San Cristóbal en omstreken en eerste dag Guatemala

Je bent een nakomeling van de Maya´s die in Chamula woont (dorpje vlakbij San Cristobál de las Casas). Je gaat naar de kerk en je neemt mee:

1) kaarsjes in verchillende kleuren (afhankelijk van wat je wilt vragen aan je favoriete heilige);
2) een flesje Coca Cola;
3) een flesje zeer sterke drank (pox genaamd);
en optioneel:
4) een levende kip;
5) de plaatselijke medicijnman.

Jawel, naar de kerk gaan, gaat hier iets anders dan in de normale katholieke kerk. Ze hebben van de katholieken overgenomen wat ze leuk vonden en de rest doen ze gewoon op hun eigen manier. Ten eerste ziet de kerk er van binnen compleet anders uit. Er liggen overal pijnboomnaalden op de vloer (daar loopt iedereen overheen, dus het ruikt er lekker), er staan geen stoelen of bankjes. Het is er druk, hele gezinnen zitten op de vloer met brandende kaarsjes. Overal staan bloemen. Ze vereren Johannes de Doper en niet Jezus Christus (want Johannes doopte immers Jezus en Johannes is dus belangrijker, bovendien is het mooi meegenomen dat ze daarmee de Spanjaarden konden pesten). De kerk is 24 uur per dag open, je kunt er dus altijd binnenlopen. De sfeer binnen is heel bijzonder en indrukwekkend. We mochten er absoluut geen foto´s maken, want ze geloven dat die een deel van hun ziel afnemen.

Het ritueel in de kerk gaat als volgt. Je maakt een stukje van de vloer naaldenvrij. Je steekt veel kaarsjes aan en zet die op de vloer. Vervolgens ga je in gesprek met Johannes of een heilige. Als je ziek bent dan kun je de medicijnman meevragen en dien je een levende kip mee te nemen. De medicijnman gaat met de levende kip langs je lichaam. De bedoeling is dat de ziekte in de kip terechtkomt. Af en toe voelt de medicijnman aan je pols om te kijken of het al zo ver is. Als dat zo is, dan wordt de kip de nek om gedraaid (die kip kan je natuurlijk niet meer eten, want daar zit de ziekte in, de kip wordt dus ergens begraven). Vervolgens drink je in één keer een flesje Coca Cola leeg en laat daarna een flinke boer om daarmee de slechte geesten je lichaam uit te werken. Om het geheel af te maken neem je daarna een shotje Pox.

Wat geweldig om dat allemaal te zien! Het Vaticaan schijnt er minder blij mee te zijn dat dit in een oorspronkelijk katholieke kerk gebeurt.

Het leven in het dorpje Chamula is behoorlijk ander dan in de stad San Cristóbal waar ons hotel staat. In Chamula kan je geen Romeo en Julia spelen, want ´intermarriage´met iemand uit een ander dorp is over het algemeen niet toegestaan. Je wordt dan het dorp uitgebonjourd en kan vertrekken naar San Cristóbal, waar wel alles mag. Op het kerkhof zie je aan de kleuren van de kruizen (let wel: geen katholieke kruizen, maar Maya-kruizen) of het een kind is dat er ligt (wit) een oudere (zwart) of iets daartussen in (groen of blauw). Toen wij er waren werden net door allerlei families graven opgeknapt (vrij maken van onkruid en pijnboomnaalden eroverheen) omdat Allerheiligen er aan zit te komen op 2 november. Dan brengen alle families de dag op het kerkhof door en vieren daar zelfs feest.

Als we in San Cristóbal zitten gaan we ook een ochtend naar de Cañon del Sumidero. Een diepe kloof (diepste punt is 1.000 meter) met een rivier waar we twee uurtjes gaan varen. We zien heel veel grote krokodillen en ook grote hoeveelheden pelikanen, aalscholvers, aasgieren en reigers. Ook hier zien we weer iets heel bijzonders. De Mexicanen doen namelijk aan Kamikaze-schoonspringen. Er staan twee heel erg hoge duikplanken aan de oever (die vijf meter van waar ik van ben gesprongen was er niets bij). Daar kun je dus van af springen in diezelfde rivier waarin wij net allemaal krokodillen hebben gezien....

Onderweg naar die Cañon ´s ochtends vroeg zie ik langs de weg in de bergen een bord met de tekst "voertuigen zonder rem rode streep volgen". ´Voertuigen zonder rem mogen die in de bergen rijden?´, vraag ik mezelf af met mijn nog wat slaperige hoofd. Maar het blijkt natuurlijk te zijn voor voertuigen waarvan de rem kapot is gegaan (ja, en da´s inderdaad niet handig in de bergen). Die moeten de rode streep volgen op de weg, en die rode streep leidt ze naar een grote grindbak naast de weg. Er wordt nog gebruik van gemaakt ook, dat is duidelijk te zien aan de sporen in de grindbak!

San Cristóbal zelf is echt een leuk stadje met veel leuke restaurantjes en zelfs een paar barretjes zodat we zelfs nog kunnen dansen op salsa muziek. Het is er wel wat koeler want het ligt op iets meer dan 2.000 meter hoogte. ´s Avonds is een lange broek en een trui dus wel nodig.

Na drie nachten verlaten we San Cristóbal. We gaan op weg naar Guatemala! Onze grote, fijne bus met airco en met stoelen waarvan de leuning naar achteren kan, moeten we helaas achter laten bij de grens. Nadat we met een taxi de grens over zijn gegaan, stappen we in onze nieuwe bus. We waren al gewaarschuwd dat die iets minder luxueus zou zijn. En dat is ook echt zo. Hij rammelt wat meer, is veel kleiner en de bus ruikt naar uitlaatgassen die door het tapijt op de vloer de bus in lijken te komen (ik laat mijn raampje dus maar open). Vlakbij mijn stoel is de vloer ook erg warm door de motor, maar dat is dan wel weer lekker omdat het eigenlijk best koud is op een gegeven moment. Ik had er bij mijn kledingkeuze die ochtend namelijk niet echt rekening mee gehouden dat we op 3.500 meter hoogte zouden komen. Bovendien begint het dan ook nog enorm te regenen en we rijden de mist in. Als we in de regen en de mist én in het donker aankomen in Panajachel bij het meer van Atitlán zien we helemaal niks van het meer en de vulkanen eromheen.

Gelukkig blijven we maar liefst drie nachten bij het meer van Atitlán. De volgende ochtend zien we het mooie blauwe meer met de drie grote (niet actieve) vulkanen langs de oevers wel want het is ondertussen mooi weer geworden. We gaan in een bootje naar een dorpje aan de andere kant van het meer. We moeten behoorlijk wat omhoog klimmen door de koffieplantages waarna vijf bikkels uit onze groep ook nog in de hitte gaan voetballen met een stel kinderen. Tijdens de wandeling daarna, naar nog een ander dorpje, staan we eventjes stil in de zon terwijl een gids wat uitlegt over de koffieplantages. Een van de bikkels loopt opeens wat naar achteren en komt naast mij staan tegen een muurtje aan. Ik zie dat hij nogal bleek ziet en denk al dat er iets niet helemaal goed gaat. Het volgende moment zie ik ´m zijn ogen dicht doen en zakt hij opeens door z´n knieën! Ik zie ´t allemaal gebeuren dus ik probeer ´m nog tegen te houden door ´m tegen de muur te drukken en zo rustig naar beneden te laten zakken. Maar helaas valt hij mijn kant op en dat dode gewicht kan ik echt niet houden. Hij zakt dus verder in elkaar en valt op mij! Hij bleek helemaal geen water meegenomen te hebben op deze wandeling. Da´s natuurlijk ook niet heel erg handig met die warmte. Nadat hij even is bijgekomen en wat gegeten en gedronken heeft, komt het weer helemaal goed met hem.

Voor zover weer even mijn reisverslag. We hebben nu nog twee dagen te gaan hier bij het meer van Atitlán. Daarna rijden we door naar Antigua dat schijnt weer een heel mooi stadje te zijn!