Udaipur, Ranthambhore en Agra

Dag allemaal, hier ben ik weer. Allereerst: bedankt voor jullie leuke reacties!

Ik loop wat achter met het verhalen van onze belevenissen hier, dus er volgt een lang verhaal beginnend op onze tweede dag in Udaipur en eindigend in het internetcafe in Agra waar ik dit aan het typen ben:

Zondag gaat de wekker om 7.00 uur omdat we vandaag paard gaan rijden in de omgeving van Udaipur. We worden om 8.00 uur opgehaald met een busje en naar een huis buiten de stad gebracht. Ze hebben er naast paarden ook allerlei exotische vogels, zelfs emoe's. Het bedrijfje dat het paardrijden organiseert is van de oom van de plaatselijke maharadja. Na het drinken van een kopje thee (we vergeten hier telkens te zeggen dat we er geen melk in willen, en dan staat er weeeer thee met melk voor je neus...) staan er drie gezadelde paarden voor ons klaar. Twee voor ons en een voor de gids. Ze vragen nog naar onze ervaring met paardrijden. Die is wat mij betreft redelijk minimaal. Op m'n 13e heb ik ooit op een paard gezeten dat eerst op mijn (toen nog poezelige) voetje ging staan, au!, en daarna ook nog in galop ging waarbij ik uit de beugels schoot. Niet leuk dus. In Spanje heb ik ooit paard gereden in de velden tussen de stieren die gefokt werden om mee te doen aan stierengevechten. Dat was wel leuk! Maar, ik dwaal af. Voor een beetje rustig hobbelen op een paard heb ik wel genoeg ervaring (hoop ik). De uitleg die we krijgen is kort: linker teugel aantrekken, naar links. Rechter teugel, naar rechts. Beide teugels hard aantrekken als je wil dat 'ie langzamer gaat of stopt. Mijn paard heeft duidelijk issues met hierarchie en wil niet de hele tijd achter de gids en zijn paard lopen. De eerste keer is het even schrikken als 'ie er opeens de vaart in zet, maar daarna heb ik 'm redelijk onder controle. We rijden in totaal vier uur. We stoppen onderweg in een klein dorpje om een kopje thee te drinken (shit, weer die melk! Maar gelukkig hebben ze hier in India vaak mini plastic bekertjes waar maar 10 ml thee in gaat). Onderweg is iedereen, en vooral de kinderen, erg enthousiast. Ze zwaaien en roepen 'namastee' of 'bye bye' en wij zwaaien en roepen terug. Onderweg zien we een slang. Onze gids zegt dat het een cobra is, dus dat nemen we dan maar aan. Als we onderweg bij een meertje afstappen, merk ik dat dat niet helemaal soepeltjes meer gaat. Ik begin al te vrezen voor enorme spierpijn de dag erna. Ook mijn 'bilbotten' hebben het zwaar te verduren. Maar al met al was het een leuke ervaring om even buiten een stad rond te rijden en wat kleine dorpjes te bezoeken. Ook het paardrijden zelf ging erg goed (zolang het paard rustig bleef lopen...). Uiteindelijk viel de spierpijn in de dagen erna gelukkig ook mee.

Na het paardrijden lopen we 's middags wat door de stad en we eindigen op een terrasje aan het water. Vanwege alle activiteiten aan het water is er genoeg te zien.We zien ook allemaal rijen ezeltjs die bepakt met bakstenen, zand etc. door de stad lopen. Bij sommige is een voorpoot aan een achterpoot gebonden. Misschien doen ze dat zodat ze er niet hard vandoor kunnen gaan? Het ziet er niet leuk uit want die ezels struikelen meer dat dat ze lopen. We blijven op het terrasje hangen tot en met het avondeten en daarna halen we onze bagage op en gaan naar het treinstation. We staan zowaar in een keer op het goede treinstation (toegegeven dat was in dit geval niet moeilijk want er is maar een treinstation in Udaipur).

De nachttrein van Udaipur naar Jaipur betekent een kort nachtje. Om het stelen van onze spullen te voorkomen leggen we onze kleine en grote rugzak op ons bed en binden die vast zodat niemand er zomaar mee vandoor kan gaan. Dit betekent dat er niet veel ruimte voor onszelf overblijft op deze niet al te grote bedden. We hebben de goedkoopste 'sleeper' geboekt omdat de andere klassen al vol waren. Deze keer dus geen kussen, lakens en deken maar alleen ons plastic bedje. Ik ben blij met mijn meegebrachte 'slaapzaklaken' waar ik in kan liggen. Niettemin komt er niet veel van slapen.

De trein komt rond 6.00 uur aan in Jaipur. In de file van riksja's die het treinstation verlaten, botst onze riksjachauffeur op z'n voorganger. Gelukkig kan iedereen er om lachen en rijden we gewoon verder. Bij ons hotel blijkt onze kamer nog niet klaar te zijn, we zijn natuurlijk ook wel erg vroeg. Pas om 9.00 uur kunnen we in onze kamer. We besluiten eerst nog even wat bij te slapen voordat we de stad in gaan. Na de lunch is het zo ver. Nondeju (daar is 'ie weer!), wat een grote, drukke, vieze stad. Volgens de Lonely Planet wonen hier 3,5 miljoen mensen, wij denken dat het er stiekem veel meer zijn. Het is hier bijna Diwali (een soort Hindu-kerst, zeg maar) en veel mensen hebben vakantie en kopen nieuwe spullen voor hun huis of nieuwe kleren. Het is dus superdruk in het centrum. De straten en huizen worden vanwege Diwali versierd met zilver- en goudkleurige slingers en slingers gemaakt van Afrikaantjes (de bloemen!), en Diwali is ook de reden voor het vele vuurwerk dat we de afgelopen dagen al zagen en hoorden.

Als we de drukte niet meer trekken, gaan we terug naar ons hotel. We zitten wel een stukje van 't centrum af maar ons hotel (met de mooie naam Krishna's palace) geeft een fijn stukje rust in deze chaos.

De volgende dag hebben we om 10.00 uur afgesproken met onze eerste riksjachauffeur (die van de botsing). Hij zal ons voor 5 euro de hele dag rondrijden voor wat site seeing. We gaan naar het Amber fort, het waterpaleis, een soort mausoleum voor maharadja's en naar de sun temple. Alweer een fort en alweer een waterpaleis dus, de steden vallen wat in herhaling wat dat betreft. Voor de sun temple moeten we een stuk omhoog lopen. Er zitten ontelbaar veel kleine aapjes. Dat is de reden dat deze tempel ook wel de monkey temple genoemd. In het tempeltje krijg ik wat gepofte rijst toegestopt en krijg een oranje stip op m'n voorhoofd.

Na weer bij het hotel afgezet te zijn, willen we eigenlijk nog naar het 'palace of the winds'. We nemen een nieuwe riksja en staan vervolgens erorm in de file. Het hele centrum van Jaipur staat vast. In de file staan in een riksja is vooral vies. Een riksja is gewoon open natuurlijk en ze hebben hier duidelijk last van smog. Roetfilters kennen ze al helemaal niet, dus je zit lekker allemaal uitlaatgassen in te ademen terwijl je niet weg kan. Na heel kort bij dit paleis gekeken te hebben, brengt de riksja-chauffeur ons weer terug. De opstopping is nog niet opgelost dus we crossen door allerlei binnendoorweggetjes terug naar ons hotel.

Persoonlijk vind ik Jaipur niet zo'n succes. Te druk, te veel smog en te vies. De smog was vooral te zien als we van een heuvel (tempel/fort) naar beneden keken. De viezigheid bleek vooral uit de grotere hoeveelheid vuilnis op de straten.

De volgende ochtend pakken we de trein naar Sawai Modhapur. Vlakbij Sawai Modhapur zit een tijgerreservaat (Ranthambhore National Park) waarin je op safari kunt. In de trein kunnen we eindelijk een keer het landschap zien. De ramen staan open (geen airco) en dus geen vieze en beslagen ramen. Ik kijk op een gegeven moment hoe laat het is en zeg tegen Antoinette dat we nog een half uur en twee treinstations te gaan hebben. Vijf minuten later staan we stil op een station. Antoinette kijkt toevallig naar buiten en roept: 'shit, we moeten er hier uit!'. Snel onze spullen pakken dus en de trein uit. Het blijft een uitdaging dat reizen hier!

Buiten het station vinden we een man met paard en wagen die ons naar ons hotel brengt (voor de paardenliefhebbers, het paard zag er goed en goed gevoed uit!). We hebben dit keer een iets duurder hotel geboekt met zwembad. Na het inchecken dus snel de zwemkleren aan en met de voetjes in het zwembad. Er komt een Indiase mevrouw met twee kindjes naar ons kijken. Ze vraagt of we gaan zwemmen want dat willen haar kinderen graag zien. Die hebben naar zij zegt nog nooit iemand zien zwemmen en kunnen zelf dus ook niet zwemmen. Ik plons het zwembad in en zwem naar beste kunnen even een schoolslag en een borstcrawl.

's Middags het dorp in. Er is hier werkelijk niets te doen. We regelen wel een safari voor morgenochtend (heel) vroeg in de hoop een tijger te zien, eigenlijk zou je minimaal drie safari's moeten boeken om de kans te vergroten dat je een tijger ziet. Maar omdat hier in Sawai Modhapur verder niets te doen is, besluiten we in plaats van twee dagen maar een dag te blijven en meteen door te reizen naar Agra. We hebben Sawai Modhapur gelijk maar omgedoopt tot Saaie Modderpoel. Die middag gaat Antoinette aan de skype met haar vriend uit Nieuw Zeeland en ik lees wat e-mail enzo.

De volgende ochtend dus om 6.00 uur opstaan. We rijden drie uur door het park maar zien geen tijgers. We zien pauwen en verschillende soorten herten (lion snacks volgens de gids) maar daar komen we natuurlijk niet voor. Wel krijgen we een gratis achtbaanrit die helaas ophoudt als een Spaans meisje achter mij schreeuwt: 'Slow! Please! I love my life!'. Aangezien we geen tijgers zien, krijgt Ranthambore National Park ook een nieuwe naam: Reteboring National Park.

Na de brunch en na uitgecheckt te zijn gaan we naar het internetcafe om 'even' treinkaartjes te regelen om uit Saaie Modderpoel weg te komen. Oh ooooh.... De trein zit vol, de volgende trein ook, en de treinen van de dag erna zitten ook allemaal vol! We zien op internet wel dat er mogelijk een bus rijdt naar Agra. Voor de zekerheid lopen we met onze bacpacks eerst langs het treinstation, we reizen immers liever per trein. Daar komen we erachter dat over een half uur een trein vertrekt naar Agra. Deze trein stond niet op internet. We krijgen een 'general ticket', geen zitplaats dus. Ik zeg tegen Antoinette al dat dit vast de kippentrein wordt, dus mensen stapelen tot er niemand meer bij kan. Als we op het perron aan het wachten zijn, komt er een Franse mevrouw met ons praten. Blijkbaar is zij al twee uur op dezelfde trein aan het wachten. De trein heeft dus een vertraging van twee uur. Voor ons dus een gelukje dat we nog met deze trein meekunnen. Een half uur na de aangekondigde vertrektijd (die dus al twee uur later was) komt de trein eraan. De trein barst uit z'n voegen van de mensen. Gelukkig zijn de dagen van mensen die bovenop de trein zitten wel voorbij. Er stappen wat mensen uit en wij persen ons de trein in. We staan op het balkon samengepakt en dat met onze grote rugzakken. Er moeten de hele tijd mensen langs die dingen willen verkopen. Twee mannen laden een wc helemaal vol met dozen met flessen water die ze willen verkopen in de trein. De wc deur blijft open staan dus dat geeft weer lekkere aroma's!

Ik kan de trein in kijken en twee Indiase meisjes willen graag mijn aandacht. Ze spreken Engels dus ik praat wat met ze. Bij de eerstvolgende halte drukken we ons verder de trein in, van het balkon af. Ik kan nu zitten, in het gangpad op mijn tas, tussen de hele familie (17 mensen) van de twee meisjes in. Ze zijn een treinreis van 38 uur(!) aan het maken om een religieuze ceremonie uit te kunnen voeren waarbij ze een of andere berg gaan beklimmen, dit alles ook weer in verband met Diwali begrijp ik. Ze bieden ons home made food aan, maar ik zeg dat ik niet hoef. Ze blijven aandringen en ik zeg uiteindelijk maar dat we net gelunched hebben om niet onbeleefd te zijn. Ik heb namelijk geen zin in home made bacterien. Want wat als het mis gaat? De wc in deze trein is echt supersmerig. Onze strategie is om in de trein zo min mogelijk te eten en te drinken zodat je zo min mogelijk, en het liefst helemaal niet, naar de wc hoeft. Eigenlijk heb ik wel honger ondertussen, maar ja, ik kan nu moeilijk toch m'n meegebrachte koekjes en chips gaan eten...

De familie is geinteresseerd in onze brillen omdat ze zelf in de brillen business zitten. De kinderen spreken behoorlijk Engels, dus de 3,5 uur die we nog moeten doorbrengen in de trein gaan best snel voorbij. Het is leuk op deze manier met een Indiase familie in contact te komen. Met mensen dus die normaal niet met toeristen omgaan.

In Agra vinden we een hotel vlabij de 'no pollution zone'. Dat betekent dat er weinig gemotoriseerd verkeer langskomt. Deze zone is ingesteld om de Taj Mahal te beschermen tegen de vervuiling. Wij vinden 't vooral lekker rustig.

De volgende dag gaat de wekker weer eens heel erg vroeg (5.50 uur) omdat de Taj Mahal bij zonsopgang heel mooi schijnt te zijn. Dit weet helaas iedereen en dus staan we om 6.30 uur in een lange rij voor de Taj. Er is een vrouwen- en een mannenrij. We moeten namelijk gefouilleerd worden. De vrouwenrij is extreem veel langer dan de mannenrij omdat er maar een vrouwelijke beveiliger is. Voor de rest zijn we goed voorbereid en hebben we zo min mogelijk spullen bij ons. Er mag namelijk bijna niets mee naar binnen. Geen spullen waarmee je de Taj en de omliggende gronden zou kunnen bevuilen (kauwgum, sigaretten, eten) en niets waarmee je gevaarlijke dingen kunt doen (aanstekers, tripods (?) en bijvoorbeeld zaklantaarns (?)). Je mag alleen een camera, een fles water, geld, je paspoort en je telefoon meenemen, maar die laatse alleen als die uitstaat (?).

Het is sinds we zijn aangekomen in Agra erg mistig (dat begon al ongeveer 1,5 uur voordat we in Agra aankwamen) en dat is er nog niet beter op geworden. De Taj is daarom nogal wazig van een afstand. Er zijn enorm veel toeristen hier. Voor het eerst horen en zien we ook veel Nederlanders. Het is onmogelijk om foto's te maken van de Taj zonder andere mensen op de foto te zetten. De Taj is niettemin wel zeer indrukwekkend. De Taj schijnt gebouwd te zijn door een keizer uit liefde voor zijn gestorven vrouw. Hij werd later door zijn eigen zoon gevangen gezet, en kon toen alleen nog vanuit zijn cel naar de Taj kijken..

Na de Taj is het tijd voor een echte lekkere cappuccino in een Westers koffiezaakje dat we ontdekt hebben. Wat kan je daar toch van genieten hier! De rest van de middag laten we ons een beetje rondrijden in een fietsriksja. Deze wat oudere riksjachauffeur is erg blij met onze klandizie. Hij wil ons ook graag langs wat winkeltjes rijden waar hij commissie krijgt. We vinden het een schattige man en dus vinden we dat goed. We zien hoe tapijten geknoopt worden (wat een werk!) en hoe half-edelstenen in marmer gelegd worden zoals dat ook in de Taj gedaan is. We kopen uiteindelijk natuurlijk niets, maar onze chauffeur vertelt enhousiast dat hij bij alle winkels commissie heeft gekregen vanwege ons bezoek. Hij krijgt dan 20 of 30 rupeehs, dus ongeveer 35 of 50 eurocent, commissie per winkel. Hij heeft dus een goede dag gehad! Ik heb tijdens deze vakantie het boek 'De witte tijger' gelezen. Een goed boek dat gaat over India en hoe verrot dit land in elkaar zit. De vader van de hoofdpersoon is ook een fietsriksjachauffeur en heeft een zeer zwaar leven. Het is niet verkeerd om eraan herinnerd te worden hoe enorm zwaar het leven is hier voor heel veel mensen.

De volgende ochtend ontbijten we in het rooftoprestaurant van ons hotel. Je zou de Taj moeten kunnen zien vanaf het dak maar er is weer zoveel mist/smog/bewolking dat we 'm amper kunnen zien. Deze dag gaan we lekker helemaal NIETS doen. Lekkere koffie drinken, boekje lezen, wat internetten... Er komt namelijk een lange reis aan waarbij we via Varanasi naar Nepal reizen. We zullen minimaal twee nachten niet in een normaal bed slapen maar in de trein en als het tegenzit komt er daarna nog een nacht in de bus.

Er is trouwens goed nieuws vanuit het koeienfront. Na Jaisalmer zijn de koeien er stukken beter doorvoed uit gaan zien. We lezen in de Lonely Planet dat de koeien hier inderdaad plastic eten
(zoals we zelf al gezien hadden). De koeien krijgen daardoor het gevoel dat ze vol zitten en eten niet meer. Daardoor sterven ze een langzame hongersdood. Er is we eens een koe gevonden met 36 kilo (!!) plastic in z'n maag.

Vanaf Jaipur is er er ook een varkensfront waargenomen door ons. Jaipur is de eerste stad waarin we varkens zien rondlopen, en het zijn er veel. Varkens houden natuurlijk wel van wat viezigheid en ze liggen lekker in het open riool en eten samen met koeien en honden uit de kleine vuilnisbeltjes die overal op straat te vinden zijn.

Verder opmerkelijke zaken in 'Incredible India' (toeristische slogan van India):

- een man die in foetushouding ligt te slapen op de stoep. Op zich niet opmerkelijk hier, maar deze man heeft een scheur in zijn broek op een onhandige plaats waardoor (heel charmant) zijn ballen uit zijn broek steken. Dat moet mij weer opvallen natuurlijk!

- bijna alle hotels hebben hier hetzelfde servies

- in sommige restaurants wordt je gevraagd om zelf je bestelling op te schrijven, als zij het wel doen moet je heeeel langzaam bestellen, want schrijven gaat langzaam

- gelezen in het gastenboek in ons hotel in Udaipur: 'sommige mannen die Ayurvedische massages uitvoeren, maken Westerse meisjes wijs dat hun baarmoeder geherpositioneerd moet worden, en om daar bij te kunnen...... en sommige meisjes trappen daar nog in ook!' (gadverdamme!)

- gezien op de lokale MTV: Snoop Dogg als side kick in een Indiase hiphop videoclip (Singh is King). Snoop Dogg heeft een tulband op z'n hoofd en kijkt of 'ie echt niet mee wil doen aan deze videoclip. Wat is er gebeurd met die stoere Snoop? Hilarisch om te zien.

Nou, lieve mensen, dit was het weer voor even. Waarschijnlijk komt het volgende verslag uit Kathmandu, Nepal.