Via Varanasi naar Pokhara, Nepal

Namaste (dit wordt in India en Nepal gebruikt, handig)!!



We zijn ondertussen in Nepal aangekomen. Hieronder het laatste stukje India en het begin van Nepal.

Als we vrijdag 5 november Agra verlaten, hangt er een soort Oud en Nieuw-sfeer. Dat komt vanwege al het vuurwerk en de feestelijke stemming op straat. Iedereen wenst elkaar en ons Happy Diwali. Na het eten gaan we richting treinstation om de trein naar Varanasi te pakken. Deze heeft weer vertraging. Ditmaal 1,5 uur. Aan het begin van onze reis hadden we telkens treinen die net begonnen aan hun lange reis. Nu moeten we steeds treinen hebben die aan het einde van een lange reis zijn. Vandaar de veel grotere kans op vertraging. We liggen deze nacht weer lekker in een duurdere klasse treinstel. We weten ondertussen dat de truc is om je bagage wel aan je bed vast te binden om stelen te voorkomen, maar deze er wel buiten te laten bungelen zodat je zelf ook nog op het bedje past. Als ik al in m'n bedje lig met m'n oordoppen in, hoor ik iets. Ik doe m'n oordoppen uit. Een 13-jarig Indiaas meisje dat naast mij ligt, wil graag nog even met mij praten want ze is nog lang niet moe. Ze is een enorme babbelkont die ook nog eens het beste Engels spreekt van alle Indiers die ik tot nu toe ben tegengekomen. We kletsen een poosje tot haar moeder en een andere man in de trein vragen of we alsjeblieft stil willen zijn. 's Nachts om 04.00 uur schrik ik wakker omdat er iemand in m'n arm knijpt. Het meisje zegt dag, zij moet er hier uit.

Rond 11.00 uur 's ochtends komen we aan in Varanasi. We hebben al een trein geregeld voor diezelfde nacht om 0.35 uur richting de grens met Nepal. Om toch onze backpacks ergens te kunnen laten staan en om even te kunnen douchen, nemen we een hotelkamer vlak bij het treinstation. Na ons even opgefrist te hebben, gaan we met een fietsriksja richting de Ganges. We komen een paar roepiah tekort om de man te kunnen betalen en hij heft geen wisselgeld voor ons grote briefgeld. Hij zegt dat we rest wel voor hem kunnen achterlaten in ons hotel, dan haalt hij het later op. Wat een vertrouwen. Maar natuurlijk houden wij ons wel aan de afspraak.

We lopen het laatste stukje naar de Ganges maar willen eerst ontbijten/lunchen. Het is ondertussen al weer 14.00 uur ongeveer en ik heb in de trein alleen wat koekjes gegeten. Na de lunch lopen we langs enkele ghats. Ghats zijn trappen naar de rivier toe. Er zo'n 80 ghats in Varanasi. Ook hier wordt er weer vanalles in het water gedaan. Varanasi is een heilige stad voor hindoes en moeder Ganges is helemaal belangrijk natuurlijk. We volgen bordjes met pijlen naar een German bakery, maar dan staan we er opeens: de crematie-ghat (zo noem ik 'm maar even). Dat is even schrikken en een heel andere bakery dan ik verwacht had. Er staat een man die zegt: "loop maar mee, maar geen foto's nemen uit respect voor de families" (duh!). De nieuwsgierigheid wint het van de afschuw en we lopen mee. Er ligt overal heel erg veel hout en hij neemt ons mee naar een hoger gelegen gedeelte waar een op dat moment niet gebruikte brandstapel ligt (deze blijkt later voor de belangrijkere overleden mensen gebruikt te worden). Een andere man begint ons te vertellen over hoe het hier toegaat. Ik zal proberen een juiste samenvatting te geven. Het kan zijn dat het hier en daar niet helemaal klopt, maar de man had een enorm moeilijk te verstaan Indiaas accent en ik was af en toe enigszins afgeleid omdat er weer een dood iemand voorbij kwam (...):

In principe wil elke hindoe hier gecremeerd worden en ze moeten binnen 24 uur dat ze sterven gecremeerd worden. Dode mensen worden dus uit heel India hierheen gebracht, met auto's, trucks of per vliegtuig. Normaliter worden de lichamen eerst in de Ganges gewassen/ondergedompeld en krijgen ze wat Gangeswater in hun mond. Dit om het lichaam te reinigen volgens mij. Daarna worden ze op een stapel hout gelegd en gecremeerd. Babies, kinderen en zwangere vrouwen worden niet verbrand, maar nadat er een zware steen aan ze is gebonden 'te water gelaten'. Mannen hebben een wit laken over zich heen en vrouwen een rood laken. Dit laken zie je alleen over hun hoofd want de rest van hun lichaam is bedekt door een soort oranje laken. Ook hier weer veel afrikaantjes als versiering. Vrouwen mogen niet bij de ceremonie aanwezig zijn. Vroeger sprongen vrouwen namelijk nogal eens hun man achterna op de brandstapel. Waarom is mijn niet geheel duidelijk maar nu mag het in ieder geval niet meer. Er worden hier zo'n 200 a 300 lijken per dag gecremeerd. De vuurtjes branden dan ook dag en nacht. De families moeten zelf voor het hout zorgen, als ze er geen of te weinig geld voor hebben, worden de resten hout van andere vuurtjes gebruikt. De delen van mensen die niet goed verbranden worden alsnog de Ganges ingegooid.

Wat wij zagen was een soort lopende-band-werk van het aankomen van overleden mensen op brancards van bamboe. Ze gingen vervolgens de Ganges een stukje in om gereinigd te wroden. Degenen die ondergedompeld waren, werden in een rijtje gelegd om daarna verbrand te worden. Op dezelfde plek waar de mensen gewassen werden, stonden mannen grote bakken as in het water te zeven om het goud er uit te halen. Het water was er dan ook helemaal zwart van de as. Mensen houden hun sieraden om als ze verbrand worden en als het goed is, wordt het goud aan de families teruggeven. Door het water kwamen ook waterbuffels aangelopen. Die waren voornamelijk geinteresseerd in de afrikaantjes die van de brancards waren afgevallen. We zagen ongeveer 15 brandstapels met daarop soms nog zichtbaar de resten van mensen. Af en toe werd er nog even goed in gepookt om alles goed te laten verbranden. Bij de ghat was ook een hospice met oude vrouwen die binnenkort zouden sterven. Veel mensen schijnen naar Varanasi te komen als ze denken dat ze binnenkort gaan sterven.

Toen we weg liepen, gingen we een verkeerd straatje in waar we bijna opliepen tegen de volgende dode die voorbij kwam. Argh! Andere kant op! Al met al was dit vrij heftig om te zien en ik heb me terwijl ik daar was dan ook afgevraagd of ik dit wel wilde zien. Het is zeker wel iets dat je de rest van je leven bijblijft.

Antoinette en ik hebben het ondertussen allebei wel een beetje gehad met India. India is in het begin veel verwondering en veel viezigheid. Na twee weken is de verwondering wel voorbij en blijft alleen nog de viezigheid over. We weten ondertussen ook waarom het in India zo vaak naar urine stinkt. Mensen (af en toe zelfs vrouwen!!) plassen echt overal in het openbaar. Op 'n treinstation zagen we, toen we 'n poosje moesten wachten op een vertraagde trein, meerdere malen mannen gehurkt gaan zitten aan de rand van het perron om op de rails te plassen. Op straat hurken ook vrouwen en laten gewoon de boel lopen. En niet eens even wegdraaien ofzo, nee gewoon met hun gezicht richting langslopende mensen. Schaamteloos zijn ze er. Ook het gerochel van mannen en al het gespuug op de grond is eigenlijk gewoon ranzig. Samengevat, het is hoog tijd om naar Nepal te gaan. Twee weken India was precies genoeg.

We hebben nog een paar uurtjes door te brengen in Varanasi voordat onze trein vertrekt. We dachten nog even een paar uurtjes slaap te kunnen pakken in ons hotel maar het vuurwerk gooit roet in het eten. Zelfs oordoppen helpen niet tegen de grote knallers.

We zijn niet verbaasd als onze trein vervolgens weer 1,5 uur vertraging heeft. We vertrekken pas tegen 2.00 uur. Wel hebben we de luxe dat we ons coupeetje van vier bedjes (afgescheiden door een gordijn van de rest van de trein) helemaal voor onszelf hebben. Het is echt rustig in dit gedeelte van de trein. Ondanks dat we maar 6 uur te gaan hebben in deze trein slapen we dus best goed.

De volgende morgen rond 8.00 uur een paar koekjes eten en, hup, de bus in naar de Nepalese grens. De bus doet er twee uur over in plaats van de verwachte 4 uur. Een meevaller dus. Dan 1 kilometer lopen naar de Nepalese grens. 10 minuten later, 40 dollar armer en een Nepalees visum rijker proberen we Nepal verder in te reizen. Voor de Nepalese grens probeerden ze ons wijs te maken dat we geld moesten wisselen aan de Indiase zijde van de grens omdat er in Nepal een festival gaande was waardoor de banken en geldwisselkantoren dicht waren. Bovendien, zo zeggen ze, mogen er geen biljetten van 500 of meer roepiah Nepal in. We besluiten dat dat allemaal onzin is. We hebben namelijk al gehoord dat je in de grensstreek gewoon met Indiase roepiahs kan betalen als je maar geen biljetten groter dan 100 roepiah gebruikt. We hebben nog een paar honderd Indiase roepiahs dus we kunnen in ieder geval wel wat eten kopen. Helaas hebben de mannen wel deels gelijk. De ATM (pinapparaat) net over de grens doet het niet en werkelijk waar alle money exchange offices zijn gesloten en ook de meeste winkeltjes, dit alles weer vanwege Diwali. De Indiers zijn wat dat betreft wat minder religieus en meer geldbelust lijkt het, want in India was gewoon alles open.

Onze bedoeling was eerst om meteen door te gaan naar Kathmandu om van daar uit ook onze trip naar Tibet te regelen. De bus naar Nepal doet er echter een uur of 10, 12 over. Dat zien we niet zitten. Bovendien willen we echt niet 's nachts met een volgepakte bus over bergweggetjes zonder verlichting crossen. We doen het dus anders besluiten we op dat moment. We gaan met een tussenstop in het dorpje Tanzen door naar Pokhara en van daar naar Kathmandu. Het is een heel gedoe om uit te vinden hoe we in Tanzen moeten komen. In Nepal zijn er slechts twee vormen van vervoer: bus en taxi. Niemand kan ons iets nuttigs vertellen over de busverbinding. Er is wel een busstation in de buurt dus eerst maar 'ns die kant op. Bij het busstation staat 'n man die ons ervan probeert te overtuigen dat er geen bussen rijden vanwege Diwali maar dat hij wel 'n busticket kan regelen. Een duur ticket. Onzinnig verhaal weer. Gelukkig komt er toevallig net een bus aan die in ieder geval in de richting van Tanzen gaat. We stappen meteen op de bus. We hebben dan nog steeds niets gegeten. De bus raakt hartstikke vol met mensen, wij konden nog net zitten. We hoeven maar 25 kilometer maar die bus stopt echt overal. Als de bus stilstaat wordt het echt gigantisch warm en lijkt er geen zuurstof meer in de lucht te zitten. Als we in het plaatsje komen waar we een andere bus moeten pakken, proberen we eerst een taxi te regelen omdat we wel genoeg hebben van de bus. De taxichauffeur vraagt wel erg veel. hij zegt ook dat er geen bussen naar Tanzen rijden. Als we er qua prijs echt niet uitkomen, wijst hij opeens naar 'n bus die langskomt rijden. We moeten die bus hebben want die gaat naar Tanzen! (?). Ach ja.... Huppekee, de volgende bus weer in dus.

We moeten nog ongeveer 50 kilometer en we hebben weer het geluk aan het begin van de buslijn in te stappen zodat we kunnen zitten. Ook deze bus wordt weer helemaal volgepakt met mensen. Er zitten veel jonge jongens op het dak omdat het allemaal niet meer past. Op 'n gegeven moment wordt de bus gestopt door de politie. De jongens moeten van het dak af. De helft van de jongens weet zich toch in de bus te proppen, de andere helft verdwijnt. Als de politie uit zicht is, komen de jongens weer te voorschijn en klimmen allemaal weer op het dak. De rit duurt oeverloos lang. Dit schijnt ook weer de schuld te zijn van het Diwali-festival. Veel mensen reizen om bij familie op bezoek te gaan dus de bus stopt vaker dan normaal en zit voller dan normaal.

Het is nog licht als we in Tanzen aankomen. Nu op zoek naar het hotel dat we gezien hebben in de Lonely Planet van twee Nederlandse meisjes waar we een stukje mee hebben opgereisd. We hebben zelf helaas nog geen Lonely Planet van Nepal. Tanzen is een schattig dorpje waar het wel heel erg rustig is. Bijna alles is dicht. Schuldige: Diwali. Tanzen is ook duidelijk een bergdorpje. We moeten enorm klimmen met onze grote rugzak. Het hotel blijkt enorm crappy te zijn, alles lekt in de badkamer en bovendien is er geen personeel aanwezig en het restaurant dicht vanwege Diwali. We zijn echter zo moe en zo hongerig dat we besluiten te blijven. Het is een uur of 17.00 en we hebben alleen nog maar een paar koekjes gegeten, wie mij een beetje kent , snapt dat dit echt aan het onmogelijke grenst. Gelukkig kan ik mijn lichaam tijdens zo'n reis wel in een soort 'winterslaapmodus' brengen waardoor ik heel veel kan hebben.



De douche met warm water moet je zelf maken door een pan met kokend water te mengen met koud water en dan emmertjes over jezelf heen te gooien. Het hete water wordt gebracht door een dove man die met veel rare keelgeluiden en handgebaren dit principe uitlegt.

Alle restaurants zijn dus dicht. Wel zitten er tegenover ons hotel twee zaakjes die zowaar open zijn. Een ieniemieniewinkeltje dat o.a. van die noodles verkoopt waar je alleen nog heet water bij hoeft te doen, en daarnaast een net zo'n klein zaakje van een man die normaal wel warm eten verkoopt maar die dag niet i.v.m. Diwali. Hij heeft wel een gassstel met pan, water en eieren. Dus dat samen met de prefab-noodles betekent alsnog een warme maaltijd voor ons. Het eerste ienieminiewinkeltje verkoopt ook chocola, chips en koekjes, dus dat is het dessert.

We slapen wel 10 uur lang. Wat een rust hier! Wel om half 8 's ochtends een heel erg harde vuurwerkknal waardoor we meteen wakker zijn. Het verschil met India heel erg goed te merken. Wat is het schoon en het stinkt niet! Er ligt hier en daar wel wat vuilnis op straat maar dat is echt niets vergeleken met India. We moesten ook echt zelf naar mensen toe lopen om de weg te vragen naar het hotel. Geen mensen dus die meteen op je afstuiven om hun hotel/winkel/riksja/taxi/watdanook te promoten.

De volgende ochtend is de belangrijkste missie geld te regelen. We zijn heel erg blij als we een ATM vinden die ons geld wil geven. Maar als we klaar zijn met ons ' happy dansje' (we got the money! we got the money!) blijkt dat we er nog niet zijn. Ten eerste is nog steeds vrijwel alles gesloten en de zaakjes die open zijn, hebben geen wisselgeld voor onze vers gepinde biljetten van 500 en 1000 Nepalese rupeehs. Er is wel een bakkerij open, die heeft helaas geen wisselgeld, maar zegt ons wel dat het restaurant dat bij de bakkerij hoort om 10.00 uur open gaat. Eerst nog maar een uurtje het dorpje verkennen dan. We lopen langs een wat groter hotel. We vragen of we daar kunnen ontbijten en dat kan! Het blijkt de enige plek te zijn waar we kunnen ontbijten in dit dorp. Ze hebben alleen 'selected items' i.v.m. Diwali laten ze weten. Toch krijgen we keurig het menu om iets uit te kiezen. De ober vertelt ons vijf minuten later dat we alleen kunnen kiezen tussen pap en pannekoeken, en thee en koffie. Pannenkoeken zijn natuurlijk altijd goed, die heb ik deze vakantie vaak als ontbijt gehad.

We raken aan de praat met de eigenaar van het hotel. Hij vertelt dat er altijd problemen zijn rond festivals. De toeristen weten van niets en dan is opeens alles gesloten. Daarom zijn zij speciaal wel open, al is het maar met een beperkte kaart. Daar zijn wij in ieder geval erg blij mee! We hebben van tevoren gevraagd of ze wel terug hebben van 500 ruphees. Ja hoor! Geen probleem! Het duurt vervolgens wel erg lang voor we wisselgeld krijgen. Uiteindelijk komt er een jongen naar het hotel gerend met geld. Hij heeft waarschijnlijk het hele dorp afgezocht naar wisselgeld voor ons. Ondertussen is ook de eigenaar van het hotel zo aardig geweest om een briefje van 500 rupeehs van ons te wisselen voor allemaal briefjes van 50 rupeehs.

Vervolgens richting het tourist office. We willen deze middag een stuk gaan lopen in de bergen en daar hebben ze kaarten. We kiezen een simpele route van ongeveer vijf uur. Eerst nog maar wat meer eten in het restaurant dat om 10.00 uur open gaat. We komen er om 10.30 uur. Gesloten. We zien wel een bordje op het restaurant "geopend vanaf 10.30". Nou, die zal met 'n paar minuten wel open gaan dus. De bakkerij eronder is wel opeens gesloten terwijl die van 7.00 uur tot 19.00 uur open zou moeten zijn. Dan gaat de deur van het restaurant open. Ik kijk heel blij naar de meneer die er uit komt, maar die vertelt doodleuk dat 't restaurant niet opengaat vandaag en de bakkerij ook niet meer. Als de eigen werknemers al niet eens weten wanneer ze open zijn...

Terug dus naar onze noodles-man. Hij heeft nu ook ander eten maar dat zien er niet zo smakelijk uit. We bestellen dus maar hetzelfde als de dag ervoor. Tijdens het eten op verzoek van de noodles-man nog even foto's gemaakt van de kinderen van het gezin. Na het inslaan van wat proviand, koekjes, chocola en water, zijn we klaar voor onze wandeling door de bergen. De man van de tourist office heeft ons verteld dat de wandeling goed te doen is. Ik vroeg hem nog, kunen we de weg makkelijk vinden? Ja hoor, heel simpel. Maar eenmaal onderweg komen we allemaal splitsingen, kruisingen en kronkelweggetjes tegen terwijl er op de kaart toch echt een rechte rode lijn getekend is. Hmmm. Telkens maar even vragen aan de locals die we tegenkomen of we goed gaan. We moeten namelijk door een paar dorpjes lopen en daar weten we de naam wel van. Helaas blijken niet alle locals even goed bekend te zijn rond hun eigen dorpjes want op een gegeven moment worden we er door een meisje op gewezen dat we helemaal de verkeerde kant oplopen. We komen door middel van een short cut door een rivierbeddinkje weer op de goede route terug.



Onderweg komen we nog een mevrouw tegen die echt geen woord Engels spreekt. Ze geeft ons twee superzure mandarijnen en wil mij een zakje met gefrituurde meuk geven. Ik wil dat helemaal niet heben maar ze blijft maar aandringen. uiteindelijk neem ik het aan en zet in een stukje mijn tanden. Ik krijg het niet eens doorgebeten. Ik stop het weer terug en probeer het zakje weer terug te geven aan de mevrouw. Die wil het natuurlijk en helaas echt niet meer terughebben. Zit ik dus opgescheept met die meuk. Een heel stuk verder, als de mevrouw allang weg is, zie ik zo'n zelfde frituurding aan een soort slinger hangen boven de weg. Was dat ding uberhaupt wel bedoeld om te eten?



We stoppen onderweg in een dorpje bij weer een mini-winkeltje. De man heeft (bijna) koude coca-cola voor ons die erg welkom is. De man spreekt een beetje Engels en vraagt ons vanalles over Nederland en maakt ondertussen volop notities van onze antwoorden. Heel apart....



De eerste drie uur zijn we grotendeels nar beneden gewandeld. Nu rest ons een klim van twee uur naar boven om terug te komen in Tanzen. Behoorlijk pittig moet ik zeggen. Gigantisch rood aangelopen en bezweet komen we in Tanzen aan. Het is hier nog best warm ondanks het feit dat we in de bergen zitten. 's Avonds maar weer eten in hetzelfde restaurant waar we ontbeten hebben.



We willen de volgende dag naar Pokhara. Omdat we geen zin hebben in weer zo'n enorm lange, warme rit in een overvolle bus, besluiten we een taxi te regelen. Lekker decadent. Het is nog even gedoe maar uitindelijk vinden we een taxi en die wil ons na wat afdingen wel voor 42 euro naar Pokhara rijden. Hij komt ons ook ophalen bij ons hotel. Dat scheelt weer een heel stuk lopen met een zware rugzak. Bovendien kunnen we nu een beetje uitslapen. Ik zeg: money well spent!



De taxi brengt ons de volgende ochtend in vier uur naar Pokhara dat 119 kilometer van Tanzen ligt. Alleen maar bergweggetjes, nergens een recht stuk. De primatourpilletjes komen (weer) heel goed van pas dus. Antoinette dacht 't wel even zonder pilletjes te kunnen, maar die neemt er na 10 minuten toch maar wel een. Onderweg zien we de eerste besneeuwde bergtoppen!



Om 12.00 uur komen we aan in Pokhara. We laten ons in Lakeside afzetten, zoals de naam al doet vermoeden ligt dat aan een meer. Pokhara betekent ook 'meer' in het Nepali. Lakeside is een hele lange straat voorzien van alles wat een toerist nodig kan hebben. Ubertoeristisch dus. Dat mag ik als echte reiziger natuurlijk niet leuk vinden, maar wat heerlijk! Zoveel restaurants, hotels, internetcafe's en ATM's om uit te kiezen. Niks moeilijk doen om een plek te vinden waar je iets kan eten, gewoon genieten....



Nou, dit is weer een enorm lang verhaal geworden. Volgende keer meer over Pokhara.