Deel III van de Maya-route en De Terugreis

Ok, ik waarschuw maar vast, dit laatste verhaal is behoorlijk lang. Maar ja, als je daar klachten over hebt, dan verwijs ik je door naar Arke(no)fly!

We waren de vorige keer geëindigd bij het meer van Atitlán.

De tweede dag bij het meer van Atitlán gaan we met een groepje naar het Nationale Reservaat daar. We zien een paar neusberen die er heel schattig uit zien, erg nieuwsgierig blijken te zijn en heel dichtbij komen. Leuk voor de foto, maar ze hebben nogal scherpe klauwen dus ik blijf toch maar wat uit de buurt. We lopen een stuk de jungle in langs een wandelroute. Dat duurt iets langer dan gepland want ik loop voorop (fijn alle spinnenwebben weghalen, blijkbaar zijn we die dag de eersten) en ik neem blijkbaar ergens een verkeerde afslag. Oeps, maar ja moet iedereen ook maar niet blind achter mij aan kachelen....

Die middag gaan we met een bootje naar het dorpje San Juan waar we bij mensen thuis gaan slapen. De bedoeling is: een leuke bijverdienste voor het gastgezin en leuk voor ons om te zien hoe zij leven. Bij het gastgezin komt het wel heel goed uit dat ik Spaans spreek. Daardoor kunnen mijn kamergenootje en ik leuke gesprekken met ze voeren terwijl anderen met hun gastgezinnen amper een woord kunnen wisselen. Ik word tijdens deze reis trouwens vaker als tolk gevraagd als de reisleidster er niet is. Soms word ik ook voor de reisleidster aangezien bij restaurantjes. Mijn kamergenootje zegt dat ik dan moet zeggen dat ik inderdaad de reisleidster ben, omdat ik dan gratis eten krijg. Maar ik ben daar toch te eerlijk voor....

Het gastgezin heeft twee schattige kindjes van twee en drie jaar oud. Die van drie is heel erg druk en haar ouders hebben hun handen vol aan haar. Haar moeder vertelt me dat de favoriete drankjes van het meisje mineraalwater en koffie zijn. Juist. Koffie. Heb haar toch maar verteld dat ze daar wel eens druk van zou kunnen worden.

De vader van het gezin leidt ons rond in het dorpje. Hij neemt ons onder andere mee naar 'n winkeltje waar ons verteld wordt wat ons Guatemalteekse sterrenbeeld is. Ik ben een 'Aj' en heb visioenen in mijn dromen, wordt mij verteld. En ik zorg voor nakomelingen. Juist.

Mijn kamergenootje heeft yahtzee meegenomen dus 's avonds, als we toch een beetje uitgepraat zijn, gaan we yahtzeëen met vader en moeder. De volgende ochtend na een echt Guatemalteeks ontbijt, inclusief bonen en tortilla's natuurlijk, verlaten we ons gastgezin om door te rijden naar Antigua. De bus lijkt gerepareerd want die vieze uitlaatgasgeur van de eerste dag is verdwenen. We maken een tussenstop in Chichicastenango bij een indianenmarkt. Er lopen hier in Guatemala heel veel mensen, met name vrouwen, nog in klederdracht die in elk dorp weer anders is. Maar na drie jaar in Staphorst te hebben gewerkt, kijk ik natuurlijk nergens meer van op :).

Tegen de avond komen we aan in Antigua. Wat een leuk stadje weer! Het was ooit de hoofdstad maar na de zoveelste aardbeving (1773) hadden ze geen zin meer om de boel weer op te bouwen en toen hebben ze de hoofdstad verhuisd naar Guatemala City. Antigua is een poos geleden weer helemaal herontdekt en veel oude koloniale gebouwen zijn gerestaureerd. Van sommige is alleen de voorkant gerestaureerd, daarachter liggen nog de puinhopen van die laatste grote aardbeving maar het ziet er allemaal heel mooi uit. Er is trouwens de nacht dat we bij het gastgezin sliepen ook een aardbevinkje geweest (door heen geslapen) en toen we in de bus zaten was er een aardbeving van 5.5 op de schaal van Richter op minder dan 50 km afstand (niks van gemerkt want we zaten in een oude bus op een hobbelweg).

De volgende ochtend gaan we met een deel van de groep de vulkaan Pacaya beklimmen Daarvoor moeten we heel vroeg op, 03.45 uur! Deze vulkaan is in 2010 voor het laatst uitgebarsten en je ziet die lavastroom nog liggen en ook de lavastromen van een uitbarsting in de jaren '70. We rijden er naar toe en rond 06.00 uur beginnen we te lopen. We moeten in totaal 2,5 uur berg op lopen. Ik doe dus lekker rustig aan samen met nog twee mensen die net als ik eerder in de bergen hebben gelopen. Wij weten dat dat de beste tactiek is. Het lopen gaat op sommige stukken best lastig omdat er een dikke laag gruis ligt waar je op weg glijdt. Maar we redden 't allemaal naar de krater waar volop rook uit komt en het behoorlijk hard waait. Het uitzicht is fantastisch want in de verte zie je nog meer vulkanen liggen. Dat gruis is op de weg naar beneden nog verraderlijker. Bijna iedereen valt een of meer keer. En dat puimsteen mag dan heel licht zijn, het is wel hard! Een gaat er onderuit en schuift één meter door en heeft dus z'n arm open liggen.

De gids voor die tour vertelt ons tijdens het ontbijt, als we de vulkaan al half af zijn, dat we eigenlijk niet echt bij de krater hadden mogen komen. Enkele weken geleden is namelijk geconstateerd dat deze vulkaan wat onrustiger werd. Fijn dat 'ie ons dat pas vertelt als we er al weer af zijn. Een andere groep die we tegenkomen gaat inderdaad niet verder dan halverwege. De gids zegt dat we daarom ook zo vroeg gingen, zodat eventuele andere groepen niet zouden zien dat wij wel naar de krater gingen. Er komt op meerdere plekken rook uit de grond. Het is op sommige plekken zo heet dat we zelfs marshmallows kunnen roosteren. Dat laat de gids zien met zelf meegebrachte marshmallows die hij op een stokje prikt. Die zijn binnen no-time helemaal heet en gesmolten (yummie). Ik zoek later in een internetcafétje na of het echt gevaarlijk was daar boven op die Pacaya, maar dat valt volgens mij hartstikke mee.

Terug in Antigua lopen we een paar uurtjes door de stad, daarna snel eten en weer door naar het volgende evenement: 's avonds een vulkaan die lava spuwt bekijken! Om daar te komen eerst een half uur met de bus en daarna staand in een soort veewagen een koffieplantage door om wat beter zicht te hebben. We worden goed door elkaar gehutseflutst maar uiteindelijk zien we waarvoor we kwamen, de vulkaan Fuego (hoe toepasselijk). Het is wel van grote afstand, maar we zien 'm duidelijk oranje oplichten af en toe en we zien zelfs een kleine explosie waarbij er dingen de lucht in schieten.

Helemaal kapot na deze overactieve maar mooie dag, duiken we ons bedje in om vervolgens om 4.30 uur weer op te staan. Op naar El Salvador! De grensovergang is heel rustig vergeleken met die tussen Mexico en Guatemala. Daar was een dorpje met markt óp de grensovergang, hier gewoon een stukje niemandsland. In El Salvador zien we niemand in klederdracht. Dat schijnt te komen door het dictatoriale bewind dat er jarenlang heeft geheerst en de burgeroorlog die er heeft gewoed. El Salvador is ook duidelijk nog niet echt ingesteld op toeristen maar dat maakt het juist ook wel leuk.

Onderweg naar het hotel bezoeken we de belangrijkste en grootste Maya-ruïne van El Salvador (maar deze is heel ieniemienie vergeleken met Mexico) en we bezoeken het Pompeï van El Salvador. Een oud Maya-dorpje dat in 640 na Christus onder meerdere lavastromen terecht is gekomen. Het verschil met Pompeï is dat de bewoners van dit dorpje wel op tijd weg konden komen.

De volgende dag weer een overvol programma op ons eigen verzoek. Eerst met een 4x4 de bergen in door koffieplantages en sinaasappelboomgaarden. Helaas zien we het mooie uitzicht richting Stille Oceaan niet omdat het heel erg mistig is. Daarna in de 4x4 door naar de Stille Oceaan. De reisleidster heeft daar voor ons een huis gehuurd met zwembad (hotels aan zee zijn er daar niet vanwege het niet gewend zijn aan toeristen) . Er hangen hangmatten voor de relaxmomentjes en ik ga voor de 2e keer in m'n leven surfen op de golven. Ik kan mijn oude record van vijf seconden blijven staan op het surfboard helaas niet verbreken. Wel weet ik weer hoe zwaar het is. We hebben betaald voor een uur maar na drie kwartier houd ik het voor gezien. Daarna 's avonds nog een kampvuurtje op het strand en lekker eten, gemaakt door een ingehuurde kok.

De dag erna rijden we via Guatemala door naar het dorpje Copán in Honduras. Ik ga daar 's middags met drie anderen tokkelen, een zogenaamde canopy tour. Dat zijn in dit geval 16 ziplines waarlangs je naar beneden tokkelt. De hoogste is 150 meter boven de grond. Om er te komen moeten we achter in een 4x4-truck over een hobbelweg. Een hobbel is zo groot dat ik van m'n zitting schiet en op schoot bij een van de medewerkers beland (waar ik ook bijna niet meer af kom omdat de jeep zo steil omhoog rijdt).

De volgende dag gaan we naar Maya-ruïnes bij Copán. De exacte details kan ik me niet meer herinneren maar er vlogen wel papegaaien rond. Een beetje Maya-ruïnes overdosis gehad?

Vanuit Honduras rijden we vervolgens weer terug naar Guatemala. Daar zitten we een nachtje in een jungle lodge bij de Rio Dulce, dus aan het water. Veel wild is er niet, wel veel muggen. Ik ben weer zwaar de sjaak. Het is niet eerlijk: het is net donker, ik ben ingesmeerd met Deet en heb gewoon m'n kleren aan. De reisgenoot die naast mij zit, heeft alleen een zwembroek aan en is niet ingesmeerd. Ik word door m'n kleren heen gestoken en hij helemaal niet!

De volgende dag scheuren we met een boot het grootste meer van Guatemala over (het meer van Izabal, 48 bij 24 km). We kijken wat rond in de mangrovebossen (er schijnen ook zeekoeien in het meer te zitten, maar die zien we helaas niet) en varen door naar Livingston. Een dorpje aan zee waar een Caribische sfeer hangt. Er wonen namelijk veel Nigerianen omdat er ooit twee slavenschepen gestrand zijn daar in de buurt, dus we zien weer 'ns wat anders dan afstammelingen van Maya's.

Daarna rijden we door naar Flores een klein eilandje in het meer van Petén Itza. We zien er vrij weinig van aangezien het al donker is als we er aankomen. Ook de volgende ochtend is daar geen tijd voor want we vertrekken al weer om 5.00 uur. Lekker relaxed joh, vakantie...

We gaan weer naar oude ruïnes kijken. Maar deze zijn extra leuk wat ze liggen in een National Park (Tikal). De brulapen geven weer een concert als we aankomen en ik zie op 'n gegeven moment twee toekans. Mijn dag is helemaal goed want toekans stonden op mijn wenslijstje voor deze reis. Vlak voordat we weg moeten, zien we nog een stel Maya nakomelingen in klederdracht die een of andere ceremonie uitvoeren waarbij er een vuur gestookt wordt voor een grote piramide en daar van alles in gegooid wordt, o.a. kaarsen, bier, brood, sterke drank. Ook de mensen die er werken staan te kijken en weten niet wat ze aan het doen zijn.

Daarna door naar Belize, de zoveelste grensovergang. We rijden eigenlijk alleen maar door Belize heen en overnachten er om terug in Mexico te komen. In Belize is Engels de voertaal, al spreekt iedereen er volgens mij ook wel Spaans. Ook hier zijn de gevolgen van de slavenhandel goed te zien aan de mensen op straat. Ik wist trouwens helemaal niet dat Belize pas in 1981 onafhankelijk is geworden van de Britten!

In het dorpje San Ignacio waar ons hotel staat, is niet veel te doen, al helemaal niet omdat het zondag is. De volgende dag rijden we door en de lokale gids die verplicht mee moet in de bus, moet een verhaal vertellen over Belize. Helaas is het grootste gedeelte niet te verstaan en hij heeft er zelf ook niet echt zin in. Beetje gênante vertoning eigenlijk.

In Mexico slapen we twee nachten in Puerto Morelos. Een heel klein, rustig maar wel toeristisch dorpje. Er is 's avonds niet zoveel te doen daarom besluiten we de dag erna naar Playa del Carmen te gaan. Maar eerst gaan we 's ochtends snorkelen. De zee is behoorlijk onrustig dus ik vind het helemaal niet erg dat we hier verplicht met een reddingsvest moeten snorkelen anders zou het wel heel vermoeiend zijn. Ik vind het zelfs zo fijn dat ik mij heb voorgenomen als ik nog een keer ga snorkelen, weer een reddingsvest aan te doen. Het koraal is helaas heel erg bruin en niet mooi gekleurd. De visjes zijn zoals altijd wel weer mooi om te zien.

Aan het eind van de middag gaan we met een taxibusje naar Playa del Carmen. Übertoeristisch, alles is geprijsd in pesos, dollars en euro's, iedereen kan er Engels, maar er is tenminste wel wat te doen! Lekkere mojito aan het strand en daarna eten. Vervolgens aan het strand onder het genot van een drankje nog naar een leuk Cubaans bandje luisteren met als zanger een zeer jonge look-a-like van Barack Obama. De volgende dag nog een paar laatste uurtjes genieten van het zwembad bij het hotel en dan op naar het vliegveld...

De Terugreis

Ja, normaliter houdt hier het verhaal ongeveer op. Maar er kwam nog een ongeplande verlenging!

We gaan rond 12.00 uur naar het vliegveld. Alles gaat nog volgens plan en we zitten in het vliegtuig om op tijd te vertrekken rond 15.30. Maar dan blijven we wel erg lang op de startbaan staan. Op een gegeven moment zegt de gezagvoerder dat ze een foutmelding krijgen en dat daar naar gekeken moet worden. We gaan weer van de startbaan af. Er komen technici naar het vliegtuig en die gaan druk aan de slag. Na ongeveer twee uur krijgen we allemaal een glaasje water. Ze denken eerst dat er alleen een zekering vervangen moet worden. Maar als dat gebeurd is, en wij allemaal weer zitten, riemen vast, en het vliegtuig weer gestart wordt, dan krijgt de crew een telefoontje. Aan het gezicht van de steward zie ik al dat het niet goed zit, hij kijkt niet blij en dat is een understatement. Even later krijgen ook wij het nieuws: de foutmelding blijft opkomen. Ondertussen heeft iemand gedreigd de piloot in elkaar te slaan (waarom??) en een vrouw heeft hard lopen gillen waar kleine kinderen bij zaten die vervolgens begonnen te huilen. Zucht. De gezagvoerder roept vervolgens om dat als mensen zich niet kunnen gedragen de Mexicaanse politie wordt ingeschakeld, en dat je toch beter niet met de Mexicaanse politie in aanraking wilt komen want die zijn niet zachtzinnig (ok, ook dit is niet echt een handige opmerking...). We mogen ondertussen wel het vliegtuig eindelijk uit, maar pas tegen 20.00 uur wordt besloten dat er een hotel voor ons geregeld wordt omdat het wat langer gaat duren om het vliegtuig te repareren.

Dan komt het volgende probleem. Wij hebben bij de douane allemaal een immigratieformulier in moeten leveren. Dat formulier moet nu aan het grootste deel van de 283 passagiers teruggegeven worden (sommigen zijn al in Cuba ingestapt dus die hoeven niet, die moeten een nieuw immigratiefomrulier invullen). De Mexicanen zijn daar niet zo handig in en de crew van het vliegtuig is al naar het hotel om hun rust te pakken zodat ze de dag erna vroeg mogen vliegen. Ik bied nog aan om de namen te gaan voorlezen (aangezien zij ze niet kunnen uitspreken) maar ze willen dat iedereen in vier rijen gaat staan, elke 10 rijen stoelen in het vliegtuig in één rij. Ik mag dat met een microfoon uitleggen aan alle passagiers. Maar dat werkt niet als je met 283 man allemaal op één hoop staat. Sommige mensen beginnen te schreeuwen tegen de Mexicanen. Uiteindelijk nemen de Nederlanders het over en gaan namen omroepen.

Tegen 21.30 zijn we eindelijk klaar om richting hotel te gaan. We hebben dan nog steeds alleen maar een glaasje water gehad. Er zijn meerder gezinnen met kleine kinderen aan boord. Sommige mensen zaten al vanaf Cuba in het vliegtuig en hadden hier een tussenstop. Die hebben dus na het ontbijt helemaal niets meer gehad want dat uurtje tussen Cuba en Mexico wordt geen eten geserveerd door Arkefly. Wat ontzettend slecht geregeld zeg!

We worden naar een enorm luxe 5 sterren all inclusive hotel gebracht. Het Riu Palace Peninsula in Cancún. Ze zeggen dat we de volgende ochtend om 08.30 meer horen over wat er nu gaat gebeuren. Ik check snel in samen met mijn kamergenootje en ga dan meteen eten want ik heb HONGER. Die koffer naar boven, dat komt later wel. We horen al van medereizigers dat de kamers heel luxe zijn en er een jacuzzi in staat. En jawel, dat geldt ook voor onze kamer!! Meest luxe hotelkamer waarin ik ooit heb gezeten. Kamergenootje en ik maken foto's van onszelf in de kamer met jacuzzi. 's Avonds nog even een cocktailtje en dan toch maar slapen want dat lange wachten was toch wel vermoeiend en morgen hebben we een lange reis voor de boeg.

Zo ging het ongeveer de volgende dag.
Om 08.30: wordt ons verteld dat het vliegtuig gerepareerd is en dat de gezagvoerder op weg is naar het vliegveld om het vliegtuig te testen, ze weten dus nog niets, om 09.30 uur horen we meer.
Om 09.30: de gezagvoerder is net aangekomen op het vliegveld, dus ze weten nog niets, om 10.30 uur horen we meer.
Om 10.30: de gezagvoerder heeft net toestemming gekregen om te testen, dus ze weten nog niets, om 11.30 uur weten we meer.
Om 11.30: groen licht. Het vliegtuig is driemaal getest en heeft deze testen 100% doorstaan!

Snel uitchecken en in de bus, op naar het vliegveld. De rij in voor het inchecken, de rij in voor de douane, de rij in voor het boarden, het vliegtuig in, we rijden de startbaan op, en dan staan we opeens weer heel lang stil. De stewardessen krijgen weer een telefoontje. De steward die dicht bij mij zit, had denk ik de dag ervoor mijn opmerking gehoord dat ik aan zijn gezicht al zag dat het niet goed zat. Hij kijkt tijdens het telefoontje heel strak de andere kant op. Maar hij begint te fröbelen met zijn hand en met zijn voet op de vloer te tikken. Weer geen goed nieuws dus. En jawel, ongeveer 10 minuten later, krijgen ook wij te horen dat het niet goed zit. Nu wordt wel heel snel het besluit genomen dat we naar het hotel terug moeten. Ik baal ondertussen wel flink, want ik weet nu zeker dat ik het verjaardagsetentje voor mijn vaders 65e verjaardag met mijn familie ga missen. Nu ook weer moeten de immigratieformulieren teruggegeven worden, nu aan alle 283 passagiers, want ook de mensen die in Cuba waren ingestapt zijn nu officieel in Mexico geweest. De Mexicanen beginnen zelf weer met uitdelen, maar dan worden we al snel naar een afgesloten aparte ruimte gebracht (waarvan het plafond deels is ingestort!) en daar kunnen we weer zelf onze namen omroepen. Gaat toch sneller. De twee piloten komen nog even langs om tekst en uitleg te geven over wat er nu gaat gebeuren en dat is toch wel fijn. Uiteindelijk duurt het toch weer vijf uur voordat we weer terug zijn in het hotel.

Terug in het hotel dus. Dit keer nemen veel mensen een eenpersoonskamer, ook ik, want daar wordt hier natuurlijk helemaal niet naar gekeken. Hadden we de eerste keer niet bedacht. 's Avonds is er een Michael Jackson show om ons te vermaken. Ik wil 's nachts om 01.00 uur mijn vader bellen om te zeggen dat ik niet bij zijn verjaardagsdiner kan zijn (daar rekenen ze maar liefst 6 dollar per minuut voor, de afzetters!) omdat het dan een beetje schappelijke tijd is in Nederland. Ik wil vanuit mijn kamer bellen, maar dat lukt niet. Ik bel de receptie. Die zegt dat ze de telefoons van onze kamers geblokkeerd hebben omdat we niet officieel geregistreerd staan. Ik vraag of ik dan vanaf de receptie mag bellen. Nee, dat mag niet. Dat kan pas weer vanaf 07.00 uur 's ochtends! Überchagrijnig loop ik naar beneden naar de bar die 24 uur per dag open is en waar ook internet is (voor maar liefst 10 dollar per uur, de afzetters!). Snel even zusjelief per mail vragen of zij alsjeblieft papa kan bellen om te zeggen dat ik er die avond niet bij ben.

Om 09.30 hebben we weer een bijeenkomst. We horen van medereizigers dat in de Telegraaf staat dat we die nacht, Nederlandse tijd zullen vliegen (en die krant blijkt het uiteindelijk nog bij het rechte eind te hebben ook!). Maar onze hostessen weten nog helemaal van niets. Zij houden nog vol dat er én geprobeerd wordt om het vliegtuig te repareren door monteurs die uit Nederland komen en dat tegelijkertijd geprobeerd wordt een extra vliegtuig te regelen (ook dat blijkt helemaal niet waar te zijn). Ze zeggen om 17.00 uur meer te weten maar of we wel even al om 12.00 uur uit willen checken. Als de hostess dat zegt beginnen mensen hard te roepen dat ze dat toch echt niet gaan doen. Een andere hostess grijpt in en zegt dat ze bezig zijn om met het hotel en Arke te regelen dat we in de kamers kunnen blijven (volgens mij verzint ze het ter plekke, maar ok). Een kwartiertje later laten ze weten dat we in de kamers kunnen blijven. Iedereen moet wel in het resort blijven voor het geval er eerder dan 17.00 uur nieuws zou zijn.

Ik besluit maar van deze dag te gaan genieten en ben allang blij dat we niet weer elk uur moeten komen opdraven om te horen dat er geen nieuws is. We gaan lekker tussen het zwembad en de zee in liggen. Er is een heel erg actief animatieteam op het resort. Om 10.00 uur beginnen ze met yoga, daarna een zogenaamde 'navy seal training' (die is volgens de instructeur wel zwaar voor vrouwen, maar daar trek ik me niks van aan, later heb ik er enorme spierpijn van natuurlijk), salsales en aquarobics. Ik stort me vol overgave overal in, je moet toch wat in zo'n resort. Tijdens de lunch horen we om 13.30 uur via een andere reisgenoot dat er om 13.00 uur een bijeenkomst is geweest en dat we opeens om 15.00 uur uit het hotel gaan vertrekken want we kunnen met een nieuw vliegtuig naar Nederland!

Het blijkt niet echt een nieuw vliegtuig, want degenen die met dit vliegtuig zouden vliegen, die zitten vervolgens vast in Cancún (we zien een aantal van deze reizigers, die in Cuba zijn opgestapt, op het vliegveld, zij krijgen wél bonnen om eten te halen!). Ook blijken acht mensen de vertrektijd van 15.00 uur helemaal niet meegekregen te hebben, wat ik niet raar vind. Wij zaten met een groep gewoon op het resort en hadden er ook helemaal niets van meegekregen. Het was dat wij met een grote groep reizen en dat reisgenoten het wel gehoord hadden. Die acht, die zijn waarschijnlijk keurig om 17.00 uur op komen dagen en hebben toen te horen gekregen dat wij al allemaal weg waren. Ongelofelijk!

Maar anyway, 51,5 uur na de geplande vertrektijd gaan we eindelijk vliegen. Er stijgt een luid applaus op in het vliegtuig op het moment dat we daadwerkelijk zijn opgestegen!

Zo, en dit was dan het wat aparte einde van deze reis. De reis naar Borneo eindigde ook al met een spannend verhaal op het vliegveld. Ik wil daar toch geen gewoonte van gaan maken eigenlijk, zijn geen relaxte einden van vakanties. Ik beloof bij deze wel plechtig de 600 euro schadevergoeding, die ik wel ga krijgen daar ga ik van uit, weer te investeren in een nieuwe reis!

Volgende reis: China, in januari 2013 in drie weken van Peking naar Hong Kong, gewoon weer met de rugzak op samen met Antoinette!