Pulau Tiga en hoe ik bijna niet meer thuis kwam...

Toen ik de vorige keer grappenderwijs het reisverslag eindigde met de vraag of ik ooit nog wel terug zou komen naar Nederland, wist ik nog niet dat echt de reële mogelijkheid bestond dat ik niet terug kon vliegen naar Nederland. Maar wees gerust het is gelukt hoor, ik ben thuis (dit zeg ik even ten behoeve van de persoon die altijd eerst het eind van een boek leest omdat het anders te spannend is, you know who you are...). Hieronder lezen jullie over de laatste week in Oost-Maleisië en de terugreis naar Nederland.

De dag nadat ik geconstateerd had dat mijn vlucht van Kota Kinabalu naar Kuala Lumpur niet goed geboekt was, zijn de twee reisleiders bezig met het oplossen van dit probleem. Ze vragen me op www.checkmytrip.com in te loggen zodat ze mijn vluchten kunnen zien. Ze zien opnieuw wat ik ze ook al eerder had laten zien, dat mijn vlucht 's ochtends gaat in plaats van 's avonds. 'Oh', begint de Maleisische reisleider nu hij definitief bevestigd ziet dat mijn vlucht echt op de verkeerde tijd gaat, 'dan moet je een dag eerder terug van het eiland, wij regelen de boot en...'. Eh nee hoor, onderbreek ik hem, ik heb helemaal geen zin om in m'n eentje een dag eerder weg te gaan, de volgende dag om 3.30 uur op te staan voor die vlucht en vervolgens 16 uur op Kuala Lumpur Airport te wachten! 'Ok', zegt 'ie, 'dan moeten we je vlucht omboeken'. Juist. Ik dacht dat we die conclusie de dag ervoor al hadden getrokken, maar blijkbaar was er sprake van een lichte miscommunicatie. Anyway, er wordt gebeld met Nederland en als het kantoor maandagochtend vroeg open gaat, wordt de vlucht omgeboekt. Dat is geregeld!

Dit alles vindt plaats in Kundasang, een dorpje vlak in de buurt van het nationale park Gunung Kinabalu. Het hotel ligt op 1.200 meter hoogte waardoor het er relatief koel is. Da's fijn! De eerste dag gaan we naar een thee plantage en daarna gaan we een bloeiende rafflesia bekijken. Rafflesia's zijn de grootste bloemen ter wereld en ze zijn vleesetend. Ze staan zelden in bloei en dat duurt ook maar een week. De locals maken er gretig gebruik van dat buitenlanders deze bloemen zo graag willen zien en vragen er geld voor om ze te laten zien. Het is een apart gezicht, een grote bloem van ongeveer 80 centimeter diameter, op de grond, geen bladeren, geen stengel, niets. De bloem heeft een groot gat in het midden waar insecten in worden gelokt. Ik dacht dat rafflesia's enorm stonken naar rottend vlees om insecten te lokken, maar blijkbaar geldt dat niet voor alle soorten rafflesia's. 's Middags nog even langs wat 'hot springs' (lekkere rottende eierenlucht) en dat was het weer voor die dag.

De tweede dag in Kundasang, gaan we 's ochtends in het nationale park lopen. Er zijn niet zo veel paden maar toch krijgen we het voor elkaar om de weg kwijt te raken waardoor we een eind om moeten lopen. Zo ken ik mezelf weer! Het rare was namelijk dat ik in de steden in Oost-Maleisië helemaal niet verdwaalde. Ik snapte het gewoon! Ik leidde de troepen, samen met nog een reisgenoot, door onbekende steden. Het was ongelooflijk en zeer onKims! Maar ik sta dus weer met beide benen op de grond.

Na de twee bergbeklimmers uit onze groep terug te hebben verwelkomd, gaan we lunchen. Tijdens de lunch worden we opgeschrikt door een plotselinge bliksem en knetterharde donder. Helemaal uit het niets slaat een paar honderd meter verderop de bliksem in. Daarvoor geen gebliksem en/of gedonder, en daarna ook niet meer.

De middag breng ik door in het internetcafé, chattend met zusjelief. 's Avonds hebben we een afscheidsdiner vanwege het vertrek van onze Maleisische gids. Tijdens het eten kruipt er een megagroot insect (ik denk wel 8 centimeter lang, een three horned rhino beetle voor de kenners) in de broekspijp van een van de reisgenoten. Deze is hier niet blij mee. Uiteindelijk komt de mevrouw die mij ook van de kikker bevrijdde ook hier weer 'to the rescue'.

De volgende dag gaan we naar Pulau Tiga. Onderweg stoppen we in Kota Kinabalu, waar we al eerder zijn geweest, om te lunchen. We gaan weer bij dezelfde Italiaan eten, want die was goed bevallen. Het was ook echt weer tijd voor iets ander dan rijst/mie. De afgelopen dagen was het namelijk weer alleen rijst/mie voor lunch en avondeten, en soms ook zelfs voor ontbijt (want echt die witte boterhammen met ei, die komen me zo de neus uit dat ik nog liever nasi eet 's ochtends...). Leuk hoor, dat het ontbijt inbegrepen is in het tweede deel van de reis, maar een beetje afwisseling zou niet verkeerd zijn!

Pulau Tiga is een eilandje van 4,5 bij 1,5 kilometer dat bekend is geworden doordat het eerste seizoen van Survivor (Amerikaanse versie van Expeditie Robinson) daar gefilmd is. De accommodatie is niet echt luxe (het woord 'resort' in de naam van een accommodatie betekent helemaal niets, daar zijn we wel achter gekomen deze reis), geen warm water maar wel airco. En die airco is toch belangrijker! Naast ons zijn er maar twee andere gasten op het eiland. Achter het gebouw waar de keuken in zit, liggen een stuk of 20 grote varanen. De kok vertelt ons enthousiast dat hij ze twee keer per dag eten geeft, vandaar dat ze daar graag vertoeven.

's Avonds sla ik een biertje achterover om me moed in te drinken voor de karaoke. Ik moet even inkomen maar uiteindelijk doe ik gewoon mee. Ja, ik heb me dus echt helemaal ondergedompeld in de Aziatische karaoke cultuur! Aan het eind van de avond heeft de kok het laatste liedje uitgezocht en ik mag zingen. Het is een liedje dat ik ook wel uit m'n hoofd zou kunnen zingen: 'Love of my life' van Queen. Ondertussen alle schaamte voorbij, zing ik vol overgave deze afsluiter van de avond.

Op de weg terug naar ons hutje struikelt iemand van ons bijna over een twee meter lange yellow-ringed cat snake. Ik zie 'm alleen nog de bosjes inschuiven. Ze hadden ons voor deze slangen gewaarschuwd. Het is een zeer giftige slang die 's avonds lekker gaat zwemmen in de zee en dus kan je 'm tegenkomen op z'n heen- of terugweg. Zaklamp mee dus 's avonds, want de verlichting op het eiland is niet al te best.

De volgende ochtend op excursie naar Snake Island. Een mini eilandje vol zeer giftige zeeslangen (weer een andere soort dan die uit de vorige alinea). De kans dat we gebeten worden is natuurlijk miniem (we staan niet op het menu, en de bek van het beest is zo klein dat hij je alleen in bijvoorbeeld je oren of je neus kan bijten) maar als je gebeten wordt, dan heb je volgens de gids alleen nog tijd om snel een gebedje te doen en dan is het afgelopen.

Na Snake Island met de boot naar twee plekken om te snorkelen, de eerste keer dat ik m'n meegenomen snorkel kan gebruiken (op de andere plaatsen waar we aan zee zaten was het water gewoonweg te modderig). Koraal en mooie visjes, wat is de onderwaterwereld toch altijd mooi en rustgevend. Het enige geluid dat je hoort is je eigen ademhaling en eventueel visjes die aan koraal knabbelen. Het enige jammere is dat bij mij tot 's avonds laat de afdruk van m'n duikbril op m'n gezicht blijft staan.

's Middags lopen we langs de hier bekende mud volcanoes naar een strandje. De bedoeling van de mud volcanoes is dat je jezelf onderdompelt in de modder, de 1,2 kilometer terug loopt en je in de zee afspoelt. Als ik door het bos loop (dat hier natuurlijk jungle heet) probeer ik juist de modderige gedeelten (want het regent vaak in Maleisië zoals jullie ondertussen weten) te ontwijken. Ik zie dan ook niet in wat er leuk aan is om in die modderpoel te gaan zitten. Ik pas. Als we bij het strandje aankomen, snorkelen we nog even. Helaas zien we geen koraal, alleen maar zeewier.

Na weer een avondje karaoke, snorkelen we de volgende ochtend vlak bij het resort. Hier is het koraal eigenlijk het mooist, ook al is hier ook veel koraal al dood. We hadden dus helemaal niet met een boot weg gehoeven of ver hoeven te lopen! De middag doe ik lekker helemaal niets, beetje boekje lezen met een drankje er bij. De vakantie zit er alweer bijna op. De volgende dag vertrekken we om 14.00 uur met de boot naar Kota Kinabalu voor onze vlucht naar Kuala Lumpur en terug naar Amsterdam.

Maar dan. Ja, dan sta ik bij de incheckbalie om me in te checken voor de vluchten van Kota Kinabalu naar Kuala Lumpur en van Kuala Lumpur naar Schiphol. De man achter de balie geeft me m'n boarding pass voor Kota Kinabalu naar Kuala Lumpur maar zegt dat hij mij niet kan vinden op de vlucht naar Amsterdam. Dus. Ik moet even naar een of ander kantoor om daar te vragen wat er aan de hand is. Ik doe keurig wat mij gezegd wordt, en de groep zal op mij wachten. Na eerst ongeveer een half uur te hebben gewacht ben ik aan de beurt. Deze meneer vertelt mij dat, omdat ik niet ben op komen dagen op mijn vlucht van 6.00 uur 's ochtends (want ja die vlucht nam ik niet meer nu er een vlucht om 18.00 was geregeld), mijn stoel voor de vlucht van Kuala Lumpur naar Nederland weggeven is aan de eerstvolgende op de wachtlijst. Oh ja, en de vlucht is nu helemaal vol. Ook de business class. Ok, rustig blijven ademen. ZENNNNNN!!! Ik vraag hem wat het ergste is dat er kan gebeuren. Moet ik dan in Kuala Lumpur overnachten en dan met de volgende vlucht mee? De man kijkt het na. De volgende vlucht is 24 uur later en die zit ook vol. En de vlucht van 24 uur daarna zit ook vol. De vakantieperiode in Maleisië is namelijk net begonnen. ZZZZZEEEEEEENNNNNNNNNN!!!!!! Het beste is volgens hem om in Kuala Lumpur bij de transfer desk te gaan praten met de manager en misschien als er dan een 'miracle' gebeurt kan ik toch mee. Juist.

Ik breng rapport uit bij de reisleidster. Zij zegt (na te hebben gebeld met Nederland) dat de reisorganisatie hard bezig is om dit recht te zetten door met Malaysian Airlines te onderhandelen. De reisorganisatie had 's ochtends (Nederlandse tijd) al door dat het niet goed was gegaan, en was er al met Malaysian Airlines over aan het bellen. Ze hadden gedacht het achter de schermen al recht te kunnen trekken voordat we op het vliegveld kwamen. Helaas dus. Was wel fijner geweest als ik van tevoren had geweten dat dit speelde, moet ik zeggen. Malaysian Airlines had volgens de reisorganisatie beloofd die stoel niet weg te geven. De reisleidster gaat er van uit dat de reisorganisatie het alsnog kan regelen en dat als we in Kuala Lumpur zijn aangekomen, ik m'n stoel wellicht al weer terug heb.

Het voordeel wat ik uit deze situatie haal is dat ik op de vlucht tussen Kota Kinabalu en Kualu Lumpur business class vlieg omdat er door de late boeking geen economy class meer beschikbaar was. Daar zou ik wel aan kunnen wennen hoor. Even niet tussen de rest van het gepeupel ;)....

Maar aangekomen in Kuala Lumpur blijkt er nog niets geregeld. De man bij de transferdesk zegt dat ik snel (hurry hurry) ergens heen moeten om misschien nog iets te regelen (nog 2,5 uur voordat de vlucht vertrekt). Maar ik moet natuurlijk eerst m'n bagage ophalen (de bagage van de rest gaat direct door naar Nederland). Ik ben zo slim om niet alleen te gaan maar met z'n drieën, ik ben namelijk bang dat ik ergens uit moet lopen vanwege de bagage, niet meer naar binnen kan en de groep kwijt ben. Ik heb van niemand telefoonnummers. De reisleidster heeft last van haar rug en kan niet zo snel achter ons aan. Wij gaan dus vast vooruit. En ja, we komen via de immigration (dus ik kan niet meer terug), bij een desk waar een mevrouw mij vertelt dat ik echt niet op de vlucht zit. Dat ik standby sta. Ik ben wel de eerste op de standby lijst, dat wel. Voor de vlucht van de dag erna staan er al zes mensen standby!!! ZENNNNNN!! Maar waar is nou de reisleidster? We laten haar omroepen. Dat helpt niet. Een van de twee die is meegelopen gaat haar zoeken. Ze blijkt doodleuk al naar de gate te zijn gegaan. Ze is niet van plan om naar mij te komen blijkt (dat meen je toch niet, ja serieus dat meen ik wel), want de reisorganisatie gaat mij direct bellen vanuit Nederland. Dit weet ik natuurlijk ondertussen nog niet, ik wacht met sbsmevrouw tot de reisleidster komt. Uiteindelijk moet ook sbsmevrouw gaan, want ze kan haar vlucht natuurlijk niet missen. Het is heel raar om helemaal in je eentje daar te staan, niet wetend of je heel erg geluk hebt en dat iemand niet komt opdagen, of dat je nog een paar dagen in Kuala Lumpur moet blijven. Ik bedoel, een weekendje Kuala Lumpur, hartstikke leuk, maar dan wel wanneer ik dat wil! Naarmate de tijd verstrijkt ben ik van de ontkennende fase langzaam in de acceptatie fase terecht aan het komen: ik heb pinksterweekend in Kuala Lumpur. Ondertussen belt de reisorganisatie mij, die begint met veel excuses, maar daar heb ik niets aan (en geen tijd voor, ik heb een prepaid telefoon en terwijl ik gebeld wordt in het buitenland tikt mijn beltegoed weg, ik kan niet opwaarderen hier, straks ben ik compleet niet meer bereikbaar!). Ik wil alleen weten wat er gebeurt als ik niet op deze vlucht kan en dus zeer waarschijnlijk ook niet op de vluchten de komende dagen! De reisorganisatie zegt dat ik hotels, taxí's en eten kan declareren bij de reisorganisatie. Die gaat dan vervolgens wel uitvechten met Malaysia Airlines wie dat moet betalen. Dat is in ieder geval een geruststelling.

En dan na een hele poos, dan vraagt opeens de mevrouw achter de desk of ik bagage in te checken heb. Meen je dat nou, mag ik vliegen? Ja! Twee mensen hebben op het laatste moment hun vlucht gecancelled! Oh wat ben ik blij! Als ik bij de rest van de groep ben, blijkt wel dat de actie van de reisleidster ook bij hun bepaald niet goed gevallen is. Want waarom zat zij nou anderhalf uur lang bij de gate, terwijl ik geen informatie had en stond te wachten op haar? Ik vond het al raar dat ze reisleidster was in Maleisië terwijl ze nog nooit eerder in dit land geweest was, maar gelukkig hadden we ook een lokale reisleider. En nu was er een moment dat je haar echt nodig had, en toen liet ze me gewoon achter, zodat ik zelf alles uit moest zoeken, met het excuus dat ik wel gebeld zou worden vanuit Nederland?? Ik heb natuurlijk wel vaker alleen gereisd, maar stel dat ik dat nog nooit had gedaan. Dan had ik daar gestaan op een vliegveld in een vreemd land.

Als ik vervolgens langs haar loop het vliegtuig in, weet ik niet wat ik tegen haar moet zeggen, en ik heb eigenlijk ook geen zin om het gesprek aan te gaan. Geen zin in gezeur, ik ben juist blij dat ik mee kan vliegen, dus ik zeg maar niets. Zij zegt trouwens ook helemaal niets tegen mij, niet eens dat het fijn is dat ik toch met de vlucht mee kan! Rare situatie! (Schijnbaar zijn in ieder geval twee mensen van de groep tijdens mijn afwezigheid behoorlijk tegen haar uitgevallen omdat ze mij helemaal alleen had gelaten.)

Maar hoe dan ook. Ik ben blij dat ik gewoon naar Nederland kan reizen en kan genieten van het warme pinksterweekend. Natuurlijk is m'n bagage er niet op Schiphol, ik verwachtte dat ergens al. Maar m'n bagage is al wel gelokaliseerd in Kuala Lumpur en wordt waarschijnlijk dit weekend nog thuis gebracht (hoef ik er tenminste niet mee te zeulen, da's dan weer het voordeel..).

Dit was het, beetje rare, einde van m'n reis naar Oost-Maleisië. Kort samengevat: mooie natuur (vooral de beestjes!), maar jemig wat warm en vochtig! Ik dronk na elke wandeling in de hitte een sportdrankje om alle zout en mineralen weer aan te vullen (het zout zat in m'n t-shirts, duidelijk te zien aan de witte vlekken....).

Nou beste mensen, leuk dat jullie weer meegelezen hebben en wie weet tot een volgende keer. Ik heb nog zat reisplannen!