Part one: Delhi en Jaisalmer

Na en laatste drukke werkweek is de dag toch eindelijk aangebroken dat we op vakantie gaan.We vliegen eerst 6,5 uur naar Dubai. Daar hebben we 4 uur te overbruggen voordat het vliegtuig naar Delhi vertrekt. We hebben de eerste vlucht niet geslapen want die was overdag. Bovendien heeft Emirates tijdens de vlucht zoveel muziek/filmkeuze dat het zonde is te gaan slapen. Wat dat betreft is Emirates wel een aanrader! De stoelen en ligstoelen op ht vliegveld in Dubai zijn niet zo comfortabel dat ik er lekker kan gaan slapen. Om half 5 's nachts vertrekt onze vlucht naar Delhi. Die vlucht duurt slechts 2,5 uur waarbij halverwege ook nog het ontbijt geserveerd wordt. Ik slaag erin om in 4 delen van een kwartier in totaal een uur te slapen. Dan staan we op het vliegveld in Delhi om ongeveer 9 uur 's ochtends. Het is maar 20 graden, dus geen grote klap van de hitte bij aankomst. We drinken eerst een lekkere grote cappuccino om wakker te worden/blijven. Daarna willen we richting het treinstation waarvandaan onze van tevoren geboekte nachttrein naar Jaisalmer (een stad midden in de woestijn) vertrekt. Om daar te komen is nog niet makkelijk. We nemen de lift naar de 1e verdieping, want daar zou volgens het bordje in de lift de metro moeten zijn. Maar als we daar uitstappen is er geen metro te vinden. We gaan de lift weer in, maar even een verdieping hoger kijken. Daar uitgestapt staat er een pijl de trap naar beneden met het woord metro erbij. Maar ja, beneden aangekomen is er natuurlijk nog steeds geen metro te vinden. We komen een Nederlander en een Engelsman tegen die ook naar het treinstation moeten. Het is compleet onduidelijk welke bus we moeten hebben. De Indiers wijzen een beetje vaag in de verte. De bus schijnt ook geen schema te hebben, maar komt alleen langs als er een groot vliegtuig landt. Dus, dan maar met de taxi met z'n vieren. Tijdens de taxirit zien we een metrolijn in aanbouw. Fijn dat de bordjes er op het vliegveld al wel hangen in ieder geval....
Aangekomen op het treinstation wordt ons verteld dat we op het verkeerde treinstation staan. We moeten eerst ergens een 'boarding ticket' halen (we hebben namelijk alleen nog een e-ticket) en daarna moeten we naar een ander station. Nadat we van de Nederlander afscheid nemen en met de Engelsman per riksja naar het kantoor gaan om het 'boarding ticket' te halen, blijkt dat we dat helemaal niet nodig hebben. Wel willen ze ons daar graag een prive-chauffeur en gehuurde auto aansmeren. Zucht. Ach ja, ondertussen zijn we al wel vlak bij het metrostation (jawel, hier in het centrum is daadwerkelijk een metro!). We zijn nu supersnel bij het treinstation en de Engelsman gaat 'zijns weegs'. We hebben er slechts 5 uur over gedaan tussen het landen van het vliegtuig en het vinden van het treinstation dat toch echt maar op 20 km van het vliegveld ligt. Als dit een voorbode is van het het de rest van onze reis gaat, dan moeten we toch wat steden gaan skippen....

Bij het treinstation slaat de honger toe en we nuttigen onze eerste Indiase maaltijd. Nee hoor, 'no spicy'. Ahum, wel dus. Ik zie gelukkig ook een andere Westerse dame die hetzelfde eet als ik. Bij zie ik ook de vlammen uit de mond slaan. Het is overigens wel lekker hoor het eten, maar met zoveel vlammen in m'n mond proef ik gewoon niets meer.

We hebben een paar uur te overbruggen dus besluiten we het rode fort te bezoeken. Het is ongeveer 1 km lopen (met bepakking, dus een goede oefening voor het lopen in de bergen in Nepal). Het ruikt op heel veel plaatsen naar urine en andere ranzigheden. M'n ogen beginnen enorm te prikken, waarschijnlijk deels door het slaapgebrek en deels door de smog. Bij het fort begint Antoinette als een dolle alles en iedereen op de foto te zetten. Vooral de vrouwen zijn hier mooi uitgedost met sari's in allerlei felle kleuren. Kleine kinderen (zelfs babies) hebben soms oogpotlood onder hun ogen. Een heel apart gezicht.

Terwijl Antoinette foto's aan het maken is vragen Indische mensen of ze met mij op de foto mogen. Mensen zijn ook net zo stiekem foto's aan het maken van ons als wij van hen. Er zijn ook schattige schoolkindjes in uniform die vooral Antoinette enorm nastaren (rare blonde vrouw met mega-rugzak op de rug en een kleine rugzak aan de voorkant, het moet een vreemd gezicht zijn voor ze). We gaan even ergens in de schaduw zitten en er blijven mensen op ons afkomen om met ons op de foto gezet te worden. Wij hoeven ons blijkbaar ook niet bezwaard te voelen dat we de Indiers op de foto zetten.

Even later beginnen m'n ogen zo enorm te prikken dat de tranen over m'n gezicht lopen. Ik denk dat het echt door de smog komt. Hoogste tijd om deze vieze stad te verlaten!

We gaan tijdig weer richting station om ons ervan te verzekeren dat onze trein echt van dit station vertrekt. Ik ga bij 'inlichtingen' vragen van welk perron de trein vertrekt. Antoinette kijkt tegelijkertijd op een nogal onleesbaar schema dat ergens op een muur hangt. We lopen weer naar elkaar toe. Ik zeg: 'het is perron 10', Antoinette zegt, 'huh, nee joh, perron 6'. We vertrekken uiteindelijk van perron 9. Nog 'n keer 'zucht'....

In de trein blijken we allebei een bovenbed te hebben. Er hangt een gordijntje voor de privacy. Er komen 2 mannen langs die vragen of we avondeten willen kopen. Dat willen we wel, het is ondertussen 18.00 uur en de lunch is alweer een tijdje geleden. We bestellen zonder te weten wat we precies bestellen (er is ook niet veel keuze lijkt het). Binnen een paar minuten wordt ons eten gebracht. Surprise! Het is prcies hetzelfde eten dat ik 's midddags ook al heb gehad. Het is er niet minder spicy op geworden. Heel veel eet ik er niet van en ik breek m'n voorraad Evergreens aan. Morgen in Jaisalmer maar de plaatselijke Italiaan bezoeken om even bij te eten. Na m'n half opgegeten avondeten val ik om 18.30 uur in slaap. Om 23.30 uur wordt ik weer wakker. Zo wakker dat ik alle tijd heb om een uitgebreid verslag te schrijven van onze eerste belevenissen.

Mijn eerste indruken hier: niet zo chaotich als gedacht (mijn ervaringen met Jakarta en Bankok hebben wel geholpen denk ik) en veel lieve, vriendelijke (en mooie!) mensen. Er zijn er slechts enkele die je lastig vallen om je dingen te verkopen. De stank en smog zijn natuurlijk jammer, maar daar kan je echt niet aan ontkomen in zo'n grote stad in een ontwikkelingsland. We hebben de eerste dag goed overleefd en dat met maar 1 uur slaap!

Later meer over Jaisalmer en Jodhpur!