Deel 2, longhouse homestay, Similajau NP

Vanuit Sibu vertrekken we per boot naar een klein dorpje waar Ibans (een voormalige soort stam) wonen, voor een zogenaamde homestay in een longhouse. De Ibans waren vroeger koppensnellers. Waar wij op bezoek gaan hebben ze een zeer lang huis (aha, vandaar longhouse) met zo'n 50 families er in. Hij is echt lang, ik schat zo'n 200 meter. Aan een soort galerij zitten dus 50 deuren waar alle families achter wonen. Speciaal voor ons hebben ze de karaokeset met grote speakers klaargezet. De muziek staat keihard. Vervolgens een welkomstceremonie. Er wordt wat rondgezwaaid met een levende haan en er wordt ook wat hanenbloed gebruikt. De gids stelt ons gerust, hij wordt niet geslacht. Ook geven ze ons een welkomstdrankje. Een soort huisgemaakte rijstwijn. De naam wijn doet het drankje geen eer aan want er zit behoorlijk wat meer alcohol in dan in de gemiddelde wijn. Als ik het drankje achterover heb geslagen, heb ik, ondanks dat het 35 graden is, kippenvel op m'n armen staan. Brrr. We krijgen vervolgens een kleine rondleiding door het dorp. Ze laten ons de rubberbomen zien die ze tappen, en de lagere school van het dorp.

Mijn kamergenoot en ik slapen bij een gepensioneerd politieman. Dit is eigenlijk zijn tweede huis. Ik zei in m'n vorige verslag nog dat we primitief zouden gaan slapen, maar dat is dus helemaal niet waar. De beste man heeft een tv, dvd-speler, wasmachine etc. En we slapen dus in een normaal bed. In z'n huiskamer staan twee enorme speakers. Er zitten allerlei gekleurde lichtjes in die knipperen op de maat van de muziek. Hoe harder de muziek, hoe feller de lichtjes branden.

Als ik de man vraag of hij Engels spreekt, zegt hij in eerste instantie nee. Iets later blijkt dat hij best wel goed Engels kan, hij heeft alleen een heel zwaar accent, waardoor hij vrij moeilijk te verstaan is. Na een uur wat geforceerde gesprekken, vraagt hij of we een dvd willen zien. Wij vinden het prima. Ik zeg al tegen m'n kamergenoot 'zal je zien dat het zo'n karaoke dvd is'. En jawel hoor, er wordt een karaoke dvd opgezet. En de muziek gaat heel hard aan. We kunnen elkaar amper meer verstaan.

Tijdens het avondeten zitten we in het huis van de chief van de stam. Terwijl de karaokeset op de galerij nog steeds keihard aan staat, heeft de chief in zijn huis de tv aangezet en probeert daarmee de karaoke te overstemmen. Wat een kabaal. Ik babbel wat met de chief en hij vertelt trots dat dit de langste longhouse is van Sibu en omgeving. Hij vertelt ook dat ze vroeger inderdaad koppensnellers waren maar dat ze daarmee opgehouden zijn na WOII (hier hadden ze last van de Japanners) en toen 'civilised' geworden zijn. Ergens in de galerij hangt een zak met schedels zien we, tenminste dat zegt onze gids, dat het schedels zijn. Ik verdenk ze er van gewoon kokosnoten in een net te hebben gehangen. Maar ook onze gastheer zegt dat het echt schedels zijn als ik hem enigszins subtiel van mijn verdenkingen op de hoogte breng (hij lacht me zelfs uit).

In de longhouse slapen veel reisgenoten niet zo goed. Bij een familie hangt een klok die elk kwartier herrie maakt en elk uur een heel deuntje speelt, ook is er een haan die de hele nacht denkt dat het al zes uur 's ochtends is. Ik word al vroeg wakker van brommergeluiden die dwars door m'n oordopjes heen gaan.

Na dit korte nachtje worden we opgehaald met een nieuwe bus. De bus is supercomfortabel. We hebben ieder twee plekken ter beschikking en de stoelen kunnen bijna plat. Ik slaap dus bijna de hele reis van 4,5 uur naar het Similajau National Park. Ook dit park ligt aan zee.

Nadat we onze spullen naar onze kamers hebben gebracht, ga ik even naar de wc. Op het moment dat ik de deur achter me dicht trek, springt er opeens een kikker op m'n hand. ARGH (oftewel op dit moment slaak ik een harde gil)!!! Het arme beestje schrikt waarschijnlijk net zo hard van mij en begint als een dolle rond te springen in de een vierkante meter die de wc groot is. Het beest kan op de muren zitten en springt wild in een rondje om mij heen en eindigt vrijwel OP de deurklink. Ik zeg tegen mijn kamergenootje dat ze de deur open moet doen (nou ja, eigenlijk ging het meer zo: MAAK DE DEUR OPEN!!!! MAAK DE DEUR OPEN!!! MAAK DE DEUR OPEN!!, verder geen sprake van paniek hoor, haha). Gelukkig maakt mijn kamergenootje de deur open. Ben ik toch even blij dat ik een kamergenootje heb! Ondertussen komen de mensen naast ons ook even kijken wat er aan de hand is. De kikker maakt grote sprongen door de kamer maar een 67 jarige reisgenote die vroeger heel lang in Indonesi"e heeft gewoond en het gewoon een schattig beestje vindt, krijgt het beestje te pakken en zet hem naar buiten. Gelukkig is het beestje volgens haar niet giftig en als zij hem zo in haar hand houdt, valt deze kikker toch ook voor mij echt niet in de categorie 'enge beesten'. Ik schrok gewoon nogal omdat het onverwacht gebeurde.

Daarna gaan we een stukje wandelen. We passeren het bord 'beware of crodociles'. Hoe geruststellend, er zitten hier zoutwaterkrokodillen. We zien ze alleen niet. Als we terug zijn gaan we even in de zee zwemmen (het 'beware of crodociles' bordje staat een paar honderd meter verderop. En hoewel ik weet dat ze alleen in de rivier(monding) zitten, kijk ik toch wat meer om me heen). Dit keer gelukkig geen last van kwallenbeten! Het water is gewoon lekker. Toch zien we als het eb wordt, dat er verschillende vrij grote kwallen achterblijven op het strand. Eentje heeft een doorsnede van wel 30 cm! Juist.... Nou ja, ik ben blij dat ik ze niet gezien en gevoeld heb. Vanuit het strand zien we een groot terrein waar gas gewonnen wordt, we zien namelijk dat er gas afgefakkeld wordt. Ook liggen er veel grote tankers op zee. We zijn duidelijk in de buurt aan het komen van Miri, waar naast gas ook olie uit de grond gehaald wordt. Een rare combinatie zo'n industrieel terrein met een nationaal park.

's Avonds maken we een zogenaamde night cruise, we gaan de rivier op om beestjes maar natuurlijk vooral krokodillen te spotten. Helaas zien we alleen een slapende duif en in de verte iets wat mogelijkerwijs, misschien, wellicht, eventualiter een krokodillenoog zou kunnen zijn. Wel heel mooi is het om helemaal in het pikkedonker, zaklantaarns uit, te varen tussen de vuurvliegjes die in de bomen op de oevers aan beide kanten vliegen.

De volgende dag rijden we met onze fijne grote bus naar Miri, waar we helaas afscheid zullen nemen van deze bus omdat we daarna gaan vliegen. Ik heb goed geslapen dus ik blijf zowaar grotendeels wakker tijdens de reis en zie vooral heel veel palmolievelden voorbij komen. De bekende palmolievelden waar al veel tropisch woud voor heeft moeten wijken.

Als we in Miri aankomen staan we een poosje stil op de weg omdat er een auto zonder bestuurder midden op de weg staat. Het blijkt een moeder te zijn die haar kind van school haalt en dus zomaar de auto midden op de weg heeft neergezet. Zucht...

Maar nu het goede nieuws. We slapen weer in een 4-sterren hotel (het hotel heet het Dynasty hotel: tataaa tada, tataaa tada, nou ja, u kent het wel) en ik heb dit keer een kamer helemaal voor mezelf alleen!

En terwijl ik dit aan het tikken ben in het internet caf'e staat er een schattig klein Maleisisch jongetje te kijken wat ik allemaal aan het typen ben en hij doet op het toetsenbord op de computer naast mij, die niet aan staat, na hoe ik snel aan het typen ben, haha.

Nou, dit was het weer even. morgen vliegen we naar een nieuw nationaal park dat vooral bekend staat om z'n grote grotten (inclusief vleermuizen). Binnenkort meer!