Oost-Maleisie

Ik ben drie weken op vakantie in Oost-Maleisi"e. Oost-Maleisi"e bestaat uit Sawarak en Sabah (ertussen ligt het sultanaat Brunei) op het eiland Borneo. Voor mij is het de eerste keer dat ik een groepsrondreis maak met een Nederlandse organisatie. Voor de achterblijvers (en voor mezelf)ga ik ook deze keer proberen een reisverslag bij te houden. Bij deze aflevering 1!

Op Schiphol kom ik mijn eerste medereizigers al tegen. We hebben een lange dag voor de boeg. We vertrekken om 12.00 's middags vanuit Nederland en komen om 6.00 uur 's ochtends aan in Kuala Lumpur. Maar dat is het pas 00.00 uur in Nederland. We slaan dus een nachtje over.

Op Kualu Lumpur airport raak ik in gesprek met een medereizigster, ze vraagt waar ik werk en ik zeg gemeente Rhenen. Ze wil weten of ik nog wat met Koninginnedag gedaan heb. Ik zeg dat ik als vrijwilliger bij het welkomstlied heb gestaan. Ze begint spontaan te zingen 'welkom, welkom, welkom hier in Rhenen, welkom, welkom, Rhenen aan de Rijn'. Het is het liedje dat ik ook al sinds 30 april niet meer uit m'n hoofd kan krijgen! Ze werkt voor sbs6 en heeft beelden van de NOS gemonteerd voor Hart van Nederland, en ook bij haar is dat liedje blijven hangen.

Vanuit Kuala Lumpur vliegen we door naar Kuching. Als we in Kuching aankomen wordt ons door onze Maleisische reisleider samen met onze Nederlandse reisleidster verteld wat we de komende dagen gaan doen. Ik deel mijn kamer de eerste nacht met 'n Limburgse van 39. Er is nog een dame van 67 die, net als wij, geen single supplement heeft betaald en dus is het de bedoeling dat we zelf een roulatiesysteem bedenken waarbij we om de beurt de kamer met een ander delen en alleen slapen.

De rest van de dag is vrij te besteden en we gaan met een groepje van vijf de stad in. Nondeju, wat is het warm. Ik moet echt even schakelen na dat frisse weer in Nederland. We proberen zo veel mogelijk in de schaduw te lopen. We wandelen wat langs de rivier, bekijken een moskee, shopppen wat en proberen op die manier de tijd door te komen tot we alsjeblieft mogen slapen. Te vroeg naar bed is niet handig want dan word je midden in de nacht weer wakker en kom je niet in het juiste slaapritme. Bovendien hebben we afgesproken met de hele groep te gaan eten om 19.00 uur. Maar wat duurt het lang voordat het 19.00 uur is! De tijd kruipt voorbij in de hitte en zonder slaap te hebben gehad. Op 'n gegeven moment lopen twee van de vijf een winkel in om een t-shirt te kopen en dat duurt wat lang. De vriend van een van de twee, de sbsmevrouw en ikzelf staan buiten en er staat een laag muurtje waar we even op gaan zitten. Opeens zie ik uit m'n ooghoek de vriend bijna naar achteren vallen, hij viel in slaap! Toch maar niet zitten dus, blijven lopen om wakker te blijven! Later als we eindelijk gaan eten krijg ook ik een enorme wegtrekker, m'n ogen beginnen weg te draaien en ik ga een rondje lopen om weer wat bij te komen. We zijn behoorlijk slaapdronken met z'n allen. Dat is duidelijk te merken aan de gesprekken waarbij iedereen steeds meer moeite krijgt om goede Nederlandse zinnen te fabriceren. Het is officieel: we zijn kapot! Na het eten mogen we van onszelf eindelijk gaan slapen. Hoe fijn is dat!

De volgende ochtend gaan we eerst semi-wilde orang oetangs bekijken in het Semongoh orang oetang centrum. We rijden er heen in onze fijne airco bus en we zijn net op tijd om de orang oetangs tijdens het voederen te zien. Van tevoren is ons verteld dat we vooral geen eten moeten meenemen, geen deetspray etc. want de orang oetangs zouden daar wel in ge"interesseerd kunnen zijn. Ook moeten we, als de orang oetangs op de grond zijn, minimaal 5 meter afstand houden. Het lijkt allemaal heel wat dus, maar in de praktijk zijn de orang oetangs behoorlijk ver weg of slingeren ze in de bomen en ze zijn veel meer ge"interesseerd in de bananen die ze krijgen dan in ons.

Nadat we de orang oetangs genoeg op de foto gezet hebben en 'en passant' ook nog onze eerste slang gespot hebben, gaan we op weg naar Bako National Park (een aantal eilanden). We zijn gewaarschuwd dat we in dit park de slechtste accommodatie van onze reis zullen vinden. Bovendien zullen we er geen bereik met onze telefoon hebben. Maar als je na 20 minuten met de boot op het eiland aankomt, is een van de eerste dingen die je ziet een gigantisch hoge zendmast.... Op onze kamer is duidelijk niet schoongemaakt (er staat nog een halfvol blikje cola en er liggen verfrommelde handdoeken op het bed) dus dat van die slechte accommodatie klopte wel. We moeten altijd alle deuren en ramen gesloten houden want op het eiland zitten nogal veel makaken. Dat zijn zeer brutale kleine aapjes die het op ons voedsel voorzien heben. Als je met een plastic tas rondloopt komen ze op je af om te kijken wat er in zit. Dit zijn geen leuke aapjes. Wel leuk zijn de neusaapjes, door de Maleisi"ers ook wel kera Belanda genoemd. Oftewel, de Nederlandse aap. Dit vanwege hun grote rode neus. Je krijgt toch ergens het idee dat dat geen compliment is....

Na het middageten, besluiten we met een aantal mensen 'even een stukje te gaan lopen' naar een plek op het eiland waar deze neusapen veel gezien worden. Ik ben er achter gekomen dat er met 35 graden en een luchtvochtigheidsgraad van 'belachelijk hoog', absoluut nooit sprake kan zijn van 'even een stukje lopen'. Het eiland ligt vol met paden en die paden bestaan deels uit wortels van bomen (stil staan dus als je om je heen kijkt!). Bovendien is er een aardig hoogteverschil. Wat kan een mens veel zweten! Het is onvoorstelbaar. Ik dacht dat lopen op 5,5 km hoogte zwaar was, maar dit doet er echt niet veel voor onder. Het vreet energie. We hebben de tocht uiteindelijk niet eens afgemaakt want de lucht werd wel erg dreigend en we weten ondertussen dat als het hier regent, het goed regent, en het leek ons geen fijn vooruitzicht om over al die steile zandpaadjes vol wortels te moeten lopen/klimmen in de stromende regen waarbij die paadjes dus in modderglijbanen veranderen. Dan hadden we bovendien misschien niet eens meer voor het donker terug kunnen zijn, en daar zat al helemaal niemand op te wachten. Geen neusaapjes voor ons dus. Maar niet getreurd, dit eiland zit vol met neusaapjes! Tegen zonsondergang schijnen ze vaak op een bepaalde plek dichtbij onze accommodatie te zijn, op nog geen 5 minuten lopen! Dat was kans twee, en we hadden geluk! Dus bij deze: 'neusaapjes gezien?' CHECK! En tegelijkertijd hebben we ook nog even een erg mooie zonsondergang meegepakt!

's Avonds kunnen we mee met een avondwandeling met gids. De meesten gaan mee, en getooid met hoofdzaklantaartjes gaan we het donker in. Eerst in de mangrove vuurvliegjes in bomen kijken en daarna echt de jungle in. Helaas zien we voornamelijk insecten. Op de terugweg struikelen we wel bijna over een slangetje en helemaal op het eind laat de gids ons nog een supermooie slang zien. Volgens mij de enige gevaarlijke slang in Bako NP: de Wagler's pit viper. Een mooie groene slang met een driehoekige kop. Hij zit in een boompje en iets lager zit z'n kleine broertje. Hij zit op een plek waar we al minstens vier keer langs zijn gelopen, maar wij hadden 'm nog niet gezien. De gids zegt dat 'ie er al vanaf die middag zit en waarschijnlijk op dezelfde plek blijft tot het gaat regenen. Hij krijgt gelijk want als wij 36 uur later van het eiland vertrekken zit de ondertussen tot Kees gedoopte slang er nog steeds.

De volgende ochtend gaan we weer een wandeling maken. Dit keer naar een semi-verlaten strandje. Onderweg zien we verschillende soorten bekerplanten. Dat zijn vleesetende planten die (hoe verrassend) de vorm van een beker hebben. Sommige van deze bekerplanten groeien over andere planten heen, andere groeien op de grond. De plant lokt kleine beestjes en insecten die vervolgens in de drap onder in de beker vallen waar ze verteerd worden. De grootste beker die we zien is ongeveer 15 cm hoog en 8 cm breed. In mijn reisgids lees ik dat er ooit in een van die bekerplanten (in de grotere variant) zelfs een half verteerde rat is gevonden.

Het is weer een behoorlijk gezweet en geklim maar we komen er uiteindelijk wel. We doen 2 uur over 2,6 km, ik bedoel maar. We nemen wel de nodige pauzes om weer wat vocht binnen te krijgen. Het is een schattig baaitje. Iedereen heeft z'n zwemkleding al aan, trekt zo snel mogelijk z'n zweterig kleren uit en gaat de zee in. Maar als ik het (ontropisch modderige) water in ga, voel ik overal kwallen steken, en ik ben niet de enige. Ok, dit is niet relaxed. Ik ga eruit en blijf er uit. Samen met nog een paar mensen ga ik in de schaduw zitten en me een beetje vervelen terwijl de rest wel in de zee zwemt. Een strandje zonder stoelen, schaduw die steeds verder verdwijnt (heet!) en kwallen in het water is niet mijn ding. Ik heb het wel gezien. Ondertussen hebben we wel besloten om niet terug te lopen. Te vermoeiend. In het baaitje ligt standaard een bootje waarin luie toeristen zoals wij naar de accommodatie teruggebracht worden. Daar maken we dankbaar gebruik van als de rest eindelijk uit het water komt.

Achteraf zeggen mijn reisgenoten dat dat geprik dat ik voelde kwam doordat er zout water kwam in mijn wijd open pori"en. Dat zou betekenen dat ik voor niets uit dat lekkere verkoelende water ben gebleven! Ik houd het er dus toch maar op dat er kwallen zaten. Aan de andere kant is het maar goed dat ik niet lang in het water ben gebleven, ik ben de hele tijd in de schaduw gebleven en nu al een beetje verbrand.

Een van mijn reisgenoten had haar horloge voor het zwemmen even afgedaan en die op een rots gelegd. Toen ze klaar was met zwemmen dacht ze 'waar is die rots nou gebleven?' Het was ondertussen vloed geworden en die rots stond inmiddels meer dan een meter onder water. Weg horloge.

Bij het instappen van het kleine bootje dat ons terug zou brengen, stond een reisgenoot met zijn rugzak op al met een been in het bootje toen om onbekende reden dat bootje opeens zijn richting opkwam. Resultaat: man met rugzak en al onder water. Man met rugzak komt ook als de duvel zo snel weer boven water. Zijn camera zit ook in de rugzak! Gelukkig blijkt na inspectie dat de rugzak wel enigszins waterdicht was en dat hij kort genoeg onder water was om de camera droog te houden.

's Avonds lopen we nog een rondje en gaan nog even bij de vuurvliegjes kijken met iemand die ze nog niet gezien had. Terwijl we naar de vuurliegjes kijken zegt iemand opeens 'H'e Kim, er zit een vuurvliegje in je haar'. Ja, natuurlijk, er zit een vuurvliegje in m'n haar. 'Nee, echt!'. Met het nemen van een foto wordt geprobeerd het bewijs te leveren, maar ik zie niks. Toch maar proberen dat beestje er voorzichtig uit te schudden, en dat lukt. Ik zie 't beestje al knipperend wegvliegen.

De volgende ochtend zeg ik tegen een reisgenootje die al een paar muggenbulten heeft dat ik er nog helemaal geen heb. Ik heb te vroeg gesproken. Een paar uur later heb ik er een stuk of tien. Ze steken ook door m'n kleren heen. Als we straks in gebieden komen waar echt veel muggen zijn (want dat is hier aan zee nog niet zo) dan moet ik toch ook echt deet onder m'n kleren gaan smeren.

De volgende ochtend gaan we terug naar Kuching. We hebben weer een vrije dag. Ongeveer de helft van de groep gaat mee met een optionele excursie naar een soort openluchtmuseum buiten de stad. Wij, het ondertussen ontstane groepje van vijf, vinden dat niet zo interessant en besluiten gewoon in Kuching te blijven. We gaan naar het Sawarak museum. Terwijl we in dit volledig airconditioned museum staan, zijn wij erg blij dat we niet met 35 graden in een openluchtmuseum zijn. Daarna lopen we nog wat rond in de Chinese en Indiase wijk. Dat er heel veel Chinezen wonen in Oost-Maleisi"e is duidelijk. Alle uithangborden van winkels zijn standaard in het Maleisisch en in het Chinees en ook de films in het vliegtuig (Malaysian Airways) en op de boot zijn ondertiteld in het Chinees.

De volgende dag moeten we weer vroeg op. Onze wake-up call krijgen we al om 6.00 uur. We zoeven in vijf uur per boot met gemiddeld 80 km per uur via de Zuid-Chinese Zee de rivier op naar Sibu. Sibu is een veel kleiner stadje (ongeveer 180.000 inwoners tegen ongeveer 600.000 in Kuching), wat overzichtelijker en alles is gemakkelijk te belopen. Overigens valt wel op dat de steden hier zo on-Aziatisch zijn. Ze zijn schoon en erg rustig qua verkeer. In Kuching was er 's avonds helemaal niets te doen. Alle winkels sloten al rond 18.00 uur. Normaliter komt in Azi"e volgens mij het leven pas 's avonds echt op gang omdat het overdag zo idioot warm is. Wel valt het op dat de bouwvakkers ' s avonds werken (geef ze eens ongelijk).

In Sibu slapen we in een 4-sterren hotel. Da's dan wel 4 sterren voor Maleisische begrippen, maar het is heel erg fijn want we heben en erg grote kamer met airco. Nadat we ge"installeerd zijn in onze kamers gaan we de stad verkennen. We lunchen eerst bij een of ander Maleisische fastfoodtent en beklimmen daarna de plaatselijke Pagode om een beetje over het stadje en de rivier heen te kijken. Voor de rest blijkt er niet zo veel te doen en dus duiken we een internetcaf'etje in. 's Avonds gaan we naar een leuk restaurantje waar voor ieder wat wils te eten is. Ik bestel sushi, superlekker en het kost weer eens helemaal niets. Na het eten struinen we kort over de Pasar Malam (avondmarkt) en daarna gaan we rustig richting hotel: genieten van een nachtje 4 sterren, want morgen gaan we primitief overnachten tussen de (voormalige) koppensnellers.

Nou, het is een behoorlijk lang verhaal geworden zie ik! Hopelijk heb ik tijdens de verdere reis vaker tijd om iets op waarbenjij.nu te zetten.

Groetjes!