Het laatste hoofdstuk: het Annapurna Circuit

Zaterdag 27 november om 17.30 uur is het zover, we hebben de eerste bijeenkomst van Gapadventures waarmee ik het Annapurna Circuit ga lopen. We zijn in totaal met z'n vieren. Een Ierse man van 57, een Australische jongen van 19 en een Frans sprekende Belgische van 39. En mij hadden ze wijsgemaakt dat de gemiddelde leeftijd 30 was.... Hmmmm. Onze gids stelt zich voor en vertelt het een en ander over de reis die we gaan maken. We mogen 10 kilo aan bagage meenemen per persoon, dit zal gedragen worden door een van de twee 'porters' (deze kleine pezige kereltjes dragen dus 20 kilo plus hun eigen bagage). Die 10 kilo is gelukkig 2,5 kilo meer dan van tevoren was aangekondigd en dat is maar goed ook. Bij de eerste keer wegen van mijn spullen kom ik zelfs nog op 14 kilo uit. Na het weglaten van wat spullen en het overhevelen van wat spullen naar mijn eigen kleine rugzakje kom ik op net iets meer dan 10 kilo uit, maar dat vind ik goed genoeg. Er moeten namelijk wat zware spullen mee: een donsjas, een donzen slaapzak die -15 graden aan kan, wandelstokken, skibroek etc..

Die eerste avond wordt er eerst even extra geld gepind omdat we de volgene 18 dagen niet kunnen pinnen en ook geen geld zullen kunnen wisselen. Daarna gaan we met z'n vieren uit eten. Om 'n voor mij onbegrijpelijke reden krijg ik niet eens een kommetje tomatensoep leeggegeten. Heel apart. 's Nachts word ik wakker en voel me niet ziek, maar ik voel wel dat er iets niet klopt. De volgende ochtend voel ik me prima, maar ik kan nog steeds niets eten. Nadat ik toch een yoghurtdrankje en een koffie heb weggewerkt om toch iets naar binnen te krijgen, voel ik me opeens behoorlijk minder goed. Geen tijd om daar verder over na te denken want we vertrekken om 7.00 uur met een busje voor een rit van zes uur naar Besishahar. Al binnen 10 minuten, we zijn Kathmandu nog niet uit, gaat er echt iets niet goed. Snel even checken of het raampje naast mij wel open kan en binnen no-time heb ik een kant van het busje in een mooie kleur geschilderd die, niet geheel onlogisch, het midden houdt tussen de kleur van de yoghurt en de koffie. 'Now that's a good start of a trip' breng ik meteen daarna maar zo opgewekt mogelijk uit. Tja, wat moet je dan zeggen tegen je medereizigers die je net hebt ontmoet, als je jezelf net binnenste buiten hebt gekeerd? Snel maar immodium ingenomen in de hoop dat vanaf dat moment alleen iets uit mij komt als ik dat wil. Gelukkig gaat dat goed alhoewel ik een groot deel van de reis misselijk blijf ondanks het slikken van primatour. Na een lunch, die ik maar oversla, gaan we off-road het laatste stukje met de bus. Het is 7 kilometer maar we doen er bijna een uur over. Erg off-road dus, een leuke kermisattractie langs diepe afgronden die we nog een paar keer meemaken tijdens deze reis. Tegen de avond begin ik zowaar trek te krijgen en bijna 24 uur vasten moet toch genoeg zijn. Ik ben erg blij dat het vervolgens weer wat beter gaat. IK BEN NOOIT ZIEK! Aangezien ik Superwoman ben, moet ik er natuurlijk wel vanuit gaan dat als iemand anders deze rottige bacterien had binnengekregen, die persoon minimaal een week ziek zou zijn geweest en zeer waarschijnlijk afgevoerd had moeten worden naar het ziekenhuis. En bij mij duurde het maar een dag!

Onze overnachtingsplekken vanaf dat moment zijn erg basic, wel allemaal twee-persoonskamers maar erg klein, geen verwarming natuurlijk en het toilet en de douche zijn buiten. Af en toe is er een warme douche (zonne-energie) maar op een gegeven moment komen we zo hoog en wordt het zo koud dat alles bevroren raakt. Geen douche dan dus behalve soms een emmertjesdouche maar soms helemaal geen water. In een dorpje was ik wat kleren, helaas gaat de zon weer snel onder en m'n spullen zijn nog niet helemaal droog als het weer gaat vriezen. De volgende dag is al m'n was dus stijf bevroren.

Het lopen begint op een hoogte van ongeveer 1.000 meter en elke dag klimmen we langzaam wat omhoog. We lopen vaak over hangbruggen, meestal minimaal twee per dag, met soms meer dan 100 meter niks onder je, en we lopen langs enorme afgronden. In Nederland kan ik hoogte soms nog wel een beetje lastig vinden, maar hier heb ik er helemaal geen last van. Het doet me gewoon helemaal niets. Overigens valt me dat ook in het verkeer op. Ik vind het helemaal niet eng hier in een auto te zitten in tegenstelling tot anderen. Mijn medereizigers slaan soms angstige kreten uit als ze denken dat we weer eens bijna gaan crashen, en ik merk het niet eens! Rijd ik zelf dan ook als een malloot in Nederland, heb ik gewoon alle vertrouwen in de chauffeurs hier (terecht of niet..) of ben ik zo zwaar relaxed op vakantie?



In het begin komen we langs veel rijstveldjes waar men druk bezig is met vanalles en nog wat, we lopen dan nog in korte broek en t-shirt. Na een paar dagen lopen we door bosachtige gebieden met voornamelijk naaldbomen op ongeveer 3.000 a 4.000 meter hoogte. Na de 4.000 meter grens gepasseerd te zijn, zijn er geen bomen meer te bekennen natuurlijk. Befaamd in Nepal zijn de bossen met rodondendrons, de grootste en dichtstbegroeide bossen met rodondendrons van heel Azie. Wij lopen door deze bossen op het eind van de trekking. Deze rodondendrons zijn geen struiken zoals in Nederland maar grote bomen. Het schijnt dat, als je Nepal in april bezoekt, al die rode bloemen mooi afsteken tegen de besneeuwde bergtoppen. Het nadeel van het bezoeken van Nepal in april is echter dat het zicht dan veel minder is omdat het vaak mistig is. Je hebt dan dus minder kans om al die mooie bergen te zien. Wat dat betreft hebben wij weer een betere periode uitgekozen om deze trekking te doen. Een groot verschil met Europese bergen is dat er hier pas eeuwige sneeuw ligt vanaf ongeveer 5.500 a 6.000 meter hoogte. Het is ook vreemd maar mooi dat je vanuit subtropisch gebied met bijvoorbeeld bananenbomen die hoge besneeuwde toppen van 8.000 meter kan zien.

Het Annapurna Circuit wordt niet voor niets de 'apple pie trail' genoemd. Overal kun je appeltaart krijgen, al is het vaak wel een stuk deeg met appel en kaneel (soms echt veel te veel kaneel) erin dat in de hete olie wordt gegooid. Niettemin erg lekker na een lang stuk lopen of als toetje. Onze gids is er van overtuigd dat ik de eerste persoon ooit ben die tijdens deze trekking dikker gaat worden, zo belachelijk veel eet ik. Maar ja, als je 6 uur loopt per dag, berg op, berg af, dan gebruik je gewoon superveel energie. Dat betekent dus twee warme maaltijden per dag, tussendoor appeltaart en na het avondeten nog iets van 'apple fritters' (soort appelbeignets) of voor de afwisseling nog een keer apple pie met custard. Ik voel ook gewoon dat ik het nodig heb. Als de trekking afgelopen is, eet ik ook weer veel minder. Ik heb niet zo veel trek meer. Dus Rene, die zorgen dat ik helemaal vermagerd terug zou komen, die waren echt voor niets. Mijn lichaam regelt dat allemaal heel goed. Als er iets is gebeurd dan ben ik juist aangekomen omdat ik veel beenspieren heb gekweekt.

De lucht is op een dag na gedurende de hele trek stralend (donker!) blauw geweest. Helaas betekent dat in de bergen niet altijd dat je in de zon loopt. De zon verdwijnt weer gauw achter de bergen en dan wordt het zo verschrikkelijk snel, zo verschrikkeijk koud! Er kan zo maar 25 graden verschil tussen zitten. Van lekker op een terrasje in de zon in je t-shirt met 20 graden naar snel het thermische ondergoed aan en donsjas aan in de vrieskou. De Australische jongen heeft nog nooit temperaturen van minder dan 2 graden celsius meegemaakt. Hij heeft het dus koud en is serieus bang dat hij last zal krijgen van frost bite (ook toen het nog niet eens vroor!) waar wij erg om moeten lachen. De Ier heeft een slaapzak mee die maximaal 5 graden celsius, in de plus dus, verdraagt. Helaas is het meestal 's nachts nogal wat kouder (als het water in je waterfles in je kamer 's ochtends aan het bevriezen is, dan weet je wel genoeg...). Mijn medereizigers hebben het 's nachts dus allemaal koud en slapen met thermisch ondergoed aan en vragen een deken voor over hun slaapzak. Ik slaap de meeste nachten prins(es)heerlijk in een hemdje en een korte broek in mijn -15 graden slaapzak. Alleen toen we echt hoog kwamen heb ik in thermisch ondergoed geslapen. Jezelf 's ochtends omkleden IN je mummieslaapzak, omdat je je echt niet in de vrieskou wilt omkleden, vergt wel wat oefening maar is zeker de moeite waard. Enkele dagen heb ik ook met thermisch ondergoed gelopen als we het grootste gedeelte van de dag uit de zon liepen. Je ziet dat in de schaduw alles bevroren is, bijvoorbeeld ook watervallen. We lopen op een gegeven moment ook over een bevroren watervalletje, 20 centimeter breed om je voeten neer te zetten, en daarnaast een grote afgrond. Dat was wel een uitzondering hoor. Niet veel gevaarlijke situaties. Bovendien is de gids er dan ook om je er overheen te helpen en je vast te grijpen als er toch iets niet goed gaat. Ook toen ik een keer half onderuit ging over wegrollende stenen voelde ik heel snel iemand me aan m'n rugzak weer omhoog trekken.

In Chame, op 2.700 meter, komen we een man tegen die in Pisang, op 3.200 meter, al last kreeg van hoogteziekte. Hij moest dus terug. Tijdens de eerste week komt er vier keer een helicopter over om mensen met accute hoogteziekte naar Kathmandu te brengen. In het hoogseizoen komt er gemiddeld twee keer per dag een helicopter om iemand te redden! Ook moeten sommige mensen even een of twee dagen wachten voordat ze verder kunnen omdat ze te ziek zijn. Volgens mij is de helicopter vooral voor eigenwijze mensen die ondanks de symptomen toch door willen lopen. Ja, en dan gaat het mis. En, je moet niet ouwehoeren met 'the altitude-dude'. Elk jaar overlijden er toch weer mensen aan hier in de bergen. Je longen of je hersens lopen dan namelijk vol met vocht, en dan is het snel gebeurd.

Het Belgische meisje had het spelletje Uno meegenomen. Dat kent iedereen blijkbaar, behalve ik dus. Maar, ik ben nu ook ingewijd. Het is een goede manier om het eind van de middag en de avond door te komen. Vaak zijn we rond 14.30 ongeveer al in ons guesthouse, later tijdens de trekking zelfs nog vroeger als de afstanden die we lopen kleiner worden vanwege de hoogte. Dan is het nog even warm in de zon en daarna vliegt iedereen naar de stoof toe om warm te blijven, in sommige guesthouses is geen stoof maar leggen ze bakken met hete kolen onder de tafels en dat werkt echt supergoed vooral als een groot tafelkleed de warmte vasthoudt. In de dorpjes is verder vrij weinig te doen ook omdat we net buiten het seizoen reizen. Ik was al gewaarschuwd voor het vroeg naar bed gaan tijdens trektochten en ook wij liggen er tussen 20.00 uur (!) en 21.30 uur in. Dat schijnt trouwens heel erg Nepalees te zijn. Ze gaan hier echt supervroeg naar bed. Over het algemeen gaat de wekker om 7.00 of 7.30 uur en ik ben al ruim daarvoor (vanaf 5.30 uur) wakker. Ben ik dan na zes weken reizen zo uitgerust dat ik zo ver voor de wekker wakker word en daarna ook wakker blijf? Overigens blijft dit gezonde leven niet lang zo. Nadat we het zwaarste punt van de reis gehad hebben, ontdekken we hoe goedkoop de applebrandy hier is. Het wordt 's avonds dus wat later en de nachter worden opeens heeeel wat korter. Daar gaat al mijn uitgerustheid en mijn supergezonde levenstijl....

Bij elke maaltijd moeten we een uur of langer wachten op het eten. Je ziet af en toe zelfs dat er nog even boodschappen gedaan moeten worden dus dat verklaart een boel. Het avondeten wordt ook 1,5 uur van tevoren besteld en het ontbijt zelfs al de avond ervoor, dit alles om tijd te besparen. Een van de voornaamste bezigheden in de guesthouses is dan ook het bestuderen van het menu. Als we soep bestellen, en twee mensen bestellen bijvoorbeeld champignonsoep, een iemand pompoensoep en een iemand uiensoep, dan komen er vier soepen op tafel die er verdacht hetzelfde uitzien. Twee mensen krijgen echte champignonsoep, degene die uiensoep besteld heeft, krijgt champignonsoep met een paar stukken ui erin en degene die pompoensoep besteld heeft krijgt champignonsoep met wat pompoen erin. Zo maken ze het zichzelf wat makkelijker en is het voor ons elke keer weer spannend wat we nou weer voorgeschoteld krijgen.

We komen onderweg tientallen muilezeltreinen tegen. Dit is de manier waarop goederen vervoerd worden in de bergen als ze niet gedragen worden door de mensen zelf. De muilezels hebben koeienbellen om dus je hoort ze van verre aankomen. Onze gids vertelt ons dat we beter platgedrukt kunnen worden door een muilezel tegen een bergwand dan een ravijn ingedrukt worden door een muilezel. Dat klinkt niet geheel onlogisch en dus gaan we altijd keurig aan de bergkant staan als er weer zo'n karavaan aankomt.

Het lopen is soms zwaar maar mijn benen houden het over het algemeen wel goed. Voor de zekerheid, en om m'n knieen te sparen die toch altijd een beetje het zwakke punt zijn bij mij, loop ik na een paar dagen met wandelstokken. Dat zorgt er wel voor dat het lopen een algehele body workout wordt. Ik kom straks als een grote spierbonk terug in Nederland. Ik heb in totaal wel drie dagen last gehad van m'n knieen, voornamelijk tijdens het lopen, waarvan twee dagen tijdens enorm lange afdalingen. Tjonge, wat is dat slecht voor je knieen. En de dag erna zijn de kuiten aan de beurt. Mijn dijen voel ik (gelukkig) helemaal niet want dat zou echt niet handig zijn bij al die wc's in de bergen die alleen maar een gat in de grond zijn. Als je dan echt spierpijn in je dijen hebt, dan kom je nooit meer overeind! De afdalingen waren dus het zwaarst eigenlijk. We dalen dan ook op een dag 1.600 meter af (over een afstand van 10 kilometer) na 1.000 meter geklommen te hebben op 5.000 meter hoogte over een afstand van zes kilometer. De laatste dag van de trek dalen we maar liefst 2.200 meter (over een afstand van een kilometer of 15). Deze laatste afdaling was net een hele grote trap met treden die verschrikkelijk onregelmatig waren want ze zijn gewoon gemaakt van stukken rots. We waren die dag al om 5.20 uur opgestaan om Poon Hill te beklimmen. Poon Hill betekent een uur lang trappen omhoog beklimmen, zon over de besneeuwde bergen zien opkomen en weer diezelfde trappen naar beneden, en dat nog voor het ontbijt dus. Ik had al bijna niet geslapen omdat ik 1.000 keer wakker werd met de vraag of het al 5.20 uur was. Verschrikkelijk irritant. Maar anyway, na het ontbijt dus de grootste afdaling van deze trekking. Ik begon de dag goed door heel nonchalant de berg af te lopen met mijn handen in mijn zakken. Ja, dat is niet slim, dat weet ik, want hier zijn de paden bezaaid met stenen en rotsen. Opeens verzwik ik m'n enkel op een stuk rots en een halve salto later lig ik op m'n rug, jawel, met een hand nog in m'n broekzak! Enkel beetje dik, knie beetje blauw, maar verder niets aan de hand. De Belgische vertelt me daarna dat zij vaak gaat hardlopen maar dat ze zulke zwakke enkels heeft dat ze bijna elke keer dat ze gaat rennen omvalt, een koprol doet, even snel om zich heen kijkt of niemand het gezien heeft, en weer verder rent. Ik ben ondertussen heel erg giechelig van dit verhaal en de moeheid en dat komt het geconcentreerd lopen niet ten goede. We struikelen samen verder al giechelend de berg af waarop de gids achter ons aan schreeuwt: 'Please no helicopter on the last day!'. Het helpt niet veel. We komen op een gegeven moment bij een supersteile afdaling, mijn benen worden er echt zo verschrikkelijk moe van. Meer dan een uur lang grote (rots)traptreden naar beneden. Zusjelief weet wat er met mij gebeurt als mijn lichaam gewoon te moe is en eigenlijk niet verder kan. Dan krijg ik de slappe lach. Ik blijf me verstappen op dat stuk en telkens grijpen de porters mij beet zodat ik niet val (ja, zij lopen wel rustig die berg af met 25 kilo op hun rug, gelukkig hebben ook zij de dag erna spierpijn!). Ik lig helemaal in een deuk als de porters vragen hoe vaak ik in hemelsnaam nog ga vallen en val dan nog bijna om terwijl ik gewoon stil sta. Het is ook echt niet normaal. Ik lijk wel dronken en kan echt niet meer op m'n benen staan. We zijn ondertussen op dit deel van de trek al wel zo laag dat het geen teken van hoogteziekte kan zijn gelukkig (dronken gedrag is een van de symptomen!). De gids kan het op een gegeven moment niet meer aanzien en ondersteunt mij en we rausen even snel de berg af. Dat is maar beter ook want als hij dat niet gedaan had, had ik nu nog op de berg gestaan en om de twee meter of gestruikeld of op m'n kont gelegen.

Ik heb overigens weinig last van de hoogte gehad, helemaal vergeleken met Tibet. Ik heb niet eens hoofdpijn gehad en dat is echt uitzonderlijk! Waarschijnlijk heeft het wel geholpen dat ik vlak voor deze trekking in Tibet al zo hoog ben geweest. De Belgische moest de nacht voor we de pas van 5.416 meter over liepen, overgeven en de Australische jongen kreeg het die ochtend ook heel erg zwaar. Zijn hoofd ging ontploffen zei 'ie en hij kon niet meer eten. De pas zelf betekende 1.000 meter omhoog over een afstand van 6 kilometer en dat stijgend van 4.450 meter naar 5.416 meter. We deden daar vier uur over en we begonnen om 5.30 uur in het stikdonker met onze headlamps op. Naarmate we hoger kwamen, werd er steeds langzamer gelopen en vaker gepauzeerd. Halverwege de eerste 500 meter omhoog kreeg ik het erg zwaar. Ik kwam er al snel achter dat ik gewoon teveel lagen kleren aan had. Het was dan wel heel erg koud, maar ik raakte gewoon oververhit van het omhoog lopen. Toen ik m'n muts afdeed, voelde ik me ineens veel beter en kon ik gewoon weer verder. Het is wel zwaar! Het is ook koud! Mijn waterflessen aan mijn rugzak beginnen te bevriezen en andere wandelaars hebben een zogenaamde camelbag (zak water in je rugzak met een slangetje eraan waar je uit drinkt zodat je niet de hele tijd een fles water hoeft te pakken), en dat lijkt heel handig tot het slangetje helemaal bevroren is en je er dus niets meer uitkrijgt. Als je eenmaal op die Thorung La pas staat, dan voel je je fantastisch en denk je het ergste gehad te hebben maar dan moet je dus nog 1.600 meter dalen. Dat is op zich niet zwaar, maar knieen houden er gewoon niet van. Nadat we een beetje gedaald zijn na het passeren van de Thorung La pas, kom ik op het briljante idee om het eerste heuveltje dat we tegen komen even op te rennen. Ik krijg twee van mijn reisgenoten nog zo gek om mee te doen ook. Het is maar een meter of 30 en het rennen op zich is niet zwaar, al rent het niet heel makkelijk met bergschoenen en een rugzak op. Maar dan. Dan stop je met rennen en moet je ademhalen. En dan merk je heel erg goed dat je slechts 200 meter gedaald bent en dus nog op 5.200 meter hoogte bent. Zuurstof! Argh! Niet zo'n briljant plan dus achteraf. I blame the altitude-dude voor deze stommiteit. Als je gewoon loopt of daalt, dan merk je op 'n gegeven moment niet zo veel meer van de hoogte maar op het moment dat je omhoog gaat, en je je wat meer moet inspannen, dan slaat het zuurstofgebrek toe.

Nog een andere stommiteit: na de eerste avond van apple brandy, laat ik m'n toilettas liggen in een guesthouse. Daar kom ik pas 's avonds achter als we alweer een heel stuk verder gelopen zijn. Hmmmm. Volgende ochtend maar even mijn stommiteit bekennen aan de gids en vragen of hij iets kan regelen. Het blijkt niet mogelijk te zijn om m'n toilettas naar het volgende dorpje te brengen, maar we komen na twee dagen in Pokhara, een grotere stad, en een familielid van de eigenaar van het hotel gaat daar toevallig heen en hij neemt mijn toilettas mee, super! Het is toch wel heel erg fijn dat dat geregeld kon worden, al die spullen opnieuw moeten kopen is ook weer zo'n gedoe.

Belevenissen in je hoofd tijdens het lopen: het lopen brengt je soms in een raar soort trance. Je babbelt af en toe met je reisgenoten of gids, maar je loopt ook stukken alleen. Er komen dan bij mij allemaal 'loop gerelateerde' liedjes in m'n hoofd. Zoals daar zijn: 'Step by step' van jawel, wie kent ze nog? De New Kids on the Block! Waar het vandaan kwam, weet ik niet maar het blijft heel lang hangen. En: 'You never walk alone', ook zo'n klassieker! Na veel kou eindelijk in de zon lopen, leidt tot 'Here comes the sun, here comes the sun, it's alright, tadadaadddadada'. De liedjes blijven maar in m'n hoofd doordraaien. En tegen de tijd dat ik visoenen krijg van heerlijk eten dat je in de bergen in Nepal, of uberhaupt in Nepal niet kunt krijgen (hmmmm, toastjes met brie....) dan is het tijd om te gaan lunchen.

Ondertussen is deze trekking dus afgelopen en zijn we weer terug in de bewoonde wereld, in Kathmandu. De trekking was een heel leuke ervaring en zeker een aanrader. Nadeel is wel dat je van tevoren nooit weet hoe je op extreme hoogte reageert. Het kan zijn dat je na vijf dagen ziek wordt en om moet draaien. Einde reis. Gelukkig word je heel goed in de gaten gehouden door de gids, hij kon zich duidelijk ook pas ontspannen nadat we allemaal veilig over het hoogste punt heen waren. Maar, al die mooie uitzichten, geweldig. Ook het lopen is me helemaal niet tegengevallen en zelfs die dag dat ik voor mijn gevoel halfdronken die berg afstrompelde heb ik me prima vermaakt (de dag waarop ik het meeste gelachen heb, voornamelijk om mezelf....).



Morgen vlieg ik alweer terug naar Nederland. Deze twee maanden zijn voorbijgevlogen. Langer reizen is zeker voor herhaling vatbaar moet ik zeggen! Ik vond het ook heel leuk om alles bij te houden door middel van deze reisverslagen. Als ik het niet op internet had gezet, had ik het denk ik niet twee maanden volgehouden om een reisverslag bij te houden. Ook leuk dat ik het zelf op internet nog eens na kan lezen.



Ik hoop dat jullie het leuk vonden om deze verslagen te lezen en nogmaals bedankt voor jullie leuke reacties!