel nodig heeft. Hij krijgt het niet voor elkaar te lezen wat er op het briefje staat, en de tijd tikt maar verder..... Wel hilarisch, maar geen aanwinst voor het team. Na het eerste spelletje verlaat ik het zinkende schip maar om lekker te gaan slapen.

De volgende dag kunnen we uitslapen! We vertrekken pas om 12.30 richting de woestijn. 's Ochtends dus nog even lekker aan het zwembad gelegen. Er waren reisgenoten die een ticket voor twee dagen hadden gekocht voor Petra (want maar 55 euro i.p.v. 50 euro) maar uiteindelijk maakt niemand daar gebruik van. Je moet echt een stuk lopen voor je echt in Petra bent, zodat je in één ochtend niet echt meer kan zien dan je de vorige dag al hebt gezien (ondanks dat er natuurlijk nog veel meer te zien is, want Petra is heel erg groot).

Nu op naar Wadi Rum. De woestijn in. We doen een jeepsafari van drie uur in de woestijn. Schijnbaar is hier ooit de klassieker Lawrence of Arabia opgenomen. De omgeving is in ieder geval geweldig mooi. We klimmen ergens een zandduin op. Jemig wat is dat zwaar als je zo ver wegzakt in het zand. Ik houd halverwege even een pauze om op adem te komen. Drie mannen gaan nog sandboarden ook. Het gaat niet echt hard naar beneden en het grootste nadeel is nog wel dat als je beneden bent, je dat board weer naar boven moet slepen. Niet te doen!

Dan door naar het bedoeïenenkamp waar we overnachten. Ik had gedacht dat we allemaal samen in één grote tent zouden slapen, maar het blijkt echt een camping te zijn. Er staan allemaal tweepersoonstenten met bedden en zelfs een badkamer in de tent (afgescheiden door een deken) en er is elektriciteit en stromend water! Niet echt back to basic en eigenlijk is dat wel een beetje jammer. Ook blijken er muggen te zijn. Ik dacht altijd dat er geen muggen konden zijn in de woestijn. Geen water betekent geen muggen toch? Maar niets is minder waar. Binnen no-time word ik twee keer gestoken en ik smeer me dus meteen maar helemaal in met Deet.

Helaas beginnen deze dag mijn darmen behoorlijk onrustig te worden. Ik blijf deze avond in de tent en ben dan ook wel weer blij met de voorzieningen die er zijn. Ik kan wel volop meegenieten van de muziek die er 's avonds gedraaid wordt. Van bedoeïenenmuziek tot André Hazes. Echt alles komt voorbij en blijkbaar is bijna iedereen, inclusief politieagent (!) aan het dansen deze avond.

Ik ben niet de enige die last heeft van zijn darmen en er is ook iemand die de hele nacht moet overgeven. Het is natuurlijk best gehorig al die tenten vlak bij elkaar met badkamers erin dus je kunt je de kakofonie van geluiden voorstellen in deze voor de rest stille woestijnnacht... Ik ben blij met mijn oordopjes en slaap lekker door die nacht. Wel ben ik vanaf die dag tijdelijk op het koekjesdieet, heb ik besloten. Da's wel zo veilig en ik heb ook eigenlijk geen zin om echt te eten.

Eén van de reisgenoten heeft die avond een beetje veel gedronken en is 's nachts opeens zijn paspoort kwijt. Lichte paniek dus. De nuchtere tentmaat die al in bed lag, helpt midden in de nacht mee overal zoeken, de goedzak. De niet zo nuchtere man weet niet meer in welke wc hij is geweest (er zijn ook wc's en douches buiten de tenten) dus alle wc's worden afgezocht met een zaklamp en ook alle andere plekken waar hij is geweest. Uiteindelijk blijkt zijn paspoort gewoon in zijn tas te zitten.... Strakke actie dus.

De volgende ochtend rijden we in een uurtje naar Aqaba aan de Rode Zee. We zien als we aan komen rijden dat Eilat (Israël) echt vlak naast Aqaba ligt naast een stukje niemandsland. We blijven hier nog anderhalve dag om wat te relaxen aan het strand. Naar het openbare strand gaan, schijnt geen aanrader te zijn voor Westerse vrouwen in bikini's. We gaan dus naar een privé strand. Met naast strand ook zwembaden, bars en een restaurant. Er rijdt een shuttle busje om ons te halen en te brengen, dat is goed geregeld. Genoeg parasols bij de bedjes dus we kunnen lekker in de schaduw liggen. Dat is wel nodig ook. Het is hier tegen de 40 graden. Een middagje lekker relaxen dus, en daarna.... voetbal kijken!

Het is vrijdag 13 juni, de verjaardag van mijn zus en de dag dat Nederland tegen Spanje speelt. De meesten van ons hebben wat oranje spullen meegenomen op reis en iemand heeft zelfs een vlag meegenomen die wordt opgehangen in de kroeg waar we de wedstrijd kijken. Het wordt 5-1 dus we hebben een geweldige avond. In zijn enthousiasme slaat een reisgenoot een andere reisgenoot een bloedneus na een doelpunt. Verder willen zelfs het personeel en enkele locals onze driekleur op hun wangen of armen geverfd hebben. De paar Spanjaarden in de kroeg moeten het zwaar ontgelden natuurlijk. Nadat de wedstrijd is afgelopen en de kroeg dicht gaat, blijkt er eigenlijk niet zo veel te doen in Aqaba. We proberen nog een club binnen te komen in het Hilton hotel al lijkt het mij dat onze oranje uitdossing en vakantiekleren niet zo goed zullen passen bij de kledingstijl van de mensen die daar komen. Uiteindelijk komen we ook niet binnen omdat een van de mannen slippers draagt.

Voor de wedstrijd begint, is een van de reisgenoten behoorlijk aan het trillen, eigenlijk meer aan het schudden. Hij is wat warrig, voelt tintelingen en kan ook niet goed uitleggen wat er met hem aan de hand is. Uiteindelijk wordt hij door ons naar bed gestuurd met een grote fles water en wat ORS. Geen Nederland-Spanje voor hem dus. Waarschijnlijk was hij uitgedroogd want hij trekt na het drinken van veel water alweer redelijk snel bij. Zie hier maar weer eens het belang van genoeg water drinken in de warmte.

De volgende dag nog even een rondje gelopen in Aqaba (de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er niet heel veel te beleven is) en even op het openbare strand gelopen. Ik denk dat wij daar inderdaad niet rustig heen hadden kunnen gaan. Alleen maar locals met veel kleren aan in het water....

's Middags dus nogmaals naar het privéstrand. Lekker relaxen (en ook nog even gesnorkeld met de snorkel van een reisgenoot bij het koraalrifje aan het strand) voordat we de lange reis terug beginnen. Lang omdat we al om 00.30 uur vertrekken uit Aqaba om in een uur of vier naar Amman te rijden, om daar om 07.00 uur het vliegtuig te te pakken en over te stappen in Istanbul om uiteindelijk om 13.40 in Nederland te landen. We slaan dus een nachtje over. We vertrekken uiteindelijk iets eerder uit Aqaba omdat de vrouw van onze chauffeur Achmed op dat moment in Amman aan het bevallen is van zijn derde kind. We proberen om 00.00 te vertrekken, maar niet iedereen heeft dat bericht mee gekregen. Dus het wordt toch nog bijna half één. Achmed rijdt in een behoorlijk tempo (120 km per uur met een grote bus) richting Amman. Bij een stop onderweg trakteert hij ons op koekjes omdat zijn vrouw ondertussen bevallen is. Als we bijna in Amman zijn, ziet hij ook nog een van de vele drempels in de weg over het hoofd waar we dus in volle vaart over heen denderen. Het was me het ritje wel....

Dan resteert alleen nog de vlucht naar huis via Istanbul. Ik heb geluk in het vliegtuig. Ik vroeg om een window seat, en ik kreeg: een window seat bij de nooduitgang. Op beide vluchten. Ik heb serieus nog nooit zoveel beenruimte gehad. Als ik mijn benen recht vooruit steek, heb ik nog 50 centimeter over. Wat een luxe. Bij ons zitten twee hoge omes van de katholieke kerk aan hun kleding te zien. Een van de twee zit naast mij en scrollt met zijn mobiel door wat foto's heen en ik zie foto's van hem, handenschuddend met de paus. Ons vliegtuig zal dus wel niet neerstorten dan, toch? Ook zit er een Nederlands team van een of andere sport in ons vliegtuig (te herkennen aan hun oranje NL shirts). Wij herkennen niemand en er wordt al iets gegrapt over paralympics. Maar het blijkt het Nederlandse handboogschietteam te zijn. Een deel van hun team heeft de dag ervoor nog goud gehaald ook op het WK in Turkije.

Nou, dat was het dan weer. Weer een ervaring rijker! Heel bijzonder om in het Midden-Oosten te zijn. We hebben enorm geboft met het weer, het was minder warm dan normaal en blijkbaar hadden we ook erg goed zicht (dat zei de gids in ieder geval, blijkbaar kan je vaak niet zo ver kijken). De Jordaniërs waren erg vriendelijk. Fijn was ook dat ze echt niet opdringerig zijn. Nee is gewoon nee, ze blijven niet aandringen om iets te verkopen bijvoorbeeld. Het was wel een korte vakantie voor mijn doen (eigenlijk waren we maar zes dagen echt in Jordanië) maar Jordanië is ook niet zo groot, al weet ik zeker dat er nog mooie dingen te zien zijn die wij gemist hebben...

Ondertussen heb ik mijn volgende grote reis alweer geboekt. Naar Ecuador en Galapagos in oktober 2014. Iets om naar uit te kijken dus! Tot de volgende keer!